Presidentiële Commissie Ordening Publieke Omroepen - Omroepen herhalen en herhalen en herhalen en herhalen

Tijd voor opschoning en professionalisering Surinaamse omroepen

25-07-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Het is niet de eerste keer dat ik schrijf over de erbarmelijke inhoudelijke en technische kwaliteit van het merendeel van de Surinaamse omroepen. Toch kan ik het niet laten om mij er weer eens op te storten vanuit een opeenhopende ergernis over het door ABC (‘the love station’ Ampies's Broadcasting Corporation) constant, tot vervelends toe, herhalen van programma’s. Het duidt op een armoedige voorraad programma’s in het ABC-archief, als die omroep al een programma-archief heeft. Overigens klinkt Ampie's Broadcasting Corporation interessanter dan de omroep in werkelijkheid is.

Tot vervelends toe programma’s in de herhaling

Het is triest gesteld met het programma-aanbod van ABC. Deze omroep presteert het om tig-keren dezelfde programma's tot vervelends toe te herhalen, soms zelfs twee dagen of twee weken achter elkaar. Wordt bijvoorbeeld zaterdagavond een aflevering van de Amerikaanse serie 'Cake Boss' uitgezonden, dan wordt die aflevering gewoon de volgende zaterdagavond weer uitgezonden. Gewoon een voorbeeld uit velen. Kennelijk neemt de omroep haar kijkers niet serieus. Kennelijk houdt de omroep geen rekening met haar kijkers.Kennelijk zitten medewerkers van de omroep gewoon te slapen...... en schuiven ze gewoon maar weer, zonder op te letten, een dvd in de 'gleuf'.

Ook worden nog steeds programma's (docu's, films) constant onderbroken en zelfs afgebroken, omdat de dvd vastloopt, mogelijk door verouderde of zelden schoongemaakte recorders of door een slechte kwaliteit van de disk.

Ruimten tussen programma’s worden opgevuld met de meest irritante ‘muziek’-clips en om de tijd te doden tot een live uitzending van de zoveelste oninteressante voetbalwedstrijd, veelal voorzien van Spaans- of Portugeestalig commentaar waar het merendeel van de kijkers ongetwijfeld geen woord van begrijpt, wordt de al ontelbare malen uitgezonden bijna half uur durende documentaire ‘Forgotten Birds of Paradise’ over de onafhankelijkheidsstrijd van inwoners van West Papoea uitgezonden,

die plotseling wordt afgebroken om plaats te maken voor het ‘zeeziekmakende’ logo van ABC. (...en ja hoor, zaterdagavond 27 juli 2013 zond ABC vanaf kwart voor acht weer deze documentaire uit en op zaterdag 24 augustus 2013 zond ABC vanaf kwart over twaalf 's middags weer deze documentaire uit en zaterdag 31 augustus 2013 weer 's middags door ABC....het lijkt erop dat ABC geen andere documentaires in huis heeft en dat is zeer triest en armoedig. Deze omroep houdt absoluut geen rekening met haar kijkers.)

Omroep negeert de kijkers

Zit je gespannen en met gekromde tenen naar een thriller te kijken, begint de film te haperen, te schokken, vast te lopen en kun je al voorspellen wat er gaat gebeuren: ABC, ‘the love station’, breekt de film gewoon af (soms komt iemand er bij de omroep pas na een aantal minuten achter dat er iets mis is) - zonder enige excuus of uitleg, want dat fatsoen naar de kijkers toe ontbreekt volkomen - en daar zit je dan, te foeteren op het ongelooflijke amateurisme bij die omroep. ABC heeft verder met regelmaat problemen met het geluid en kan het gebeuren dat je een paar minuten naar een programma kijkt zonder geluid, voordat een medewerker wakker wordt. Overigens, dit gebeurt niet alleen bij ABC.... het is inherent aan de Surinaamse televisiecultuur.

‘Lekker’ en ‘leuk’ ‘bij ons hier op vier’

ABC is dan ook geen echte omroep, maar meer een amateuristische poging om op een professionele omroep te willen lijken, die films, documentaires en vooral Amerikaanse comedy’s vanaf dvd’s vertoont, afgewisseld door zogenoemde eigen actualiteiten- en sportprogramma’s waarvan de inhoudelijke-, presentatie- en technische kwaliteit abominabel is.
Kinderlijke presentatrices die constant ‘spiksplinternieuwe’ afleveringen van programma’s aankondigen en alles ‘lekker’ en ‘leuk’ lijken te vinden en hun van tevoren ingesproken en opgenomen teksten spreken doordrenkt van aankondigingen over welke bedrijven programma’s zijn ‘gesponsord’ gevolgd door een commercial van een bedrijf. De wijze van presenteren doet vermoeden, dat de drie dames - die afwisselend programma's aankondigen - denken dat ze tegen kleuters praten.

Het dagelijkse 's middags actualiteitenprogramma Magazine 4 wordt iedere maandag gepresenteerd door iemand die zichzelf zeer leuk en ook nog eens belangrijker vindt dan zijn gast - vaak een zogenoemde 'grote geest' van het land - in de studio. Vaak laat hij zijn gasten niet uitspreken en lijkt het alsof hij gasten zijn eigen mening wil opdringen. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand als bijvoorbeeld de kunstenaar Erwin de Vries nog door die man geïnterviewd wil worden. De lach van die man - in Nederland zouden zo iemand een 'Popie Jopie' worden genoemd - is meelijwekkend, maar ja, zoals voor zovelen geldt in de Surinaamse omroep is ook dit slechts een bijbaantje. En daar schuilt een door omroepen cruciaal gemaakte fout: personeel dat naast een paar minuten werken bij de omroep een fulltime baan elders heeft, bijvoorbeeld bij een ministerie of bij een Surinaams Bureau voor Standaarden of bij een of andere stichting.

Een positieve uitzondering in het programma-aanbod van ABC is het wekelijkse (donderdag) eigen jongerenprogramma Switch. Maar, dat dankt het programma vooral aan de spontane wijze waarop het wordt gepresenteerd door een dame die oog en oor heeft voor haar gasten en altijd vrolijk en opgewekt is en normaal, volwassen, kan spreken en interviewen. Gewoon, een verademing in het ABC programma-arsenaal.

De amateurs van ‘In de Branding’ met één leuk koppie

Overigens heeft ook de omroep Apintie TV zo haar journalistieke en technische gebreken. Het dagelijkse actualiteitenprogramma ‘In de Branding’ bijvoorbeeld heeft er een handje van om onderwerpen abrupt af te breken, zelfs wanneer iemand nog spreekt wordt het item plotseling afgebroken. De mensen die dit programma, technisch, klaar maken voor uitzending lijken zelf nauwelijks de items erin goed vooraf te bekijken en te beluisteren. Bijna in iedere uitzending wordt wel een item abrupt beëindigd. Het lijkt welhaast op het knip- en plakselwerk van peuters in de fröbelklas.... Journalistiek gezien kan er aan dit programma nog bijzonder veel verbeteren. Ook wat betreft de presentatie, die vaak te belerend wil zijn en zich opstelt als hoeder van de samenleving. Een leuk koppie wil nog niet altijd zeggen een goede presentatie.......

‘Een productieve werkdag’ ‘voor de opbouw van ons switi Sranan’

Wat dat betreft beschikt ‘concurrent’ ‘Mmanten Taki’, het dagelijkse ochtend actualiteitenprogramma van de staatsomroepen STVS/SRS, in ieder geval over een betere presentatie. Maar, om nu steeds het programma aan te kondigen met woorden als ‘ik hoop dat we ons allemaal vandaag weer inzetten voor de opbouw van ons switi Sranan’ of ‘ik wens iedereen een productieve werkdag toe’ of ‘rijdt u voorzichtig in het verkeer hoor’ – of woorden van soortgelijke strekking – gaat mij toch iets te ver. Het wordt de hoogste tijd voor een SLM-kotszakje.

