De vermeende 'witte' media in Nederland door zwarte ogen

Zwarte columnist de Ware Tijd denkt en schrijft zwart-wit

'Witte' media zouden nog steeds koloniaal schrijven en denken

De absurde hersenspinsels van een zwarte columnist in wit Nederland

03-07-2014 COLUMN Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Natuurlijk, het is een column, en dus zou je de inhoud met grote korreltjes zout kunnen nemen en dus zou de columnist hetgeen hij heeft geschreven met een knipoog kunnen hebben gedaan. Met een column zou een columnist bewust een discussie over een issue op gang kunnen willen brengen. Maar, dat gaat net iets te ver, is allemaal net iets te kort door de bocht. Vooral als het gaat om een kennelijk bij de columnist zwaar op de maag liggend onderwerp.

Stuart Rahan (Bron foto: de Ware Tijd)

Columnist Stuart Rahan van de Ware Tijd heeft vandaag, donderdag 3 juli , zijn column 'Ze durven...' misbruikt om vermeend zwart-wit-denken, vooral in het Nederlandse mediaveld, aan te zwengelen, om de huidige generatie Nederlandse media als 'wit' neer te zetten. Tja, Rahan, zo lusten we er nog wel een paar. Denken en schrijven Surinaamse media, waaronder de eigen de Ware Tijd, 'zwart'? Met zijn column draaft de zwarte Rahan door, alsof hij zelf een directe, naar Nederland vertrokken, nazaat van een slaaf is.

Rahan begint zijn column met de woorden 'Het Nederlandse slavernijverleden is pijnlijk.' Maar, pijnlijk voor wie? Vooral pijnlijk voor de columnist en de vermeende nazaten van de slaven in Suriname. Slavernij en dan met name het verleden is in Nederland geen issue. De columnist suggereert in de eerste alinea ook nog eens, dat dat 'donkere mensen in de witte Europese samenleving' het 'bestaansrecht voor gelijkwaardige deelname aan de maatschappij' missen. Bij het lezen hiervan vraag je je af waar Rahan woont? In een klein plattelandsdorp in het noorden van de provincie Groningen? De columnist stelt zaken te zwart-wit en te negatief, met zwarte ogen, voor. Hoe wit is de Europese samenleving? Net zo zwart als de Surinaamse samenleving in Suriname?

Vervolgens springt hij plotseling over op 'de door witte mannen en vrouwen gedomineerde media als De Telegraaf'. Rahan durft te stellen dat die media bijdragen aan 'het afwijzingsproces van donker Nederland'.

Aanleiding voor de ongenuanceerde en bewust naar een scheidslijn tussen zwart en wit zoekende woorden van Rahan was het artikel 'Slavernijherdenking verstoord door protest' in de Telegraaf over een protest van een handjevol Surinamers bij de slavernijherdenking 1 juli in het Amsterdamse Oosterpark. De columnist citeert een paar regeltjes uit het artikel en stelt vervolgens glashard, zonder enige onderbouwing, dat media constant feiten zouden verdraaien 'als de witte Nederlander zich afgewezen voelt'. Een stupide opmerking uit het brein van een zwarte columnist, die in Nederland woont, een zeer multiculturele samenleving. Rahan beweert verder dat de arbeidsmarkt nog steeds niet vrij toegankelijk is voor zwarten. Weer de grootst mogelijke onzin uit een kennelijke grote duim.

Mogelijk heeft hij alleen een punt met zijn opmerkingen dat de herdenking niet werd verstoord door demonstranten met ontbloot bovenlijf, zoals De Telegraaf bericht. Die demonstranten liepen eerder op de dag mee in de zogenoemde Bigi Spikri, de optocht naar het monument. Een groep in het zwart geklede demonstranten sprak de aanwezigen bij de herdenking toe. Die, waarschijnlijk, enige omissie zou de krant kwalijk genomen kunnen worden. En dat kennelijke foutje wordt door Rahan bewust, willens en wetens, uitvergroot tot een groots zwart-wit drama waarvan hij zelf de regisseur en hoofdrolspeler is.

Om te beweren dat de demonstranten door de krant zijn neergezet 'als halfnaakte wilden', zoals Rahan durft te beweren, is weer een verzinsel uit de zwart-wit denkende hersenpan van een zwarte columnist met een gekleurde gifpen. Maar, hij gaat verder in zijn column te keer: het 'witte medialandschap' strooit volgens hem 'bewust zand in de ogen' van haar lezers. Hij vervolgt al raaskallend: 'Het is daarom niet vreemd dat zwarte demonstranten niet graag met witte media praten en hen in dit geval verwijzen naar een protestbrief. Witte media voelen zich beledigd en werpen zich op als slachtoffer terwijl zij hun regelmatig afwijzende rol richting de zwarte samenleving vergeten. De discussie rond het fenomeen Zwarte Piet is daar een schoolvoorbeeld van. Wit Nederland voelt zich aangevallen omdat hun jeugdsentiment een hoax blijkt te zijn. Ze durven het nog steeds. Hebben ze geen yeye, is hun moraal zo laag dat zij verworden tot wezens van een bedroevend niveau waar zelfs slaven zich voor zouden schamen? Wij zijn aan de voet van de berg van wederzijds begrip en acceptatie.'

Overigens, hoe zou het komen dat er niet veel zwarten bij witte kranten in Nederland werkzaam zijn? Hoeveel zwarten in Nederland kiezen of hebben gekozen voor het vak journalist? Heeft iemand inhoudelijke journalistieke kwaliteiten dan is er ook voor een zwarte plaats bij witte media. Maar, ze zijn er simpelweg onvoldoende. En daar gaat Rahan straal aan voorbij. Natuurlijk, want dan zaag je de poten onder zijn misplaatste column vandaan.

Rahan schrijft met een door gif en vooroordelen gevulde zwarte pen in een volgens hem wit land, waar hij toch kennelijk met plezier naar toe is geëmigreerd. De man denkt en leeft waarschijnlijk in zwart-wit en ziet Nederland als een wit land, dat kennelijk heden ten dage zwarten nog steeds ziet en behandelt als slaven, ze in ieder geval miskent. Maar, laat Rahan eens door de Haagse Schildersbuurt, Amsterdam Zuid-Oost, Lombok in Utrecht, het Oude Westen in Rotterdam of door de Zwolse wijk Holtenbroek lopen. Multicultureel. Dan ziet hij zwart. Hier en daar wat wit. Iedereen leeft er gezellig met en door elkaar. Het jaarlijkse Kwakoe zomerfestival in Amsterdam is een groots feest voor zwart en wit.

De Telegraaf en andere media worden ook door zwart Nederland gelezen, zonder hoorbare klaagzang. Maar, Rahan neemt alleen De Telegraaf op de korrel. Was hij ook maar eens zo zwart-wit over zijn eigen krant, de Ware Tijd, een krant die dagelijks wemelt, bol staat, van taal- en journalistieke fouten. Een krant waar kennelijk een eindredacteur ontbreekt of dagelijks zit te slapen of kwalitatief van een bedenkelijk niveau is. Een krant die eigenlijk niet eens een journalistiek product, een krant, genoemd kan en mag worden.....of is dat te zwart-wit gesteld.....? 

Noot:

Toeval bestaat niet? Of toch wel. Deze clip van Michael Jackson was zaterdagavond 5 juli 2014 iets voor negen uur te zien op ABC TV....... Een clip die zelden tot nooit wordt/is vertoond en dan twee dagen na publicatie van mijn artikel, met clip, vertoont ABC hem......toeval bestaat, of toch niet?