Onzinnige 'Verkeersbarometer' in Suriname slaat door - Weggebruikers gaan hun rijgedrag echt niet aanpassen door nummers.....

Verongelukte automobilist toch geen verkeersdode…..

Moeten weggebruikers bang worden van de 'Verkeersbarometer'
Is het niets meer en niets minder dan psychologie van de koude grond?

Nabestaanden rouwen daar niet minder om

'Verkeersbarometer' psychologie van de koude grond

31-08-2012  COLUMN  Door: Paul Kraaijerr


De afgelopen woensdagavond, 29 augustus, te Maripaston in het district Para op tragische wijze om het leven gekomen 55-jarige Gobind Kandhai, blijkt toch niet te worden geregistreerd als een ‘verkeersdode’.

Het slachtoffer blijkt zich zich op een terrein van het staatsmijnbouwbedrijf Grassalco te Maripaston te hebben bevonden, toen hij op ongelukkige wijze onder zijn eigen auto terechtkwam. Het incident vond dus niet plaats op de openbare weg en daarom kan Kandhai niet gerekend worden tot een verkeersslachtoffer.

In eerste instantie werd door het Korps Politie Suriname gemeld dat hij het 52e dodelijke verkeersslachtoffer was en dus nummer 52 op de 'Verkeersbarometer'. Het is onduidelijk waarom de politie niet meteen tot de conclusie kon komen dat het ongeluk was gebeurd op een bedrijfsterrein en niet op de openbare weg, maar kennelijk bijna twee dagen nodig bleek te hebben om tot die conclusie te kunnen komen.......

De man had pech gekregen met zijn wagen, terwijl hij op een heuvel stond. Kandhai stapte vervolgens uit om ergens hulp te gaan vragen.Maar, kennelijk had hij de auto niet op de handrem gezet, want de wagen begon plotseling naar beneden te rollen. Hierop trachtte hij in zijn auto te springen om op de rem te kunnen trappen. Helaas mislukte die poging.

Kandhai viel en kwam onder zijn wagen terecht. Met spoed werd hij naar het Academisch Ziekenhuis Paramaribo vervoerd, maar bij aankomst bleek hij te zijn overleden.

In Suriname wordt zogenoemd veel waarde gehecht aan cijfers, immers iedere keer wanneer iemand in het verkeer dodelijk verongelukt wordt in de politieberichten en in de diverse media vermeld het hoeveelste dodelijke slachtoffer van dit jaar het was en welke plaats het slachtoffer heeft gekregen op de 'Verkeersbarometer'.

Voor nabestaanden van een dodelijk slachtoffer maakt het echter niet uit welk nummer hun verongelukte geliefde in de zogenoemde ‘Verkeersbarometer’ heeft gekregen. Een nummer is niets meer en niets minder dan een koud en afstandelijk nummer.

(Bron foto)



Moeten nabestaanden blij zijn wanneer hun omgekomen familielied het nummer 5, 7, 13, 25 of 50 op de ‘Verkeersbarometer’ heeft gekregen?

Laat de politie gewoon aan het einde van het jaar 'de balans' opmaken en niet iedere keer met nummers smijten zodra er weer iemand in het verkeer om het leven is gekomen. Die nummers zullen weggebruikers er echt niet toe overhalen om hun al dan niet roekeloze, onbezonnen rijgedrag te veranderen, 'want mij overkomt toch niets, ik rij veilig, toch'.....

'Verkeersbarometer'? Psychologie van de koude grond......

Verbannen Furadan populair gif onder inbrekers

Vele honden slachtoffer van landbouwgif

Geen controle op- en handhaving van wet- en regelgeving

30-08-2012   Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – Het Surinaamse inbrekersgilde gebruikt met regelmaat het landbouwgif Furadan (carbofuran) om (waak-)honden op percelen uit te schakelen, waarna de criminelen ongestoord kunnen inbreken in woningen. Het product Furadan werd echter al in 2007 door het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) verboden verklaard. Toch blijkt het dodelijke goedje nog in omloop te zijn en is er kennelijk geen enkele vorm van controle vanuit de overheid aanwezig.

Bruno

De hond Bruno van oud-Staatsolie directeur Eddie Jharap werd zondagavond 26 augustus  het voorlopig laatste dodelijke slachtoffer van het gif. Inbrekers bleken de hond te hebben vergiftigd met balletjes gehakt, gemengd met Furadan. Bruno stierf een gruwelijke dood.

Bruno en zijn baasje Eddie.... (Bron: Eddie Jharap, Facebook)

Furadan stond de volgende dagen weer even in de schijnwerpers, zij het zijdelings, omdat het in de lokale media, natuurlijk en vooral, ging om de hond van een bekende en gewaardeerde Surinamer. Jharap deed zijn schrijnende verhaal tegenover diverse media.

‘(...) Hij had duidelijk veel pijn, hijgde zwaar en langzaam. Er kwam slijm en bloed uit zijn mond en probeerde op te staan, maar viel direct op de grond. Hij heeft mij wel herkend. Ik heb hem zijn hoofd gewassen en geprobeerd water in zijn mond te geven. Elke keer als ik wat water gaf, kreunde hij erg. Het leek als of het water hem pijn deed. Ik heb gebeden, gehuild en hem gestreeld. Hij werd rustiger, zijn adem langzamer en de kreunen zachter. Ongeveer vijf minuten later heeft hij langzaam zijn ogen gesloten en met een paar hikken de geest gegeven. Toen hij stijf begon te worden wist ik dat hij dood was. Al die tijd had ik zijn hoofd op mijn schoot.’

Eddie Jharap sprak over Bruno alsof hij een mens was.....

Geen inhoudelijke aandacht in media voor Furadan......

Over Furadan of carbofuran werd en wordt echter nauwelijks gesproken of geschreven door en in de media. ‘Journalisten’ blijken meer geïnteresseerd te zijn in de wijze waarop door Furadan vergiftigde honden op gruwelijke wijze overlijden en in het begrijpelijke treuren van de eigenaren, dan in het verhaal achter Furadan.

Maar, opmerkelijk genoeg, kwam de krant De Ware Tijd op donderdag 30 augustus met een artikel over de Wet Bestrijdingsmiddelen en dat handhaving ervan veel te wensen zou overlaten. De wet lijkt alleen op papier te bestaan, dat is de teneur van het artikel.

‘(...) Verboden en vervallen pesticiden en herbiciden die onlangs samen met ambtenaren van het ministerie van Landbouw Veeteelt en Visserij (LVV) in beslag zijn genomen, moeten geretourneerd worden aan overtreders. Die mogen de producten blijven verkopen. (...)

Bij LVV wordt zelfs vermoed  dat medewerkers – die moeten toezien op een correcte naleving van de wet door importeurs en verkopers van landbouwchemicaliën – smeergeld aannemen en de andere kant opkijken bij het constateren van overtredingen. (...)’, zo schrijft de krant.

In het artikel worden diverse pesticiden met naam en toenaam genoemd, maar over Furadan wordt met geen letter gerept. Opmerkelijk, omdat juist dit product met regelmaat op negatieve wijze in het nieuws komt, terwijl het feitelijk niet meer in het land aanwezig zou mogen zijn.

Overigens worden ook andere dieren het dodelijke slachtoffer van Furadan. Zo werden begin november 2007 drie zogenoemde zebustieren te Leiding 9a door het gif gedood.

Dierenbescherming Suriname en Furadan

Dierenarts en voorzitter van de Stichting Dierenbescherming Suriname Leontine Bansse-Issa trok in maart van dit jaar weer eens aan de bel. Dierenartsen zouden wekelijks veel meldingen krijgen over vergiftigde honden. De organisatie pleitte weer voor strengere overheidscontrole op de aanwezigheid van het gif Furadan. Een paar maanden eerder, in november 2011, pleitten zowel dierenactiviste Cynthia Ashruf en Leontine Bansse-Issa voor zwaardere straffen voor ‘hondenmoordenaars’. Ashruf verklaarde toen uit bronnen vernomen te hebben dat Furadan via één van de buurlanden Suriname binnengesmokkeld wordt.

Zeer giftige carbofuran in veel landen verboden stof

Dat Furadan werkelijk verboden is in Suriname, blijkt uit een verklaring van toenmalig minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij Keremchand Raghoebarsingh gedaan op 27 juni 2007 in de Raad van Ministers, dat Furadan een aantal maanden eerder illegaal was verklaard. Daardoor mag het product ook niet meer geïmporteerd worden. De minister zei verder dat er indicaties zwaren dat illegale pesticiden het land in worden gesmokkeld en dat hij zijn collega’s van Financiën en Justitie en Politie gevraagd had alertheid te betrachten over deze materie. Let wel, dit was ruim vijf jaren geleden.....en nog steeds duikt Furadan op.

