Vogelsmokkelaars Suriname volhardend, ondanks grote pakkans

Doos waarin twa twa's en picolets zaten, A.J. Pengel luchthaven
(De Ware Tijd, 16 juli 2008)

Geld belangrijker dan welzijn vogels 

‘Smokkel niet nodig’

15-11-2011 Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – Met regelmaat voorkomt de douane op de Surinaamse nationale luchthaven Johan Adolf Pengel de smokkel uit het land van een partij vogels. De voorlopig laatste vangst was begin oktober, toen een partij van achtendertig vogels werd onderschept, waaronder een zeldzame oranje rotshaan. Ondanks de grote pakkans proberen nog steeds mensen allerlei vogelsoorten op al dan niet ‘creatieve’ wijze het land uit te smokkelen. Vaak is alleen geld de grootste drijfveer voor de smokkelaars. Maar, in Nederland blijkt er onder Surinaamse vogelliefhebbers ook nog steeds vraag te zijn naar Surinaamse wildvang, ondanks een importverbod. De vogels worden vooral gebruikt voor populaire zangwedstrijden.

Volgens Suniel Chedie, voorzitter van het landelijk bestuur van de Nederlandse vereniging ‘Surinaamse Zangvogels in Nederland’ – en bestuurslid bij een Surinaamse vogelvereniging in Amsterdam - blijft er altijd een groepje bestaan dat van mening is dat ‘wildzang’ het beste is en dat daar veel geld voor wil neertellen. Chedie: “Daarnaast zie je ook een trend dat de mensen die de vogels smokkelen, dit vaak doen voor geld om hun ticket te kunnen financieren of om het volgende ticket naar Suriname te kunnen betalen. Ze nemen vaak grotere partijen mee en gaan er vanuit dat er een aantal vogels in leven blijft, zodat ze aan hun geld kunnen komen. Het wel en wee van de vogels is geen issue. Vanuit het landelijk bestuur in Nederland keuren we elke vorm van smokkel van zangvogels af.’

De officiële import van vogels uit Suriname naar de Europese Unie is al een paar jaar verboden. Alle in Suriname in het wild gevangen vogels, waaronder diverse zangvogeltjes zoals de picolet, rowti en de met uitsterven bedreigde twa twa, mogen Nederland niet meer in. Een van de meest belangrijke redenen voor het Europese importverbod is de grote sterfte onder gesmokkelde vogels tijdens de lange vlucht uit Paramaribo. Meer dan de helft van de diertjes komt niet levend op de bestemming aan. Volgens Chedie heeft het importverbod onder andere tot gevolg dat de broed- en kweekprogramma’s in Nederland succesvoller zijn geworden. “De kweek is absoluut niet moeilijk. In het verleden was het wel zo dat de pioniers van het broeden niet alle kennis wilden delen met anderen. Dit is de afgelopen vijf tot acht jaar behoorlijk veranderd. Persoonlijk ben ik in 2009 begonnen met het broeden van twa twa's en rowties. Ik ben inmiddels verrijkt met vijftien twa twa's en twintig rowties. Veel van deze vogels heb ik doorverkocht aan andere vogelvrienden die ze wilden hebben. Vele vogelvrienden vinden het gemak om een vogel direct te kopen interessanter, dan extra moeite te doen om iets moois te zien groeien en bloeien”, aldus Chedie. Een rondje op het internet toont snel aan dat er toch nog steeds mensen in Nederland zijn die kweken met wildvang en dat zijn dus uit Suriname gesmokkelde vogels. Zo laat ene Ruud in maart 2009 op de website vogelarena.com weten, dat hij meerdere paren picolets heeft gehad en verschillende jongen heeft gekweekt. ‘Alle paren waren wildvangvogels’, aldus Ruud. ‘Het geheim van het goed groot krijgen van jonge vogels ligt naar mijn mening aan de goede kwaliteit van miereneieren. Ik heb wel eens een partij gekocht die ontdooid is geweest en opnieuw ingevroren. Deze eitjes plakken aan elkaar en worden door de vogels niet een voor een opgepikt en zijn snel uitgedroogd in het bakje. Toen ik weer goede miereneitjes had kwamen de jongen ook weer op stok. Het waren wildvangvogels en die namen geen eivoer op.’

