Minister Belfort (Justitie en Politie) wil journalisten gebruiken bij uitvoering eigen beleid

Bewindsman biedt journaille gratis vervoer aan

Journalistieke objectiviteit en onafhankelijk in het geding

31-08-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Afgelopen week heeft minister Edward Belfort van Justitie en Politie, tijdens een werkbezoek aan de districten Para en Brokopondo, het meegereisde journaille gevraagd om hem behulpzaam te zijn bij het uitdragen van zijn beleid. Om de ‘journalisten’ ook nog eens te lokken heeft hij transport aangeboden, zodat het ze wat makkelijker wordt gemaakt om de bewindsman te vergezellen tijdens werkbezoeken en dergelijke.

Het moet niet gekker worden in Suriname. Natuurlijk is het begrijpelijk dat Belfort een poging waagt om journalisten voor zijn beleidskarretje te spannen, nooit is geschoten is immers altijd mis. Om via naïeve en meegaande zogenoemde mediawerkers burgers te attenderen op hun eigen verantwoordelijkheidsgevoel als het gaat om het bezoeken van recreatieoorden en om het rijgedrag in het verkeer is echter een stap te ver.

Belfort (l) op bezoek bij districtscommissaris Miranda van Para.

Belfort kwam zelfs met een concreet voorbeeld: journalisten zouden hangjongeren op de hoeken van straten kunnen interviewen en hen vragen wat hun doel is op de hoek en hoeveel tijd zij op de hoek doorbrengen. Hiermee wordt een spiegel voor die hangjongere gehouden, om zelf in te zien dat zijn hanggedrag geen positieve vooruitzichten heeft, zo sprak de minister woensdag 28 augustus tijdens zijn bezoek aan het commissariaat van Para. De pers zou opvoedend moeten zijn, vindt Belfort.

Hij ging zelfs zo ver, door te beweren dat de pers een taak heeft om voorstellen te doen voor verbetering van onveilig en onverantwoordelijk gedrag.

De erbarmelijke kwaliteit van het journaille en de weinig kritische houding werd overigens meteen duidelijk, omdat kennelijk geen enkele journalist de minister bestookte met kritische vragen over de wijze waarop hij de pers wil ge- en misbruiken om zijn eigen beleid meer gestalte te doen geven. Althans, dat blijkt niet uit de gepubliceerde artikelen over het werkbezoek.

De actie van Belfort is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk te noemen, door op de wijze zoals hij te Para heeft gedaan de media te gebruiken om zijn eigen beleid te helpen uit te voeren. Journalisten zouden zich nooit voor dergelijke praktijken moeten lenen, omdat daardoor de journalistieke onafhankelijkheid en objectiviteit in het geding komen, voor zover die onafhankelijk en objectiviteit er al zouden zijn bij het merendeel van de media in Suriname.
Daarenboven tracht de bewindsman het journaille ook nog eens voor zijn karretje te lokken door journalisten vervoer aan te bieden. Het is niet de taak van journalisten om een minister te helpen bij de formulering van oplossingen voor zogenoemde brandende vraagstukken, daarvoor heeft hij een batterij aan ondersteunende beleidsmedewerkers en een afdeling voorlichting en communicatie.

Het kan toch niet zo zijn, dat het journaille in de pr-val van Belfort trapt, die journalisten vervoer aanbiedt als een soort ruil voor ondersteuning om zijn beleid gestalte te doen geven. Ongelooflijk. Ik kan me niet - of eigenlijk toch wel - voorstellen dat journalisten zich gaan laten gebruiken door de minister van Justitie en Politie, dat zou een zeer kwalijke zaak zijn waardoor de journalist zich buiten de orde plaatst.... Maar, gelet op de kwaliteit van het lokale journaille acht ik het niet onwaarschijnlijk, dat diverse journalisten zich laten misbruiken door als verlengstuk te gaan werken voor de afdeling voorlichting en communicatie van het ministerie van Justitie en Politie. Het levert toch leuke, gratis, uitstapjes op?!

(Bron foto Belfort en districtscommissaris Jerry Miranda van Para: Burger Informatie Centrum Para)

Niet iedereen in Suriname houdt van een ‘kritische’ pen - Gedwongen worden om vuur met vuur te bestrijden.....

Anoniem gecriminaliseerd worden in absurdistisch artikel is zielig, lafhartig en misdadig

Weblog zou aangepakt moeten worden wegens smaad en laster

27-08-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Je woont en werkt met plezier in Suriname en je schrijft met plezier en vol enthousiasme allerlei uiteenlopende artikelen, nu en dan kritisch, maar vaak met een knipoog en altijd objectief, onafhankelijk en - niet onbelangrijk - gebaseerd op feiten en niet op anonieme bronnen, verklaringen, en dergelijke waar Surinaamse media zo verzot op zijn. Maar, kennelijk is niet iedereen gediend van dat schrijven en kennelijk is iemand onlangs op zijn zere zieltje getrapt. Kennelijk hebben bepaalde laffe types moeite met kritisch schrijvende freelance schrijvers die niets meer en niets minder doen dan gebruik te maken van het grondwettelijk en democratisch recht om te schrijven en dat doen binnen de marges van de bestaande wetgeving. Nimmer zijn personen door mij bijvoorbeeld beledigd, belasterd of bedreigd, vooral en met name niet, omdat ik weet hoe 'Surinamers' kunnen zijn en hoe stompzinnig en kort door de bocht en ongenuanceerd velen kunnen reageren.

Maar, nu blijkt een anonieme laffe hond (een ander woord heb ik er niet voor) dusdanig op zijn zere zieltje te zijn getrapt, dat die afgelopen weekeinde heeft gemeend om mij - op een obscuur blog met slechts een handjevol absurde artikelen, ‘geschreven’ (meer kopieer en plak- en jatwerk overigens) door zieke geesten die achter aliassen schuil gaan, omdat ze te hufterig en te laf zijn om hun onzinnige, aantoonbaar leugenachtige en criminaliserende artikelen te publiceren onder hun echte namen - op een laag bij de grondse wijze te criminaliseren.

 

De inhoud van het artikel over mij is te ziek en te ongeloofwaardig voor woorden om er überhaupt inhoudelijk op in te gaan en woorden aan vuil te maken. Iemand heeft tevergeefs getracht om mijn persoon in een zeer kwaad daglicht te stellen met een zeer absurd artikel. De persoon heeft op een aantal fora van een ranzige website een link naar zijn artikel geplaatst om maar zoveel mogelijk domme soortgenoten te trekken, maar ik heb kunnen constateren dat op al die postings niet tot nauwelijks is gereageerd en de personen die gereageerd hebben plaatsen grote vraagtekens bij de bedoelingen achter het artikel over mij en prikken gelukkig dwars door het artikel heen.

Eén persoon weet te melden, dat grote delen van het artikel al in 2008 zijn opgedoken in een gepost bericht op die website. Dit is de tekst van die post:

‘De tekst uit dit artikel is gekopieerd uit een ... topic van 2008. Waar voor riooljournalist is .... wel niet als je tekst letterlijk van ... gaat kopieren voor zulke zware beschuldigingen, dan durft hij nog MBA achter zijn naam te zetten.’

Een ander persoon weet te melden dat het een publiek geheim is dat achter het blog van wordpress.com een zogenoemde ‘personal brander' zit. Een interessante suggestie, die zeker alle reden tot nadenken heeft.

Enig eigen research bracht aan het licht, dat het absurde blog een jaar geleden, in augustus 2012, een andere Nederlandse freelance schrijver die woonde en werkte in Suriname (de man is helaas begin dit jaar overleden), ook in een artikel heeft gecriminaliseerd op bijna exact dezelfde wijze als nu met mij is gebeurd. Dat artikel is overigens van het absurde blog verwijderd. Die schrijver had een zeer scherpe pen en plaatste zijn artikelen op een kritische Surinaamse website. Hij heeft ooit een kritisch artikel geschreven over de prof.dr.ir. 'personal brander', net als ik heb gedaan in maart van dit jaar.

Ik raakte op een moment geïntrigeerd door die professor, dokter, ingenieur al zijn schimmige websites, zijn zogenoemde ‘personal branding’ sprookjes en zijn vermeende opleidingen in Paramaribo, in twee Nederlandse steden en in Amerika. Diverse opleidingen blijken echter, na navraag her en der, niet echt te bestaan. Een fascinerende man, die zogenaamde 'personal brander'. De man, die met regelmaat curieuze ingezonden stukken als ‘columns’ plaatst op een Surinaamse nieuwswebsite. De inhoud ervan is vaak nauwelijks te begrijpen en je vraagt je af waarom die vermeende nieuwswebsite die onzinnige stukken tekst van die prof. dr. ing. plaatst. Het is pure reclame voor de man, die graag pronkt met zijn praktijken en met zijn ‘titels’.

