Is het eten van in gevangenschap gefokte groene leguanen risicovol?

(Bron foto: eigen foto Kraaijer)

Vlees van in gevangenschap gefokte zeeschildpadden op Cayman Islands maakt toeristen ziek

Hoe veilig is eten van vlees in gevangenschap gefokte leguanen?

Suriname heeft vanaf juni eerste leguanenfokboerderij

27-02-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Uit in de eerste week van februari door de Britse Royal Society of Medicine gepubliceerde uitkomsten van een wetenschappelijk onderzoek, blijkt dat vlees van in gevangenschap gefokte zeeschildpadden op de Cayman Islands toeristen ziek maakt.

Toeristen op de Cayman Islands werden door het eten van zeeschildpaddenvlees geïnfecteerd door bacteriën, virussen, parasieten of schimmels. Maar, mensen lopen ook het risico longontsteking, hersenvliesontsteking of nierfalen te krijgen door het eten van het vlees.

Volgens de onderzoekers hebben de problemen geen betrekking op vrij levende zeeschildpadden. Maar, zij kunnen wel een risico gaan betekenen als zij in contact komen met in gevangenschap gehouden soortgenoten.

Het onderzoek werd verricht in de Cayman Turtle Farm te Grand Cayman (de enige zeeschildpaddenboerderij in de wereld), dat jaarlijks door zo’n 300.000 toeristen wordt bezocht. De boerderij verkoopt zeeschildpaddenvlees aan bezoekers en aan lokale restaurants. De dieren worden echter, aldus de onderzoekers, gehouden in stress veroorzakende gevangenschap en zijn daardoor extra gevoelig voor infecties. Niemand vermoedt echter een risico bij het eten van vlees van in gevangenschap gehouden en gefokte zeeschildpadden. Maar, volgens de onderzoekers is die wetenschap wel bekend bij de meeste artsen.

‘Mensen moeten voorkomen, dat zij voedsel afkomstig van zeeschildpadden en wellicht ook van andere relatief langlevende soorten eten, ongeacht hun rol in de voedselketen. Deze dieren geven meer tijd aan gevaarlijke organismen en giftige stoffen om zich op te hopen en zij vormen dan ook een verhoogd risico als het gaat om het eten van hun vlees’, aldus de onderzoekers in een verklaring. Zij waarschuwen ervoor, dat toeristen die iets hebben ‘opgepikt’ van een zeeschildpad, dat door kunnen geven als zij huiswaarts keren aan boord van bijvoorbeeld een vliegtuig of een cruiseschip. Ook vinden zij hersenvliesontsteking een hoge prijs voor een korte aanraking van een zeeschildpad of voor het eten van zeeschilpaddenvlees en zelfs een hogere prijs voor ‘de kortstondige sensatie’ van iemand anders.

Het onderzoek werd onder andere uitgevoerd door Clifford Warwick van de Emergent Disease Foundation in het Britse Tobridge (Kent).

Maar, hoe gevaarlijk is het eten van in gevangenschap gefokte groene leguanen? 
Een ondernemer in het district Coronie begint in juni van dit jaar met een heuse leguanen fokboerderij te Friendship. De twee voornaamste argumenten om hiermee te beginnen, is het voorzien van de bevolking van leguanenvlees en het lokken van toeristen. Ook hopen de fokker en de regering de jacht op- en vangst van leguanen in het wild te kunnen beperken en daardoor de soort te beschermen.

Er zijn echter aanwijzingen dat het eten van het vlees van in gevangenschap gefokte leguanen kan leiden tot gezondheidsproblemen. Alle reden dus voor consumenten om voorzichtig, terughoudend, te zijn en zich ervan te vergewissen dat het vlees veilig is voor consumptie.

Al in maart 2009 waarschuwde een groep wetenschappers, waaronder Simone Magnino van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO, World Health Organization), in een artikel in het International Journal of Food Microbiology voor de risico’s van het eten van in gevangenschap gefokte reptielen als leguanen.