Maar wat is carbofuran, de stof in het product Furadan? De stof is een van de meest giftige zogenoemde carbamaten pesticiden. Carbamaten zijn chemische verbindingen die ook in de pharmaceutische handel worden gebruikt bijvoorbeeld om het centrale zenuwstelsel te beïnvloeden als kalmeringsmiddel, pijnstiller of spierverslapper.

Typische symptomen, na inname van carbofuran door dieren, zijn kwijlen, tranen, urineren, defecatie, moeilijke ademhaling, braken en trage hartslag. Dikwijls is de dosis zo hoog dat de dieren snel, na enige spierrillingen en stuipen, in coma gaan en sterven. Als de dieren de eerste fase doorkomen, kunnen er dagen tot weken later nog vertraagde verschijnselen optreden gekarakteriseerd door wankel op de poten staan, overdreven bewegingen en een rare houding of stand van de achterpoten.

In vele landen is carbofuran inmiddels verboden. In de Europese Unie is carbofuran sedert 13 december 2007 niet meer erkend en dus ook niet in Nederland. Dat wordt 30 augustus 2012 bevestigd in reactie via email door Eveline Beij, Management Assistent bij het ‘College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden’ in Wageningen:  ‘Middelen op basis van deze stof zijn in heel Europa niet toegelaten. De stof Carbofuran mag in Europa niet gebruikt worden in gewasbeschermimgsmiddelen.’

Zelfs leeuwen overleden Furadan niet......
Carbofuran werd zelfs illegaal gebruikt om opzettelijk wild dodelijk te vergiftigen in Amerika, Canada, Groot-Brittannië en Kenia. Vooral steenarenden en buizerds werden het slachtoffer, maar ook honden, wasbeertjes en gieren. In Kenia gebruikten rondtrekkende herders, vooral de Masaï, het gif om leeuwen te doden. Dat werd in april 2010 zelfs even wereldnieuws. Een paar leeuwen en een hyena in het zuiden van Kenia waren gedood met vergiftigd vlees. Het gif dat werd gebruikt was Furadan (carbofuran), verkocht door het bedrijf FMC Corporation in het Amerikaanse Philadelphia. Volgens de producenten zou Furadan niet schadelijk zijn, als het goed gebruikt wordt. Maar in Kenia, Oeganda en Tanzania werd het niet meer verkocht toen bleek dat herders het gebruikten om leeuwen mee te doden.

Paula Kahumbu, directrice van WildlifeDirect, een natuurbeschermingsorganisatie in Kenia, schreef over het misbruik van Furadan: ‘WildlifeDirect wetenschappers hebben consequent gerapporteerd dat Furadan wordt gebruikt om leeuwen te vergiftigen. Deze pesticide wordt gestrooid op de karkassen van vee om zo leeuwen te doden die de aanwezigheid daarvan niet opmerken, omdat de pesticide geen geur of smaak afgeeft. Ieder dier dat van een vergiftigd karkas eet, sterft binnen enkele minuten. Niet alleen leeuwen, maar ook jakhalzen, hyena's en aasgieren.’

Net als het geval is in Suriname, werd in Kenia Furadan uit de handel genomen, maar door smokkelpraktijken komt het gif toch beide landen in.

Wetgeving en importverboden geen zin als overheid niet toeziet op naleving

In Suriname blijkt er niet tot nauwelijks op Furadan door de overheid gecontroleerd te worden. Het ministerie van Landbouw, Visserij en Veeteeld was niet bereikbaar voor commentaar of wilde gewoon niet reageren, de vingers niet branden. Ook niet reageren is echter reageren......
De Wet Bestrijdingsmiddelen blijkt niet meer dan een papieren wet te zijn. Opgepakte inbrekers die met Furadan honden dodelijk hebben vergiftigd worden ook niet tot nauwelijks specifiek voor dat feit beboet of veroordeeld. Het verzoek van de Dierenbescherming om zwaardere straffen in te stellen voor ‘hondenmoordenaars’ vindt vooralsnog geen gehoor en dus worden criminelen ook niet afgeschrikt om het gif te blijven gebruiken.

Wetgeving en (import)verboden hebben geen enkele zin als de overheid niet toeziet op naleving en handhaving. Zolang de overheid hierin nalatig en afwachtend blijft zullen helaas nog vele honden de dood vinden door carbofuran......

UPDATE, lees ook dit arikel van 22 juli 2013 op de nieuwswebsite Tehelka.com, India:

Surinaamse media berichten over alle zelfmoorden......

Zelfmoord is geen nieuws

'Gewoon’ dood neervallen op straat is geen nieuws

21-08-2012  OPINIE   Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Als iedere dag in Nederland zelfmoorden en plotseling dood neervallende burgers op straat tot nieuws zouden worden verheven, dan kunnen mogelijk dagelijks complete Nederlandse krantenpagina’s gevuld worden. Maar, zelfmoord en ‘gewoon’ – door bijvoorbeeld een beroerte of hartaanval - dood neervallende burgers op straat zijn geen nieuws. Althans die opvatting heb ik.

Alleen omstandigheden kunnen zelfmoord tot nieuws promoveren
Het is eventueel nieuws als het gaat om bijvoorbeeld een bekende persoonlijkheid, om een zeer jong persoon of als een zelfmoord onder bijzondere omstandigheden heeft plaatsgevonden. Ook wordt het nieuws als blijkt dat zich in een bepaald gebied of in een bepaalde periode opmerkelijk veel zelfdodingen hebben plaatsgevonden en zij leiden tot nader professioneel, deskundig, onderzoek naar de oorzaak of oorzaken.
Maar, een gewone enkelvoudige zelfmoord door bijvoorbeeld verhanging of de inname van een overdosis medicijnen is geen nieuws.
Bericht een journalist, om welke reden dan ook, toch over een gewone, enkelvoudige zelfmoord, dan dient zijn of haar berichtgeving terughoudend te zijn, niet in details te treden en rekening te houden met nabestaanden.

Maar, ik handhaaf het standpunt dat een ‘gewone’ zelfmoord geen hard nieuws is. Een bericht zoals vandaag te lezen is op de website van GFC Nieuws had ik in ieder geval nooit geplaatst.

Alle zelfmoorden zijn in Suriname nieuws

Surinaamse journalisten hebben de onbeschrijfelijke drang om over iedere zelfmoord te berichten, veelal aangestuurd door een ontvangen politiebericht van het Korps Politie Suriname of ingegeven door eigen verkregen informatie. Dat gebeurt waarschijnlijk zonder hierover vooraf goed na te denken en zonder de journalistieke ethniek in dit soort droevige, persoonlijke, zaken tegen het licht te houden.

Mijn standpunt, dat een gewone zelfmoord geen nieuws is, is niet uniek. Wim Kramer, nieuwsmanager bij RTV Utrecht, verklaarde in maart van dit jaar nog alleen aandacht te besteden aan een zelfmoord ‘als het relevant is’. ‘Wij hebben aandacht besteed aan een zelfmoord van een vrouw die van de Domtoren was afgesprongen midden in het drukke centrum. Dat was relevant voor ons om als nieuws te brengen.’ Waarschijnlijk zou hij in Suriname berichten over de zelfmoord van iemand die van de Wijdenboschbrug is gesprongen om een einde aan het leven te maken. Ik niet, omdat het voor mij niet opmerkelijk genoeg is. De Wijdenbosch brug is namelijk een (te) bekende locatie geworden voor mensen om zelfmoord te plegen.

Stof voor discussie in Nederland, niet in Suriname
In Nederland duikt om de zoveel tijd een discussie op in het medialandschap over of aandacht voor zelfmoord wenselijk en zinvol is. Dat is in Suriname niet het geval. Men leest, observeert en absorbeert. Discussie staat nauwelijks op het 'journalistieke' menu.

Volgens Ad Kerkhof, klinisch psycholoog verbonden aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en expert op het gebied van suïcidepreventie, houden de Nederlandse krantenredacties zich voorbeeldig aan het terughoudend berichten over zelfmoord, in vergelijking met de krantenredacties in het buitenland. Hij zei verder 2 april 2008 in een artikel op de De Nieuwe Reporter (DNR) - een onafhankelijk weblog voor het debat over de toekomst van de Nederlandse journalistiek - dat berichtgeving over zelfmoord in de media kan leiden tot het zogenoemde kopieergedrag.