Maar, opmerkelijk is het, dat het alleen die nieuwswebsite was die afgelopen weekeinde als enige nieuwswebsite of krant aandacht besteedde aan de onzin op dat absurde blog. Dat geeft te denken....

- Die nieuwswebsite biedt overigens met regelmaat mensen anoniem ruimte om via ingezonden stukken en brieven en dergelijke hun mening te ventileren en vaak is dat de grootst mogelijke nonsens. Soms bekruipt je het gevoel dat het webredacteuren van die website zelf zijn, die dergelijke stukken schrijfven. In veel artikelen worden anonieme bronnen of ‘coalitie toppers’ opgevoerd. Veel zou gewoon verzonnen kunnen zijn door de redactie, om een artikeltje wat meer lading te geven. Mij is bekend dat onlangs een Surinaams magazine het ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling via een email wat vragen had gesteld over het project naschoolse opvang en dan met name over de gang van zaken rond het uitblijven van uitbetaling van salarissen van leerkrachten werkzaam in dat project. De letterlijke tekst van die email verscheen prompt als ingezonden brief, ondertekend met een fake naam, op die nieuwswebsite. De zogenoemde redactie plaatst gewoon domweg alles wat ze in handen krijgt, zonder even kritisch na te denken. -

Toen ik ontdekte dat die website over het artikel over mij iets had geschreven met nota bene een link ernaar toe en zonder mij eerst te hebben benaderd voor een reactie (en de redactie weet hoe ze mij kan bereiken), heb ik eerst de redactie een reactie gestuurd (welke meteen werd geplaatst) en vervolgens heb ik de redactie benaderd met het verzoek zowel het bericht als mijn reactie te verwijderen. Aan mijn verzoek werd zondagochtend gehoor gegeven.

Helaas blijkt het hier, in Suriname, niet ongebruikelijk te zijn door met het smijten van vuil - en dan het liefst anoniem - willens en wetens mensen in een kwaad daglicht te stellen of te zelfs te criminaliseren wanneer die mensen iets hebben gezegd, geschreven of gedaan waar anderen niet van gediend blijken te zijn. Helaas willen veel Surinamers alleen maar geprezen worden en kunnen zij totaal geen objectieve en gefundeerde kritiek verdragen.

Een en ander heeft weer eens pijnlijk duidelijk gemaakt hoe eenvoudig het in Suriname is om anoniem, ongecontroleerd en ongefundeerd via publieke media met vuil te smijten en mensen op basis van niets (verzonnen informatie) te beschuldigen, met als doel die mensen figuurlijk het zwijgen op te leggen en of erger.

Ik heb via het absurde blog (als reactie onder het artikel, die natuurlijk niet werd geplaatst omdat het bezwarende informatie bevatte) en via een op dat blog vermeld emailadres verzocht het leugenachtige en criminaliserende artikel uiterlijk maandagmiddag 26 augustus van het blog te verwijderen, zo niet, dan zouden juridische stappen worden ondernemen. Het artikel is (nog) niet verwijderd, maar ik ga verder geen juridische stappen ondernemen. Het is het niet waard en zonde van mijn tijd en energie. Daarnaast heb ik er absoluut geen vertrouwen in, dat er werk gemaakt zou gaan worden van een klacht of aangifte. De andere freelance schrijver, die in augustus vorig jaar werd besmeurd door het absurde blog, deed aangifte, maar – zo is op de website te lezen waar hij voor schreef – ‘het rechtssysteem van Suriname was te zwak of te beroerd om deze goedgebekte Hollander te helpen.’ (...)

In dit artikel heb ik bewust niet de naam van het blog vermeld waarop het criminaliserende artikel over mij is verschenen (ik noem het hier het ‘absurde blog’) en ook niet de schuilnaam van de schrijver. Dat blog verdient geen enkele vorm van aandacht, hier niet en nergens niet. De lafaard die achter het blog schuil gaat zal vandaag of morgen ongetwijfeld een keer in zijn eigen artikelbraaksel stikken of geconfronteerd worden met een absurdistisch verhaal over zijn eigen persoon, immers in Suriname is alles mogelijk.

Ik zal blijven schrijven. Maar, ik moet er plezier in blijven hebben. Dat plezier was het afgelopen weekeinde even door een laffe hond de grond in geboord. Natuurlijk, ik weet - als geen ander - hoe ongelooflijk stupide mensen hier kunnen reageren op van alles en nog wat en hoe mensen hier te snel zonder enige kennis van zaken een mening hebben over iets of iemand en anderen op allerlei geniepige en achterbakse manieren proberen te breken.
Maar, om iemand geheel ten onrechte met een leugenachtig verhaal te criminaliseren op een zeer ernstige manier geeft te denken over de herseninhoud en het verstandelijk vermogen van de schrijver ervan. Een kennelijk zeer gefrustreerd persoon die mogelijk rijp is voor zelfreflectie en een kijkje in de spiegel en een bezoekje aan een psycholoog of psychiater. Een kennelijk zeer gefrustreerd persoon die kennelijk problemen heeft met op feiten gebaseerde en objectieve artikelen. Hoe diep kan iemand in de Surinaamse zwamp zinken? Waarschijnlijk heel diep en hij zal ongetwijfeld binnen afzienbare termijn de bodem in zicht krijgen en vervolgens onder zijn lange tenen voelen.....als drijfzand.
Maar, deze hele absurde 'kwestie' heeft mij - als de bekende druppel - tot denken gezet over mijn toekomstige schrijven......  Soms moet je, door omstandigheden gedwongen, vuur met vuur bestrijden.

Surinaamse jagers lijken er op los te schieten

Jagers schieten niet alleen op wild, maar ook op collega’s

  
Jagerstrainingen door overheid laten al sinds 2004 op zich wachten

24-08-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Afgelopen week was het weer eens raak: een jager die een mens voor wild aanziet, schiet en daardoor geen hert, maar een collega doodschiet. Zo nu en dan duiken dit soort berichten op. Ze leiden tot ongeloof en een voorzichtig lachen. Immers, hoe kun je als jager nu een mens verwarren met een hert of met welk ander wild dan ook? Vraagt een jager zich niet af, waar is mijn vriend of mijn collega-jager, alvorens te vuren? Is geritsel in het ondoordringbare groen van het regenwoud al aanleiding genoeg om ervan uit te gaan dat dat geritsel door een wild dier wordt veroorzaakt en dus reden genoeg is om te schieten?

Wat zijn het voor mensen die jagen? Hebben ze wel enige schietervaring? Zijn ze ooit wel eens op schietlessen geweest? Dat zijn toch de vragen die meteen naar boven komen drijven wanneer er weer eens een artikel verschijnt met als kop ‘Jager schiet jager dood’ of ‘Jager ziet vriend aan voor bosvarken’.

Vooral na het voorlopig laatste schietincident van dinsdag 20 augustus, toen een jager bij het Brokopondo stuwmeer een man voor een hert of haas (media berichtten hier verschillend over) aanzag en pardoes het vuur opende. Resultaat: geen dood/dode hert/haas, maar een dode collega-jager, neef van de schutter. Beide mannen zouden in het gebied zijn geweest om naar goud te zoeken.

Dit incident leidde tot een reactie van Ashok Pherai, waarnemend sectiechef Educatie bij de dienst ’s Lands Bosbeheer, onderdeel van het ministerie van Ruimtelijke ordening, Grond- en Bosbeheer. ‘We hebben nog geen kader om jagerstrainingen te verzorgen en er is nog geen geld vrijgemaakt voor cursussen’, aldus Pherai in de Ware Tijd van 24 augustus.
De overheid had overigens, conform het zogenoemde Jachtbesluit van 2002, al in 2004 moeten starten met speciale trainingen voor jagers. Iedere jager die in het bezit is van een jachtakte, en uiteraard een vuurwapenvergunning, is verplicht dergelijke lessen te volgen en ook om die om de vijf jaren te herhalen.
De dienst maakte op 30 december 2012 bekend, dat zij in het eerste kwartaal van 2013 wilde starten met de trainingen, om het aantal jachtongelukken te verminderen. ‘We zullen de jagers trainen om veilig te jagen. Ze moeten niet zomaar schieten zonder enig wild te zien’, sprak Pherai eind december vorig jaar. Kennelijk is het de afgelopen maanden niet gelukt om geschikte trainers te vinden en om de lessen te financieren. Of: kennelijk heeft de regering de afgelopen maanden de aangekondigde jagerstrainingen in de lade geschoven en die lade op slot gedraaid.

Inmiddels naderen we september 2013 en nu blijkt er èn geen kader aanwezig te zijn dat de trainingen zou kunnen verzorgen èn geen geld. Kennelijk ziet de regering niet echt de noodzaak in voor het verzorgen van jagerstrainingen, terwijl de praktijk uitwijst dat dergelijke trainingen wel degelijk noodzaak zijn. Niet alle jachtongevallen belanden in de media of worden geregistreerd. Slechts een aantal incidenten bereikt de publieke oppervlakte.