Ik kan me niet voorstellen dat de presentator van het Nederlandse dagelijkse actualiteitenprogramma EenVandaag of van het late NOS Journaal of van Pauw en Witteman of Knevel en Van den Brink ‘s avonds de uitzending afsluit met een tekst als ‘slaapt u later vanavond allemaal lekker, zodat u zich morgen allemaal uitgerust en wel kunt inzetten voor de opbouw van ons mooie polderland met waaiende molenwieken, ruisende bomen en windmolens, rosse buurten en coffeeshops en een te duur kopje koffie op een van de vele terrassen in de vele mooie, middeleeuwse, steden en pittoreske dorpjes in ons kleine oranje landje aan de noeste Noordzee’.
Hoelang moet in vredesnaam de opbouw van een land duren?

Laat ik het dan maar niet hebben over de te persoonlijke tranentrekkende wijze waarop video muziekclips, tussen twee onderwerpen, in ‘Mmanten Taki’ worden aangekondigd.

Kredietlijn uit China en/of India
Lijkt mij tijd voor een presidentiële commissie Ordening Publieke Omroepen....., omdat de kwaliteit van de huidige omroepen van een bedroevend niveau is. Laat de regering ook een zogenoemde kredietlijn openen met China en/of India om te investeren in het professionaliseren van de Surinaamse omroep en voor de financiering van nieuwe apparatuur, uitbreiding van het programma-archief en vervanging van het huidige personeel door kwalitatief goed personeel. Dat is dringend nodig voor een land, waar mensen al sinds 1975 constant maar blijven herhalen, dat het in opbouw is......

TwinOxide zorgt voor veilig en schoon drinkwater uit de kraan

Veiligheid drinkwater niet zeker na de blauwe SWM-watermeter

Water Management Group timmert aan de weg van schoon drinkwater

22-07-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - De Water Management Group heeft in 2011 TwinOxide geïntroduceerd in Suriname en wil met dit Nederlandse product de Surinaamse gemeenschap bewust maken van gezond drinkwater en vooral hoe op een eenvoudige wijze veilig en schoon drinkwater uit de kraan kan stromen. TwinOxide is een waterzuiveringsproduct dat gebruikt wordt om vervuild water tot een hoge concentratie te zuiveren. Een interessant product in een land waar nog steeds niet iedereen kan beschikken over schoon en veilig drinkwater en waar binnenlandbewoners geconfronteerd worden met water in kreken en rivieren dat her en der verontreinigd kan zijn door activiteiten van kleinschalige goudzoekers.

Drinkwater veilig tot de blauwe SWM-watermeter

Het merendeel van de inwoners van Suriname krijgt haar drinkwater geleverd via de Surinaamsche Waterleiding maatschappij, SWM. Maar, is al dat drinkwater wel geheel schoon en dus veilig om te consumeren? Een vraag die gesteld kan worden, omdat het door de SWM geleverde water feitelijk geleverd wordt tot de blauwe SWM-watermeter. En na die blauwe meter - wanneer de afnemers van het drinkwater zelf verantwoordelijk zijn voor dat water - kan er een risico ontstaan voor het werkelijk schone gehalte van het drinkwater, met name wanneer burgers gebruik maken van een Durowatertank (hydrofoor).

Volgens Patrick van Santen van de Water Management Group in Suriname speelt zo’n wateropslagtank ‘helaas vaak een dubieuze rol’. En daar komt zijn bedrijf om de hoek kijken: ‘TwinOxide helpt daarbij om water uit de kraan gezond en zuiver te krijgen’, aldus Van Santen. Het Bureau voor Openbare Gezondheidszorg, BOG, van het Surinaamse ministerie van Volksgezondheid, heeft TwinOxide op 8 juni 2011 als waterzuiveringsmiddel goedgekeurd.

Maar, wat is TwinOxide? Sinds enige tijd timmert de WMG behoorlijk aan de weg om dit waterzuiveringsproduct onder de aandacht te brengen in Suriname. Van Santen: ‘Het bredere publiek trachten wij aan te spreken door op geschikte momenten onze aanwezigheid te tonen. Dat betreft minimaal twee keer per jaar aanwezigheid op een beurs met een consumenten imago, zoals de Kerstbeurs in Sana Budaya. Ook sponsort WMG/TwinOxide de populaire ‘De Dino Show’ uit Nederland die iedere zaterdag op ABC TV wordt uitgezonden waarbij een reclamevideo van ons zowel voor de uitzending,er tussenin en erna uitgezonden wordt.’

Water Management Group op Handicraft Beurs

Hij benadrukt dat de Water Management Group ook van 25 tot 28 juli aanwezig is op de Handicraft Beurs in de Palmentuin in Paramaribo. ‘Water Management Group is daar voor het tweede jaar bij als bedrijf om het publiek te informeren over het belang van gezond water voor (een) gezond(er) leven. Het promoteam zal er zijn om passanten te informeren en ook onze desinfectieproducten zijn daar verkrijgbaar. Maar als mensen het liever in een doos willen laten bezorgen, als service van WMG, kan dat uiteraard altijd.’ WMG heeft stand 41 aan het pleintje in de Palmentuin, aan de zijde van de Combéweg.

In heldere en begrijpelijke bewoordingen legt Patrick van Santen uit wat de werking van TwinOxide is en wat het feitelijk is. ‘TwinOxide is de merknaam van een bepaalde werkwijze van een heel zuivere vorm van chloordioxide. Chloordioxide is wereldwijd zeer gekend en gewaardeerd omdat het in staat is om de microbiologische keten van bacterie tot biofilm volledig te desinfecteren, zònder schadelijke bijproducten èn met zeer beperkte doseringen. Dat is juist dè kracht van het molecuul chloordioxide in tegenstelling tot vele andere stoffen als chloor en hypochloriet.’

Verschil tussen chloor en chloordioxide

Hij kan er niet omheen om te proberen het verschil aan te geven tussen chloor en chloordioxide (TwinOxide). ‘Het grootste verschil tussen chloor (Cl) en chloordioxide (ClO2) is, dat chloor een op kamertemperatuur vloeibare gestalte heeft en chloordioxide een gasvormige gestalte die heel goed oplost en opgelost kan blijven in water. Dit gas is zwaarder dan lucht en drijft dus ook niet naar de oppervlakte, zoals zuurstof dat wel doet in belletjes. Dat maakt juist voor veel mensen soms lasting om te kunnen begrijpen dat chloordioxide feitelijk een desinfecterend gas-in-water is. Het voordeel van gas boven vloeistof is, dat gas altijd mengt ook al is er geen effectieve stroming in het te desinfecteren water, terwijl chloor als vloeistof altijd een fysieke stroming nodig heeft om te kunnen mengen. Denk eraan, dat water in zo’n Durotank meestal stil staat. Dode stukken en slechte stukken in de leidingen en dus ook vaak stilstaand water, zijn dus moeilijk te desinfecteren met chloor en juist vrij makkelijk met TwinOxide.’

Van Santen hecht eraan te stellen, dat chloordioxide in de te gebruiken dosering voor de zuivering van (leiding)water onschadelijk is voor de mens, omdat het geen ‘toxic’ ofwel gif is. ‘Een toxic doodt de microbiologische elementen door vergiftiging hetgeen een onhandige methode is, omdat dergelijke giffen dus ook verder de keten opwaarts in, kunnen, gaan. Chloordioxide is een ontregelaar die bepaalde effecten uitoefent op de celwand van de micro-organismen waardoor deze niet in staat zijn hun DNA te multipliceren, en dus geen nakomelingen kunnen achterlaten. Doordat de benodigde contacttijd van TwinOxide met het micro-organisme maar heel klein is, kan TwinOxide zijn werk doen voordat bijvoorbeeld bacteriën nakomelingen zouden maken en dat is met tropische temperaturen welhaast iedere twintig minuten.’
 

Volgens Van Santen zijn mensen in Suriname vooral bekend met desinfectie door het gebruik van chloor. ‘De meeste weten wel dat chloor niet fijn is - denk aan de sterkte reuk, geur, ‘smaak’ -, maar tot nu toe was en is er niets beter. Tot TwinOxide op de markt verscheen, dat wel beter, veel beter, is. Helaas is ook waar dat onbekend onbemind maakt en met het gedeelte onbekend zijn we dus bezig onder andere door onze reclamespots op zeer specifieke momenten (De Dino Show) op televisie uit te zenden, maar ook door onze aanwezigheid met informatie en promo's op locaties.’

