Brutale jonge overvaller schrikt en neemt snel de benen 12-11-2014 Door: Paul Kraaijer
Paramaribo – Bijna dagelijks lees je in de lokale media artikelen over een, gewapende, overval door een of meerdere overvallers. Ergens in de stad, Paramaribo. Je leest dergelijke artikelen en gaat verder met het doorworstelen van andere berichten. Nu en dan leidt criminaliteit tot discussies in het parlement, De Nationale Assemblee. Dan weer neemt de criminaliteit toe, dan weer af. Het lijkt een ver van mijn bed show, die stijgende of afnemende criminaliteit. Dat zal echter iemand die is overvallen een zorg zijn. Die voelt die criminaliteit, die heeft ook de angst gevoeld en nog steeds of hij of zij nu gewond is geraakt of niet of hij of zij nu wel is bestolen of niet. Iemand heeft je overvallen, iemand is in je persoonlijke, directe, omgevingssfeer geweest en dat is beangstigend, bedreigend en onplezierig.
Het is een gewone, broeierige, woensdagavond (5 november), in een van de gezellige volksbuurten van Paramaribo. Acht uur. Jan gaat even liggen, hij trekt zich even terug, met een fan. Even iets verkoeling. De ogen vallen snel dicht. De warmte van de hele dag heeft toegeslagen. Dan wordt plotseling de rust verstoord door luid geschreeuw. Geschreeuw uit de zogenoemde voorzaal, de woonkamer. Langzaam wordt Jan wakker, langzaam beseft hij zich waar het geschreeuw vandaan komt. Hij staat snel op en wordt in de woonkamer geconfronteerd met zijn echtgenote, Joan. Dan volgt een woordenstroom. Het verhaal moet er uit. Wat haar is overkomen moet er uit.
Joan was rond half negen naar binnen gegaan. De voordeur bleef open, zoals gebruikelijk, om een frisse wind te kunnen voelen. Ze zat in een stoel, laptop op haar schoot, toen plotseling een knaap voor haar stond: een marron (boslandcreool) gekleed in een korte broek, Lois, een zakdoek voor het gelaat, ontbloot bovenlijf en in een van zijn handen een op een vuurwapen gelijkend voorwerp waarmee hij op Joan heeft gericht. Hij trachtte te vuren, maar kennelijk werkte het wapen niet. Joan was overigens meteen gaan staan en hield de laptop ter bescherming voor haar gezicht terwijl ze luid aan het schreeuwen was. De overvaller schrok waarschijnlijk door dat geschreeuw en verdween snel via een belendend, deels overwoekerd, perceel de donkere avond in. Geen buit. Joan droeg gelukkig ook geen gouden halsketting of ringen, gewilde objecten voor overvallers. Er viel voor de mislukte rover dan ook niets weg te rukken.
De buren waren ondertussen ook verschenen en waren geschrokken. Op het perceel bevinden zich vier woningen. Een van de bewoonsters zei nog, dat ze 's avonds wel eens jongens op het belendende perceel zag. Waarschijnlijk om te observeren. Ze had er verstandig aan gedaan om dergelijke informatie meteen met de buren te delen. Op dat belendende perceel staat een, onbewoond, bedrijfspand. Het perceel achter dat pand wordt niet/nauwelijks onderhouden.
Jan hoorde het verhaal van zijn partner een paar keren aan. Hij vroeg zich steeds maar af wat er zou zijn gebeurd als hij ook in de voorzaal was geweest toen die knaap binnen kwam.... Duidelijk was dat de knaap, hij zou niet ouder zijn geweest dan zo'n twintig jaar, precies wist waar hij moest zijn. Hij wist precies waar een prikkeldraadomheining op een stenen muur rond het perceel eindigde en waar een kleine opening was. Voor de overval heeft hij enige tijd op de grond gezeten achter de muur, op het terrein van het belendend perceel. Joan bleek immers voor ze naar binnen ging geritsel te hebben gehoord, maar dacht dat het ratten of andere dieren waren.
Jan adviseerde zijn vrouw om toch maar voor de zekerheid even de politie te bellen. Dat deed ze. Tot hun verrassing was de politie snel aanwezig. Twee agenten en een bewapende militair verschenen van de politiepost uit de buurt en hoorden het verhaal aan. Vervolgens arriveerde een tweede team van een ander politiebureau uit de stad om de formele aangifte op te nemen. De volgende morgen kwam ook nog even de buurtmanager, de wijkagent, langs. Kortom, Jan en Joan zijn dan ook zeer te spreken over de snelle aanwezigheid van de politie en de tijd die de agenten namen om het relaas van Joan aan te horen. Inmiddels is de prikkeldraadomheining gerepareerd door de verhuurder. Binnenkort wordt een groot deel van het prikkeldraad op de muur vervangen door nieuw prikkeldraad, twee lagen. Een andere muur van het perceel, waar met regelmaat kinderen van buren op een ander belendend perceel (marrons) op lopen of er over heen klimmen om een bal of zo, zonder eerst te vragen, te halen, voorzien van op de muur vast te metselen glasscherven. Een redelijk effectief middel om te voorkomen dat mensen al te gemakkelijk op die muur kunnen komen. Sommigen denken nu eenmaal alles te mogen.
De voordeur blijft nu praktisch hele dagen dicht. Jan en Joan zijn toch voorzichtiger geworden. Ook houden ze het belendende perceel wat beter in de gaten. Zoals zaterdag. Ze waren even naar de dierentuin in Paramaribo geweest. Er even uit, tot adem en tot rust komen. Maar, bij thuiskomst ontdekte Jan twee knapen die gehurkt zaten naast het pand op het belendende perceel. Ze aten meloen. Toen een van de twee knapen Joan zag, dook hij dieper weg. Was hij bang door haar herkend te worden? Zou hij de mislukte overvaller zijn geweest? Jan had ze opgemerkt, omdat hij lang is en over de muur kan kijken. Wat deden die knapen daar? Ze hadden daar toch niets te zoeken? Jan en Joan zijn gewaarschuwd. Natuurlijk werd dit voorval meteen gedeeld met de politie en met de buurtmanager, zoals met ze was afgesproken.
Ondanks die paar seconden die woensdagavond heeft het de nodige impact gehad op het stel. Jan en Joan zijn oplettender geworden. Ze zien er ook op toe dat de poort van het perceel steeds gesloten is. Deze keer liep de ervaring van Joan met een jonge overvaller voor haar – en Jan – goed af. Een volgende keer moet gewoon voorkomen worden en zal worden voorkomen. De dader, die vermoedelijk in de buurt woont, is gewaarschuwd.
Het dagelijkse nieuws over overvallen zal nu ook wat anders door Jan en Joan worden gelezen......