Een kleine speurtocht op het internet levert sinds 2011 de volgende, geregistreerde, jachtongelukken op, vooral in de omgeving van het Brokopondo stuwmeer en in het Tibitigebied:

Half juni 2011 schoot een jager bij Brokopondo zijn vriend neer, omdat hij die aanzag voor wild. De politie kwam na onderzoek tot de conclusie, dat de jager per ongeluk op zijn vriend had geschoten en die mocht na verhoor naar huis. Zijn vriend werd in de borststreek geraakt.

In het Nassaugebied, in het oosten van Suriname, werd zaterdag 25 februari 2012 een 49-jarige jager bij vergissing doodgeschoten door zijn schoonzoon toen die op enkele opvliegende powisi’s (Crax alector) schoot. (De powisi komt voor in de zogenoemde Rode Lijst van het IUCN, International Union for the Conservation of Nature, en heeft de status 'kwetsbaar') 
Op dat moment liep de schoonvader juist een helling op in de richting van zijn schoonzoon. Beide mannen waren in het gebied op zoek naar geschikte locaties voor goudwinning. Het slachtoffer werd in zijn buik en borst geraakt en overleed ter plaatse.

Enkele dagen eerder, 21 augustus, werd een 36-jarige jager in het Sarakreekgebied geraakt door een kogel afkomstig uit een zogenoemde ‘setigong’. Tegenover de politie verklaarde de man plotseling een schot gehoord te hebben en bemerkte dat hij was geraakt door een schampschot. Een ‘setigong’ is een mechanisch ingesteld geweer, meestal verbonden met een touw, dat afgaat als een prooi voorbij loopt op een bepaalde hoogte en het touw raakt. Hierdoor hoeven jagers niet de hele nacht met hun geweer in het bos te wachten op dieren. Vanuit hun kamp wachten de jagers totdat een schot afgaat. Hierna gaat men kijken wat de buit is. Het gebruik van een dergelijk geweer is echter bij wet verboden en dus strafbaar.

Op 4 maart 2013 werd een 41-jarige jager in de omgeving van het Brokopondo stuwmeer door een collega-jager beschoten in de rug en in een arm. Ook in dit geval werd het slachtoffer voor wild aangezien. Het slachtoffer werd ter verpleging vervoerd naar de afdeling Spoedeisende Hulp van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo.

Precies een maand later, 4 april 2013, werd ’s avonds een 30-jarige jager door een andere jager in het Tibitigebied beschoten. De ongelukkige jager werd door een lading hagel getroffen in een dijbeen en in het onderlichaam. Hij was met drie andere mannen aan het jagen en op een moment hadden zij zich opgesplitst in twee groepjes. Een van de jagers zag het slachtoffer voor wild aan en schoot gericht. De groep ging al vijf jaren samen op jacht....

Noot:
Update > Een jager heeft donderdagavond 5 september 2013 in het Kabalebo-gebied in het westen van Suriname een collega doorgeschoten die hij voor wild aanzag. Een groep van vijf vrienden was aan het jagen.Rakesh Bishoen kreeg een schotwond in het gezicht en overleed korte tijd later op de poli van het dorp Apoera.

Geen overheidsbeleid om goudzoekers over te laten stappen op milieuvriendelijke goudwinning

De falende Commissie Ordening Goudsector en het lekkende Brownsberg Natuurpark

Ontbreken van gericht beleid basis van vernietiging unieke biodiversiteit door goudzoekers

23-08-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Het ontbreekt in Suriname in grote mate aan de wil en inspanning bij de nationale overheid om kleinschalige goudzoekers in het achterland, ook wel porknokkers of (Braziliaanse) garimpeiros genoemd, (financiële) middelen te bieden, waardoor zij over zouden kunnen stappen op milieuvriendelijke winningsmethoden. 

Loze toezeggingen

Was het niet Gerold Dompig, de voorzitter van het Managementteam van de presidentiële Commissie Ordening Goudsector, die in november 2011 verkondigde, dat er een fonds in het leven geroepen zou worden voor goudzoekers?! Een fonds waarop goudzoekers een beroep zouden kunnen doen voor financiële ondersteuning bij de aanschaf van milieuvriendelijke goudwinningsapparatuur.

Dompig zei op 6 november 2011 op de nieuwswebsite Starnieuws dat er een investeringsfonds moet komen, om kleinschalige goudzoekers te voorzien van een financiering. ‘Er zijn nog wat haken en ogen hieraan. Wat doe je als de mijnbouwer failliet gaat of de lening niet kan betalen? Dit alles moet nog uitgewerkt worden en volgend jaar wordt het gepresenteerd’, sprak Dompig.

Dat fonds is er nog steeds niet.

De goudzoekers beweren niet het geld te hebben om over te stappen op ‘groene’ winningsmethoden. Maar, wat ongetwijfeld ook meespeelt is een stukje traditie, gewoonte. De goudzoekers weten niet beter: goud winnen doe je nu eenmaal met kwik.....

En, wat is de stand van zaken rond de zogenoemde ‘school of mining’? Een opleidingsinstituut waar goudzoekers geleerd wordt hoe zij milieuvriendelijk goud kunnen winnen? Drie scholen zouden worden opgezet: in Snesi Kondre, Brokopondo centrum en Sarakreek. 

‘De 'school of mining' te Snesi Kondre kan beginnen. Er is financiering hiervoor. 244.440 Amerikaanse dollar is beschikbaar voor het opzetten van de ‘School of Mining and Mineral Processing’ (SMMP) te Snesi Kondre. De stichting Suriname Environmental en Mining Foundation (Semif) heeft een overeenkomst hiertoe getekend. Het financieringsbedrag heeft een looptijd van elf maanden voor de uitvoering van het project.’ Dit berichtte Starnieuws 21 november 2011. Na 21 november werd het stil.

Kwik lijkt, net als goudpontons, te worden gedoogd door regering

Daarnaast was het dezelfde Dompig die in 2012 verkondigde, met veel bravoure, dat met ingang van januari 2013 kwik zou zijn uitgebannen van de Surinaamse goudvelden....Een onzinnige aankondiging. Iedereen weet dat de grenzen van het land zo lek zijn als een mandje en dat kwik ongemerkt vanuit buurlanden als Guyana het land in wordt gesmokkeld. Nu en dan wordt er wat bij Burnside, in het district Coronie, bij toeval onderschept.

Porknokkers en garimpeiros maken nog steeds op grote schaal gebruik van kwik (worden in geen enkel opzicht vanuit Paramaribo gestimuleerd en gemotiveerd om over te stappen op milieuvriendelijke winningsmethoden enn –apparatuur) en verontreinigen daardoor het water in de kreken en rivieren en schaden de gezondheid van de inheemsen en marrons in het binnenland die van dat water dagelijks gebruikmaken. Denk aan de bewoners van Apetina en Anapaike (Wayana’s) bij de Lawarivier, bij wie een aantal jaren geleden onderzoek is gedaan naar de aanwezigheid van kwik in hun lichaam, haren:

Geen enkele controle op kwikgebruik door goudzoekers binnenland
De regering neemt echter nog steeds geen 'stevige' maatregelen om het gebruik van kwik uit te bannen. Er wordt op het gebruik ervan niet tot nauwelijks structureel gecontroleerd door agenten en/of militairen ofwel door de gewapende machten. Misschien zou dat eens overwogen moeten worden, om bijvoorbeeld eens per maand ergens in het achterland onaangekondigd goudvelden te bezoeken en te controleren op onder andere het gebruik van kwik, maar ook op de aanwezigheid van kinderen en andere zaken die eigenlijk niet door de beugel kunnen.

Naar mijn kennis is er nog nooit welke hoeveelheid kwik dan ook in een goudveld in beslag genomen.

Naar mijn kennis is er nog nooit een goudzoeker in het binnenland gearresteerd voor het gebruik van kwik, het illegaal goud winnen of voor het schade toebrengen aan de biodiversiteit.

Met pronken alleen creëer je geen 'groene' goudwinning

Blijft de regering een dergelijk afwachtend, ongeïnteresseerd en gemakzuchtig beleid voeren, dan zullen goudzoekers kwik blijven gebruiken en de biodiversiteit, waar Suriname internationaal op allerlei fora en congressen zo graag mee loopt te pronken, blijven beschadigen en zelfs vernietigen, zoals het geval is in het 'beschermde' Brownsberg Natuurpark.