‘Chloor in warme landen is feitelijk een no-go’

Daarnaast heeft chloor volgens hem ook ‘ernstige beperkingen in de toepassing in gebieden met van nature warmer water'. ‘Ten eerste zijn weinig mensen bekend met de temperatuurbeperking van chloor. Immers, boven de 28ºC ondervindt chloor last van die hoge temperatuur, waardoor met name de desinfecterende werking sterk achteruit gaat. De nare werking van geur, smaak en zwaarte op de longen worden zwaarder naarmate de temperatuur toeneemt. Dus chloor in warmere landen is feitelijk een no-go’, aldus Van Santen.

‘Dat zijn in de wereld dus juist heel veel gebieden, waarvan Suriname maar een heel klein gebiedje is en voor wat betreft het aantal inwoners zeker. Ten tweede wordt de werking van chloor beperkt naarmate de pH-(zuur-)waarde van het water stijgt. Juist door het werken mét chloor zal deze pH van het water stijgen, omdat chloor een hogere pH waarde heeft dan water. Met andere woorden: chloor ontkracht zijn eigen effectiviteit.’

Eén liter fles TwinOxide levert 1.000 liter schoon drinkwater op

TwinOxide wordt verkocht in flessen van één liter. Maar, hoeveel flessen op jaarbasis heeft een doorsnee gezin hier, met een Durotank, nodig om het drinkwater veilig te kunnen drinken?

Van Santen: ‘TwinOxide voor huishoudelijk gebruik wordt toegepast in een verhouding van 1:1.000. Dit betekent, dat er één fles van 1 liter TwinOxide nodig is voor iedere 1.000 liter (1m3) leiding water via de Durotank. Een blik op de maandelijkse afrekening van de SWM leert snel hoeveel m3 er op de rekening staat. Dat aantal correspondeert dus met het benodigde aantal literflessen TwinOxide. Water Management Group heeft een eenvoudig stripverhaaltje ontwikkeld dat dit uitlegt.’

‘Als men begint met het gebruik van TwinOxide, dan start men vanaf een vieze situatie. Er is dus een overgangsperiode, voordat het water ook echt veilig genoeg is om te drinken. Die periode is uiteraard afhankelijk van hoe vies het begin is. Een schoongemaakte Durotank helpt daar altijd bij, maar dat schoonmaken betreft meestal het verwijderen van zichtbaar vuil. Zelfs dan nog adviseren wij de eerste twee weken de dubbele dosis te gebruiken. Om een beter idee te geven over aantallen, reken wij - op basis van een brede ervaring van verbruiken - als volgt: een klein gezin bestaat uit twee tot drie personen en verbruik ongeveer 8 tot 10m3 per maand ofwel 8 tot 10 flessen per maand. Op basis van 8 flessen per maand, zijn dat dus 12 x 8 is 96 flessen per jaar. Flessen kosten ongeveer SRD 12 bij de diverse verkooppunten. Eén fles levert, na de overgangsperiode, dus 1000 liter schoon bruikbaar water uit de kraan.’

Volgens de Water Management Group wordt doorgaans uit een kraan 25 tot 30 liter consumptiewater per persoon per dag gebruikt wordt om te drinken, voedsel te bereiden, te koken voor kinderen, tanden te poetsen, noem maar op. Dat is nog afgezien van kleding wassen en baden. Een klein gezin consumeert dus feitelijk ongeveer 75 tot 90 liter per dag uit de kraan. ‘Stel dat men in een klein gezin drie petflessen van 1,5 liter per dag drinkt (slechts één fles per persoon per dag). Drie petflessen kosten in de winkel 3 x SRD 2,70 is SRD 8,10 minimaal ofwel per week 7 x SRD 8,10 is SRD 56,70 voor uitsluitend een kleine hoeveelheid gebotteld water uit de fles, waarbij men ook die flessen nog eens ieder keer naar huis moet sjouwen. Twee flessen TwinOxide kosten ongeveer SRD 24 en geven de hele week lang water te over om te consumeren, maar ook nog eens beter beter water voor het wassen - met schoon bacterie-vrij water - en om te baden’, zegt Van Santen. ‘Geen nare watergeur meer, geen jeukende huid of jeukende kleding meer. Van schoon en gezond water geniet je veel meer dan alleen door het te drinken.’

De service van Water Management Group is, dat zij een voorraad van 12 flessen gratis thuisbezorgen in Paramaribo voor SRD 140 per doos. Tijdens komende de Handicraft Beurs in de Palmentuin zal WMG voor één doos een beursprijs rekenen van SRD 120. De inhoud van zo’n doos is goed voor ongeveer zes weken schoon en veilig drinkwater. Van Santen: ‘WMG houdt de voorraad in zijn klantenregister bij en signaleert de klant om bij te bestellen. Ook kunnen de bezorgers van WMG ter plekke het toedienen voordoen, de meterstand bijhouden indien gewenst en dus verbruik nauwkeurig aangeven en zelfs testen doen op de aanwezige restwerking van TwinOxide.’

TwinOxide heeft een natuurlijke werkingsduur (residu-werking) van 72 uur, veel meer dan welk ander desinfectieproduct, aldus Van Santen. Vandaar dat twee flessen per week voor kleine gezinnen volgens hem voldoende zijn, om het stilstaande water in de Durotank goed gedesinfecteerd te houden totdat de inhoud van een nieuwe fles in de tank gegoten wordt.

TwinOxide ook nuttig voor ziekenhuizen en verzorgingstehuizen

Naast het gebruik van TwinOxide in het gewone dagelijks privégebruik van burgers van drinkwater, is het product volgens WMG ook goed van toepassing in bijvoorbeeld ziekenhuizen, verzorgingstehuizen en tandartspraktijken, om naast het zorgen voor zuiver drinkwater ook materialen, gereedschappen en harde oppervlakten te reinigen. Chloordioxide als desinfectieproduct kan ook lucht reinigen. Daartoe zijn wel speciale doseersystemen nodig, die dan dus ook ziekenhuispersoneel en patiënten kunnen ontsmetten.

De goudwinning en TwinOxide

Het product zou ook zeer nuttig en waardevol kunnen zijn voor bewoners in het binnenland, voor de inheemsen en marrons in de vele kleine gemeenschappen die afhankelijk zijn van vooral in opslagtanks opgevangen regenwater en van het water uit kreken en rivieren. Maar, dat water uit kreken en rivieren kan ernstig verontreinigd zijn door het door kleinschalige goudzoekers gebruikte, verboden, kwik. TwinOxide zuivert slechts op schadelijke micro-organismen. Kwik verwijderen kan alleen door bepaalde geavanceerde filtertechnieken toe te passen. In veel binnenlandse gebieden is er echter toch altijd wel water uit stromende bronnen beschikbaar, waar de mate van kwik als zeer, aanvaardbaar, minimaal omschreven wordt door de nationale autoriteiten. In die gevallen ligt de vraag dan ook voor de hand of de Water Management Groep ook het product kan aanbieden aan binnenlandbewoners.

Van Santen: ‘Dat kan ik niet met zekerheid stellen. De Water Management Group in Suriname heeft geen eigen verdeelpunten in het binnenland, maar verkoopt wel aan verdeelpunten waar veel mensen uit het binnenland zelf komen, zoals apotheek Ligeon aan de Latourweg in Latour, Paramaribo. Bovendien levert WMG aan diverse grotere bedrijven in de goudconcessiesector en weten wij dus dat hun kampen in het binnenland bediend worden met TwinOxide.’

Hoe bewust of onbewust misleidend kan een ‘kop’ zijn

Een kop kan lezers op het verkeerde been zetten

Afwezigheid scoutinggroepen voor de Ware Tijd belangrijker dan benoeming president Bouterse als nieuwe chief scout padvinderij

15-07-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – De Surinaamse president Desi Bouterse is gisteren, zondag 14 juli 2013, benoemd tot belangrijkste padvinder van de Surinaamse padvinderij. Bouterse is sinds gisteren chief scout.