'Berichtgeving over zelfmoord pervers'
In hetzelfde artikel zei Karin Spaink, journaliste en voorvechtster voor het zelfbeschikkingsrecht om zelfmoord te plegen, berichtgeving over zelfmoorden in de media pervers te vinden. ‘Het is niet nieuwswaardig, bovendien op sensatie belust en gericht op het aanwijzen van schuldigen, terwijl de werkelijke motieven van de zelfmoorden niet achterhaald noch opgehelderd worden.’

Hans Nijenhuis, adjunct-hoofdredacteur NRC Handelsblad en redactie-chef NRC Next: 'We melden alleen zelfmoord als het nieuwswaardig is: dat wil zeggen indien er sprake is van een trend of de zelfmoord heel ongewoon is. Daarnaast houden we rekening met de gevolgen van de berichtgeving voor familie en nabestaanden. Dus publiceren we zo min mogelijk privacy-gevoelige gegevens.' Helemaal mee eens!

Kopieergedrag
Begin november 2009 organiseerde de Nederlandse stichting MediaDebat een bijeenkomst over media-aandacht voor zelfmoord die zou kunnen leiden tot zogenoemd kopieergedrag. Centraal stond de zelfmoord van jeen ongen in het plaatsje Andijk. Het was de tiende zelfdoding van een jongere in zes jaar tijd in de regio West-Friesland, provincie Nood-Holland. De 20-jarige jongen had zich voor een trein geworpen. De media-aandacht voor de zelfmoord in Andijk ontspoorde volledig. Dat stelde Niek Kuijper, projectleider preventie bij GGZ Noord-Holland-Noord (Geestelijke Gezondheidszorg). Een artikel in het Noordhollands Dagblad leidde tot een ‘macabere hype’, waarin geen rekening werd gehouden met lokale gevoelens.  ‘Wat me vooral stoort, is het verband dat werd gesuggereerd met drugs en alcohol. Dat deed de nabestaanden veel pijn’, aldus Kuijper. ‘Toen na drie weken weer iemand zelfmoord pleegde, terwijl we tussendoor nog een heel ernstige poging hadden gehad, dacht ik: wat moet ik nu doen? Dit moet echt uit de krant blijven.’

Een lezer uit Alkmaar pleitte juist voor meer informatie, ook als het om zelfmoord gaat. Want als een weg wordt afgezet, Alkmaar ten prooi valt aan een verkeersinfarct, politiehelikopters rondvliegen of je uren op een trein wacht, wil je toch lezen waarom, zo sprak hij.

Berichtgeving kan, maar zorgvuldig, terughoudend
Tijdens die bijeenkomst sprak ook Marleen Barth, voorzitter van GGZ Nederland en oud-journaliste. ‘Media kunnen best over zelfmoord berichten, maar het gaat erom hoe.’ Na het debat liet ze via de eigen website van de GGZ weten’ dat de media suïcides niet dood zouden moeten zwijgen’ ‘Ik vind het juist goed dat de media aandacht besteden aan suïcide, mits dat op een zorgvuldige manier gebeurt: dus zonder details over de manier waarop de suïcide is gepleegd, en altijd met een verwijzing naar laagdrempelige hulp. Dan kan media-aandacht voor suïcide zelfs preventief werken.
Je moet er dus wel over schrijven, maar verstandig. Dat kan taboedoorbrekend werken. Noem niet de plek en niet de methode, vermeld wel dat er hulp beschikbaar is.’

Van de media wordt de nodige terughoudendheid verwacht in hun berichtgeving over suïcides, aldus de GGZ Nederland. Niet alleen om te voorkomen dat wanhopige mensen hierdoor worden aangezet om een poging te doen, maar ook vanwege het leed van nabestaanden en betrokkenen. Maar in hoeverre kunnen journalisten hier rekening mee houden?

‘In Nederland bestaat bijna een volledige vrijheid van meningsuiting. Hier tegenover staat dat burgers zich verantwoordelijk dienen te gedragen. Tegen die achtergrond kun je journalisten dus aanspreken op de zorgvuldigheid van hun berichtgeving’, aldus Barth. ‘Daarbij is het ook bij dit onderwerp van groot belang dat de media zich baseren op feiten en nuchtere cijfers, en niet op beeldvorming en hypes rond afzonderlijke incidenten.’

Jan Geert Majoor, hoofdredacteur HDC Media (Hollandse Dagbladcombinatie), zei tijdens de debatbijeenkomst in november 2009 dat de krant duidelijke regels heeft voor publiceren over zelfmoord. ‘Maar we lopen regelmatig tegen dilemma’s aan. We hebben bijvoorbeeld bericht over een schietpartij in een kelderbox. Dat bleek om zelfmoord te gaan. Moet je dat verzwijgen, omdat je daarmee informatie geeft over de manier waarop iemand het heeft gedaan? Je stelt ook mensen gerust als ze weten dat er niet zomaar geschoten is in hun kelder.’
Majoor heeft een punt.

De Ware Tijd berichtte op 5 juni 2010 over de zelfmoord van een man die een optrekje op zijn kostgrondje in brand had gestoken. De politie vond de man in de nabijheid met een glas met een verdelgingsmiddel erin en concludeerde dat het ging om zelfdoding. Feitelijk was de brand de aanleiding voor de media-aandacht en niet in eerste instantie de na de brand ontdekte waarschijnlijke zelfdoding.

Journalisten hebben de plicht het publiek te informeren, maar ook een zorgplicht. Het blijft schipperen tussen die twee.

Ik zou absoluut niet schrijven en publiceren over een enkelvoudige ‘gewone’ zelfmoord, simpelweg omdat die volgens mij niet nieuwswaardig is. Een dergelijke zelfdoding wordt pas nieuwswaardig vanwege redenen en omstandigheden die hiervoor al zijn omschreven. Zogenoemd mogelijk kopieergedrag zou voor mij geen reden zijn om niet over een bepaalde zelfmoord te berichten. Als je je in de media in beslissingen om wel of niet over een incident of iets anders te publiceren zou laten leiden door kopieer- of imitatiegedrag, dan kun je over zeer weinig nog berichten.

Onnadenkend onzorgvuldig

De berichtgeving over zelfmoorden door ‘journalisten’ in Suriname kan over het algemeen als zeer onzorgvuldig worden omschreven. Waarom berichten zij over ‘gewone’ zelfmoorden?  Zit daar enig ‘journalistiek’ beleid achter? Waarom wordt bijna tot in detail omschreven hoe iemand een einde aan zijn of haar leven heeft gemaakt? Sensatiezucht? Heeft de Surinaamse Vereniging van Journalisten hiervoor ook maar enige richtlijn?

Een gevalletje ophanging
Wat zijn de zin en het nut om te publiceren over een man op leeftijd, 76, die zich in de privacy van zijn eigen erf heeft opgehangen en ‘een onstabiele gezondheidstoestand’ had? Mij ontgaan die zin en dat nut volstrekt..... Deze man wilde in alle rust zijn leven eindigen en waarschijnlijk geen media-aandacht. Zijn einde wordt door GFC Nieuws omschreven als ‘een geval van ophanging’.......

Over deze advertentietekst is nagedacht.......

Firgos Express blundert met advertentie

19-08-2012   Door: Paul Kraaijer


Paramaribo - Bijna iedere dag kun je je in Suriname blijven verbazen of je kunt in de lach schieten vanwege de aanzienlijke hoeveelheid en uiteenlopende soorten fouten en blunders in artikelen en advertenties in de diverse media. Je vraagt je wel eens af waar reclamemensen en redacteuren en 'journalisten' hun opleiding hebben genoten en of ze überhaupt wel welke opleiding dan ook hebben genoten.

Neem nu onderstaande advertentie die ik tegenkwam in het Dagblad Suriname van vrijdag 18 augustus 2012. Zoek de ongelooflijke blunder, neen, stommiteit, in de tekst van deze advertentie. De persoon die die tekst heeft verzonnen was kennelijk met zijn of haar gedachten heel ver weg.

Firgos Express is onderdeel van Firgos Suriname N.V. en dat is weer een onderdeel van Firgos International B.V. dat gevestigd is in Zwolle, Nederland.

Berichtgeving over Chinezen kan genuanceerder

Media kunnen hetze veroorzaken tegen Chinezen

Chinezen in Suriname zijn niet uniek

18-08-2012  OPINIE   Door: Paul Kraaijer


Paramaribo - Een aantal Surinaamse kranten berichtte vrijdag 17 augustus over ‘smerige’ Chinese Dalian-arbeiders te Brokopondo en Chinezen die zouden weigeren mee te werken aan de volkstelling die 13 augustus is begonnen. Mijn ‘Snesie’ om de hoek en die iets verder om de hoek zijn in ieder geval absoluut heel aardig en correct, maar ja, ook een van hun zit wel eens met ontbloot bovenlijf voor de kassa van zijn supermarkt....maar doen anderen dat ook soms niet?

