Britse acteur Jeremy Irons strijdt voor een Engeland zonder plastic zakjes Ook Suriname wordt bedolven onder angstwekkende hoeveelheid plastic
13-03-2013 Door: Paul Kraaijer
De bekende Britse acteur Jeremey Irons is de strijd aangegaan met het plastic zakje. Volgens een artikel in de Volkskrant van maandag 10 maart 2013 gebruiken Engelsen jaarlijks rond de acht miljard tasjes. De 64-jarige Oscar-winnaar is het helemaal zat. Het artikel is voor mij een aangename verrassing. Immers, in oktober 2010 schreef ik al een tekst over de vele, vele, vele duizenden kleine en grotere plastic zakjes en zakken die in Suriname dagelijks de vele supermarkten verlaten.
Volgens Irons symboliseert de plastic tas de gemakzuchtige wegwerpcultuur, het thema waarover hij in 2012 de documentaire Trashed maakte.
In Nederland, Duitsland en Ierland zijn supermarkten al gestopt met het gratis uitdelen van plastic boodschappentasjes. Daardoor is het gebruik ervan afgenomen. Binnen het Verenigd Koninkrijk heeft Wales ook een heffing geïntroduceerd en de Schotten gaan dit ook doen. Engelse politici zijn echter huiverig, schrijft de Volkskrant.
Een voorstel van de Liberaal-Democraten om een heffing van 5 of 10 pence in te voeren, is onlangs afgeschoten door de Conservatieve staatssecretaris voor Milieu Richard Benyon. De bewindsman krijgt steun van de supermarkten, die mordicus tegen zijn.
Uit een opiniepeiling blijkt echter dat iets meer dan de helft van de Engelsen geen moeite zou hebben met een heffing. Volgens Jeremy Irons leidt een financiële prikkel juist tot milieubewust gedrag.
Het Surinaamse plastic zakje
Al op 24 oktober 2010 schreef ik deze tekst:
‘(...) Supermarkten in Paramaribo. Ontelbare. Soms kom je in straten waar om de vijftig meter een supermarkt is. De een is kleiner dan de ander en velen zijn van Chinezen. Allemaal hebben ze hun eigen Chinese of andere naam. Vaak zijn ze in alle vroegte al geopend en sluiten ze pas laat in de avond. Winkelsluitingstijdenwetgeving? Het zijn ook nog eens hangplekken voor bijvoorbeeld buurtjongeren die zich ophouden op het erf voor de supermarkt en wachtlocaties voor taxi’s. De Surinamers zijn er blij mee, immers, je kunt op de meest vreemde momenten op de dag nog iets kopen dat je dringend nodig hebt, zoals beltegoedkaartjes of toiletpapier. Maar, bij alles wat je koopt tovert het kassameisje zwarte plastic zakjes tevoorschijn. Al je boodschappen worden netjes in die kleine, fragile, zakjes gestopt, van het zakje strooppoeder tot grote flessen Thrill of Busta of flesjes Parbo bier. Ook bij de op een hand te tellende grotere, luxere supermarkten als Choi’s of Tulip verlaat je de winkel met handen vol plastic zakjes en zakken. Waarschijnlijk verlaten bij de kleine supermarkten gemiddeld zo’n 500 zwarte plastic zakjes dagelijks iedere winkel om later te belanden of in de prullenbak of in de trens – let wel, dit is een lage eigen schatting. Dagelijks gaan er in de stad dus vele tienduizenden plastic milieu vervuilende zwarte zakjes over de toonbanken van supermarkten (en andere winkels)!
Het is een vorm van milieubelasting die eenvoudig voorkomen kan worden. Grote supermarkten zouden eigen (kunst)stoffen boodschappentassen kunnen laten maken en bij de kassa’s voor een paar srd verkopen. Dat kan bij Tulip aan de Tourtonnelaan, maar die tassen zijn weer net iets te klein.... Bezoekers kunnen dan wanneer ze weer boodschappen gaan doen die eerder aangeschafte boodschappentas weer meenemen. De boodschappentas zal op den duur de kleine zwarte en andere plastic zakken en zakjes kunnen uitbannen en de klanten van de supermarkten en winkels dragen dan op hun manier bij aan een schoner milieu. Ooit zal dit besef bij winkeliers en klanten moeten doorklinken. (...)’
Lange, lange weg te gaan van bewustwording
‘(...) Supermarkten in Paramaribo. Ontelbare. Soms kom je in straten waar om de vijftig meter een supermarkt is. De een is kleiner dan de ander en velen zijn van Chinezen. Allemaal hebben ze hun eigen Chinese of andere naam. Vaak zijn ze in alle vroegte al geopend en sluiten ze pas laat in de avond. Winkelsluitingstijdenwetgeving? Het zijn ook nog eens hangplekken voor bijvoorbeeld buurtjongeren die zich ophouden op het erf voor de supermarkt en wachtlocaties voor taxi’s. De Surinamers zijn er blij mee, immers, je kunt op de meest vreemde momenten op de dag nog iets kopen dat je dringend nodig hebt, zoals beltegoedkaartjes of toiletpapier. Maar, bij alles wat je koopt tovert het kassameisje zwarte plastic zakjes tevoorschijn. Al je boodschappen worden netjes in die kleine, fragile, zakjes gestopt, van het zakje strooppoeder tot grote flessen Thrill of Busta of flesjes Parbo bier. Ook bij de op een hand te tellende grotere, luxere supermarkten als Choi’s of Tulip verlaat je de winkel met handen vol plastic zakjes en zakken. Waarschijnlijk verlaten bij de kleine supermarkten gemiddeld zo’n 500 zwarte plastic zakjes dagelijks iedere winkel om later te belanden of in de prullenbak of in de trens – let wel, dit is een lage eigen schatting. Dagelijks gaan er in de stad dus vele tienduizenden plastic milieu vervuilende zwarte zakjes over de toonbanken van supermarkten (en andere winkels)!
Het is een vorm van milieubelasting die eenvoudig voorkomen kan worden. Grote supermarkten zouden eigen (kunst)stoffen boodschappentassen kunnen laten maken en bij de kassa’s voor een paar srd verkopen. Dat kan bij Tulip aan de Tourtonnelaan, maar die tassen zijn weer net iets te klein.... Bezoekers kunnen dan wanneer ze weer boodschappen gaan doen die eerder aangeschafte boodschappentas weer meenemen. De boodschappentas zal op den duur de kleine zwarte en andere plastic zakken en zakjes kunnen uitbannen en de klanten van de supermarkten en winkels dragen dan op hun manier bij aan een schoner milieu. Ooit zal dit besef bij winkeliers en klanten moeten doorklinken. (...)’Lange, lange weg te gaan van bewustwording
Ik hoop dat Surinaamse milieuorganisaties ook dagelijks het internationale nieuws volgen en het initiatief van Irons oppikken. Voor zover mij bekend is er in Suriname nooit op welke wijze en door wie dan ook ‘actie’ gevoerd tegen het plastic zakje. Surinamers staat er nog niet bij stil hoe vervuilend de zakjes zijn voor het milieu en dat er goede alternatieven zijn. Milieubewustwording heeft nog een lange, lange weg te gaan in Suriname. Later vandaag wandel ik naar ‘mijn snesi’, de buurtsuper’ met een stoffen draagtas. Want, neem ik die tas niet mee dan loop ik huiswaarts met mogelijk in iedere hand twee of drie zwarte of blauwe plastic zakjes, in de hoop dat ze heel blijven en niet onderweg kapot scheuren......
