COLUMN: Omroepen niet bekend met enige mate van zendercoördinatie en met respect voor de kijker Surinaamse tv-landschap is toe aan ordening, kennis en nieuwe, moderne apparatuur
05-02-2016 Den Blauvinger/De Surinaamse Krant
De dramatisch functionerende omroepen in Suriname zijn dringend toe aan ordening, opschoning en opschaling van personeel en modernisering van apparatuur. De Surinaamse omroepen negeren hun kijkers , hebben totaal geen respect voor ze en brengen een samengeraapt zooitje aan programma's – op de buis gebracht met krakkemikkige apparatuur (zoals waardeloos functionerende dvd-spelers waarvan het menu gewoon in de huiskamers in beeld wordt gebracht) en bij een enkele omroep aan elkaar gepraat door presentatrices die alles wel leuk en lekkertjes vinden – waar je de tranen van in de ogen springen. Omroepen lijken nauwelijks te investeren in de aanschaf van nieuwe apparatuur.
Negentig procent van de Nederlandse lokale omroepen presteert beter in algemene zin dan de 'grote' Surinaamse (staats-) omroepen.
Tenenkrommend zit je in Suriname voor de beeldbuis. Iedere dag weer. Je weet bijvoorbeeld immers nooit of je die mooie speelfilm waar je midden in zit zonder gebreken helemaal kunt af zien of dat die gewoon wordt afgebroken vanwege een 'vastloper'. Want daar zijn 'ze' wel goed in. Het gebeurt met regelmaat, dat pas enkele minuten nadat een programma is vastgelopen en de kijker dus al die tijd naar een stilstaand beeld heeft mogen kijken en hoe spannend is dat, iemand in een of ander studiootje dat ontdekt en in actie komt. Programma's afbreken, kijkers in het ongewisse laten zonder enig excuus wat dan ook. Neen, want de omroepen hebben nooit een omroeper stand by voor noodgevallen. Waarom zouden ze, want ze hebben schijt aan de kijker.Van enige professionaliteit bij de Surinaamse omroep is nauwelijks sprake. Er wordt nauwelijks in geïnvesteerd. Ze modderen maar wat aan, ook de sterk gekleurde staatsomroep. Amateurs, amateurisme, zowel bij het personeel als bij de techniek. Wat word je verwend als je bij een van de omroepen iedere dag even kunt kijken naar CNN, BBC World, NOS Journaal, EenVandaag en of Nieuwsuur, waarvan het laatste programma een dag te laat. Een verademing. Even geen ergernissen.
Ergernissen? Ja hoor. Hieronder zijn er slechts een paar, in het kort:
* presentatoren en presentatrices van dagelijkse 'nieuws'-programma's die hun vriendjes en vriendinnetjes uitnodigen voor een interview/studiogesprek, en soms tot vervelends toe, en dan ook nog zonder enige schaamte – daarbij enige vorm van objectiviteit volledig terzijde schuivend - voor de camera zeggen, dat hun gast een vriendje of vriendinnetje is;
* presentatoren en presentatrices van nieuws- en sportprogramma's die dat gewoon naast hun andere baan of baantjes er even bij doen en dat doet zeker afbreuk aan de presentatiekwaliteiten, het zijn immers geen fulltime professionals. Het oogt niet, het klinkt niet en er is geen enkele positieve uitzondering. Ze bedoelen het allemaal goed hoor en denken misschien heuse tv-personality's te zijn, maar, schoenmaker hou je bij de leest;
*presentatoren en presentatrices – onbekend met objectieve berichtgeving en presentatie – die hun eigen mening over besproken issues niet onder stoelen en banken steken en ook er niet voor schromen om de kijker als ware hij of zij een heuse psycholoog, belerend toe te spreken....;
* een presentator die er niet voor terugdeinst om zijn eigen muziekclip zonder blikken en blozen, neen, lacherig, grijnzend aan te kondigen;
* presentatoren en presentatrices die collega's, ook degenen werkzaam achter de schermen, tijdens een uitzending gewoon voor land en volk feliciteren met hun verjaardag of huwelijk;