Aan zijn benoeming werd gisteren onder andere aandacht besteed door de nieuwswebsite Starnieuws en door de webeditie van de Ware Tijd. Maar, Starnieuws berichtte op een positieve wijze, terwijl de Ware Tijd het, in de persoon van de Nederlandse journalist Ewout Lamé, kennelijk nodig achtte om een tamelijk zuur artikel te produceren.

Lamé lijkt in zijn stukje proza de afwezigheid van een paar scoutinggroepen belangrijker te vinden dan de benoeming van president Bouterse tot chief scout. Zelfs in de kop boven het artikel wordt met geen letter gerept over de benoeming. Neen, de kop is zelfs ernstig misleidend: ‘Niet alle scouts bij huldiging chief Bouterse’. Huldiging? Werd Bouterse gehuldigd? Neen, hij werd benoemd tot......
En, waarom deze kop? Een doorsnee lezer zou kunnen denken, dat boy scouts niet aanwezig waren uit een vorm van protest. Immers, er is de dagen voorafgaande aan de benoeming nogal wat negativiteit de wereld in geslingerd door bepaalde individuen over deze benoeming van Bouterse.

Zure criticasters Venetiaan en Hoost

De president volgt hiermee oud-president Ronald Venetiaan op, die te kennen heeft gegeven niet blij te zijn met zijn opvolger. Ook het Amsterdamse comité Geen Moordenaar Als President (GMAP), onder voorzitterschap van de nimmer om scherpe, ongenuanceerde, taal verlegen zittende Romeo Hoost, liet weten niet zo blij te zijn met Bouterse als chief scout. Zowel Venetiaan als het comité haalden natuurlijk het verleden van Bouterse boven tafel. Een verleden waarmee hij geen goed voorbeeld zou zijn voor de Surinaamse boy scouts. Een verleden waarmee waarschijnlijk negen van de tien jonge padvindertjes niet eens bekend zijn.

Zowel Venetiaan als Hoost heeft zich schriftelijk gewend tot de overkoepelende wereldorganisatie van padvinders in het Zwitserse Genève in een verkrampte poging om de benoeming van Bouterse tot chief scout te voorkomen. Inmiddels hebben de Surinaamse padvindertjes in Desi Bouterse hun nieuwe chief scout, ondanks de repeterende, te verwachten en welhaast clichématige kritieken van mensen als Venetiaan en Hoost.

Mensen die constant negatieve kritiek hebben op en kritiek uiten over president Bouterse. Nooit heb ik Venetiaan of Hoost op een positief woord kunnen betrappen. Het lijken verzuurde mensen geworden te zijn.

Terwijl, en mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen (met dank aan de Nederlandse dichter dichter Nico Dijkshoorn) - geheel objectief en onafhankelijk van wie of wat dan ook -, Bouterse als president in ruim 2.5 jaar tijd al meer voor de bevolking heeft gedaan, uitgevoerd en bereikt, dan Venetiaan in tien jaren......... het is simpelweg een door niemand te ontkennen realiteit gebaseerd op de werkelijkheid van de dag. Personen die dat wel ontkennen zijn verblind door een ongecontroleerde haat en aversie tegen alles wat naar Bouterse of zijn partij, de NDP (Nationale Democratische Partij), riekt.

Afwezige padvindertje, dat is nieuws.......

Overigens zou de reden voor de afwezigheid van een paar groepjes padvinders zijn dat zij niet goed genoeg geoefend zouden hebben voor het defilé van gisteren. Maar, was die afwezigheid nu zò belangrijk dat het in de kop moest worden vermeld van het Lamé-artikel in de Ware Tijd van gisteren? Je gaat je in alle gemoede afvragen waarom voor die kop is gekozen......het antwoord laat zich raden.

De tekst van de toespraak van Bouterse tijdens zijn benoeming tot chief scout:

Ongenuanceerd reageren in de Ware Tijd: NDP’ers en NPS’ers vliegen elkaar met hun reacties bijna virtueel in de haren

In ieder geval zijn onder het artikel in de Ware Tijd diverse reacties geplaatst, de een nog ongenuanceerder, feller en intimiderender van toon dan de ander, een enkeling slaat de spijker op zijn kop en feitelijk valt voor alle, inhoudelijke, reacties wel iets te zeggen.
Heeft een meneer X met een NPS-achtergrond (Nationale Partij Suriname, de partij van Venetiaan) een reactie geplaatst, dan is het wachten op een reactie van meneer Y met een NDP-achtergrond die elkaar bijna dagelijks met hun reacties virtueel in de haren vliegen. Triest. Het zijn overigens reacties van beroeps-‘reageerders’ die niets anders te doen schijnen te hebben.... En natuurlijk ook weer een reactie van iemand gebaseerd op geruchten, want geruchten zijn er velen, dagelijks, in Suriname en die geruchten zwellen aan en op en zijn veelal bij het lachwekkende af:

‘Ik heb me laten vertellen dat niet alle scouts zijn gegaan, omdat ze de opdracht van hun meerderen hebben gehad om niet aanwezig te zijn bij de installatie... het is publieks geheim dat vele van de hoog geplaatsten in de padvinderij aanhangers zijn van de NPS met name de ex-voorzitter en ex-president, de heer Venetiaan. dus een boycot zou waarschijnlijk ook het geval kunnen zijn... ik weet dat niet zo precies..maar dat gerrucht doet zich wel de ronde.... eigenlijk mag ik niet op geruchten af gaan, maar ja dat wordt in de wandelgangen vertelt hoor?’

De opbouw van Suriname heeft zonder volwassen dialoog nog een lange, moeizame, weg te gaan
‘Eigenlijk mag ik niet op geruchten af gaan’, maar ondertussen doet hij dat wel en verspreidt ze ook nog eens verder. Dit is helaas het niveau waarop in Suriname vooral via de media wordt ‘gediscussieerd' en er een onnodige sfeer van haat en nijd ontstaat waarin voor wederzijds respect en voor het accepteren van elkaars mening en visie kennelijk geen ruimte is. Door zo met elkaar om te gaan, door niet met elkaar op een volwassen wijze in dialoog te gaan, zal de opbouw van 'ons switi Sranan' - gestart in 1975 (!) - nog een lange, moeizame, weg voor de boeg hebben.......

Jaarlijks worden ‘sapakara’s uit Suriname geëxporteerd - Stop de export van wildvang en bescherm de eigen biodiversiteit

In 30 jaar verdwenen 4.611 sapakara’s in de internationale legale handel in wild

Gebandeerde reuzenteju op je eigen perceel: het binnenland binnen handbereik

Fascinerend reptiel beweegt zich voort in Suriname

14-07-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Suriname kent een unieke biodiversiteit en niet alleen in het binnenland. Ook in de stad, Paramaribo, kun je iedere dag geconfronteerd worden met enkele exponenten uit die unieke biodiversiteit die het dagelijks leven kleur geven en verrijken.

De meest bontgekleurde grote en piepkleine vogels, grote dikke padden en heel kleine, nauwelijks een centimeter grote, kikkertjes, vlinders, muskieten, miniscuul kleine miertjes die op iedere kruimel in huis afstormen in grote getalen, uit het niets, en andere bijzondere insecten, vleermuizen, anaconda’s, de kleine gekko ofwel kamrawindje die de muren van je woning zonder enige moeite ‘beklimmen’ en andere fascinerende reptielen, kunnen plotseling op je eigen perceel opduiken, gewoon in een buurt van Paramaribo.

(Bron foto's: P. Kraaijer)

Maar, het meest fascinerende reptiel dat ik de laatste tijd met grote regelmaat bij mij in de omgeving en nu en dan op het erf zie, is de zogenoemde gebandeerde (gouden teju) reuzenteju (tupinambis teguixin), die hier sapakara wordt genoemd.