Dalian asfalteert bekende Afobakaweg

Dergelijke berichten kunnen onbewust de gehele Chinese bevolkingsgroep in Suriname in een negatief daglicht plaatsen. Mensen laten zich nu eenmaal snel leiden door wat ze horen of lezen in de lokale media en zijn vervolgens niet in staat om berichten te nuanceren, relativeren of simpelweg op ‘waarde’ in te schatten.

Voorkom stigmatisering
Redacties van kranten in Suriname zijn bijna dagelijks in staat om ongenuanceerde en stigmatiserende artikelen te plaatsen en realiseren zich niet wat dergelijke berichten in de samenleving kunnen veroorzaken. Media hebben een belangrijke taak om op een zorgvuldige en objectieve wijze te berichten en om stigmatisering van een bevolkingsgroep te voorkomen.

De Ware Tijd berichtte 17 augustus 2012 dat bewoners van het dorp Klaaskreek in het district Brokopondo de ‘smerige arbeiders’ van het Chinese asfalteringsbedrijf Dalian ‘meer dan zat’ zijn. Dit bedrijf heeft een stuk bedrijfsterrein bij het dorp, aan de Surinamerivier, waar ongeveer tweehonderd arbeiders wonen. ‘Een grote hoop oude autobanden ligt op het terrein, terwijl liters gebruikte olie worden geloosd naar de Surinamerivier. Ook asfalt, wagenonderdelen en huisafval vormen een vieze troep op het complex. Ook worden grote kuilen gegraven om vervolgens olie en ijzeren tonnen erin te dumpen’, alsdus de krant. ‘Wij eisen dat de vervuiling van ons gebied onmiddellijk wordt gestopt en het terrein ook direct wordt opgeschoond’, aldus een bewoner van Klaaskreek.

Het bekendste Chinees restaurant in Paramaribo

‘Onder andere olievlekken en gebruikte blikjeswaren drijven op de rivier’, zo meldt de krant verder. Cedric Nelom van het Nationaal Instituut voor Milieu en Ontwikkeling in Suriname (NIMOS) weigerde tegenover de krant te zeggen of het NIMOS de situatie al dan niet alarmerend vindt. ‘Ik ben de toestand gaan bekijken, en het is niet goed te noemen. De situatie moet snel verbeterd worden’, geeft hij echter toe, aldus de De Ware Tijd.
Maar, hoe serieus zijn dit NIMOS en de heer Nelom?
Al in juni 2009 werd eenzelfde situatie geconstateerd te Klaaskreek en ook toen reageerde het NIMOS terughoudend en niet daadkrachtig. ‘De mensen (lees: de Chinese arbeiders van Dalian) hebben een andere cultuur en leefmethode. Het is anders dan het bij ons aan toe gaat. Ze zijn gewoon een beetje slordiger dan wij’, aldus toenmalig NIMOS-directeur Marlene Harris in De Ware Tijd van 13 juni 2006.

‘Een enorme vliegenplaag, ondraaglijke stank en onhygiënische toestanden veroorzaakt door fecaliën die in de badkamer worden weggespoeld naar een dichtbegroeide kreek met stilstaand water, en voedselresten op de keukenvloer. Dat zijn de bevindingen van een interdepartementale missie die zich begin deze maand heeft georiënteerd op het woon- en bedrijfscomplex van Dalian Investement Company te Klaaskreek, Brokopondo. (...) Een moordende geur slaat vanuit de bad- en toiletruimte waar toiletpotten ontbreken.’ Bewoordingen uit De Ware Tijd van 13 juni 2006.

Kennelijk heeft de overheid de afgelopen jaren verzuimd om het complex met regelmaat te bezoeken en te controleren op bijvoorbeeld hygiëne. Het NIMOS verdient een grote onvoldoende. Je kunt je afvragen of het die Chinese arbeiders zelf te verwijten is dat zij kennelijk moeten verblijven in een erbarmelijke leefsituatie..... De oorzaak of oorzaken van de vervuilende omstandigheden zijn door de krant niet belicht.

Een ander artikel dat gisteren, 17 augustus, in het Dagblad Suriname verscheen, maakt melding van Chinezen die zouden weigeren mee te werken aan de volkstelling die sinds 13 augustus in het land wordt gehouden. Een veldwerker, die – zoals zo vaak het geval is in artikelen in Surinaamse kranten - anoniem wenste te blijven, heeft tegenover de krant verklaard dat zij de meeste hinder ondervindt van ‘de Chinese gemeenschap’. Chinezen zouden weigeren informatie te verschaffen. ‘Zij houden hun kaken stijf op elkaar en weigeren steevast antwoord te geven op de vragen’, zo schrijft de krant. De veldwerker zegt in de krant het vermoeden te hebben dat Chinezen bang zijn dat verkregen informatie gebruikt zal worden door de Belastingdienst.

Waar dat vermoeden op gebaseerd is blijft een vraagteken, door onzorgvuldige ‘journalistiek’. Overigens heb ik vernomen dat ook ‘gewone’ Surinamers die op hun percelen een tweede woning hebben gebouwd en die verhuren aan mensen liegen over de ‘status’ van de huurders. Er zijn verhuurders die in zo’n geval zeggen dat het bijvoorbeeld familieleden zijn die tijdelijk even door omstandigheden in de woning mogen verblijven en die niet huren. Dat leugentje voor eigen bewustwil zou te maken hebben met belastingtechnische zaken.......

Chinezen zelf niet door journalisten benaderd
Zowel in juni 2006 als in augustus 2012 werden geen Chinese Dalian arbeiders te Klaaskreek in De Ware Tijd aan het woord gelaten om hun verhaal te doen...... Het Dagblad Suriname heeft verzuimd om een reactie te verkrijgen van een of meerdere Chinezen die bezoek heeft/hebben gekregen van een ‘volksteller’. Hoor en wederhoor moet toch een basisprincipe zijn in de journalistiek, ook in Suriname? Deze artikelen bevestigen weer eens dat enige ethiek en kwaliteit onder Surinaamse journalisten ontbreken.

Een van de vele Chinese supermarkten

Chinezen zijn al een aantal jaren met regelmaat ‘aan de beurt’ in Surinaamse kranten. Een snelle wandeling door zes jaren berichtgeving in met name De Ware Tijd over Chinezen in Suriname levert diverse artikelen op met een negatieve teneur over deze grote bevolkingsgroep in het land. Daarbij wordt vaak voorbij gegaan aan de positieve invloeden van Chinezen op en in de Surinaamse samenleving, zoals de grote zichtbare aanwezigheid van Chinezen in het midden- en kleinbedrijf. Het zijn zelfs vooral Chinezen die zich in het diepe binnenland vestigen met kleine supermarkten in goudwinningsgebieden.
Natuurlijk zijn er onder de vele Chinezen mensen die nauwelijks Nederlands of Sranantongo kunnen spreken, natuurlijk zijn er Chinezen die in aanraking komen met politie en Justitie, natuurlijk zijn er Chinezen die zich asociaal kunnen gedragen, natuurlijk zijn er illegale Chinezen, maar zijn de Chinezen in Suriname uniek? Neen, onder iedere bevolkingsgroep zijn ‘uitwassen’ te vinden. Zoals je Chinezen overal in de wereld tegenkomt, zo kom je ze ook overal in Suriname tegen. In Suriname wordt vooral positief bericht als het kleurrijk Chinees nieuwjaar wordt gevierd. Daar springen journalisten ieder jaar bovenop.

Honden
Maar, eind april 2006 sprong ook een journalist van De Ware Tijd op het feit dat Chinezen houden van hondenvlees. De krant liet een dierenarts aan het woord: ‘Het eten van hondenvlees is in principe niet schadelijk voor menselijke consumptie. In ieder geval niet op de manier waarop Chinezen traditioneel de beesten slachten en bereiden.’ Het op onhygiënische en wrede wijze slachten van honden, heeft de afgelopen week veel stof doen opwaaien, zo berichtte de krant. Volgens de krant zou ‘vooral in Paramaribo -Noord, maar ook elders in Suriname, veel hondenvlees worden geconsumeerd. In bepaalde restaurants prijkt een portie hondenvlees, in allerlei variaties, prominent op het menu. Een pondje hondenvlees ontbreekt tegenwoordig niet op menige boodschappenlijst.’ De krant ging zelfs zo ver door te beweren dat mannen, die de prestaties tussen de lakens drastisch willen verbeteren, hondenvlees eten ‘dat het een lieve lust is’.