* een omroep die drie presentatrices heeft die van tevoren, aan het begin van de dag, hun teksten – aankondigen van programma's - inspreken, hetgeen met regelmaat heel dom overkomt wanneer bijvoorbeeld een aangekondigd programma plaats moet maken voor iets anders en toch wordt aangekondigd. Nooit kan worden ingespeeld op de actualiteit door de 'domme blondjes', die de programma's op amateuristische, tranentrekkende wijze aankondigen – het is een vak, maar niet in Suriname, daar wordt het erbij gedaan;
* omroepen zenden steeds dezelfde concerten, films, documentaires, et cetera uit, tot in den treure worden ze herhaald, herhaald en herhaald, waarschijnlijk door een te klein archief – overigens was de James Bond speelfilm/dvd 'Spectre' vorige week diverse keren bij bijna alle zenders te zien, 's morgens, 's middags, 's avonds en 's nachts. Waarschijnlijk was die ergens in een winkel in Paramaribo in de aanbieding geweest.....;
* programma's sluiten zelden naadloos op elkaar aan, je wordt als kijker constant geconfronteerd met de meest irritante muziekvideoclips tussen twee programma's in;
te vaak lopen films/dvd's vast. Bij omroepen wordt kennelijk nooit voor uitzending een film/dvd of documentaire of apparatuur gecontroleerd;
* er worden films vertoond met onder andere Chinese ondertiteling;
* tot vervelends toe worden voetbalwedstrijden uit onder andere de Spaanse, Engelse en Italiaanse competitie rechtstreeks, door tussenkomst van buitenlandse sportzenders, uitgezonden met vooral schreeuwerig 'goaaaaalllllllll' Portugees commentaar. Maar, een Surinaamse topwedstrijd wordt nooit live uitgezonden? Overigens worden vooral wedstrijden van Barcelona en Real Madrid vaak op drie tot vier zenders tegelijk uitgezonden. Van enige zendercoördinatie is in Suriname bij de omroepen geen enkele sprake. Er wordt maar wat aangemodderd, zolang alle wedstrijden van genoemde clubs maar live te volgen zijn;
* het geluid van reclames en het gewone programma zijn zelden op hetzelfde volumeniveau. Als kijker heb je het maar druk met het regelen van het volume van de tv;
* een televisiegids kent men in Suriname niet. Vooral door te zappen kom je er achter wat er zoal waar te zien is;
enzovoorts, enzovoorts.
Het gevoel bekruipt, dat omroepen niet beseffen dat zij er voor de kijkers zijn en dus met die kijkers rekening moeten houden. Maar, de Surinaamse omroepen tonen amper respect voor hun kijkers.
Overigens, in december vorig jaar was de oud-hoofdredacteur van het Nederlandse NOS Journaal, Nico Haasbroek, tien dagen in het land om de staatsmediabedrijven (STVS, ATV, SRS, Radio Boskopu en de Nationale Voorlichtingsdienst) 'door te lichten' – zo heette het – op verzoek van het Kabinet van de vicepresident en een en ander zou gecoördineerd worden door Roy Raymond de Miranda, in alle stilte adviseur geworden van vicepresident Ashwin Adhin, en de persoon die leiding gaf aan een commissie die het project Naschoolse Opvang heeft geëvalueerd. De Miranda, van alle markten thuis. Maar, enig eindverslag of -rapport van de doorlichtingsbevindingen van Haasbroek, zo er überhaupt ook maar iets is doorgelicht (het schijnt dat betrokken omroepen/zenders niet zaten te springen om hun administratie en andere zaken te delen met Haasbroek), is nooit verschenen. Haasbroek verdween als een dief in de nacht weer uit Suriname met waarschijnlijk een goed gevulde portemonnee. Wat was de zin van de doorlichting en waarom al dat stilzwijgen, ook van die Haasbroek?
Ordening, ook van de staatszenders, lijkt meer dan gewenst, vooral nu hun Nederlandse doorlichting volledig lijkt te zijn mislukt en dat roept vele vragen op.
Hoogachtend,
Den Blauwvinger
05 februari 2016
Amsterdam-Paramaribo