Aangenaam en onaangenaam verrast

Niets vermoedend open je de achterdeur en sta je ‘oog in oog’ met een sapakara die niet weet hoe snel hij moet wegkomen. Ik aangenaam verrast en hij duidelijk onaangenaam verrast. In paniek rent hij de verkeerde kant op, kan geen kant meer op en moet terug en langs mij. En dat doet hij: redelijk snel en welhaast waggelend als een gans rent hij weg om uiteindelijk in het niets te verdwijnen. Gelukkig kon ik het dier op de gevoelige plaat, zo goed en zo kwaad als het ging, vastleggen.
Het was het zoveelste exemplaar dat ik de afgelopen tijd heb gezien en iedere keer waren het andere. De laatste sapakara, die niet wist hoe snel die moest weg komen, miste een groot deel van zijn staart. Aan het achtereind van zijn lijf was een soort stuitje te zien en vermoedelijk zal er ooit weer een nieuwe staart groeien, waardoor het dier nog groter is. Misschien is hij zijn staart ‘verloren’ in een gevecht met een soortgenoot of is hij ontsnapt aan de mens. Immers, het schijnt dat vooral onder Javanen hier de sapakara een lekkernij is.

Nu een dan zie ik een andere sapakara over de muur rond het perceel lopen, voorzichtig, links en rechts kijkend en steeds is de lange tong uit zijn bek te zien, in en uit, in en uit. Zodra hij ook maar iets hoort, snelt hij weg, duikt weg aan de achterzijde van de muur en verdwijnt in een door onkruid overwoekerd leeg perceel. De reuzenteju lijkt welhaast een kleine varaan, een mini variant van de komodovaraan. Hij oogt in zekere zin angstaanjagend, ietwat prehistorisch ook. In geen enkel opzicht te vergelijken met de altijd vriendelijk ogende groene leguaan (iguana iguana), die hier vrij veel voorkomt, of met een kleine helder groene en razendsnelle hagedissoort.

De (gebandeerde) reuzenteju wordt, inclusief staart, ongeveer 1m20 lang met uitschieters tot 1m50 centimeter. Vooral oudere dieren kunnen erg log en zwaar worden. De reuzenteju heeft een lange en spitse kop, de staart is ongeveer even lang als het lichaam. De soort heeft een enigszins gebandeerd patroon van witte of gelige dorsale banden over het hele lichaam, op de staart zijn deze meer geprononceerd. Het hele lijf is bedekt met kleine witte of gele vlekjes die het dorsale patroon wat verstoren, zo is te lezen in de internetencyclopedie Wikipedia.

Gewild onder handelaren

Helaas blijkt de Surinaamse sapakara ook gewild te zijn onder handelaren in wild en onder houders van terraria in onder andere de Verenigde Staten en Nederland. Dat wordt mij duidelijk tijdens het doorspitten van de handelsdatabase van CITES, Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora. CITES is feitelijk een internationale overeenkomst tussen regeringen met als doel om te voorkomen dat de internationale handel in wilde dieren en planten geen gevaar vormt voor hun populaties. Inmiddels hebben 178 landen CITES ondertekend, waaronder Suriname, dat officieel sinds 15 februari 1981 is aangesloten.

Tussen 1982 en 2013 zijn 4.611 sapakara’s op legale wijze uit Suriname geëxporteerd. Het land dat de meeste dieren importeerde is de Verenigde Staten, maar de sapakara verdween ook naar onder andere Nederland, Japan, België, Duitsland, Kroatië, de Nederlandse Antillen en Griekenland:

Uit het overzicht blijkt onder andere dat de grootste aantallen levende en met name in het wild gevangen sapakara’s werden geëxporteerd naar Amerika: 344 in 1988, 428 in 1994 en een jaar later 834 en in 2002 502. Na 2002 daalde het aantal naar Amerika met 15 exemplaren in 2006, 8 in 2007 en de laatste sapakara’s gingen in 2010 naar de Verenigde Staten, 27 dieren.

Ook sapakara's naar Nederland
Naar Nederland werden in 1994 63 exemplaren geëxporteerd, gevolgd door 51 in 1995, 157 in 1996, 67 in 1997, 51 in 1998, 44 in 1999, 31 in 2000, 54 in 2001 en 2 in 2007. Na 2007 zijn er geen sapakara’s meer legaal uit Suriname geëexporteerd.

Enkele eenmalige exporten waren naar Griekenland (in 1999 10 dieren), naar de Nederlandse Antillen 4 exemplaren in 1995, maar Slovakije 10 dieren in 1996 en 20 sapakara’s naar Hongarije in 2001.

Vorig jaar werden in totaal 19 sapakara’s geëxporteerd en die verdwenen allemaal naar Spanje. De meeste dieren zijn in het handelscircuit verdwenen.

SURINAME: stop de export van wildvang en bescherm de eigen biodiversiteit

Helaas zijn er in de wereld nog steeds mensen die kennelijke behoefte hebben aan wildvang exemplaren van de sapakara voor financieel gewin. Na 2004 is er wel een daling in het aantal jaarlijks waar te nemen, dat niet meer bedraagt dan hooguit 36 in 2005 naar Amerika. Je kunt je afvragen wat bijvoorbeeld particuliere terrariahouders hebben aan een Surinaamse gebandeerde reuzenteju in een veelal te kleine terrariumbak in de woonkamer of in een ‘dierenwinkel’. Nu en dan worden exemplaren via het internet te koop aangeboden of te ruil.

Hopelijk komt er ooit een definitief einde aan de export van sapakara’s (en vele duizenden andere dieren) uit Suriname, die de hele wereld worden overgevlogen om hun eindbestemmingen - een veel te kleine bak – te bereiken.

Sapakara’s horen thuis in het wild, zoals bij mij op het erf......

Dit is toch niet wat wij willen met een Surinaamse sapakara?:

Grootste jammerkont over plagiaat gaat zelf weer in de fout

‘Sterreporter’ van de Ware Tijd blijkt recidivistisch pleger van plagiaat

Journalist 'sloopt' buitenlandse nieuwsberichten en maakt ze tot de zijne.......

13-07-2013 COLUMN Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Diverse malen heb ik op dit blog bericht over plagiaat in Surinaamse media ofwel het niet vermelden van de bron van een artikel of foto door journalisten en webredacteuren. Ook heb ik een paar keer bericht over de grootste jammerkont en hypocriet als het gaat om plagiaat in het Surinaamse journalistieke veld, de vermeende sterreporter van de Ware Tijd, Ivan Cairo.

Cairo was in januari van dit jaar na afloop van de zogenoemde Journalistenweek van de Surinaamse Vereniging van Journalisten (SVJ), waarin plagiaat in de media een centraal thema was, de journalist die het luidst jammerde over plagiaat en over collega’s die bij het geheel of gedeeltelijk overnemen van (zijn) artikelen niet de bron (zijn naam of de naam van zijn krant, de Ware Tijd) vermelden. De tranen rolden bijna door zijn gejammer heen naar buiten. Hij deed zich voor als de voorbeeld-journalist, de nette, fatsoenlijke ‘mediawerker’. Maar, in de praktijk blijkt deze journalist (die ook nog eens ‘informant’ is in Suriname voor de internationale organisatie Verslaggevers zonder Grenzen) zelf om de haverklap bronnen niet te vermelden en zelfs onwaarheden te vermelden bij en in ‘zijn’ artikelen.

Cairo struint buitenlandse, regionale, Caribische, media af naar Surinaams getint nieuws en doet zijn uiterste best om dat nieuws zo goed en zo kwaad als het gaat te vertalen, maar neemt vervolgens niet de moeite en heeft niet het journalistieke fatsoen om de bron te vermelden en heeft zelfs de brutaliteit om ook nog eens onwaarheden te vermelden.

Zo berichtte hij gisteravond, vrijdag 12 juli 2013, in de onlineversie van de Ware Tijd over een ‘furieus’ Guyanees leger, dat ‘in een verklaring’ zijn ongenoegen zou hebben geuit over ‘de berichtgeving dat door vermoedelijke laksheid van haar kustwacht enkele zeepiraten zijn overgedragen aan de Surinaamse politie’.