Surinamers in Nederland zijn bereid om zeer veel geld neer te leggen voor een klein Surinaams zangvogeltje. Volgens Chedie is de prijs sterk afhankelijk van soort, zang en of het een echte wedstrijdvogel is. “Voor een twa twa, picolet of rowtie wordt al snel circa 750 euro betaald, voor een wedstrijdexemplaar rond de 2.500 euro en voor een twa twa, picolet of rowtie die zijn zangkunsten al bewezen heeft ligt de prijs nog hoger. “ Zo’n tachtig procent van de kwekers in Nederland kweekt Surinaamse vogels speciaal voor de zangwedstrijden, aldus Chedie.
 

Partij onderschepte vogels op A.J. Pengel luchthaven (De Ware Tijd, 5 mei 2009)

Hoe kan een koper van een Surinaamse vogel weten dat zijn aankoop geen wildvang is geweest? Chedie: “In Nederland worden de kweekvogels geringd. Alle kweekers kunnen lid worden van de vogelbond en daar voor een paar dubbeltjes een zogenoemde vaste ring bestellen. Op de ringen staan de gegevens van de kweker. Deze vaste ringen kun je alleen aanbrengen als de vogels heel jong zijn, zo tussen de vijf en zeven dagen. Daarna is het niet mogelijk een vast ring aan te brengen. De pootjes van de vogels zijn dan niet meer flexibel. Natuurlijk zijn er ook kwekers die geen ringen gebruiken, maar deze zijn op één hand te tellen. Alle vogels die geen vaste ringen hebben, worden als wildvang bestempeld. Het komt ook wel voor dat vogelvrienden de ringen afknippen, om zodoende te laten zien ofwel te showen dat ze een wildvang hebben in plaats van een broed. Ik weet niet wat de kick hiervan is.”

Af en toe bevindt zich onder een partij gesmokkelde vogels zelfs een oranje rotshaantje. Dat is een zeer opvallende en zeldzame vogel. Vaak zijn het, aldus Suniel Chedie, niet Surinaamse Nederlanders, Duitsers en Belgen die graag zo'n vogeltje willen.

In Nederland zijn naar schatting van Chedie op dit moment ongeveer 5.600 Surinaamse vogels. Hij baseert dat aantal op het feit dat ieder lid van een Surinaamse vogelvereniging – er zijn circa 600 actieve leden - gemiddels zes vogels thuis heeft. Daarbij telt Chedie zo’n 2.000 vogels van zogenoemde niet-actieve leden. Chedie: “Vrijwel alle leden zijn van Surinaamse origine. Ik ken hooguit tien leden van niet-Surinaamse origine.”

Gelet op het aantal Surinaamse vogelliefhebbers en het aantal Surinaamse vogels in Nederland, rijst de vraag of smokkel uit Suriname van zangvogels niet wat onzinnig is. Suniel Chedie reageert hierop kort en duidelijk: “Smokkel is absoluut niet nodig, gezien de vele vogels die reeds aanwezig zijn en de succesvolle broedprogramma’s in Nederland.”


Een overzicht van smokkelpogingen tussen 2007 en heden:

29 augustus 2007 – Vier picolets en zes twa twa’s onderschept
Tien zangvogels – vier picolets en zes twa twa’s – zijn inbeslaggenomen op de Johan Adolf Pengel luchthaven. De afdeling Natuurbeheer van de dienst ‘s Lands Bosbeheer van het ministerie van Ruimtelijke Ordening, Grond- en Bosbeheer heeft de vogels in het openbaar geveild.

Eind mei 2008 – 81 Surinaamse vogels ontdekt op Schiphol
De douane onderschept op de luchthaven Schiphol 81 Surinaamse zangvogels uit Suriname. Nog nooit eerder heeft de douane zo’n grote partij ontdekt. De vogeltjes zaten in kistjes in twee grote sporttasen, onder allerlei groenten. Zeventien vogels zijn tijdens de vlucht overleden en zes na aankomst. De tassen zaten in het vrachtruim waar het in de lucht min veertig graden celcius wordt.