Verkeersregels
Een heel opmerkelijk artikel verscheen in De Ware Tijd van 1 juni 2006 met als kop ‘Chinezen moeten verkeersregels kennen’. De eerste zin van het artikel luidt alsvolgt: ‘Het wordt de hoogste tijd dat Chinezen, en met name de groep die zich de laatste jaren in Suriname heeft gevestigd, voorgelicht wordt over de verkeersregels. Het komt vaker voor dat een steeds grotere groep Chinese autobestuurders deze regels aan zijn laars lapt.’
Opmerkelijk, omdat niet alleen Surinamers van Chinese afkomst de verkeersregels niet kennen. Het algemene verkeersgedrag en –kennis in Suriname is diep treurig. Dat bleek onder andere tijdens een Verkeersveiligheidsbeurs begin augustus in Paramaribo. Bij een verkeersbordenspelletje van een rijschool werd duidelijk dat velen die hadden deelgenomen aan het spel, de betekenis van verkeersborden niet bleken te kennen. Dat berichtte de Times of Suriname dinsdag 14 augustus 2012. En ook is het een feit dat zeker negentig procent van alle gemotoriseerde weggebruikers niet bij zebrapaden stopt om voetgangers veilig over te laten steken...... Het zijn dus niet alleen Chinezen die de verkeersregels niet kennen.

Aversie
In De Ware Tijd van 1 februari 2007 was te lezen dat er ‘een groeiende aversie waar te nemen tegen vreemdelingen’ is. Surinamers zouden vooral Brazilianen en de nieuwe Chinezen niet kunnen luchten. Zo’n tweederde van de samenleving ziet hen liever gisteren dan vandaag het land verlaten, aldus de krant en die informatie zou blijken uit een IDOS-opiniepeiling. Chinezen zouden een voorkeursbehandeling krijgen bij het opzetten van bedrijven, zo meldde de krant.

Overspoelen
‘Marowijne niet overspoelen met Chinezen’. Zo luidde de kop boven een artikel in De Ware Tijd van 7 januari 2009. De mogelijke komst in het district van een grote Chinese palmolieplantage leidde tot een storm van kritiek. ‘Het belangrijkste probleem is dat wij niet overspoeld willen worden met Chinezen in het district. Dat ze in grote hoeveelheden naar Marowijne komen kan niet door de beugel.’ Woorden van politicus Ronny Brunswijk uit Moengo. Er waren geruchten dat een Chinese onderneming honderden arbeiders uit China wilde laten overkomen om op de plantage te gaan werken en dat zou ten koste gaan van lokale arbeiders. De plantage is er anno augustus 2012 nog steeds niet.......

Mensenhandel
Eind vorig jaar doken er berichten op over vermeende Chineze mensenhandelaren. Zij zouden ‘vrij spel’ hebben in Suriname. Media meldden dat de meeste slachtoffers uit China tewerk zouden worden gesteld in supermarkten, erotische massagesalons en de bouwsector. Zowel via legale als illegale wegen zouden de slachtoffers naar Suriname worden gebracht. Dat zou gebleken zijn uit een zogenoemde criminaliteitsbeeldanalyse van het Korps Politie Suriname. Een anonieme hooggeplaatste veiligheidsfunctionaris erkende tegenover De Ware Tijd, dat de Chinese maffia al jaren actief is in de mensenhandel in Suriname. Justitie lijkt echter aan handen en voeten gebonden en kan niet effectief optreden wegens gebrek aan bewijs, zo berichtte de krant.
En, als er geen voldoende bewijs is dan zou je terughoudend moeten zijn in je berichtgeving, om te voorkomen dat een bevolkingsgroep ten onrechte wordt gecriminaliseerd en gestigmatiseerd.

Ingeburgerd of niet.......

'Allochtone' Chinezen zijn volledig ingeburgerd
Chinezen zijn al vele, vele jaren ingeburgerd in Suriname. De eersten kwamen al in 1853 om als planters te gaan werken op de plantage Catharina Sophia in het district Saramacca. Ze zijn geaccepteerd, zijn hard werkende mensen en dragen een belangrijke steen bij aan de economische ontwikkeling van Suriname en de meesten spreken ook nog eens redelijk tot goed Nederlands of/en Sranantongo.
Maar, helaas lijkt het soms of ze net zo gestigmatiseerd en over één kam geschoren worden als de ‘allochtone’ Marokkanen in Nederland. En hier ligt een belangrijke corrigerende taak voor vooral de Surinaamse media.....

Wat doet Surinaamse Waterleiding Maatschappij met oude asbestwaterleidingen?

SWM reageert niet op vragen, maar zwijgen is ook een reactie

 'Begraven en zand er over’

17-08-2012  Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – De Surinaamse overheid en aannemingsbedrijven zitten nog steeds in de maag met asbestafval. Dat werd vrijdag 10 augustus 2012 weer eens duidelijk toen enkele media berichten over de onveilige wijze waarop een aannemer oude asbestdakplaten van een woning aan de Anton de Komstraat in Paramaribo heeft verwijderd. Speciale veiligheidsvoorschriften die gelden bij het verwijderen van dergelijke risicovolle dakbedekkingen, werden door de aannemer aan de laars gelapt.

Asbestafval nog steeds niet op verantwoorde wijze verwerkt
De aannemer beweerde echter dat ‘medewerkers van het ministerie van Arbeid’ bij de werkzaamheden aanwezig waren geweest. Maar, instanties als het Nationaal Instituut voor Milieu en Ontwikkeling in Suriname (NIMOS) en het Korps Brandweer Suriname waren niet aanwezig. Het zou een standaardwerkwijze moeten zijn bij het verwijderen van asbestdakplaten dat deze door de brandweer nat worden gespoten om verspreiding van  kankerbevorderende asbeststofdeeltjes tegen te gaan.
Dit was het zoveelste voorbeeld waaruit blijkt dat in Suriname asbestafval nog steeds niet door iedereen op een verantwoorde wijze wordt verwerkt.

Inmiddels is algemeen bekend dat de overheid oude asbestdakplaten een paar meter onder de grond laat begraven op een locatie op de vuilstortplaats Ornamibo. Half juni van dit jaar liet Steven Codrington, waarnemend hoofd van de afdeling Vuilophaal en Verwerking binnen het ministerie van Openbare Werken (OW), weten dat alleen oude asbestdakplaten te Ornamibo worden begraven. Hij kon nog niet zeggen wat er uiteindelijk met al die dakplaten uiteindelijk gedaan gaat worden. In totaal lag er half juni van dit jaar volgens Codrington 413 kubieke meter aan asbestdakplaten begraven.
Wat er met al het andere astbestafval in het land wordt gedaan blijft een vraagteken. Waarschijnlijk belandt het tussen het reguliere afval.

Asbestwaterleidingbuizen

Dat er meer asbestafval in het land is is een feit. Zo liggen er nog vele kilometers asbestwaterleidingbuizen her en der onder de grond. Nu en dan worden deze oude leidingen door de Surinaamse Waterleiding Maatschappij, SWM, vervangen.
In september 2006 ontstond er enig rumoer in Commewijne toen distributieleidingen bij Susanna’s Daal door werkzaamheden van aannemers diverse malen beschadigd raakten. Die buizen hadden een doorsnede van twintig centimeter en moesten gerepareerd of vervangen worden. Robert Pengel, hoofd van het SWM-distributiestation te Meerzorg, liet weten op de hoogte te zijn van de risico’s die zich tijdens het werk konden voordoen. De enige beschermende maatregel die Pengel toen echter had waren neuskapjes voor de arbeiders.

‘Begraven en zand er over’....
Harold Telgt, procestechnoloog bij de SWM zei op 23 september 2006 in gesprek met De Ware Tijd dat ‘zolang er niets met de asbestbuizen gebeurt’ er ‘geen enkel risico’ is. Asbest lost niet op in water. Het hoofd Voorlichting van de SWM, Edmond Blufpand, verklaarde in dezelfde krant dat van het 400 kilometer lange waterleidingsysteem in Paramaribo en omgeving, 120 kilometer bestaat uit asbestbuizen. Vervanging hiervan is een erg kostbare zaak, zo liet Blufpand weten. Het grootste probleem is het milieutechnisch verantwoord wegzetten van asbestbuizen-afval, aldus de SWM-voorlichter in september 2006.