Parasieten, bacteriën en virussen en in mindere mate verontreiniging door zware metalen en restanten van diergeneesmiddelen, kunnen ervoor zorgen dat het eten van vlees van leguanen en andere reptielsoorten ernstige gezondheidsproblemen kan veroorzaken, aldus de onderzoekers begin 2009 Mensen kunnen diverse ziekten oplopen door het eten van vlees van leguanen, hagedissen, krokodillen en slangen. Het gaat vooral om dieren die als huisdier worden gehouden of die in gevangenschap zijn en worden gefokt. De onderzoekers adviseren mensen om dergelijk vlees in te vriezen, omdat dat parasieten uitschakelt.

In het onderzoeksverslag is onder andere deze informatie te lezen over de leguaan:
‘Traditioneel, zijn iguanas al meer dan 7.000 jaar een voedselbron in delen van Centraal- en Zuid Amerika. Maar, door grootschalige jacht op zowel de dieren als de eieren en vernietiging van hun habitat in het regenwoud, zijn wilde populaties in enkele landen uitgestorven en in andere landen bedreigd met uitsterven. Fokprogramma’s, die in eerste instantie werden opgezet om de dieren te fokken en vervolgens in de natuur te plaatsen, werden meer en meer ontwikkeld in diverse landen, zoals Panama, Costa Rica, Guatemala, Nicaragua, Belize, Honduras, El Salvador, Colombia en Venezuela. Maar, naast het doel om de soort te beschermen, werd het fokken van leguanen in gevangenschap een economisch alternatief voor het houden van vee en een belangrijke voedselbron voor lokale bewoners. 
Twee soorten worden voor menselijke consumptie gefokt in boerderijen: de groene leguaan (Iguana iguana), de meest populaire foksoort, en de zwarte iguana (Ctenosaura spp.). (...) Jongen groeien in fokboerderijen op tot ze tussen de zes en tien maanden oud zijn, waarna ze worden losgelaten in bebost gebied vlak bij de boerderijen tot ze een voor de ‘markt’ gewenste grootte hebben. Dat duurt zo’n twee jaar. (...)’

Speciaal leguanenkookboek 
Een paar maanden na dat onderzoek, juli 2009, publiceerde een inwoner van de Amerikaanse stad Sarasota, George Cera, een iguana kookboek.

 

Hij nam het besluit om een dergelijk boek te schrijven, omdat leguanen in Florida het inheemse wild vernietigden en hij zag maar één oplossing voor dat probleem: dood ze en kook ze. Florida werd overspoeld door zwarte leguanen. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw werd het dier door veel mensen als huisdier gehouden, maar door de jaren heen werden steeds meer exemplaren vrijgelaten en belandden daardoor in de vrije natuur. In 2007 werd Cera ingehuurd door huiseigenaren van Boca Grande in Lee County en in nog geen twee jaar tijd had hij 16.000 leguanen gevangen en gedood.

Puerto Rico heeft jacht geopend op de leguaan 
De regering van Puerto Rico besloot in maart 2012 om de jacht te openen op de leguaan. Op die manier hoopt het eiland de geïmporteerde soort uit te kunnen roeien en het vlees van de gedode dieren te exporteren. Op het eiland zouden zo’n vier miljoen leguanen leven en dat is meer dan het aantal inwoners. De eerste groene leguanen doken in de jaren zeventig op toen eigenaren, die ze als huisdieren hielden, ze begonnen los te laten. Sindsdien is het aantal leguanen explosief toegenomen. Ze kregen de schuld van het ‘overnemen’ van landingsbanen van het vliegveld (Puerto Rico geeft jaarlijks meer dan 80.000 Amerikaanse dollars uit aan het doden van leguanen op de internationale luchthaven Luis Munoz Marin, waar een ongecontroleerde populatie leguanen rond 2005 ervoor zorgde dat een binnenkomend vliegtuig de landing moest afbreken.), het ondermijnen van gebouwen en vernielen van funderingen en van stroomstoringen, omdat ze nesten bouwden vlak bij de warmte van elektriciteitscentrales. De regering ging vrijwillgers trainen om de dieren levend te vangen, waarna ze naar een speciale slachterij worden gebracht om vervolgens geëxporteerd te worden als ‘vlees’ naar de Verenigde Staten.