Goudponton op stuwmeer (Bron foto: Ronny Asabina)

Pontons of skalians

Overigens zijn er naast de goudwinningsactiviteiten op het land, ook nog eens activiteiten op rivieren en op het Afobaka stuwmeer (Brokopondo stuwmeer of W.J. van Blommesteinmeer) te bespeuren. Daar varen grote goudwinningsfabrieken, zogenoemde pontons of skalians, die veel schade toebrengen aan het aquatisch leven. Dit soort goudwinning wordt door de regering toegestaan, gedoogd, op de rivieren. Maar, de wet staat goudwinning in open wateren simpelweg niet toe! De regering legt dus eigen wetgeving terzijde.

Nu en dan wordt er eentje van het stuwmeer verwijderd - wanneer er lokale bewoners over klagen of wanneer het kritisch lid van De Nationale Assemblee (het Surinaamse parlement), Ronny Asabina (van de BEP, Broederschap en Eenheid in de Politiek), weer eens aan de bel trekt, maar binnen de kortste keren is daar weer een skalian te zien. Ook hieruit blijkt het afwachtende beleid van de regering.

Lichtpuntjes

Natuurlijk, er is wat aan ordening gedaan: concessiehouders en goudzoekers zijn/worden geregistreerd, gebieden zijn in kaart gebracht, nu en dan worden groepen illegale goudzoekers her en der verwijderd en recent krijgen illegale goudzoekers als een soort cadeau - in plaats van ze te beboeten voor hun illegaal handelen - een eigen legaal goudwinningsgebied toegewezen...., maar van echt beleid kan niet worden gesproken.

20.000 Goudzoekers geregistreerd, maar slechts 100 pasjes verstrekt?!

De Commissie Ordening Goudsector maakte op 7 februari 2013 bekend dat 20.000 goudzoekers waren geregistreerd, maar dat het verstrekken van pasjes aan de goudzoekers om toegang te kunnen verkrijgen tot aangewezen gebieden door de commissie, stroef verliep. Er moet dan ook SRD 700 voor een pasje worden betaald door lokale goudzoekers. Buitenlanders moeten duizend Surinaamse dollar meer neertellen voor zo’n pasje. Slechts honderd personen beschikten op 7 februari 2013 over een pasje. Sindsdien is er geen enkele informatie maar door de commissie verstrekt over de gang van zaken rond de pasjes, hoeveel goudzoekers inmiddels een dergelijk pasje hebben, of er al belasting wordt afgedragen door geregistreerde goudzoekers, et cetera.

Gebrek aan communicatie en informatieverstrekking

Een groot manco van de Commissie Ordening Goudsector is het nauwelijks tot niet informeren van de bevolking, van de samenleving en het niet kunnen omgaan met kritiek.

De commissie heeft wat dat betreft sinds haar aantreden in december 2010 dramatisch gefaald. Rapporten zijn, naar mijn weten, niet verschenen en zeker niet gepubliceerd. Er is geen eigen website van de commissie en de pagina die de commissie heeft via de regeringswebsite is niet actueel. Klik het onderwerp ‘Agenda’ aan en dit is de, gedateerde, informatie die tevoorschijn komt:

De ordening goudsector heeft divere activiteiten en werkzaamheden. Op dit moment staat gepland :

Registratie van goudopkopers

vanaf woensdag 6 juli 2011 (ongoing)
maandag - vrijdag tussen 8.00 en 15.00 uur
Hoofkantoor: Mr. J. Lachmonstraat 181, Paramaribo

Dat de commissie moeite heeft met kritische geluiden over haar eigen functioneren werd begin augustus duidelijk pijnlijk duidelijk. In het weekeinde van 4 en 5 augustus 2013 hield de commissie een zogenoemde krutu (dorpsvergadering) te Brokopondo om bewoners van een aantal dorpen, waaronder Nieuw Koffiekamp, te informeren over het hoe en waarom van de verwijdering op 17 juli van een groep illegale goudzoekers van Nieuw Koffiekamp uit het concessiegebied van IAmGold. (Een krutu die de commissie overigens beter vòòr de actie van 17 juli had kunnen houden.) Voor deze bijeenkomst waren ook Assembleeleden en districtsraads- en ressotraadsleden uitgenodigd. Maar, Gerold Dompig had verzuimd om het parlementslid Asabina te uitnodigen, zo berichtte het Dagblad Suriname op 7 augustus. Asabina is een kritisch politicus, met kennis van zaken en objectief, afkomstig uit het gebied (Marshallkreek), die met regelmaat de commissie kritisch heeft benaderd en nog steeds benadert. Wel aanwezig was het lokale NDP-Assembleelid Frederik Finisie.....

De commissie treedt vooral naar buiten, via de media, wanneer zij door wie of wat dan ook kritisch wordt benaderd. Als er kritiek wordt geuit ligt de commissie in een stuip en voelt zich snel genoodzaakt om in het defensief te treden. Dat doet de commissie vooral, reageren op, in plaats van pro-actief te zijn.

Het Brownsberg Natuurpark is een goed voorbeeld. Al vele jaren zijn daar illegaal op diverse locaties illegale goudzoekers actief en al vele jaren waren de betrokken ministeries, achtereenvolgende regeringen, milieuorganisaties (zelfs de beheerder van het natuurgebied, StiNaSu – Stichting Natuurbehoud Suriname), politici en ook sinds haar aantreden de Commissie Ordening Goudsector, ervan op de hoogte, maar men hield de ogen en oren dicht terwijl een beschermd (!) natuurgebied, met onder andere een unieke populatie vlinders, dag in dag uit vele jaren werd vernietigd.

Pas toen het WWF Guianas in februari 2012 met een foto- en een inhoudelijk rapport kwam over de activiteiten van illegale goudzoekers in het natuurpark, leek iedereen plotseling wakker te zijn geschud. Men kon ook niet anders, vanwege de publiciteit rond de publicatie van dit rapport. Men was gedwongen om te reageren.

Alle reacties op het rapport van wie of wat dan waren stuitend te noemen en vooral hypocriet. Iedereen leek te reageren, alsof ze voor het eerst vernamen over de vernietiging van het natuurgebied door illegale kleinschalige goudzoekers, maar iedereen was er al jarenlang van op de hoogte!

De publicatie van het fotoverslag lokte een reactie uit van de Stichting Suriname Lepidoptera Instituut (SSLI), die al jaren onderzoek doet in het natuurpark naar de vlinderpopulatie. Onderstaand een deel van een door de SSLI op 19 maart 2012 uitgebracht persbericht:

‘Stichting Suriname Lepidoptera Instituut (SSLI) heeft met ontzetting en ontsteltenis kennis genomen van de ravage door goudzoekers aangericht in het Brownsberg natuurpark. De stichting is al ruim zes jaren bezig met vlinderonderzoek in het natuurpark en kan zich niet voorstellen dat Stinasu de ravage niet eerder heeft opgemerkt en is opgetreden.

De SSLI ziet Brownsberg als een volstrekt uniek natuurpark om te genieten van de vlinders (en andere aspecten van de natuur) van Suriname. Inmiddels zijn 200 soorten dagvlinders van de Brownsberg wetenschappelijk geïdentificeerd en naar verwachting bedraagt het totaal aantal soorten dagvlinders 700. Dit is ongeveer de helft van het totaal aantal soorten van Suriname. Het aantal nachtvlindersoorten van de Brownsberg is naar schatting tussen de 5.000 en 8.000; deze zijn nog nauwelijks bestudeerd.

Zeldzame vlinders

Onder de dagvlinders van de Brownsberg bevindt zich een aantal grote zeldzaamheden. We noemen hier de belangrijkste drie: 
1. Heraclides garleppi lecerfi heeft een beschermde status volgens de IUCN (Red Data Book on Threatened Swallowtail butterflies of the World, 1985), komt alleen in het Guiana Shield voor, en is zeer zeldzaam en plaatselijk. De Brownsberg is de enige plaats waar deze vlinder in Suriname voorkomt.

2. Telenassa fontus fontus is een extreem zeldzame vlinder die beschouwd kan worden als een ‘levend fossiel’: het is namelijk nauw verwant aan de stamvader van ca. 80 soorten dagvlinders die verspreid over Zuid-Amerika voorkomen. Voordat de SSLI de soort in behoorlijke aantallen op de Brownsberg ontdekte, waren er slechts enkele exemplaren van bekend.

3. Eueides lampeto brownbergensis is een zeer zeldzame soort passiebloemvlinder, die alleen in Suriname (en mogelijk bij de grens met Frans Guyana) voorkomt. Van de elf bekende exemplaren zijn er negen van de Brownsberg afkomstig. Dat is de reden dat de SSLI deze vlinder naar de Brownsberg heeft genoemd (brownsbergensis) en dit recentelijk beschreven heeft in de Journal of the Lepidopterist Society. (...)’

Naast de vele vlindersoorten zijn in het unieke natuurpark, 14.250 hectare groot, ook nog eens onder andere 350 soorten vogels, alle 8 apensoorten van het land en 40 soorten orchideeën te vinden.