Vier jaren later bleek dat ook in Wageningen veel asbestwaterleidingen lagen. Naar aanleiding van de grootse media-aandacht voor de asbestproblematiek destijds in Wageningen liet John Courtar, hoofd van het Medisch Bureau van de Arbeidsinspectie in Paramaribo, 18 oktober 2010 via de Nederlandse Volkskrant weten dat 'door de hoge temperatuur asbest hier veel eerder fragmenteert.' In hetzelfde artikel was te lezen: ‘(...) Omdat Suriname deskundige mankracht en middelen mist, gebeurt het saneren mondjesmaat. Het weinige verwijderde asbest wordt tijdelijk opgeslagen in de grond. Courtar: 'Een verwerkingsfabriek kost in Nederland snel 23 miljoen euro. Dat kunnen wij ons niet veroorloven. Dus wordt het begraven en zand er over.' (...) Zo wordt en werd nog steeds gedacht over de verwerking van asbestafval: begraven en dus letterlijk en figuurlijk zand er  over. Maar, wat Courtar niet zei is het feit dat alleen oude asbestdakplaten worden begraven.....


Het is nu augustus 2012 en nog steeds wordt de SWM geconfronteerd met oude asbesthoudende waterleidingen. Dat was bijvoorbeeld het geval op zondag 5 agustus 2012. Op die dag werden tussen acht uur ’s morgens en acht uur ‘s avonds op de kruising van de Kwattaweg/Pengelstraat en de Oude Charlesburgweg oude asbestbuizen vervangen door nieuwe pvc-buizen. Eind april van dit jaar werden asbestbuizen te Albina vervangen door pvc-buizen. Maar, wat doet de SWM met alle uitgegraven oude asbestwaterleidingbuizen?

Asbestcement
De oude waterleidingbuizen in Suriname zijn voornamelijk vervaardigd uit het zogenoemde asbestcement. Dit bestaat uit een mengsel van tachtig procent cement en twintig procent asbest. Hierdoor is het heel geschikt als drinkwaterleiding. Het is een slijt- en trekvast materiaal dat bestand is tegen onder andere hitte, zuren en olie en het laat geen stoffen door. Aan de binnenkant van een leiding zit ook een beschermlaag van calcium, ijzer en mangaan, welke laag ontstaat doordat drinkwater door de leiding stroomt.

Zogenoemde ac-leidingen (asbestcementleidingen) leveren geen gevaar op voor de volksgezondheid, zolang ze rustig onder de grond liggen.

Werknemers die dergelijke buizen moeten uitgraven en vervangen door andere leidingen, moeten – dit is wereldwijd gebruik - wel persoonlijke beschermingsmiddelen dragen, zoals een wegwerpoverall, handschoenen, laarzen en adembescherming. De uitgegraven oude leidingdelen behoren luchtdicht in kunststofafvalzakken met asbeststickers verpakt te worden en in een specifieke ac-container gedeponeerd worden.

Minim gezondheidsrisico blootstelling aan asbestcement
Uit onderzoeken uit 1994 en 2003 van het Nederlandse TNO (Nederlandse Organisatie voor toegepast-natuurwetenschappelijk onderzoek) in Delft is gebleken dat de blootstelling aan asbest bij het aanboren en repareren en het uitnemen van asbestcementbuizen duidelijk onder de wettelijke grenswaarde blijft. Zelfs bij verspanende bewerkingen, uitgevoerd volgens het 'Werkplan voor het verwijderen en afvoeren van asbestcementbuizen' en de 'Werkwijzer voor het repareren en aanboren van asbestcementbuizen', werden geen asbestvezels in de zogenoemde ademzone aangetroffen.

TNO Bouw en ondergrond concludeerde in een in mei 2009 uitgebracht rapport feitelijk hetzelfde: ‘Noch tijdens het onder worst case condities uitnemen van inwendig aangetaste asbestcementwaterleidingbuizen, noch op de stortplaats voor asbestcementafval zijn meetbare concentraties asbest in de lucht aangetroffen.’

Desondanks geldt in Nederland de verplichting tot het dragen van persoonlijke beschermingsmiddelen bij verspanende bewerkingen, omdat de doelstelling gericht blijft op een maximale bescherming van de werknemers tegen het risico van blootstelling aan asbest.

Dit ondanks het feit dat bij de metingen geen asbestdeeltjes in de ademzone zijn

aangetroffen.

Zwijgzaam uit schaamte?
Ondanks herhaald verzoek bleken de heer A. Linger, onderdirecteur Operaties bij de SWM, en de heer Steven Codrington, waarnemend hoofd van de afdeling Vuilophaal en Verwerking binnen het ministerie van Openbare Werken (OW), niet bereikbaar voor commentaar. Dat zou erop kunnen duiden dat zij liever niet bekend willen maken wat de overheid doet met oude opgegraven asbesthoudende waterleidingbuizen en dat is een kwalijke zaak die politieke aandacht zou verdienen.
_______________________________________________________________________________

Onderstaand een berichtje uit de Nederlandse krant Leidsch Dagblad van 16 maart 2012 over het uitgraven van een oude waterleidingbuis. De foto laat zien dat de arbeiders beschermingsmiddelen dragen in verband met de aanwezigheid van asbest in de buis. De risico's voor de volksgezondheid bij het verwijderen van oude asbestwaterleidingen is in Nederland niet anders dan in Suriname.......

President en redder Kwakoe Zomerfestival Desi Bouterse ten onrechte gebeten hond

Donatie Bouterse lokt met vermeend ‘bloedgeld’ te verwachten reacties in Nederland uit

15-08-2012    COLUMN    Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – De Surinaamse president Desi Bouterse heeft naar alle waarschijnlijkheid het Kwakoe Zomerfestival gered met een donatie van ongeveer 50.000 euro. Maar, heet je Desi Bouterse, dan kun je nauwelijks nog iets goeds doen in Nederland en dus levert de sympathieke geste van de president felle lokale Amsterdamse politieke reacties op. Jammerlijk ongenuanceerd en kort-door-de-bocht en voorspelbaar ook.

Natuurlijk, de anti-Bouterse zuurpruimadepten zien in het gebaar van hem een poging om in een goed blaadje te komen in Nederland en om Suriname in positieve zin weer eens op de over het algemeen negatieve Surinaamse kaart van de Nederlandse samenleving te plaatsen. Een samenleving die door de Nederlandse media en vele politici gevoed wordt met het beeld van ‘moordenaar’ en ‘drugshandelaar’ Bouterse. In dat beeld past niet de ‘weldoener’ Bouterse en dus schieten lokale Amsterdamse politici uit hun stoelen en sloffen om de donatie in de meest felle en ongenuanceerde bewoordingen te bekritiseren.


Toeristische trekpleister gered
Maar, zij vergeten dat Bouterse nu iets heeft gedaan om een belangrijke Amsterdamse toeristische trekpleister te redden, dat zij, die politici, hebben nagelaten te doen en dat doet natuurlijk pijn.

Natuurlijk, er rust een fikse smet op de organisatie van het bekende, drukbezochte gezellige culturele Surinaamse festival. Achter de schermen is het bestuurlijk gezien in de organisatie niet altijd even gezellig en zijn er nogal wat controverses geweest.

Conflict
Ook nu was er weer een conflict tussen de organisatie, stichting Kofoe, en het bedrijf Witte Tentenverhuur uit Eemnes. Kofoe en de vereniging van standhouders wilden deze week een Kort Geding aanspannen tegen de verhuurder van de tenten op het festivalterrein, om te voorkomen dat die de tenten niet zou verwijderen. Dat zou een vroegtijdig einde van het festival betekenen. Het geding zou dinsdag 14 augustus dienen.

Witte Tentenverhuur had maandag aangekondigd haar tenten weg te halen, omdat Kofoe weigerde inzage te geven in de inkomsten en uitgaven van het festival.

Verschillende politieke partijen in Amsterdam Zuidoost reageerden meteen ontzet op de dreigende ontruiming van het festival. Ze waren zelfs van oordeel dat met de vroegtijdige beëindiging van het festival het imago van het stadsdeel zou worden aangetast.

Henk de Boer van het CDA noemde de gang van zaken ‘diep treurig'. ‘Het imago van Zuidoost heeft opnieuw een flinke klap gekregen’, zo liet De Boer weten voor een microfoon van de lokale omroep AT5.

Bemiddeling oud-president Jules Wijdenbosch voorkomt Kort Geding
Uiteindelijk kwam het niet tot een Kort Geding. Volgens mediaberichten kwamen door bemiddeling van oud-president Jules Wijdenbosch van Suriname partijen tot overeenstemming om weer in gesprek met elkaar te treden.