De lokale wetenschapper Javier Laureano is van mening dat lokale bewoners sowieso al de leguanen mishandelen door ze te verbranden, te slaan en door met hun auto’s over ze heen te rijden. Hij erkent dat er maatregelen moeten worden genomen om het aantal dieren te reduceren, maar de leguaan moet niet het middelpunt worden van een heksenjacht.

Smokkel van 115 kant-en-klare leguanen 
Dat het vlees van de leguaan gewild is bleek in april 2012 toen een een 38-jarige Amerikaan tot twee jaar cel werd veroordeeld voor het smokkelen van 115 voor de oven gereed zijnde leguanen van Mexico naar de Verenigde Staten.

Hij werd in juni 2011 gearresteerd toen hij trachtte om via de Otay Mesa haven Californië, bij San Diego, binnen te komen met het leguanenvlees verpakt in koelboxen. De onthoofde, gevilde en van botten ontdane leguanen - met een totaal gewicht van 72 kilo -, lagen verstopt onder vis. Het vlees zou bestemd zijn voor de menselijke consumptie. Tijdens de behandeling van de rechtszaak werd door het Openbaar Ministerie benadrukt dat het eten van leguanenvlees kan leiden tot voedselvergiftiging en dat het vlees vaak besmet is met de salmonella bacterie......

100% Controle Schiphol afgebroken uit vrees voor verstoring openbare orde

Surinaamse media berichten over mogelijk wapen aan boord SLM-vliegtuig uit Suriname 
  
Nederlandse media reppen met geen woord over ‘wapen-tip’

25-02-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Met een vertraging van ongeveer vier uren landde maandagmiddag 25 februari 2013 een vliegtuig van de SLM vanuit Suriname op Schiphol. Natuurlijk wil ja een ruim negen uur durende vlucht en dan ook eens een aanzienlijke vertraging zo snel mogelijk de douaneformaliteiten door en herenigd worden met familie, vrienden en of bekenden.

Vier uren vertraging leidt tot geprikkelde passagiers

Maar, je komt als passagier uit Suriname en dus volgt na landing de beruchte 100% drugscontrole, ook na een urenlange vertraging. En toen ging het mis. De Koninklijke Marechaussee zag zich genoodzaakt voor het eerst sinds het bestaan van deze noodzakelijke controle (nog steeds worden zowel op de Surinaamse nationale Johan Adolf Pengelluchthaven als op Schiphol in de Nederlandse gemeente Haarlemmermeer bijna dagelijks drugssmokkelaars betrapt die steeds inventiever worden in het verstoppen van vooral cocaïne in hun bagage om het te proberen Suriname uit- en Nederland in te krijgen. Het zijn vooral Surinamers zelf die ervoor blijven zorgen dat de door hun verfoeide 100%-controle nog steeds moet plaatsvinden. Het wordt tijd dat jammerende passagiers hun ogen en oren eens gaan openen en zich niet afgeven op de Nederlandse autoriteiten op Schiphol.) deze af te breken, omdat de openbare orde verstoord dreigde te worden. Volgens een bericht van de Nederlandse omroep NOS waren passagiers van de vertraagde vlucht zo geïrriteerd geraakt, dat de marechaussee het niet verantwoord vond om door te gaan. Het ging in totaal om ongeveer 280 passagiers. De passagiers en de bagage werden aan een controle onderworpen, aldus de NOS. Ze moesten daardoor in de aankomsthal ook nog eens drie uur op hun bagage wachten. De reizigers reageerden hun frustraties verbaal af op het marechausseepersoneel, dat daarop besloot de controle niet af te maken.