20 mei 2008 – Zeven rowti’s en een jack in beslag genomen – Smokkelaar kan eigen vogels op veilig terugkopen....
De douane op de Johan Adolf Pengel luchthaven neemt negen zangvogels in beslag. Een man trachtte de zeven rowti’s en twee jacks naar Nederland te smokkelen. Stukken voor uitvoer ontbraken. De afdeling Natuurbeheer van de dienst ’s Lands Bosbeheer heeft de vogels geveild. Opmerkelijk was het dat de smokkelaar persoonlijk op de veiling aanwezig was. De man kon zelfs zes van de vogels (vijf rowti’s en een jack) terug kopen. Hij betaalde voor de zes vogels een bedrag van 1.010 Surinaamse dollars. (in euro’s op 11 november 2011 223,72)

14 juli 2008 – Twee twa twa’s en een picolet op Johan Adolf Pengel ontdekt in bagage
De Militaire Politie neemt op de Johan Adolf Pengel luchthaven drie zangvogels in beslag van een man die deze het land uit probeerde te smokkelen in een klein zuurstof doorlaatbaar doosje in zijn koffer. De zangvogels, twee twa twa’s en een picolet, werden overgedragen aan de dienst ’s Lands Bosbeheer. Voor de uitvoer van de vogels ontbraken de nodige documenten. De vogels werden openbaar geveild. De opbrengst was ruim 7.000 Surinaamse dollars. De smokkelaar kreeg een boete van 4.000 Surinaamse dollars.

12 augustus 2008 – Vier picolets onderschept op luchthaven
Op de Johan Adolf Pengel luchthaven zijn vier tamme picolets in beslag genomen van een buitenlander. De vogeltjes werden door de dienst ’s Lands Bosbeheer geveild.

8 september 2008 – Surinaamse siervogels in koffer op Schiphol
Controlediensten op de luchthaven van Schiphol nemen een partij beschermde siervogels in beslag. Ze zaten verstopt in een koffer die met een vlucht uit Suriname was meegekomen. Tegen drie Nederlandse vrouwelijke verdachten, die elke betrokkenheid bij de smokkel ontkennen, werd proces-verbaal opgemaakt. Medewerkers van de douane vonden de vogels in kleine transportkooitjes in een koffer van de drie vrouwen. De diertjes moesten het stellen zonder zitstok, water en voer. Vier van de vogels, twee oranje rotshanen en twee groene arassari's, bleken op de CITES-lijst te staan van beschermde vogels die niet uitgevoerd mogen worden.

26 april 2009 – Nederlander probeert achttien vogels in schoenen land uit te smokkelen
Een vertrekkende passagier met de Nederlandse nationaliteit is op de Johan Adolf Pengel luchthaven aangehouden. Hij had drie twa twa’s, twee picolets, vier gele beks, een rowti en acht geeldassen in zijn bezit. De man had de vogels op professionele manier in zijn schoenen verstopt. De vogels werden geveild door de dienst ’s Lands Bosbeheer.

24 september 2010
Negen vogels zijn op de Johan Adolf Pengel luchthaven bij een vertrekkende Nederlander onderschept. De man werd onmiddellijk aangehouden en ingerekend door de politie. Hi had elf picolets en drie rowti’s in zijn bezit. Vijf van de vogels stierven nog voordat ze door de dienst ’s Lands Bosbeheer geveild konden worden.

9 november 2010 - Werkstraf voor handel in vogels
Voor het in bezit hebben en handelen in beschermde vogels zijn twee inwoners van het Nederlandse Breda door de economische politierechter veroordeeld tot respectievelijk 120 en 60 uur werkstraf. In hun zaak De Nachtegaal vond de Algemene Inspectiedienst begin 2009 een groot aantal beschermde vogels. Het ging onder andere om baliespreeuwen, grote en kleine beo's, indigo vinken, roodborst kardinalen, Europese nachtegalen, goudvinken, putters, barmsijzen en een klauwier. De rechtszaak tegen de twee Bredanaars was een onderdeel van een groot politieonderzoek tegen een bende die handelde in Surinaamse zangvogels.

3 juni 2011 - 25 zangvogels uit Suriname gesmokkeld in weekendtas
De douane op Schiphol heeft in mei een man aangehouden die in zijn weekendtas – in het vrachtruim van het vliegtuig - 25 zangvogels uit Suriname wilde smokkelen. De vogels zijn weer op een retourvlucht gezet. De man beschikte niet over de juiste papieren.