Verrassende wending
Vervolgens kwam als een ‘duveltje uit een doosje’ huidig president Bouterse met een welkome financiële bijdrage, waardoor het festival haar einde, komend weekeinde, kan halen. Het was de Surinaamse krant De Ware Tijd die dit op de vroege woensdagochtend van 15 augustus 2012 wereldkundig maakte.

Maar, waren politici eerst zeer bedroefd over het conflict tussen Kofoe en Witte Tentenverhuur en het dreigende Kort Geding, het gebaar van de reddende engel van het festival werd door diezelfde politici echter – hoe verrassend - verre van gewaardeerd.

Lokale politici 'not amused' door euro's uit Suriname
D66-gemeenteraadslid Gerolf Bouwmeester liet zelfs via Twitter de wereld weten: ‘Bloedgeld van veroordeelde drugscrimineel! Schandelijk!’ VVD-fractievoorzitter Robert Flos liet onomwonden via eveneens Twitter weten: ‘De gemeente is (terecht) de ontwikkelingshulp aan Suriname gestopt vanwege Bouterse en moet zeker geen geld van deze crimineel voor Kwakoe aannemen.’ VVD-wethouder Eric van der Burg: ‘Dus ze hebben geen steun uit Nederland meer nodig?’

Anderen zien daarentegen in de donatie een vorm van eigen belang van Suriname. Op het festival wordt in een Suriname-stand een charmeoffensief gevoerd en wordt bezoekers informatie verstrekt over bijvoorbeeld de beleidsplannen van de regering Bouterse-Ameerali. Ook worden vooral hoger opgeleiden van Surinaamse afkomst geïnteresseerd om terug te keren naar Suriname om een bijdrage te leveren aan de opbouw van het land.

Directeur Eugène van der San van het Kabinet van de President heeft de financiële injectie van Bouterse bevestigd in De Ware Tijd. ‘Het staatshoofd was gelijk te vinden voor het voorstel. In moeilijke tijden heeft de diaspora ons ondersteund en nu doet de president iets terug voor de diaspora’, aldus Van der San.

Ondanks die bevestiging van Van der San heeft stichting Kofoe in de loop van woensdag 15 augustus laten weten dat de 50.000 euro 'niet direct' van Bouterse afkomstig is.
‘We krijgen inderdaad 50.000 euro, maar dit is een toezegging van het verenigde bedrijfsleven in Suriname’, zo liet een woordvoerder van Kofoe weten aan AT5. ‘Je zou natuurlijk kunnen stellen dat alles wat uit Suriname komt indirect van Bouterse afkomstig is. Als een groenteman een mango importeert, komt dat in principe ook van Bouterse.’

De Vereniging Bedrijfsleven Suriname laat echter weten van niks te weten. ‘Nee, wij hebben niks aan Kwakoe gegeven’, stelt een woordvoerder van de organisatie. ‘Aan het begin van het festival hebben we wel een brief gekregen van het festival met het verzoek ze te sponsoren, maar we hebben besloten dat dit jaar niet te doen’. Het zou volgens de vereniging wel kunnen dat Bouterse het bedrijfsleven individueel heeft benaderd. ‘Maar in ieder geval niet via ons.’

De Amsterdamse loco-burgemeester Lodewijk Asscher wil geen financiële bijdrage of inmenging van de Surinaamse overheid in het Zomerfestival.
Bij stichting Kofoe bleek 15 augustus niemand bereikbaar voor commentaar. Ook de Surinaamse regering heeft geen reactie gegeven, zo berichten diverse media.

Halverwege de middag van de 15e augustus kwam eindelijk een reactie van Bouterse zelf. In een vraaggesprek met zijn eigen perschef Clifton Limburg zei de president erg geschrokken te zijn van het bericht en de commotie die is ontstaan als zou hij 50.000 euro hebben gegeven aan de organisatie van het Kwakoe festival in Amsterdam. Hij ontkent dat hij 50,000 Euro heeft toegezegd of gegeven aan de organisatie.

Bouterse zegt dat de organisatie van het festival hem had benaderd met het verzoek om te bemiddelen in de financiële problemen die ze had met de voortgang van het festival. ‘Het is een Surinaamse zaak daar en als je kan bemiddelen dan doe je dat. De regering heeft ook geen promotiestand op het festival. Vanuit het Kabinet van de President is Jules Wijdenbosch wel daar aanwezig voor ondersteuning’, aldus Bouterse tegenover zijn persvoorlichter.

Hij heeft de organisatie, stichting Kofoe, op vragen toegezegd dat zij de naam van het Kabinet van de President mag gebruiken om sponsoring te zoeken. Wel onder de voorwaarde dat hij niets wil horen van corruptieve zaken die hebben plaatsgevonden. Het is de organisatie van Kwakoe gelukt met deze bemiddeling gelden binnen te krijgen om het festival tot het met komend weekeinde door te laten gaan.

Verder zei Bouterse dat de boeken van de regering open staan en dat de Centrale Bank van Suriname mag natrekken of in opdracht van hem de regering geld heeft uitgegeven.

Belang festival moet voor persoonlijke meningen over Bouterse gaan.....
Geconcludeerd kan worden dat De Ware Tijd als 'aanstichter' van de commotie - gevolgd door het niet tijdig reageren door stichting Kofoe op de juistheid van het bericht in deze krant en door te snelle lokale Amsterdamse politieke en andere reacties - gezorgd heeft voor onnodig veel 'djugu djugu' in Nederland en voor het weer eens fel bekritiseren van de Surinaamse president.

Laat iedereen in Amsterdam, en niet alleen in stadsdeel Zuidoost, blij zijn met de tienduizenden euro’s die kennelijk door bemiddeling van het Surinaamse Kabinet van de President zijn binnengehaald. Laten de zogenoemde fatsoensrakkers, Bouterse-haters en selectief verontwaardigde lokale politici het belang van het Kwakoe Zomerfestival voor de stad en voor de Surinaamse samenleving in Nederland prefaleren boven persoonlijke gedachten, vooroordelen en meningen over de verdachte in het 8 decembermoordenproces, de veroordeelde drugshandelaar en de huidig president van Suriname, Desi Bouterse.

Noot:
Lees ook deze interessante artikelen die verschenen zijn na publicatie van bovenstaand artikel:
De Ware Tijd: ‘Verklaring Bouterse staat haaks op die van directeur van zijn Kabinet’ – Krant houdt vraagtekens over vermeende donatie aan Kwakoe Zomerfestival  16 augustus 2012
Volgens Parool ontving Kwakoe Festival begin deze maand al 25.000 euro van onbekende schenker uit Suriname   16 augustus 2012
Kwakoe Zomerfestival gaat definitief door!  17 augustus 2012
Deelraad Amsterdam Zuidoost eist opheldering over betrokkenheid Surinaamse overheid bij steun Kwakoe Zomerfestival   17 augustus 2012

Geen Surinaams milieunieuwsblogs meer op internet: adieu!

Aan alles komt een einde: geen tijd, energe, motivatie en enthousiasme meer

13-08-2012 Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – Na zes jaren dagelijks, zeven dagen in de week, op twee achtereenvolgende weblogs uiteenlopend Surinaams nieuws te hebben gepubliceerd is daar gisteren, 12 augustus 2012, een einde aan gekomen. De tijd, de energie, de motivatie, gedrevenheid en enthousiasme zijn niet langer aanwezig..... Het ‘rendement’ is voor mij persoonlijk te weinig gebleken.

De door mij in sranan-news.blogspot.com (september 2006 – 10 augustus 2011) en sinds 10 augustus 2011 in milieunieuws-suriname.blogspot.com gestoken tijd en energie staan niet in verhouding tot de voor mijn gevoel ontvangen respons. Op een moment ga je je in alle rust afvragen voor wie je het eigenlijk doet.

In 2006 was ik ermee begonnen, omdat er nog niet een internetsite was waarop een bundeling te vinden was van dagelijks Surinaams milieunieuws, in de breedste zin van het woord. Het leek mij van belang om extra aandacht via het blog te besteden aan het Surinaamse milieu(beleid) waar vandaag de dag nog steeds veel aan mankeert. Daarenboven voorzag ik geplaatste berichten veelal van een eigen kritische en altijd opbouwend bedoelde voetnoot, waarbij ik er niet voor schroomde om soms scherp, cynisch en sarcastisch in taalgebruik te zijn, om discussies aan te zwengelen en bewustwording te creëren - en van aanvullende relevante informatie en links naar relevante websites waar bezoekers meer informatie over een issue konden vinden, zonder daarvoor zelf te hoeven gaan zoeken.