Overigens kan niet onvermeld blijven hetgeen Henk Vijverberg, milieutoxicoloog aan de Universiteit van Utrecht in Nederland, naar aanleiding van het WWF-rapport, verklaarde op 12 mei 2012 in gesprek met de Nederlandse krant de Volkskrant:

‘(...) Die kwikgehaltes zijn niet alarmerend, zegt Henk Vijverberg, milieutoxicoloog aan de Universiteit Utrecht en niet bij het rapport betrokken. 'Er lijken geen of nauwelijks 'Europese' milieunormen te worden overschreden. Het acute gezondheidsrisico voor de mens acht ik gering tot verwaarloosbaar.'

De risico's op termijn hangen volgens Vijverberg af van de totale hoeveelheid kwik die in de loop der jaren in het milieu belandt. Helaas zeggen de WWF-watermonsters niets over de hoeveelheid kwik die al in de bodem van de kreken is opgehoopt. 'Het was achteraf bezien niet slim om alleen watermonsters te nemen', erkent Laurens Gomes, landenmanager Suriname van het WWF. (...)’

Henk Vijverberg, die verbonden is aan het Instituut voor Risk Assessment Sciences (IRAS) van de Universiteit Utrecht, laat mij in een aanvullende reactie via email op dinsdag 13 augustus 2013 weten: ‘(...) Het gaat niet alleen om een lokale concentratie, maar om de totale hoeveelheid kwik die uiteindelijk in het milieu belandt en daar over vele jaren schade kan blijven aanrichten. Helaas zijn daarvoor geen normen zoals voor voedsel en (drink)water en dat maakt het moeilijk om daar een afweging over te maken.’

Wie beveiligt Brownsberg Natuurpark?

We zijn nu ruim 1.5 jaar verder en onlangs werden weer een paar honderd porknokkers uit het natuurgebied verwijderd. Na het verschijnen van het WWF-rapport zou het natuurgebied beveiligd gaan worden. Maar, iedereen keek en kijkt elkaar aan: wie moet gaan beveiligen?, onder wiens verantwoordelijkheid valt het gebied nu?

(Sinds de directeur van de stichting aan de kant werd gezet, omdat hij geld/goud van illegale goudzoekers zou hebben aangenomen in ruil voor een stukje goudwinningsgebied in door hem te beschermen Brownsberg Natuurpark, is niet geheel duidelijk wat de positie van StiNaSu vandaag de dag is.)

Ondertussen is gebleken dat, net als de landsgrenzen, ook het Brownsberg Natuurpark zo lek als een mandje is en kennelijk nauwelijks valt te beschermen. Niemand lijkt te willen investeren in het natuurgebied, ook het WWF Guianas niet, in ieder geval niet voor wat betreft het beveiligen van het natuurgebied.

Ontneem reisbureau Stinasu beheer over Brownsberg Natuurpark

Mogelijk ligt hier een optie voor een grote internationale natuurbeschermingsorganisatie om het beheer van het Brownsberg Natuurpark op zich te nemen.

Een natuurgebied dat mogelijk net zo uniek is, zo niet meer uniek is, als het Centraal Suriname Natuurreservaat.

Een natuurgebied dat het mogelijk ook verdient om geplaatst te worden op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Overigens, werd woensdag 21 augustus 2013 bekend dat een groep goudzoekers van Brownsweg graag voor een periode van twee maanden goud wil gaan mijnen bij de Irene Vallen in het Brownsberg Natuurpark. Zij willen dat als een overbrugging, totdat ze een groot stuk grond toegewezen krijgen via de Commissie Ordening Goudsector om legaal te kunnen gaan mijnen. Het spreekt voor zich, dat voorkomen moet worden dat deze goudzoekers toestemming gaan krijgen om nog meer leed aan te richten in het unieke natuurgebied. Reden temeer, om de suggestie het natuurgebied onder beheer te plaatsen van een internationale natuurbeschermingsorganisatie – in ieder geval Stinasu het beheer te ontnemen - serieus in overweging te nemen. Actie lijkt spoedig geboden om werkelijk het Brownsberg Natuurpark te gaan beschermen.

‘Herstel’ Brownsberg Natuurpark

Overigens werd vandaag, vrijdag 23 augustus 2013, bekend dat het Brownsberg Natuurpark in zijn oude glorie wordt hersteld. Althans, dat beweert Robby Dragman, bestuursvoorzitter en waarnemend directeur van Stinasu, vandaag, vrijdag 23 augustus 2013, in de Ware Tijd. ‘Stinasu laat nu zien dat ze doorzet. De bergweg naar het park, die al langer dan zes jaar niet is onderhouden, is inmiddels geëgaliseerd’, aldus Dragman. De volgende fase is het aanbrengen van een laag lateriet. Ook in het park wordt er aan verbetering gewerkt. ‘De paden die waren dichtgegroeid zijn schoongemaakt.' Drie van de overnachtingsplaatsen zijn al gerenoveerd. De renovatiekosten voor de weg komen op SRD 200.000, die Stinasu uit eigen zak betaalt. Ook de andere werkzaamheden doet Stinasu op eigen initiatief, aldus de Ware Tijd van vandaag. Hoewel hij nog niet over de cijfers beschikt, neemt volgens Dragman de stroom toeristen toe.

Herstel van achterstallig onderhoud en dergelijke is prima, maar de toerist komt in de eerste plaats om de unieke biodiversiteit te bewonderen en zolang het natuurgebied zo lek blijkt te zijn als een mandje voor goudzoekers en er onvoldoende bescherming van het gebied is, zal die unieke biodiversiteit onderhevig blijven aan het schadelijke illegale werk van de kleinschalige goudzoekers. Nog steeds duiken zij in het natuurpark op.

Ad hoc-beleid

Je kunt als regering wel pronken met de Commissie Ordening Goudsector, maar als die commissie zich alleen maar bezighoudt met ad hoc beleid en reageert op en als die commissie vooral met regelmaat overhoopt ligt met kleinschalige goudzoekers voor, tijdens en na ze uit bepaalde gebieden zijn verwijderd (zonder fatsoenlijk informatief vooroverleg) - denk aan het concessiegebied van de Canadese goudmijnreus IAmGold, eigenaar van Rosebel Gold Mines NV en de al jarenlang aanwezige gevoeligheden tussen de reus en de kleine goudzoekers - en niet in staat is om een structureel beleid te ontwikkelen om kleinschalige goudwinning 'groen' te krijgen en daarenboven ook nog eens kampt met een tekort aan menskracht, dan zal de unieke biodiversiteit het slachtoffer blijven van legale en vooral illegale goudzoekers die, terecht, aan de eigen portemonnee denken en, onterecht, niet aan de natuur en aan de gezondheid van lokale bewoners.....

Je zou je zelfs de vraag kunnen stellen of het niet de hoogste tijd wordt om de presidentiële Commissie Ordening Goudsector op te heffen en te vervangen door een permanent onafhankelijk bureau dat zich richt op en bezighoudt met alle aspecten van de kleinschalige goudwinningssector of te onderwerpen aan een Commissie Ordening Commissie Ordening Goudsector. Recent bleek weer eens, dat de commissie feitelijk veel te weinig doet en niet pro-actief is.

De commissie blijkt namelijk nauwelijks voldoende menskracht te hebben om haar tien lokale controleposten in het binnenland te bemannen. Aan het begin van de weg bij Pokigron naar de Jaikreek was één van dergelijke posten, maar die blijkt nooit te zijn bemand.

Dompig geeft eigen commissie brevet van onvermogen
Gerold Dompig van de Commissie Ordening Goudsector verklaarde in de Ware Tijd van 13 augustus 2013, niet genoeg mensen (120) te hebben voor alle posten. De voorzitter van het Managementteam van de Commissie durfde tegenover de krant te stellen, dat de lokale bewoners zelf maar een oogje in het zeil moeten houden. ‘Als zij beseffen dat illegale goudwinning niet goed is, hoeven we geen controleposten te hebben’, was de onthutsende reactie van Dompig.

Met een dergelijke attitude, opstelling, geef je je eigen organisatie, de Commissie Ordening Goudsector, een beschamend brevet van onvermogen.

De districtscommissaris van het bestuursressort Boven-Suriname, Naltus Naana, liet via de Ware Tijd weten geen ongebreidelde goudwinning in de omgeving van de 91 kilometer lange weg tussen Pokigron en Jaikreek te dulden. Hij weigert goudzoekers in dat gebied toe te laten. ‘Wanneer een persoon daar goud gaat zoeken, zal dat een sneeuwbaleffect teweegbrengen. Illegaliteit gaat hoogtij vieren en het milieu gaat huilen van de schade’, aldus Naana.

Gelet op de reactie van Dompig hoeft Naana niet te rekenen op welke ondersteuning vanuit ‘Paramaribo’ dan ook en gaat het milieu, de biodiversiteit en het regenwoud werkelijk huilen.