5 oktober 2011 - Douane onderschept partij beschermde vogelsoorten
Een smokkelaar heeft geprobeerd een partij beschermde Surinaamse vogels het land uit te smokkelen. Bij controlewerkzaamheden op de Adolf Pengelluchthaven ontdekte de douane dat een passagier de dieren in kleine doorzichtige plastic doosjes in zijn handbagage had gestopt. Het ging om twee picolets, twee rowti’s, een geeldas, acht gelebeks, tien zwaluw tangara’s, twee bruinbuiken, zeven zevenkleuren, drie blauwdassen, twee uduloso trogons en een rotshaan. De afdeling Natuurbeheer van de dienst ‘s Lands Bosbeheer heeft de siervogels afgestaan aan de Paramaribo Zoo. Hierdoor kwam de dierentuin in het bezit van een zeldzaam oranje rotshaantje. De wilde zangvogels zijn na overleg met de Officier van Justitie in de vrije natuur losgelaten.

Geraadpleegde bronnen o.a.:
http://www1.nhl.nl/~ribot/ned/oran.htm
http://www1.nhl.nl/~ribot/ned/orcr.htm
http://www1.nhl.nl/~ribot/ned/spmi.htm   http://www1.nhl.nl/~ribot/english/ruru_ng.htm
http://www.douanesuriname.com/apendix14.html
http://www.vogelarena.com/forum/forum_read.php?id=508&recordnum=0
http://www.surinaamsevogels.nl/

Noot Kraaijer:
Het gehele artikel is 15 november 2011 gepubliceerd op de Surinaamse nieuws website NoSpang.

In de Telegraaf verschijnt zaterdag 18 mei 2013 het bericht dat de Nederlandse en Surinaamse politie samen aanwerken een onderzoek naar de illegale export van beschermde vogels. Klik hier om het artikel te lezen. Wel treurig dat het WWF Guianas om een reactie is gevraagd, terwijl deze organisatie naar mijn weten nooit echt welke actie dan ook heeft ondernomen tegen de illegale handel in- en export van vogels uit Suriname of welke andere diersoort dan ook......

Surinaamse regering kan niet zonder commissies

De commissies van de regering Bouterse-Ameerali

Een overzicht en stand van zaken

08-11-2011 Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – Sinds het aantreden van de regering van president Desi Bouterse en vice-president Robert Ameerali op 12 augustus 2010, zijn diverse (onderzoeks-) commissies door de regering in het leven geroepen. Gemiddeld één per maand. Voor ieder complex probleem, waar niet direct een simpele oplossing voor blijkt te zijn, wordt een commissie van wijze – vooral – heren geïnstalleerd.

Naast de door de regering Bouterse-Ameerali geïnstalleerde commissies, bleek in februari 2011 dat er al maar liefst 462 commissies bij de overheid aan het werk waren. Dat vond Bouterse toch iets te gortig en hij gaf opdracht om de commissies te ontmantelen. Het was een nalatenschap van de regering Venetiaan. De absurditeit van die commissies bleek onder andere uit het feit dat binnen het ministerie van Justitie en Politie rond de honderd commissies actief waren en bij het ministerie van Handel en Industrie veertig. Ambtenaren hadden zitting in commissies en er waren zelfs commissies die de beschikking hadden over eigen auto’s. Een onwenselijk situatie, aldus de regering Bouterse-Ameerali.

Maar, Bouterse was nog geen twee weken aan de macht of de eerste commissie werd al ingesteld. Eind augustus 2010 werd de zogenoemde ‘ICT-inventarisatiecommissie’ geïnstalleerd met als doel het ordenen van het communicatienetwerk en de ICT-infrastructuur binnen de overheid. Volgens vicepresident Ameerali deugde het computernetwerk van de overheid niet, werkte het inefficiënt en dreef het overheidsuitgaven ‘nodeloos’ op. De commissie werd geleid door de voorzitter van de Associatie van Surinaamse Fabrikanten, Rahid Doekhie.

Begin november 2010 werd de ‘Commissie Reorganisatie van het ministerie Ruimtelijke Ordening, Grond- en Bosbeheer’ ingesteld. Deze commissie werd geleid door Cornelly Strijdhaftig Culley, oud-directeur op het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen. Binnen uiterlijk twee maanden moest de commissie een advies aanbieden aan Bouterse, Ameerali en aan minister Martin Sastroredjo. Maar, de commissie presenteerde pas begin april 2011 de uitkomsten van haar onderzoek en die logen er niet om. Volgens de commissie was er binnen het ministerie sprake van vervalsing van stukken, bevoordeling van familieleden en van partijgenoten. Enige vorm van controle ontbrak. De harde conclusies van de commissies leidden tot veel politieke- en maatschappelijke ophef.