Maar, het Guyanese leger heeft helemaal niet 'furieus gereageerd op de berichtgeving', er was immers op het moment van dit zeepiraterij incident nog geen enkele berichtgeving in Suriname over dat incident geweest. Obsession Magazine (gevestigd in Amsterdam, dat sinds maart 2012 zeven dagen in de week vierentwintig uur per dag op haar website een selectie publiceert uit het Surinaamse nieuws in Suriname, Nederland en de rest van de wereld afgewisseld met eigen artikelen), was de eerste Surinaamse nieuwswebsite die donderdag 11 juli heeft bericht over de verontwaardiging bij het Guyanese leger inzake de arrestatie van de zeepiraten. Verder is geheel onduidelijk over welke ‘verklaring’ Cairo het heeft.......:

Hieronder het artikel van Cairo in de Ware Tijd en het artikel een dag eerder van Obsession Magazine:

De wijze waarop Cairo ‘zijn’ nieuws brengt heeft weinig met zuivere, eerlijke, journalistiek te maken. Deze man is een ijdeltuit die zichzelf op onverklaarbare wijze heeft weten te verheffen tot een vermeend belangrijk Surinaams journalist, maar die veel van zijn artikelen dankt aan een zekere vorm van plagiaat. Het vermelden van een bron is hem vreemd.

In alle vrijheid kan Cairo zich schuldig maken aan het welhaast wekelijks besmeuren van het journalistieke metier.

Dat kan, omdat kennelijk weinigen zich daar druk over maken.

Dat kan, omdat velen in Suriname het nieuws zonder na te denken kritiekloos absorberen.

Dat kan, omdat er een journalistenvereniging is die nog steeds weigert om de eigen sector, de eigen achterban, kritisch te bejegenen en tegen het licht te houden.

Volgens de SVJ-voorzitter, Wilfred Leeuwin, staat plagiaat gelijk aan diefstal, maar deze inteeltorganisatie verzuimt nog steeds om werkelijk tegen plagiaat en ‘dieven’ op te treden. Recidivist en letterdief Cairo is een van de journalisten/webredacteuren in Suriname die nog steeds op vrije voeten is en ongehinderd kan doorgaan met zijn plagiaatmisdrijven......

Noot:
Twee dagen later blijkt Cairo gewoon door te gaan met zijn criminele plagiaatpraktijken. De vermeend sterreporter leert het maar niet om aan bronvermelding te doen, zoals blijkt uit dit artikel in 'zijn' de Ware Tijd van maandag 15 juli 2013:

Nee, hij durft te schrijven 'Naar verluidt' terwijl zijn tekst afkomstig is uit dit artikel:

http://www.kaieteurnewsonline.com/2013/07/14/health-minister-chases-media-from-guyanasuriname-signing/ Ik breng ten overvloede in herinnering dat Ivan Cairo de grootste jammerende journalist was die na de door de SVJ georganiseerde Journalistenweek in januari, waarin plagiaat centraal stond, kritiek had op journalisten/media die zich schuldig maken aan plagiaat i.c. het niet vermelden van de bron bij gehele of gedeeltelijke overname van een artikel.

Het 'negertje' van wieleranalist Henk Lubberding

Uitspraak Lubberding valt slecht bij fatsoenlijk Nederland

Maar, rolde ‘negertje’ van de tong als racistische opmerking of was het gewoon een beetje goed bedoeld dom?

10-07-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Het is alweer een paar dagen geleden dat de nieuwe wieleranalist van de NOS, oud-renner Henk Lubberding, tijdens het ‘analyseren’ van een etappe in de Tour de France in het Radio 1 programma Langs de Lijn even wat ongelukkig de mist in ging met een uitspraak. Voor hij het door had was het gewraakte woordje al van de tong gerold en voor hij het door had viel bijna half bekend Nederland over hem heen, met de altijd keurige en gesoigneerde Humberto Tan als een soort spreekbuis voor het donkere deel van Nederland. Humberto Tan, radio- en televisiepresentator, schrijver, dj, kledingontwerper, ambassadeur voor het Wereld Natuur Fonds, antiracist, fatsoensrakker, oud-NOS Sport medewerker, enzovoorts, enzovoorts.

Het is woensdag 3 juli en Lubberding doet vol overgave zijn analyserende beschouwing van een Touretappe. In zijn enthousiasme en liefde voor de wielersport flapte hij er echter op een moment de volgende tekst uit:  

‘Die renner die vandaag voorop reed. Dat negertje. Nou ja, negertje, hij was wel heel donker. Dus ik noem dat maar een neger. Het is al verbazingwekkend dat die op een fiets kunnen rijden. Dat hebben wij al jaren moeten missen in het peloton. Ik vind het mooi dat kleurlingen in het profpeloton aanwezig kunnen zijn. Dat valt op.’

‘Negertje’ slaat verrassend in als een bom

Tja, hij liet met die uitspraken een bommetje vallen en velen vielen over hem heen. Dat hij een donkere renner omschreef als ‘negertje’, omdat hij kennelijk niet zo snel op de naam van de Fransman Kevin Reza met roots in Guadeloupe kon komen, werd Lubberding niet door iedereen in dank afgenomen, vooral niet door de fatsoensrakkers en hij werd dan ook meteen heel ondoordacht, overtrokken en net zo naïef als de uitspraak van Lubberding, bestempeld als racist. Lubberding is helemaal geen racist.

Geschrokken, maar vooral overrompeld, door al die kritiek en beschuldigingen aan zijn adres, leek het hem maar beter om snel zijn excuses aan te bieden - nadat hij alle aandacht voor hem op zich in had laten werken - en dat deed hij dan ook op vrijdag 6 juli:
‘Ik had het woord negertje niet mogen gebruiken. Dat wist ik ook niet, maar ik wilde daar absoluut niemand mee beschadigen. Het is ook gewoon een heel donkere jongen en ik vond het juist prachtig om hem in de kopgroep te zien rijden.’
Hij heeft is zelfs ooit op trainingskamp geweest op Guadeloupe:
‘Ik herinner me nog dat ik als renner op trainingskamp was in Guadeloupe, waarbij we met allemaal donkere jongens moesten fietsen. En die waren toen ook gewoon niet zo goed. Daarom vind ik het nu juist prachtig dat dit soort jongens steeds vaker in het peloton te zien zijn.'

IJdeltuit Tan uit de bocht

De bekendste keurige donkere Nederlander en fatsoensrakker is zonder enige twijfel Humberto Tan en die liet zaterdag 6 juli zijn ongezouten kritiek doorklinken, dus een dag nadat Lubberding al zijn excuses had aangeboden. Maar, Tan nam waarschijnlijk die excuses niet serieus en ging er vol op los in een eigen column op de website van BNR Nieuwsradio.

Humberto:

‘ (...) “Negertje” is niet alleen denigrerend en racistisch, maar Lubberding doet bovendien zijn werk als analist slecht. Heeft dat “negertje” geen naam? Waar komt 'het' dan vandaan? Heeft hij talent? Is hij de eerste ooit? Is hij een klimmer, een sprinter, een waterdrager? Lubberding zegt nog wel dat hij het wel mooi vindt dat het peloton “verkleurt”, want er reed warempel ook nog een Japanner mee in de kopgroep, ook al zonder naam. En wat zal hij van zijn stoel gevallen zijn dat deze week voor het eerst in de geschiedenis een Afrikaan de gele trui pakte.

Stel je voor dat we sporters structureel alleen etnisch zouden duiden in plaats van gewoon bij hun naam? Dus niet Churandy Martina, maar dat negertje uit Curaçao. Dus niet Ranomi Kromowidjojo maar dat Javaantje uit Groningen en niet Lewis Hamilton maar dat negertje in de Formule 1. Hoe stuitend!! (...)’

(...)

‘(...) Het is 2013 en een Fransman met roots in Guadaloupe rijdt rond in het peloton. Een uniek verhaal over wielrenner Kevin Reza van de Europcar-ploeg. Geboren in Versailles, 2 keer derde geworden bij de Nationale Franse kampioenschappen. Maar analist Lubberding weet niet veel te melden over de renner behalve dat het een “negertje” is… Treurig maar waar en de NOS bedekt het met de mantel der liefde. (...)’, aldus Humberto Tan.