Commissie Ordening Goudsector alleen in actie als het te laat is
De opmerkingen van Dompig in de Ware Tijd van 13 augustus 2013 maken weer eens pijnlijk duidelijk, dat de Commissie Ordening Goudsector vooral en met name in actie wenst te komen als het al te laat is: als goudzoekers al actief zijn in een gebied en weer een stuk unieke biodiversiteit van het in de wereld als bijzonder groen bekend staande Suriname hebben vernield....

Journaliste de Ware Tijd beweert zich bedreigd te voelen door zangeres Poppe

(Bron foto's Poppe: Simonia Darson)

Populaire artieste zou journaliste hebben bedreigd, beledigd en belaagd

Boze Poppe scheld journaliste op papier en op Facebook uit – Maar, bedreiging?

23-08-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Het is weer eens zover: een journalist is ‘bedreigd’ of is het beter om te schrijven, een journalist voelt zich bedreigd. Een Surinaamse journaliste voelt zich op haar te lange teentjes getrapt door een welbespraakte lokale zangeres. De teentjes van de journaliste zijn dusdanig lang, dat de persoon die ze elke dag moet verplaatsen zelfs naar de politie is gestapt om zowaar aangifte te doen tegen de eigengereide zangeres. Aangifte, omdat de zangeres de journaliste zou hebben bedreigd, beledigd en belaagd.

Tja, overdrijven en jezelf in de schijnwerpers plaatsen is hier niet ongebruikelijk, vooral niet onder het journaille, waar een aantal zogenaamde journalisten rondhuppelt waarvan die journalisten zichzelf meer vinden dan ze in werkelijkheid zijn.

Hautain contra volks

Wat is er nu eigenlijk gebeurd, waardoor journaliste Naomi Hoever, eigengereid en hautain, gemeend heeft aangifte te moeten doen tegen de lieftallige zangeres, goedgebekt, volks en niet altijd even gemakkelijk in de omgang, Poppe ofwel Simonia Darson? Niets.

(Bron foto's briefjes: de Ware Tijd)

Slechts een paar scheldwoordjes op een papiertje door de brievenbus gepropt bij Hoever thuis door een boze en emotionele Poppe en een paar stevige woorden op Darson’s Facebookpagina. Maar, geen bedreigingen en zeker ook geen belaging.

Maar, wat was er aan het handjevol scheldwoorden van Poppe en de aangifte van Hoever vooraf gegaan? Waarom zag de opmerkelijke zangeres zich genoodzaakt om eens flink tegen die Hoever aan te schoppen?

Journaliste Naomi Hoever berichtte dinsdag 20 augustus in de Ware Tijd dat Poppe tijdens een optreden in de buurt Latour, Paramaribo, - in het kader van het Caribisch culturele festival Carifesta dat van 16 tot en met 25 augustus in Suriname wordt gehouden – het podium had gebruikt ‘om een vete die zij kennelijk met een ‘zusje’ zou hebben, te beslechten’.

Verder schreef Hoever: ‘(...) Nadat zij enkele hits had laten horen en het publiek met zich mee had, gleed de topartiest af naar een laag niveau. Poppe besprak de seksuele behoefte van haar vijandin, die volgens haar onvoldoende werd bevredigd. Zij adviseerde 'zusje' vervolgens liever seks te hebben met een paard. (...)’

Niet onvermeld mag worden, dat het alleen Hoever is geweest en dus alleen de Ware Tijd, die hierover heeft bericht..... Was zij de enige journalist(e) aanwezig of vonden haar wellicht aanwezige collegae de opmerkingen van Poppe het sop de kool niet waard?

Bedreiging?

Twee dagen later is in dezelfde krant te lezen dat Hoever tegen Poppe aangifte heeft gedaan wegens belaging, belediging en bedreiging. Volgens de krant zou Hoever door Poppe op haar Facebookpagina zijn bedreigd, beledigd en belaagd naar aanleiding van het artikel van de journaliste over haar optreden te Latour.

Met de bedreiging zou Hoever zich beknot voelen in haar werk. Overdrijven is een vak. Volgens de krant was Poppe naar de woning van Hoever gegaan en heeft zij een briefje in de brievenbus achtergelaten waarin, zo schrijft de krant, ‘Hoever wordt uitgescholden’. De krant schreef verder:

‘Op haar Facebook-pagina heeft de zangeres allerlei bedreigingen, verwensingen en beledigingen richting Hoever geuit.’ 

Dit zijn trouwens de teksten van Poppe op haar Facebookpagina, waarmee op geen enkele wijze Hoever wordt bedreigd:

Ooooooh now dwt e long bel oom ben fu poti tra san ini a krantie wel na deng moes luku fa deng o seting

Mi sabi mi na tongo miendrie tiefi mi di....maar ung tiefi ne boro mi a kang pori srefi...poppe mi e tang ti mi dede

DWT mag sabi yu diss mi mi e diss yu...yu fas mi mi e fasi yu...yu wan broko mi mevr hoever yu no mang mi e saxy yu ka dot bakki.....a verkeerd adres yu klop mi ne teki taki en na yu o weri gy deng TRACK.

Sorry

Op dezelfde dag, 22 augustus, heeft Poppe publiekelijk netjes haar verontschuldigingen aangeboden. Dat siert haar. Tegenover Radio 10 zei ze spijt te hebben van het briefje dat ze bij Hoever in de brievenbus had achtergelaten. Ze verklaarde in een emotionele opwelling te hebben gehandeld vanwege dat artikel van Hoever. Volgens Poppe klopte niet alles wat in dat bericht stond, zoals dat ze zich tijdens het optreden in Latour zou hebben misdragen. ‘Ik heb niet op het podium uitgescholden’, aldus de zangeres. Wel heeft ze erkend enkele denigrerende opmerkingen te hebben geuit over ene ‘zusje’ van wie ze last heeft, maar de uitlatingen op papier en op haar Facebookpagina ziet zij niet als een bedreiging. Daar heeft ze absoluut een punt, want die woorden op papier en op Facebook bevatten werkelijk geen enkele bedreiging.

Ondanks de publieke verontschuldiging van Poppe trekt Hoever de aangifte niet in. Natuurlijk niet. Dat zou ze als een soort afgang ervaren. Ze wil gewoon duidelijk maken, dat niemand haar mag uitschelden. De aangifte zal naar alle waarschijnlijkheid nooit op de zogenoemde groene tafel van welke rechter dan ook terechtkomen. Hoever maakt zich met haar aangifte belachelijk. Ze wil zich boven en alles iedereen plaatsen, als vermeend journaliste.

Ter eigen eer en glorie

Hoever heeft ter eigen eer en glorie van een mug een olifant gemaakt, van scheldwoorden heeft zij bedreiging, belaging en belediging gemaakt. Natuurlijk had de zangeres er verstandig aan gedaan om niet naar de woning van Hoever te gaan om haar frustraties en woede duidelijk te maken op een klein briefje. Maar, om dan meteen aangifte te doen? Was dat niet een beetje overdreven en overtrokken? En was de reactie van Poppe niet menselijk en begrijpelijk, vooral gelet op de persoon Poppe, als er kennelijke onwaarheden over je door een journaliste worden geschreven? Hoever had kunnen vermoeden dat er een reactie van de zangeres zou volgen, welke dan ook.......

Het gaat hier overigens wel om een journaliste met een zekere 'air', 'attitude'. Er zijn hier nu eenmaal een paar types onder het journaille in Suriname die zichzelf heel wat vinden, terwijl hun journalistieke producten kwalitatief zeer matig zijn... Types die veel mediabedrijven hebben versleten en dat zet tot nadenken.

Valse start Caribisch cultureel festival Carifesta XI - Spectaculaire lasershow openingsceremonie kan kritieken niet verbloemen

Op dag van openingsceremonie veel vraagtekens rond toegangskaarten

‘De burgerij heeft 7.000 kaarten gehad’

Decadente modeshow smet op Carifesta – Te veel plotselinge programmawijzigingen

20-08-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – De afgelopen weken werd, en nog steeds word, je via radio, krant en televisie bijna doodgegooid met een stortvloed aan promo’s, advertenties, affiches, aankondigingen, et cetera van allerlei Carifesta-activiteiten die van afgelopen vrijdag, 16 augustus, tot en met de laatste dag, 25 augustus, worden gehouden in het land. Het Caribisch culturele festival Carifesta XI werd vrijdagavond 16 augustus officieel geopend met een heuse ceremonie op het Onafhankelijkheidsplein in Paramaribo.

Teveel uniformen

Naast een spectaculaire laser/lichtprojectieshow op de gevel van het presidentieel paleis aan het Onafhankelijkheidsplein, was de aanwezigheid van de zogenoemde gewapende machten opvallend. Opmerkelijk. Immers, Carifesta staat bekend als een cultureel festival, maar in Paramaribo werden de eerste minuten van de openingsceremonie overheerst door manschappen van het leger en politie. Goed gedrild marcheerden de muziekkapellen van de gewapende machten over het grote podium.