Een van de meest in het nieuws zijnde en in het oog springende commissies werd op 20 december 2010 geïnstalleerd: de ‘Commissie Ordening Goudsector’. Deze commissie - met eigen logo - werd door president Bouterse gekwalificeerd als ‘historisch’. Naast het daadwerkelijk ordenen van de goudsector in vooral het binnenland onder de kleinschalige goudzoekers, horen bij de ordening ook het milieuvraagstuk, de bewaking van de volksgezondheid, veiligheid en zogenoemde sociaal-economische zaken. De commissie is nog steeds aan het werk en heeft inmiddels gezorgd voor ordening van de Merian- en Maripaston goudvelden. Ook kwam de commissie onder vuur te liggen van de gebroeders Leo (goudzoeker en onruststoker in het Maripastongebied) en Ronny Brunswijk (goudzoeker, houtkapper, voetballer, oud-rebel en Assembleelid) die commissieleden betichtten zelf belangen te hebben in de goudwinning. De ongefundeerde beschuldigingen van de Brunswijk broers werden snel door de commissie weersproken en na een gesprek met president Bouterse kwam Ronny terug op zijn gedane uitlatingen. Eén van de belangrijkste speerpunten van de commissie is het permanent uitbannen van kwik op de goudvelden en een importverbod op deze giftige stof.

In de eerste week van 2011 werd het Assembleelid Ronny Brunswijk benoemd tot voorzitter van de ‘Commissie Toewijzing en Ontruiming Volkswoningen’. De commissie zou, aldus minister Alice Amafo van het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting, ‘een belangrijk hulpmiddel’ moeten worden bij het oplossen van het woningenvraagstuk. Daarnaast zou de commissie meer duidelijkheid moeten brengen bij de toewijzing van woningen de door de staat gebouwd zijn.

De volgende commissie die het levenslicht zag was de ‘Commissie Samenstelling Tripartiet Overleg’ die op 21 februari 2011 door Bouterse zelf werd benoemd. De commissie moest zorgen voor een goede samenstelling en inrichting van het overleg tussen de vakbeweging, het bedrijfsleven en de regering.

Een aantal weken later installeerde vice-president Robert Ameerali - op 11 maart - de ‘Commissie Personenvoer’. Een commissie die zou moeten gaan zorgen voor meer ordening in het openbaar boot- en busvervoer. Die ordening zou onder andere moeten zorgen voor de verwijdering van de vele illegale vervoerders uit de openbaar vervoer sector.

Met ingang van 18 april werd een commissie actief die een inventarisatie moest gaan maken van ‘Texas’ (Devisbuiten). Aanleiding was de onrust onder de enkele honderden illegale bewoners. De rechtmatige eigenaren van de gronden wilden een deel ontruimen. De commissie zou enige duidelijkheid moeten verkrijgen in de situatie van het gebied.
Precies een maand later was het de beurt aan minister Alice Amafo van Sociale Zaken en Volkshuisvesting. Zij installeerde maar liefst vijf commissies. Deze commissies werden onderverdeeld in drie categorieën:
De ‘Commissie Toezicht Kinderbeleid’ (naar aanleiding van ‘incidenten’ in twee kindertehuizen waarbij de rol van de Kinderbescherming in twijfel werd getrokken),
de ‘Commissie Monitoringsplan Sanering Geneeskundige Hulpkaarten Bestand’,
en drie commissies in de categorie Huisvesting (de ‘Commissie Krakersproblematiek en Occupatie’ met als voornaamste taak het oplossen van de occupatie-problematiek in Suriname, de ‘Commissie Afronding Huizen-bouwproject ten behoeve van leprapatiënten’ en de ‘Commissie voor de Afronding van het Huizenbouwproject B.E.W.’ die betrekking heeft op de woningen, die tijdens het B.E.W.-project in 1996 zijn gebouwd. De mensen hebben de al dan niet afgebouwde huizen bezet. De commissie zal ook hier de situatie analyseren, zodat de juridische status voor deze mensen bepaald kan worden. De minister gaf aan, dat de commissies voor een periode van 4 maanden werden ingesteld.

Het presidentieel paleis was het toneel waar president Bouterse op 29 juni de belangrijke ‘Commissie Herziening Grondwet’ mocht installeren. Een Grondwetsherziening was een van de meest belangrijke beleidspunten van de regering Bouterse-Ameerali. Tot voorzitter werd benoemd de bekende staatsrechtgeleerde Sam Polanen. In de samenleving bleken meer en meer getwijfeld te worden over de inhoud van de uit 1987 daterende Grondwet. Geplande wijzigingen zijn nimmer doorgevoerd. De commissie zou de gehele Grondwet tegen het licht gaan houden.