Kritisch zijn is geen synoniem voor negatief zijn....
Ook schreef en schrijf ik af en toe zelf artikelen en dat blijf ik doen voor dit blog. Als ik toch - veelal via, via - respons ‘kreeg’, dan was dat veelal niet positief, omdat velen hier nu eenmaal niet gediend zijn van enige kritische houding en helemaal niet als die kritische houding zich richt tegen een ministerie, een regering of een zichzelf noemende ‘milieu(beschermings)organisatie'.

‘Kritisch’ zijn is hier welhaast synoniem voor ‘negatief’ zijn. Men begrijpt ‘kritiek’ vaak niet of legt het willens en wetens verkeerd uit, omdat je iets aankaart of – als eerste – schrijft over iets wat anderen, zoals media, bewust links (hebben) laten liggen (zoals de slechte naam wereldwijd die het Amerikaanse goudmijnbedrijf Newmont heeft, dat in onderhandeling is met de regering van Suriname voor het opzetten van twee goudmijnen in het aan een unieke bioversiteit rijk zijnde Nassaugebied in het oosten van het land of het stemgedrag van Suriname in de Internationale Walvis Commissie, in welke commissie Suriname tot dit jaar – onlangs maakte de regering Bouterse-Ameerali bekend niet langer voor de walvisjacht te zijn - altijd met Japan heeft meegestemd en dus voor de hervatting van de commerciële walvisjacht en -vangst. Maar ook een artikel van mijn hand over de aanzienlijke legale export van wild uit Suriname, over de export van zestig doodshoofdaapjes en acht bruine capucijnaapjes eind 2008 naar een beruchte handelaar in proefdieren in Miami, Florida (VS), over een compleet ontwateringsplan voor Groot Paramaribo waar niets mee is gedaan, over het begraven – een paar meter onder de grond – van oude asbestdakplaten op de bekendste vuilstortlocatie van Suriname, enzovoorts.).

Beide blogs werden echter zeer goed bezocht, ook door diegenen die kritisch zijn over een dergelijk blog. Zij zaten onder de schare vaste bezoekers. Ik was in staat om te bekijken wie het blog bezochten en hoe iemand op het blog terechtkwam en dat leverde soms verrassende informatie op.

Vele bezoekers
Mijn eerste blog, sranan-news, werd tussen mei 2008 (het moment dat ik startte met een bezoekersregistratie) en 12 augustus 2012 bezocht door 418.572 personen (terwijl ik op dat blog in augustus 2011 ben gestopt met het ‘posten’ van artikelen). Daarvan waren de meesten, 236.129, afkomstig uit Nederland en 88.899 uit Suriname. In totaal heb ik die periode op dit blog 3.805 berichten geplaatst.

Het vernieuwde, tweede, blog milieunieuws-suriname, werd tussen 10 augustus 2011 en 12 augustus 2012 door 48.273 mensen bezocht en in deze periode zijn door mij 946 berichten geplaatst. Van het bezoekersaantal waren 20.299 personen afkomstig uit Nederland en 12.179 uit Suriname, gevolgd door Amerika met 4.261 bezoekers. Sinds 9 juli van dit jaar werd dit blog bezocht door mensen uit totaal 112 landen. Het meest gelezen (2.194) werd een artikel van 28 september 2011 over een op de nationale luchthaven van Frans-Guyana gearresteerde Nederlander die trachtte een aantal kolibri’s in zijn onderbroek het land uit te smokkelen, gevolgd door een artikel van 9 september 2011 over het besluit van de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) om niet langer apen te vervoeren voor proefdierlaboratoria, 1.813 keer.

Profiteurs
Het zeven dagen in de week, gedurende zes jaren, plaatsen van milieugerelateerde artikelen op de blogs heb ik gedaan voor de geïnteresseerde bezoekers. Helaas bleek van enige ‘feedback’ nauwelijks sprake. Dat feit, heeft mij nu de motivatie, de gedrevenheid en het enthousiasme ontnomen om verder te gaan. Zeer velen hebben gebruik en zelfs nu en dan misbruik - personen die ik omschrijf als profiteurs - kunnen maken van mijn werkzaamheden. Het kostte hen niets. Mij daarentegen heeft het veel, teveel, gekost.

Zelfs het eerste blog, waaraan ik al een jaar niet meer heb gewerkt, blijkt tot de dag vandaag nog steeds dagelijks door honderden mensen te zijn bezocht.

Ik heb er zondag 12 augustus 2012 een definitief en radicaal punt achter gezet. Beide blogs heb ik volledig van het wereldwijde net verwijderd. Niets is meer te vinden. Mensen zullen zich sinds gisteren wat meer moeten inspannen om bepaalde artikelen boven water te krijgen. Ik heb het die mensen gedurende de afgelopen jaren wat te gemakkelijk gemaakt. Nu wil ik het mezelf wat makkelijker maken.

Blijf schrijven over het Surinaamse milieu(beleid)
Maar, niet getreurd, het milieu in Suriname, de biodiversiteit, de mijnbouwontwikkelingen, de (illegale) handel in wild, de ontwaterings- en drinkwaterproblematiek, het asbestafvalprobleem, de vuilverbrandingen, de kusterosie, de houtkap en de kleinschalige goudwinning en het ongebreidelde gebruik van kwik in die sector, blijven mijn aandacht hebben.

Artikelen blijf ik schrijven en sinds november 2011 werk ik al aan een ‘boekwerk’ over alle aspecten van de kleinschalige goudwinning. Dit wordt een soort naslagwerk over ontwikkelingen in die sector gedurende de afgelopen jaren. Op dit moment zijn inmiddels 215 pagina’s klaar en het einde is nog niet in zicht......en dat geldt in alle opzichten! Ik blijf schrijven en mijn artikelen worden in ieder geval op dit blog gepubliceerd.

Suriname getroffen door emailfobie-virus

Negen van de tien keer geen reactie op verzonden emails

Schromelijk gebrek aan fatsoensnormen

08-08-2012  COLUMN Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Suriname lijkt getroffen door een ernstig besmettelijk virus: het emailfobie. Dit besmettelijke virus wordt vermoedelijk veroorzaakt door een gebrek aan fatsoensnormen in het normale communicatieverkeer, maar is niet levensbedreigend. Mensen kunnen zich er tegen wapenen door gewoon op emails te reageren binnen een redelijke en acceptabele termijn van hoogstens twee weken. Lukt dat niet, dan zou men kunnen overwegen om bijvoorbeeld een workshop of seminar ‘fatsoelijk communicatieverkeer’ te volgen.

Waarom hebben zoveel personen, opdrachtgevers, overheden, ministeries, instanties, organisaties, etcetera in Suriname zelden het fatsoen om op emails te reageren, ondanks verzonden herinneringen, aanmaningen en dergelijke? Onfatsoen blijkt in Suriname helaas hoogtij te vieren en een normaal gedragspatroon te zijn (en dus niet alleen in het verkeer of in het dumpen en verbranden van afval) of is men simpelweg niet in staat om op emails te reageren uit een soort van onkunde voor wat betreft het emailprogramma of uit een soort van 'niet kunnende typen'....... Het kan ook zijn dat Suriname nog wat onwennig is als het gaat om communiceren via email: het internet - en dus ook email - is nog niet zo lang ingeburgerd in het dagelijkse leven.

Ervaring heeft geleerd dat acht van de tien verzonden emails – ongeacht de inhoud en bestemming - onbeantwoord blijven. Je wacht na het verzenden van een email een week op een reactie, nog een week, vervolgens wordt een herinnering verzonden en na een week een tweede herinnering. Een reactie blijft zelfs na vier weken uit. Het levert in eerste instantie irritatie, frustratie, verontwaardiging en boosheid op. Je kunt er niet aan gewend raken en blijft hopen dat velen van het hun opgelopen besmettelijke emailfobie-virus binnen korte termijn genezen. Maar, helaas, een verbetering in het onfatsoenlijke gedrag van de ontvangers of genezing van het virus treden vooralsnog niet op.

In andere landen blijkt geen sprake te zijn van dit virus. Zend je een email naar iemand of een instantie in bijvoorbeeld Nederland, de Verenigde Staten, Ecuador of Frans-Guyana dan volgt negen van de tien keer binnen één dag of een paar dagen een antwoord of reactie, zoals het hoort. Het virus waart naar alle waarschijnlijkheid alleen rond in Suriname.

Er worden hier zeer veel workshops en seminars en dergelijke gehouden. Suriname is hier verzot op.

Wanneer komt er eentje waarin men kan leren wat in algemene zin fatsoen en goede manieren zijn in communicatieverkeer en hoe email werkt zonder door het emailfobie-virus besmet te raken?