 

Enkele minuten later werden de bezoekers op het plein en de tv-kijkers thuis getrakteerd op een vlaggenparade, waarin de vlaggen van de deelnemende landen aan Carifesta werden gedragen door leden van de gewapende machten. Je zou toch verwachten, dat de vlaggen gedragen zouden worden door inwoners uit de participerende landen in traditionele kledij. Maar neen, ook hier moest de wereld getuige zijn van militair- en politievertoon.

 

Mooie beelden van Starnieuws:

Verbazingwekkend was verder de bar slechte kwaliteit van de presentatoren, Guno Ravenberg en Borger Breeveld. Zij vielen door de mand met hun zeer slechte en gebrekkige Engelse uitspraak. Beschamend voor de vele buitenlandse gasten. Hoe bekend iemand ook moge zijn, de organisatie had voor de openingsceremonie toch met wat beters uit de kast kunnen komen. Ravenberg is een goede ordinaire schreeuwer, maar daar is ook alles mee gezegd. Borger deed gewoon zijn best, maar het zou goed zijn om toch om een paar lessen Engels te gaan volgen.
Laten we het dan maar niet hebben over de houterige aanwezigheid van Odette Miranda van Chetskeys advertising promotion & production (het bedrijf dat de officiële openingsspot van Carifesta heeft gemaakt) en over de afzichtelijke kleding waarin ze trachtte zo vlot mogelijk over te komen. Deze dame wil zelf gewoon altijd in de spotlights staan. Dat stond ze tijdens de openingsceremonie, maar haar aanwezigheid was absoluut geen reclame voor haar zelf.
Let wel, Carifesta staat voor 'The Caribbean Festival of Creative Arts' (sinds 1972) en niet voor een ‘Caribbean Festival of Military Uniforms’. Naar aanleiding van een conferentie, georganiseerd door vooraanstaande schrijvers en artiesten in Guyana, die vonden dat er een jaarlijks terugkerend evenement voor de kunsten moest komen, ontstond onder minister-president Burnham het idee voor dit festival.

Suriname was ook al in 2003 gastland. Tijdens Carifesta 2003 waren er gasten en deelnemers uit alle landen in het Caribisch gebied en natuurlijk uit het eigen land. Anno 2013 blijken er zelfs gasten en deelnemers van de partij te zijn uit Zuid-Korea, Indonesië en Mexico..... Hoever reikt het Caribisch gebied anno 2013?

(Het Carifesta festival vond in 1972 en 2008 plaats in Guyana, in 1976 op Jamaica, in 1979 op Cuba, In 1981 op Barbados, in 1992, 1995 en 2006 op Trinidad & Tobago, in 2000 op St. Kitts and Nevis.)

Het raadsel rond de toegangskaart

Maar, in aanloop naar de openingsfestiviteiten ontstond er plotseling commotie in de samenleving. Suriname werd vanuit het niets onaangenaam verrast door berichten, dat er sprake was van toegangskaartjes voor de openingsceremonie tegenover het presidentieel paleis op het Onafhankelijkheidsplein. Onaangenaam, omdat de organisatie van Carifesta in al haar promo-activiteiten, en dat waren er eigenlijk te veel, met geen woord had gerept over toegangskaarten, laat staan hoe mensen in bezit konden komen van zo’n kaart. Het moest een feest voor het volk zijn en dan verwacht je, dat je door de organisatie wordt uitgenodigd en niet dat je een toegangskaartje moet zien te verkrijgen, die dan ook nog eens allemaal (hoeveel zal overigens altijd een vraagteken blijven) uitgegeven bleken te zijn. Leuk, een openingsceremonie voor het volk...... een openingsceremonie voor een mogelijk van tevoren geselecteerd selecte groep genodigden.

Kaartjes voor burgerij.....
Ene Sandra Sweeb van het zogenoemde Host Country Management Committee (HCMC) beweerde op de openingsdag van Carifesta XI in de Ware Tijd, dat alle kaarten voor de openingsceremonie ‘op’ waren. Ze beweerde glashard, dat er zou zijn omgeroepen dat er kaarten afgehaald moesten worden om aanwezig te kunnen zijn op de openingsceremonie. ‘De burgerij heeft 7.000 kaarten gehad’, zei ze. Maar, later berichtte Starnieuws dat er sprake zou zijn geweest van 5.000 toegangsbewijzen. Volgens de Carifesta-organisatie, aldus Starnieuws, konden er simpelweg niet meer dan 5.000 mensen aanwezig zijn op het plein om de ceremonie, zittend, bij te wonen.

‘Sommige activiteiten zijn gratis en andere weer niet. Mensen moeten elke dag de Ware Tijd volgen, want daarin staat het allemaal aangegeven’, stelde Sweeb. Gekletst, dus. Want, wie is die ‘burgerij’ die 7.000 kaartjes heeft gekregen? Hoe wisten zij van het bestaan van de kaartjes? Tijdens de openingsceremonie werd duidelijk dat het publiek op het plein vooral bestond uit deelnemers aan de diverse Carifesta-activiteiten in de stad en in de districten. Die ‘burgerij’ is mogelijk een behoorlijk selectief gezelschap geweest. De gewone Surinamer die met zijn hele gezin had gehoopt op een mooie avond, zag de toegang tot het plein versperd door dranghekken en hoorde op dat moment pas van toegangskaarten.....

Op sociale media en in reacties onder artikelen in vooral de Ware Tijd op het internet uitten vele mensen hun ongenoegen over de gang van zaken en de onduidelijkheden rond de toegangskaarten:

'Waarom organiseren en communiceren we toch zo vaak onnavolgbaar? Tijdens de maandenlange voorbereidingsfase niets gehoord of gelezen over kaartverkoop, kaart ophalen of iets dergelijks. En nu dit. Eigenlijk staat in dit bericht: kom niet naar het Onafhankelijkheidsplein, want je komt er toch niet op; blijf lekker thuis naar je tv kijken en verstoor ons feestje niet. En dat noemen ze een volksfeest?'

'Nog nooit iets gehoord over kaarten. Als de organisatie claimt dit wel bekend te hebben gemaakt hebben zij dit bewust "op een zeer laag pitje gedaan"! Ik vraag mij af wie die 7000 mensen zijn?'

'Als de journalisten het niet eens wisten, nergens in geen van de spotjes het aangehaald is, kom ik tot de conclusie, dat men slechts een bepaalde groep van de bevolking daar wil hebben - en de rest voor de gek is gehouden.'

‘Ben gewoon weer rustig naar huis gekomen....als Surinamer voel ik me op dit moment gewoon niet gewaardeerd om Carifesta in mijn eigen land mee te maken.

‘Booi, me zus is daar. Ze zegt me het heel plein is gesloten en buiten is propvol. Die mensen zien gewoon niets. Ik voel voor ze hoor. Vind het echt zielig en triest.’

‘Culture show of een militaire show????’

Een dag later, op zaterdag 17 augustus, liet Ivan Graanoogst, hoofd van het HCMC, weten dat de veiligheid in het geding zou komen met meer dan 9.000 mensen op het Onafhankelijkheidsplein.... Maar, er waren toch 7.000 toegangskaarten verstrekt?? Hadden dan nog zo’n 2.000 gewone Surinamers toegelaten kunnen worden op het plein?

‘We hebben een seatingprobleem. Ik wil graag 500.000 mensen op het plein, maar ik kan er slechts 9.000 accommoderen’, zei Graanoogst ’s avonds op de Ware Tijd Online.

Net als Sweeb komt ook Graanoogst met het sprookje dat mensen op de hoogte konden zijn van het feit dat je alleen met een toegangskaartje de openingsceremonie kon bijwonen. Het was volgens Graanoogst vanaf het begin duidelijk, dat er kaarten nodig zouden zijn voor de openingsceremonie van gisteren. ‘Dat is de enige manier waarop we het zaakje een beetje in goede banen konden leiden’, beweerde Graanoogst, die kritiek weg wimpelde dat het onduidelijk zou zijn geweest dat er kaarten beschikbaar waren. ‘Het was een komen en gaan aan de Lim A Postraat van mensen die hun ticket kwamen halen. En iedereen die daar zat, had een kaart. Dus hoe wisten mensen het niet?’ Maar, zo zei hij ook, de communicatie over de kaarten had beter gekund........

Waarom kan de organisatie niet erkennen dat ze geblunderd heeft met de gang van zaken rond de vermeende toegangskaarten, 7.000, 5.000 of hoeveel of hoe weinig dan ook, en dat ze dat gegeven had moeten meenemen in al haar promo’s, commercials, persberichten, enzovoorts en op affiches?