De minister van Justitie en Politie, mr. Martin Misiedjan, installeerde op 16 september de ‘Commissie Inburgering en Integratie’. Deze commissie zou zich gaan buigen over de aspecten inburgering en integratie en ook voorstellen doen inzake de ceremoniële uitreiking van verleende naturalisaties. Tot voorzitter van de commissie werd aangesteld mevrouw mr. S. Sitaram, onder-directeur Vreemdelingenzaken.

De volgende commissie werd geboren op 5 oktober en kreeg de naam ‘Commissie Herziening Telecomwet’. Minister Falisie van Transport, Communicatie en Toerisme kreeg de eer de commissie te installeren. De Wet Telecommunicatievoorzieningen bleek toe te zijn aan een grondige herziening, vooral door de snelle ontwikkelingen in de communicatiesector. De commissie kreeg minimaal vier en maximaal zeven maanden de tijd om haar onderzoeksresultaten te presenteren.

De voorlopige laatste commissie die het levenslicht kreeg te zien is een commissie die tot taak kreeg om de problemen van milieu-inspecteurs te inventariseren en om daarvoor passende oplossingen aan te dragen.
Deze commissie werd op 14 oktober geïnstalleerd door minister Celcius Waterberg van Volksgezondheid. Eigenlijk had het Bureau Openbare gezondheidszorg (BOG), waar de milieu-inspecteurs werkzaam zijn, een commissie moeten samenstellen. Maar, David Bakker - voorzitter van de Bond van Milieu-inspecteurs - verklaarde tegenover de media dat het BOG dat had nagelaten. De commissie moet binnen drie maanden met voorstellen komen.

Het blijkt lastig te zijn om er achter te komen wat de stand van zaken is van de verschillende commissies. Niemand blijkt bereikbaar te zijn voor commentaar. Niemand kan of wil zeggen wat de huidige stand van zaken van een commissie is.
Voor wat betreft de ‘Commissie Personenvervoer’ berichtte het Dagblad Suriname op 27 oktober dat het ordenen van het busvervoer ‘niet lukt’. Volgens de krant wordt minister Falisie Pinas van Transport, Communicatie en Toerisme ‘meneer ordening’ genoemd. Maar, het blijkt hem, aldus het Dagblad Suriname, niet te lukken het chaotische busvervoer te ordenen. ‘Buschauffeurs hebben deze dagen messen en machetes naast hun stoel en schromen er niet voor deze te gebruiken. Laatst vond dat plaats bij het pompstation te Welgedacht C. Een notoire buschauffeur wilde een andere te lijf gaan met zo’n grote machete die zelfs in Rwanda de mensen de stuipen of het lijf zou jagen.’

Het wachten is op de volgende commissie. Mogelijk zal die binnenkort al worden ingesteld, want er valt nogal wat te ordenen in Suriname....

Noot Kraaijer:
Toeval bestaat niet? Of toch wel? Een dag na publicatie van mijn artikel verscheen op de nieuwswebsite NoSpang een artikel met als kop 'President wil commissies toevoegen aan ministeries'. Overigens is mijn artikel op dezelfde website geheel geplaatst.

Suriname wil internationaal geld voor 'duurzaam' bosbeheer

Opinie - Waarde van tropisch regenwoud Suriname nog onbekend

03-11-2011 Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – Suriname zou jaarlijks miljoenen Amerikaanse dollars kunnen verdienen door haar natuur internationaal op de milieumarkt aan te bieden. Het land zou wellicht financieel gecompenseerd kunnen worden voor haar vermeende duurzaam bosbeheer. De Surinaamse regering is zich dat al enkele jaren bewust, maar de eerste compensatiegelden moeten het land nog binnenstromen.

Tijdens allerlei internationale politieke en maatschappelijke bijeenkomsten, conferenties en congressen smeken vertegenwoordigers van de regering, inclusief de president, welhaast om Suriname te compenseren. Landen als Costa Rica en Guyana is het wel gelukt om veel (Europees) geld binnen te halen voor hun duurzaam bosbeheer.

