'De duidelijke oppositiekoers van de VHP!'

'Zijn we plotseling vergeten hoe de VHP continue het beleid van de NDP-regering bestrijdt?'

'De VHP is al veel verder dan de kennelijk levende discussie in de heersende politieke elite'


In de media hebben verschillende commentatoren zich vastgebeten in de vraag of de VHP wel of niet gaat samenwerken met de NDP. Eigenlijk een gekke vraag. Eenieder heeft de afgelopen jaren het harde oppositiebeleid van de VHP kunnen volgen. Is men dat vergeten? Zijn we plotseling vergeten hoe de VHP continue het beleid van deze NDP regering bestrijdt? Hoe de VHP hamert op het wanbeleid van de NDP als het gaat om de gezondheidszorg, de veiligheid en de schuldencrisis waar we als samenleving mee zijn opgezadeld? 

Iedere lezer, iedere burger, iedere kiezer weet, dat de VHP het huidige beleid zwaar afkeurt. Als de NDP het huidige beleid voortzet tot de verkiezingen, dan sluit zij zich uit voor samenwerking. Niet alleen met de VHP, maar ook met andere partijen. De VHP is goed van aard, dus laat niet met zich sollen. 

Het is eigen aan pers en politieke commentatoren om te speculeren, om hypothetische vragen te stellen. En gelukkig kan dat. Het is aan politieke leiders met brede verantwoordelijkheden, zoals Chan Santokhi, om zich niet te laten meeslepen in wilde speculaties. Santokhi is ‘laser-focused’ op de missie die hij van de partij heeft gekregen tijdens het laatste congres van de VHP: wordt de grootste nationale partij en red Suriname! Dat is zijn missie en dat is wat hem nu drijft. 

De VHP-voorzitter heeft op verschillende momenten duidelijk gezegd, geef ons 28 zetels. Dat is geen arrogantie. Een politieke leider die niet de grootste wil worden, die niet de ambitie heeft om leiding te geven aan de redding van zijn land, is geen knip voor zijn neus waard. Als Santokhi en de VHP hun lot in de handen leggen van de kiezer en steun vragen om de grootste te worden, dan is dat een teken van bescheidenheid, omdat ze weten dat de macht niet bij hun ligt, maar bij de kiezers. Het toont respect voor de kiezer en geen arrogantie. Het getuigt ook van moed, dat de VHP zich open en kwetsbaar opstelt. 

De transformatie binnen de partij is een voorbeeld voor anderen. Die transformatie gaat niet voor eenieder snel genoeg. Voor weer anderen gaat het te snel. Dat hoort nu eenmaal bij dit soort complexe processen waar oud en nieuw naar een goed evenwicht zoeken. Vast staat dat de transformatie onomkeerbaar is. Het duidelijkst is dat te zien en te voelen in het veldwerk van de VHP. De transformatie vindt namelijk ook plaats aan de basis, in de districten, in de wijken. 

Dat de partij zelfstandig de verkiezingen ingaat en de hand reikt naar elke Surinamer, in elk district en in de diaspora, wordt gewaardeerd. De partij heeft een groeiend aantal kernen die met trots Oranje dragen: de Oranjepartij dragen. Of dat leidt tot de gewenste 28 zetels is aan de kiezer in 2020. 

Voor Santokhi en de VHP zijn de noden en de aspiraties van de burger leidend. Tijdens de “meet the people campagnes” vragen de mensen niet hoe het zit met een ‘pre-electoraal verbod’ of wie met wie gaat regeren. Wat ze wel zeggen is “meneer Santokhi redt ons, red Suriname! Meneer Santokhi geef ons weer een toekomst, een toekomst voor mijn kinderen. Geef ons weer een werkende gezondheidszorg, goede scholen voor onze kinderen”. 

Etnische scheidslijnen vallen in het werk dat de VHP in het veld doet, compleet weg. Er is maar één doel, de wederopbouw van een Suriname waar eenieder zich veilig voelt en zich kan ontwikkelen naar zijn eigen potentie. Dat maakt ook dat pogingen om de VHP een etnisch etiket op te plakken de plank misslaan. 

De VHP is al veel verder dan de kennelijk levende discussie in de heersende politieke elite. De VHP laat het voor wat het is: politieke borrelpraat. Leuk en smakelijk om te lezen, maar geen reflectie van de werkelijkheid waar de VHP iedere dag weer in het veld meewerkt. 

Idris Naipal