De NOS zou de kwestie volgens Tan met de mantel der liefde hebben bedekt. Daar slaat de oud-NOS Sport medewerker de plank finaal mis. Immers, al op 4 juli maakte de NOS bekend dat zij Lubberding op zijn taalgebruik zou wijzen. Daarenboven werd bekend, dat de hoofdredacteur NOS Sport, Maarten Nooter, achter Lubberding stond en dat die zich 'alleen wat ongelukkig had uitgedrukt, terwijl hij juist een positieve boodschap wilde brengen'. Lubberding blijft dan ook te horen in Langs de Lijn.

Gelukkig sprak Tan alleen namens zichzelf, alhoewel soms de misplaatste indruk wordt gewekt dat hij een soort spreekbuis is voor Surinamers in Nederland.

De ijdele Humberto Tan had alleen een punt als het gaat om het matige vermogen om een wieleretappe te analyseren van Lubberding. Maar, om nu zo'n drukte te maken om het woord 'negertje'.... dat lijkt mij op z’n zachtst gezegd een beetje overtrokken, overdreven en als een duidelijk voorbeeld van op alle slakken zout leggen en zelf de aandacht willen trekken met dank aan het ‘negertje van Lubberding’.

‘Neger’ in Suriname niet ongewoon

Onlangs, 28 juni 2013, verscheen er nog een artikel in Trouw waaruit duidelijk wordt, dat er Surinamers in Suriname zijn die totaal geen moeite hebben met het woord 'neger':

‘(...) Een negerin, dat is nu eenmaal wat ik ben! Ik begrijp dat het voor sommigen gevoelig ligt, gezien de geschiedenis, maar hoe moet je mij anders noemen? Met 'zwarte' of 'Afro-Surinamer' zullen veel mensen ook een probleem hebben’, aldus een zilversmid in Paramaribo. ‘Als iemand me toesnauwt dat ik 'maar een negerin' ben, ga ik die persoon natuurlijk wel op zijn plaats zetten. Dat heeft dan niets te maken met het woord op zich, maar met de toon waarop het wordt gebruikt.’

De Belgische, in Paramaribo wonende, journalist Pieter van Maele begint zijn artikel als volgt: ‘Wie voor het eerst in Suriname komt, zal door het veelvuldige gebruik van 'het n-woord' in de dagelijkse omgangstaal wel eens met zijn oren staan te klapperen.’

Beetje dom, maar niet racistisch

Natuurlijk was het een beetje dom van Lubberding om in het verband van een donkere wielrenner het woord 'negertje' te gebruiken, vooral omdat het denigrerend klinkt, maar toch niet racistisch? De analist kon even niet op de naam van de renner komen en gebruikte zonder er verder bij na te denken het woord ‘negertje’. Ik volg het wielrennen al jaren en denk een beetje te weten hoe Lubberding in elkaar steekt. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat hij totaal niet, juist verre van, het woord ‘negertje’ racistisch heeft gebruikt. Hij heeft gewoon niet nagedacht en floep, daar was het woord.

Maar goed, zo denk ik er over: niet overal meteen te zwaar op reageren om maar oh zo maatschappelijk correct over te komen.

Jonge succesvolle atleet Chivano Pocorni onder indruk van alle media-aandacht

Amsterdamse 6-jarige atleet geniet van zijn sport

'Chivano zou heel ver kunnen komen'

08-07-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - De slechts 6-jarige jonge en al zeer succesvolle atleet Chivano Pocorni uit Amsterdam wordt misschien de toekomstige Surinaams/Nederlandse Usain Bolt. In ieder geval staat hij al met deze wereldberoemde Jamaicaanse atleet op een internationale lijst van recordhouders.

Dat heeft Chivano te danken aan zijn internationale recordtijd op de 600 meter voor 6-jarigen, gelopen op 1 juni van dit jaar in Hoofddorp. Hij liep een tijd van 2.06,09. Het oude internationale record, op een lijst met 47 landen, stond al twaalf jaar op 2.08,07.

Afgelopen weekeinde behaalde Chivano nog twee bronzen medailles en een zilveren plak tijdens nationale jeugdkampioenschappen (AAU, Amateur Athletic Union of the United States, Primary Nationals) in het Amerikaanse Orlando, in de staat Florida. Maar, hoe komt de ‘kleine’ Chivano Pocorni nu terecht bij die wedstrijden in Amerika? Dat heeft hij te danken aan zijn moeder, Demelza Pocorni, een stimulerende en stuwende factor achter de successen van de jonge Chivano.

‘Het leek mij heel leuk voor Chivano om eens een keer deel te nemen aan een atletiektraining in Amerika. In eerste instantie heb ik daarover informatie ingewonnen. Ik stuitte per toeval op de kampioenswedstrijd in Orlando die ook nog eens zou plaatsvinden in de periode dat Chivano in Amerika is. De organisator van dat kampioenschap heb ik vervolgens om toestemming gevraagd voor deelname van Chivano. Ze waren erg onder de indruk en wilden Chivano graag bij dit evenement hebben’, aldus Chivano’s moeder vandaag, maandag 8 juli 2013, vanuit Amerika tegenover mij.

Ze gaf haar zoon op voor de 55 meter sprint, 200 meter sprint en verspringen, wetende en zich realiserende, dat het niveau in Amerika ‘duidelijk veel hoger dan in Nederland’ ligt.

Chivano aan de leiding tijdens de 200 meter sprint.

‘Toch deed Chivano niet onder. Hij presteerde erg goed. Chivano deed afgelopen zaterdag, 6 juli, mee aan de voorrondes. De top acht mocht door naar de finale. Bij alle onderdelen eindigde Chivano in de top acht en daarom mocht hij zondag meedoen aan de finales. Ook hier presteerde hij goed en deed het veel beter dan tijdens de voorrondes. In de finale eindigde hij voor alle onderdelen in de top drie en daarmee is hij niet alleen in de prijzen gevallen, maar heeft hij zich ook geplaatst voor de eindfinale in Detroit waar alle atleten die in de top drie zijn geëindigd uit heel Amerika tegen elkaar zullen strijden.’

De recente opmerkelijke prestaties van Chivano trokken de nodige aandacht van de media. Volgens zijn moeder heeft hij al die aandacht wel als positief ervaren. ‘Het was in het begin natuurlijk even wennen, maar door alle media aandacht is hij nu wel gaan beseffen, dat hij het goed doet op het gebied van sport. Voorheen besefte hij dat allemaal nog niet. Hij was al blij met een medaille, maar zijn prestatie zelf zei hem niet zoveel. Nu begint hij in te zien dat hij het erg goed doet. Hij is dan ook wat trotser op zichzelf.’

Een bronzen medaille op het onderdeel verspringen, 3.36. (Bron foto's: Demelza Pocorni)

‘Chivano zou heel ver kunnen komen met zijn sport, zolang hij de goede begeleiding krijgt en de ondersteuning die hij nodig heeft. Voor de rest hangt het natuurlijk helemaal van hem zelf af. Het allerbelangrijkste is natuurlijk dat hij van zijn sport blijft genieten en het vooral leuk blijft vinden. Zoals nu’, aldus moeder Demelza Pocorni.

Klik hier voor de volledige uitslagenlijst van het in het afgelopen weekeinde in Orlando gehouden kampioenschap.

Chivano in actie op 1 juni dit jaar in Hoofddorp:

Protest in Nieuw Zeeland tegen booractiviteiten Newmont in gebied waar bedreigde diersoorten leven

Actiegroep bezet aantal dagen boorlocatie Newmont

Coromandel Watchdog wil aandacht voor zeldzame, bedreigde, diersoorten in boorgebied

07-07-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Terwijl de staat Suriname waarschijnlijk binnen afzienbare termijn een definitieve overeenkomst sluit met de Amerikaanse goudmijnmultinational Newmont voor het opzetten van een grote goudmijn in het Meriangebied, in het oosten van Suriname, ondervindt Newmont verzet tegen haar goudmijnactiviteiten in Nieuw Zeeland.

Afgelopen week heeft een groep demonstranten in op het Coromandel Schiereiland van Nieuw Zeeland een goudwinningslocatie van Newmont bezet gehouden. Door de bezetting, in het Forest Park in de Parakiwai Valley bij Whangamata, moest het Amerikaanse goudmijnbedrijf haar exploratiewerkzaamheden stopzetten. De actie was georganiseerd door de groep Coromandel Watchdog.