'Smeken'
‘Het bos moet nu echt in geld vertaald worden, en daar wachten wij nu op. We hebben het jarenlang in stand gehouden en we willen er nu wel geld voor hebben’, aldus oud-minister Rick van Ravenswaay van het minsterie van Planning en Ontwikkelingssamenwerking (PLOS) in november 2009. Een maand later wees oud-president Ronald Venetiaan tijdens de Klimaattop van de Verenigde Naties in het Deense Kopenhagen weer eens op het feit dat Suriname één van de meest kwetsbare landen ter wereld is als het gaat om de negatieve gevolgen van klimaatverandering. Venetiaan benadrukte dat het lage Surinaamse ontbossingscijfer en de dichte bosbedekking te danken zijn aan ‘een langdurig en consistent beleid’.

In de smeekbeden wordt dus vooral gewezen op de wijze waarop Suriname haar tropisch regenwoud beschermd en op de wijze waarop dat bos duurzaam wordt beheerd. Maar, schuilt daarin niet enige mate van hypocrisie? Hoe duurzaam wordt dat Surinaamse regenwoud werkelijk beheerd en beschermd? Natuurlijk, het land doet haar best om haar natuurlijke rijkdommen zo goed mogelijk te beschermen, maar aan de andere kant zijn het natuurlijke hulpbronnen die zorgen voor grote kaalslag in het bos. Hoeveel bomen gaan er niet tegen de vlakte in het binnenland om grote groepen Surinamers en Brazilianen de ruimte te geven naar goud te mijnen, met behulp van giftig kwik? Die kleinschalige goudmijnbouw geschiedt niet overal legaal en dus worden ook her en der illegaal grote stukken bos gekapt. Goudzoekers schuwen er zelfs niet voor terug om illegaal te gaan mijnen in een beschermd natuurpark, Brownsberg. Daarbij dient opgemerkt te worden dat de natuurbeschermingsorganisatie die dat natuurpark zou moeten beschermen, Stinasu, gedurende lange tijd de goudzoekers in haar park willens en wetens heeft gedoogd. Wie Suriname vanuit de ruimte bekijkt, met behulp van Google Earth, kan zelf de grote open stukken in het Surinaamse tropisch regenwoud zien.
Duurzaam bosbeheer vindt vooral en slechts in kleine gebieden plaats, waar bijvoorbeeld legaal hout wordt gekapt.

Buitenlandse mijnbouwmultinationals
Daarnaast levert Suriname grote stukken regenwoud uit aan grote buitenlandse mijnbouwmultinationals. Die bedrijven hebben geen duurzaam oog voor het bos. Neen, die bedrijven willen slechts vele dollars verdienen aan het winnen van bauxiet en goud op een grootschalige wijze. Miljoenen Amerikaanse dollars en tonnen delfstoffen verlaten Suriname. Het Canadese goudmijnbedrijf IAmGold exploiteert bijvoorbeeld een grote goudmijn met een totale oppervlakte van zo’n honderdzeventig vierkante kilometer. De mijn is het succesnummer wereldwijd van dit bedrijf. Vele bomen zijn daarvoor geslachtofferd. In de nabije toekomst gaat het Surinaamse bauxietbedrijf Suralco – dochteronderneming van het Amerikaanse Alcoa - beginnen met mijnen in het unieke Nassau Gebergte in het oosten van het land. Een gebied met een rijke biodiversiteit. Een gebied waar in 2006 nog een twintigtal nieuwe diersoorten werd ontdekt door een expeditie van naturbeschermingsorganisatie Conservation International, welke ontdekking Suriname even op de wereldwijde nieuwspagina’s bracht. In hetzelfde gebergte wil het Amerikaanse goudmijnbedrijf Newmont Mining Corporation twee grote mijnen gaan exploiteren. Newmont heeft echter wereldwijd een bedenkelijke reputatie als het gaat om het toebrengen van milieuschade en het schenden van mensenrechten in Peru, Ghana en Indonesië. Die niet onbelangrijke aspecten blijken echter niet relevant voor de Surinaamse regering. Niemand spreekt er over, niemand schrijft er over. Naast genoemde mijnen in het Nassau Gebergte moet ook een complete infrastructuur worden aangelegd om de gewonnen mineralen te transporteren. Kortom, vele bomen zullen uit de grond ontworteld moeten gaan worden.