Weinig belangstelling voor openingsfilm Filmfestival en voor vertelavond

Tijdens haar openingsspeech, zondagavond 18 augustus, van het Carifesta Filmfestival in TBL Cinemas zei de oud-NOS Journaal correspondente Hennah Draaibaar van TBL: 'De beste producties van twintig filmmakers uit het gehele Caribisch Gebied zijn uitgekozen om vijf dagen lang, tot en met 23 augustus, het filmminded publiek te veraangenamen. We hebben meer dan 125 inzendingen ontvangen en hebben de crème de la crème gekozen. Het gaat onder andere om feature films, animatiefilms, short films, documentaires en music video's. Kortom de mooiste werken van Caribische filmmakers zullen vertoond worden.’
Maar, de openingsfilm, de grijs gedraaide Surinaamse film ‘Wan Pipel’, trok echter bedroevend weinig belangstellenden. Je kunt je afvragen of de keuze voor deze film wel zo verstandig was. Daarnaast bestaat het merendeel van de te vertonen ‘films’ uit korte documentaires van nog geen twintig minuten lengte, zo hoorde ik de echtgenoot van Draaibaar, Eddy Wijngaarde, op tv zeggen. Niet echt aantrekkelijk voor een gezellig avondje Carifesta ‘film’ kijken.....

Een andere activiteit blijkt ook een bedroevend laag aantal bezoekers te hebben getrokken.In het auditorium van verzekeringsmaatschappij Self Reliance worden dagelijks vertelavonden gehouden. Maar, aldus de Ware Tijd van vandaag, afgelopen zaterdag (17 augustus) werd de avond afgelast, ‘vanwege gebrekkige afstemming’ en de volgende avond werd het aanvangstijdstip ‘ruimschoots overschreden’. Met slechts drie personen in de zaal, werd er gewacht. Uiteindelijk was er toch nog gelukkig een handjevol mensen en konden de verhalen beginnen, aldus de krant.

Schandelijk en smet op volks Carifesta XI

Een schandelijke Carifesta-activiteit, die niet voor gewone mensen toegankelijk was, werd pijnlijk duidelijk door de decadente zogenoemde ‘grandeur fashionshow’ 19 augustus in hotel Royal Torarica. Volgens een bericht van webredacteur Wilfred Leeuwin 15 augustus op Starnieuws zouden diverse ‘top modeontwerpers uit de Caribische regio’ deelnemen om hun creaties te tonen. Het was het enige betaalde evenement tijdens Carifesta. De zogenoemde ‘hoofdcoördinator’ van de modeshow, ene Wilma Stomp (modeontwerpster), zei dat de show werd gehouden ‘op verzoek van de Caribische landen’. Met droge ogen zei ze, dat een kaartje voor ‘dit topevenement’ SRD 250 (!) kost.

- Wie zaterdag 17 augustus of zondag 18 augustus Carifesta-activiteiten in het openlucht museum Fort Nieuw Amsterdam wilde bijwonen betaalde slechts SRD 3..... Het bijwonen van een optreden van een kung fu-groep uit China in de Anthony Nesty Sporthal kostte bezoekers SRD 25. Ook dat had de organisatie overigens nergens vermeld.... -

Starnieuws: ‘De showcoördinator is ervan overtuigd dat ondanks het een betaalde activiteit is, het evenement een groot succes zal worden. “Ik denk dat de meeste kaarten nu al zijn verkocht”, zegt Stomp. Landen die aan de Grandeur fashionshow mee doen zijn: Belize, Haïti, Guyana, Suriname, Cuba, Trinidad & Tobago en St.Lucia.'

Die dame Wilma Stomp heeft gezorgd voor een smet op het Carifesta-festival door de modeshow ontoegankelijk te maken voor de gewone, de doorsnee Surinamer. Hoe durf je tijdens een volksgebeuren een exorbitante hoge entreeprijs te vragen voor een paar wandelende kledingstukken? Mode waarschijnlijk alleen bestemd voor ‘the upper class’, voor een klein select decadent groepje mensen. Kennelijk vond de media de fashionshow ook niet interessant genoeg: ik heb geen enkel bericht over de show gevonden.

Een globaal affiche-overzicht van Carifesta-festiviteiten:

Constant wisselend programma zorgt voor irritatie onder bezoekers

Inmiddels is het dinsdag 20 augustus. Nog steeds word je overspoeld met Carifesta. Ik vrees dat het festival uitloopt op een gedeeltelijke mislukking. Het programma is te vol, te veel, te onduidelijk en duurt te lang. Mensen dreigen daardoor Carifesta-moe te worden. Daarenboven blijkt het programma constant aan plotselinge veranderingen onderhevig te zijn en dat getuigt van een slechte organisatie. Hieronder is goed te zien wat er zoal alleen vandaag al is gecanceld....!

Volgens de Ware Tijd van vandaag bleek het ‘rammelende’ programma in het weekeinde voor veel ergernis onder bezoekers gezorgd te hebben.

‘Ik ben helemaal van Commewijne gekomen om een ontspannen Carifesta-dag te beleven met mijn kinderen. Ik ben eerst naar de Palmentuin geweest, daar was er heel iets anders dan er op het programma stond. We besloten ook Thalia aan te doen voor optredens van Venezuela en Argentinië die na het optreden van Marlene's Dance Company zouden volgen. We werden echter aangezet de zaal te verlaten, omdat de twee optredens na het ballet geen voortgang zouden vinden. Heel lastig vind ik dat’, aldus een van de teleurgestelde bezoekers in de Ware Tijd.

Een andere bezoekster klaagde over een optreden dat gepland stond in de Anthony Nesty Sporthal: ‘Ik kwam daar voor de Kung Fu-groep uit China die zou optreden om zes uur. Bleek het later acht uur te zijn en was de toegang SRD 25 voor een volwassen persoon en SRD 15 voor een kind. Nergens was dat vermeld. Gingen we naar het plein voor Country-avond van Trinidad en niemand meldt dat het niet doorgaat. Congreshal leeg, geen steelband optreden. Het is een zooitje.’

Ivan Graanoogst, van de Carifesta-organisatie, stelt gewaarschuwd te hebben voor veranderingen in het programma. ‘Dit is in feite een kenmerk van Carifesta. Sommige groepen zeggen af, anderen komen erbij. Maar dat ontslaat ons niet van de verplichting een goed programma in elkaar te zetten.’ Overigens toont ook de speciale Carifesta-website haken en ogen in het programma. Ook daarop reageert Graanoogst tegenover de Ware Tijd van vandaag te gemakkelijk: ‘Ja, soms moet de website nog bijgewerkt worden. Dat kan ook gebeuren.’

Graanoogst is geen organisator – hij heeft een militaire achtergrond en geen culturele- of organisatie-achtergrond - en zijn aangevoerde argumenten zijn eenvoudig weg te blazen, van tafel te vegen. Op een stuntelende wijze wuift hij arrogant gerechtvaardigde en terechte kritieken weg, alsof hij die niet serieus neemt. Had er gewoon voor gezorgd, dat alles tot in de puntjes is geregeld en contractueel is vastgelegd. Check van tevoren bij alle buitenlandse deelnemers of en wanneer ze in Suriname arriveren. Zie erop toe dat geplande activiteiten als gepland doorgang kunnen vinden en wijzig desnoods op tijd het
activiteitenprogramma, ook op de website.

Carifesta in toekomst: twee of drie dagen

Waarom in de toekomst Carifesta niet beperken tot een dag of drie en op een centrale locatie? Suriname anno 2013 is te klein voor het organiseren voor een groots festival als Carifesta. Het festival kan niet slechts gedragen worden door een mooie lasershow tijdens de openingsceremonie. Die schittert nu nog in je ogen, maar wat er tot vandaag verder aan activiteiten is geweest verdwijnt in het niets.

Niets lijkt te zijn gelukt: zelfs is het de regering, gelukkig, niet gelukt om alle zwervers gedurende Carifesta uit de stad te verwijderen en op te sluiten in het Psychiatrisch Centrum Suriname.....want dak- en thuislozen in Paramaribo zou voor de buitenlandse gasten geen fraai aangezicht zijn, alsof zij niet bekend zijn met zwervers in hun eigen steden. En menig buspassagier gooit gewoon zijn petflesje of leeg zakje snoep uit het raampje op straat: de regering had buschauffeurs gevraagd er tijdens Carifesta op toe te zien dat passagiers geen afval naar buiten gooien. Maar, na het festival mogen buspassagiers gewoon weer hun rotzooi op straat knikkeren......

En....wat heeft het allemaal gekost?

Grote vraag is, hoeveel het festival Suriname en dus de bevolking gaat kosten. In juli 2012 maakte de organisatie bekend dat het organiseren van Carifesta wordt begroot op SRD 17 miljoen. Algemeen bekend is echter, dat begrotingen – voor wie of wat dan ook – in de regel fors worden overschreden...... Op naar het volgende schandaaltje?