Volgens de actiegroep is Newmont actief in het leefgebied van de met uitsterven bedreigde en beschermde Archey’s (oer-)kikker en andere zeldzame diersoorten zoals de Helm’s vlinder en de Coromandel bruine kiwi. Het gebied had volgens de groep moeten worden opgenomen in het ‘Schedule Four Conservation’ van de ‘Crown Minerals Act’ toen het park werd gecreëerd. ‘Schedule Four’ registreert stukken land die beschermd worden en waar mijnbouw niet is toegestaan.

(Bron foto: Coromandel Watchdog)

De organisatie wil Newmont alle informatie verstrekken over de aanwezigheid van zeldzame diersoorten in het gebied, zodat het bedrijf kan beslissen of er uiteindelijk gemijnd gaat worden of niet. ‘Elke vorm van mijnbouw in dit gebied is totaal ongepast’, aldus de actiegroep.

Coromandel Watchdog laat vandaag, zondag 7 juli 2013, via een persbericht weten, dat haar bezettingsactie is beëindigd. ‘We hebben ons doel bereikt om te benadrukken dat er in dit gebied nooit aan goudwinning zou mogen worden gedaan. We hebben twee dagen ons kamp opgeslagen op de boorlocatie in het uitgestrekte bosgebied, omdat we het milieu en de bedreigde diersoorten in dit bos wille beschermen’, aldus de coördinator van de groep, Renee Annan.

‘We zullen onze vreedzame acties tegen Newmont’s pogingen om goud te winnen in het Forest Park voortzetten, een gebied dat het habitat is van de zeldzaamste kikker in de wereld. Newmont heeft vanmiddag meer veiligheidspersoneel ingevlogen om het bedrijf te beschermen, terwijl het bedrijf eigenlijk ons zou moeten helpen bij het beschermen van de natuur.’

Kampen nazaten van Nederlandse slaveneigenaren met een trauma?

Geen enkel ‘kritisch’ geluid over nazaten Hollandse slaveneigenaren in Suriname

150 Jaar afschaffing slavernij op 1 juli 2013 leidt tot springvloed aan ongebreidelde activiteiten en media- en andere berichten

05-07-2013 COLUMN Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – De afgelopen weken werd je door allerlei media overspoeld met berichten over het herdenken op 1 juli dat op die dag 150 jaar geleden de slavernij in Suriname werd afgeschaft. Diverse zogenoemde Afro-Surinaamse organisaties vlogen elkaar bijna in de haren over de wijze van herdenken, over de zin en onzin van een zoveelste slavernijmonument (in Suriname) en over de vraag of de Nederlandse regering excuses zou moeten aanbieden voor de rol van Nederland in de slavenhandel en of Nederland zou moeten overgaan tot het doen van zogenoemde ‘herstelbetalingen’.

Overal duiken nazaten op

Het nationaal slavernijmonument Nederland in Oosterpark, Amsterdam

Slavernij stak weer een aantal weken intensief en tot vervelends toe de kop op. Soms op een beschamende wijze. De ene vermeende deskundige schreeuwde of jammerde nog luider dan dan de andere vermeende deskundige. De ene na de andere expositie werd geopend, zowel in Suriname als in Nederland, de ene na de andere lezing werd gehouden, het ene na het andere monument of plaquette werd onthuld, de ene na de andere film of documentaire werd op het grote doek of thuis in de huiskamer op televisie vertoond. Het werd je zwart voor de ogen. Het zwarte slavernijverleden.
Natuurlijk, het is een verleden om bij stil te staan en om niet en nooit te vergeten. Maar, te lang erbij stil blijven staan, al 150 jaar, lijkt iets teveel van het goede.

Je struikelde ook bijna over de ingezonden stukken in kranten en op bijvoorbeeld nieuwswebsites. Nazaten doken plotseling overal op. Nazaten met kennis van zaken en nazaten zonder enige kennis van zaken. Nazaten mèt en nazaten zònder trauma’s of psychische gevolgen van het kennelijke feit dat uit landen als Nigeria en Ghana afkomstige voorouders als slaven te werk werden gesteld op Surinaamse plantages.

Zwijgen over nazaten van slaveneigenaren

Maar, niemand hoorde je kritisch spreken, waar of wie dan ook, over nazaten van Nederlandse slaveneigenaren die vandaag de dag in Suriname wonen - althans hier wonen mensen met familienamen van onder andere welvarende slaveneigenaren uit Amsterdam en het ligt toch min of meer voor de hand te veronderstellen dat die mensen van vandaag, nazaten zijn van de Nederlandse slaveneigenaren van toen. Is ooit hierbij stilgestaan in Suriname? Is ooit bijvoorbeeld hiernaar onderzoek gedaan?

'De psyche en de trauma's' van de nazaten van Nederlandse slaveneigenaren die in Suriname wonen.......

De Vrije Universiteit onderzocht wie de Amsterdamse slaveneigenaren waren in 1863, toen de slavernij werd afgeschaft. Een team onderzoekers onder leiding van docent Dienke Hondius presenteerde in juni 2012 een kaart met 80 namen en adressen van slaveneigenaren in Amsterdam. Nooit eerder was onderzoek gedaan naar slaveneigenaren die in Nederland woonden ten tijde van de afschaffing van de slavernij, stelt de VU. Deze slaveneigenaren lieten hun zaken regelen door vertegenwoordigers in Suriname en de Antillen, de plekken waar de slaven verbleven.

Bij de afschaffing van de slavernij kregen de eigenaren een financiële vergoeding. Deze gegevens zijn bewaard gebleven in archieven. Hondius en haar onderzoekers konden aan de hand van deze gegevens en met informatie uit bevolkingsregisters achterhalen waar de slaveneigenaren in Amsterdam moeten hebben gewoond. Bij de afschaffing kregen de slaven zelf overigens niets. In de hoofdstad woonden veel slaveneigenaren, omdat Amsterdam mede-eigenaar was van Suriname. In de 17e en 18e eeuw waren er nog veel meer eigenaren vanwege de grotere economische activiteit en de grotere betrokkenheid van Amsterdamse families en firma’s. Toen aan het begin van de 19e eeuw duidelijk werd dat er aan de slavernij een einde zou komen, verkochten nogal wat handelaren en eigenaren hun aandelen, belangen of slaven.

Hondius en haar team willen ook kaarten samenstellen voor de 17e en 18e eeuw. De presentatie van de kaart met de 80 adressen was een eerste stap.

Via deze speciale website zijn de slaveneigenaren te vinden die woonachtig waren in Amsterdam tussen 1853 en 1863. Op de kaart staan de adressen van de eigenaren die in die tijd (1853-1863) in Amsterdam woonden. Elk adres heeft een link naar informatie in het Nationaal Archief. De huisnummering is de meest recente (1875). Deze kaart is gebaseerd op het onder leiding van dr. D.G. Hondius:

Slaveneigenaren in Amsterdam 1863 weergeven op een grotere kaart

Enkele familienamen van slaveneigenaren die in Nederland of in Suriname woonachtig waren op het moment dat de slavernij in 1863 werd afgeschaft, die vandaag de dag nog steeds zijn terug te vinden in Suriname. Het is slechts een selectie van bekende hedendaagse Surinaamse familienamen. De namen zijn afkomstig van de website van het Nationaal Archief Nederland:

Alberga, Biervliet, Castilho del, Comvalius, Coutinho, Dompig, Fernandes, Ferrier, Goede, Goedschalk, Guicherit, Halfhide, Hering, Jessurun, Jesurun, Kolff, Lindveld, Lugard, Morpurgo, Muntslag, Oehlers, Onoribo, Parra de la, Pool, Purperhart, Ravenswaaij van, Robles, Sanches, Stuger, Vervuurt, Wesenhagen.

Natuurlijk komt de vraag naar boven of de families die vandaag in Suriname een van deze namen dragen, werkelijk nazaten zijn van de eigenaren van slaven. De meeste eigenaren woonden in Paramaribo of de Antillen, een deel woonde in Nederland.