Legale en illegale houtkap

Er verdwijnt dus veel bos in Suriname om plaats te maken voor mijnbouw. Maar, er verdwijnt ook veel bos door legale en illegale houtkap. En ook hier blijken buitenlandse ondernemers aan het werk, vooral uit China. Zo beschikt de Greenheart Group Ltd. uit Hong Kong, onderdeel van het Chinese Sino-Forst, over totaal 312.000 hectare concessiegebied. In 2010 hebben meer dan 166 personen en bedrijven houtkapactiviteiten ontplooid in Suriname. In datzelfde jaar zijn 142 geldige houtkapvergunningen verstrekt met een totale oppervlakte van 2 miljoen hectare. Van dit aantal zijn er 62 concessies, met een oppervlakte van 1,3 miljoen hectare. Dat lijkt relatief weinig, gelet op het feit dat Suriname voor meer dan 90%, 14,8 miljoen hectare, bedekt is met bos. Maar, in de genoemde cijfers is niet meeberekend het aantal hectare illegaal gekapt bos.
Met de kap van bomen verdwijnt koolgas – dat in de bomen zit – dat wordt omgezet in het broeikasgas CO2. Ontbossing is verantwoordelijk voor 15% van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen en is ook nog eens een belangrijke oorzaak van klimaatverandering. Door het toekennen van een economische waarde aan de opslag van koolstof in de bomen en bodem krijgen in het Surinaamse tropisch regenwoud staande, levende, bomen, meer waarde dan gekapte, dode, bomen. Het zijn vooral westerse, geïndustraliseerde landen die moeten gaan betalen voor duurzaam bosbehoud en het tegenaan van CO2-uitstoot.

'Nieuwe' natuurlijke hulpbronnen
Maar, wat zou de Surinaamse regering doen wanneer in het uiterste zuiden van het land, waar echt Amazonewoud is (slechts twee procent van het totale Amazonewoud), goud en diamant in de grond blijkt te zitten? Diamant is zelfs aannemelijk. Al in oktober 2007 doken er berichten op dat een Surinaams bedrijf, C-Mining, ‘verkenningen’ wilde gaan verrichten naar de aanwezigheid van diamantvoorkomens bij het inheemse dorp Sipaliwini. De lokale Trio-indianen kwamen echter in verzet uit vrees voor milieuschade. Uiteindelijk kreeg het bedrijf geen concessie.

Inmiddels gaan er (begin november 2011) geruchten dat diverse buitenlandse bedrijven geïnteresseerd zouden zijn in andere – nog nimmer gemijnde - natuurlijke hulpbronnen die Suriname rijk is: mangaan, ijzer en nikkel.
Gaan buitenlandse multinationale mijnbouwbedrijven geweerd worden door de Surinaamse regering als zij voor de deur staan of wordt weer gezwicht voor harde valuta en wordt duurzaam bosbeheer op zijn Surinaams geïnterpreteerd? Suriname is zoekende naar een juiste balans tussen duurzaam bosbeheer, de ontginning van kostbare natuurlijke hulpbronnen door met name multinationale buitenlandse mijnbouwbedrijven en de wereldwijde zoektocht naar financiële compensatie van geïndustrialiseerde landen voor het gevoerde duurzaam bosbeheerbeleid.

VN-Klimaattop Durban: realiteitszin regering Bouterse-Ameerali
In het Zuidafrikaanse Durban vindt 28 november weer een VN-Klimaattop plaats. In aanloop naar deze top heeft de Surinaamse milieuminister Ginmardo Kromosoeto verrassend laten weten dat Suriname eigenlijk nog niet in aanmerking kan komen voor financiële compensatie. Volgens de bewindsman moet eerst duidelijk worden wat de waarde van het Surinaamse bos is. Verder zei de bewindsman dat het essentieel is dat de mangrovebossen in het land worden hersteld. Vooral in de kuststrook is mangrove – dat nauwelijks meer aanwezig is - zeer belangrijk in de strijd tegen de zeespiegelstijging tengevolge van de wereldwijde uitstoot van CO2. Het lijkt erop dat de huidige regering meer realiteitszin aan de dag legt dan de voormalige regering Venetiaan. De tijd van internationaal bedelen blijkt plaats te hebben gemaakt voor een nuchtere kijk op duurzaam bosbeheer en enige terughoudendheid in het zoeken naar CO2-compensatiegelden.

Noot Kraaijer:
Het volledige artikel is 4 november 2011 gepubliceerd op de Surinaamse nieuws website NoSpang.