Het NOS-artikel werd maandag deels overgenomen door andere media, waaronder de Telegraaf. Maar, wat de NOS niet vermeldde en Surinaamse media later maandagmiddag Surinaamse tijd wel, was dat er mogelijk sprake zou zijn geweest van een anonieme tip dat een van de passagiers in het bezit zou zijn geweest van een wapen. Maar, zoals gebruikelijk onder het Surinaamse journaille wordt veel gebruik gemaakt van anonieme en ‘betrouwbare’ bronnen. De vraag is dus, in hoeverre de berichten maandagmiddag in de Ware Tijd en op de nieuwswebsite Starnieuws op waarheid berusten.

‘Zeer betrouwe bronnen’ en ‘verneemt’

Als eerste kwam de correspondent van de Ware Tijd in Nederland, Eric Mahabier, met het bericht dat de Koninklijke Marechaussee op Schiphol een SLM-toestel uit Paramaribo ‘aan een heel strenge controle onderworpen’ heeft. Mahabier schreef ‘uit zeer betrouwbare bronnen’ te hebben vernomen, ‘dat de autoriteiten op Schiphol een telefonische tip binnenkregen, dat een passagier op die vlucht een wapen bij zich had’. Later bleek echter dat het loos alarm was, volgens de Ware Tijd.

 

Mahabier schreef verder onder andere dat direct na de landing van het SLM-vliegtuig marechaussee ‘zwaar bewapend’ het vliegtuig binnen zouden zijn ‘gestormd’.

Mahabier baseert zijn verhaal met name op een ‘zeer betrouwbare bronnen’. Wie die bronnen zijn geweest?? Heeft hij gesproken met Marechaussee of met enkele vermoeide en geïrriteerde passagiers die niet echt als betrouwbaar te kwalificeren zijn.

Maar, korte tijd na de publicatie van het artikeltje van Mahabier op de Ware Tijd Online komt ook Starnieuws met een ‘sensatie’-bericht.

 

Starnieuws beweert onder andere dat alle bagage van de passagiers na landing ‘in beslag genomen’ werden en dat de passagiers ‘ruim vier uren vastgehouden’ werden. Ook deze nieuwswebsite bericht over een wapen: de redactie zou vernomen hebben, ‘dat er informatie was dat er een wapen aan boord van het toestel zou zijn’. Wat voor informatie dat zou zijn geweest en van wie Starnieuws dat vernomen zou hebben, wordt uiteraard niet vermeld. ‘Het ging om een anonieme melding. Op grond hiervan moest alle bagage worden onderzocht’, aldus Starnieuws.

Verder vindt Starnieuws het nieuwswaardig en interessant om te vermelden dat zij een email kreeg van een van de ongeveer 280 passagiers met de vraag ‘Weten jullie wat er aan de hand is?’

Was er wel een tip....

In de laatste alinea van het artikel op Starnieuws wordt kort ingegaan op het NOS-artikel en dat ‘niet is gemeld waarom plotseling zo een strenge controle is toegepast. Er is ook geen wapen aan boord gevonden’.

De vraag is nu: was er wel een tip over een wapen?

Een woordvoerder van de marechaussee kon dat verhaal bevestigen noch ontkennen en kon ook niet aangeven of er daadwerkelijk een wapen werd gevonden. ‘We zijn de controle preventief gestopt, voor het echt uit de hand zou lopen, dus niet alle passagiers hebben de uitgebreide controle ondergaan. Het is naar mijn weten de allereerste keer dat die niet is kunnen doorgaan’, aldus woordvoerder Muller tegenover het Nederlandse persbureau Novum.

De Surinaamse Luchtvaartmaatschappij wilde niet reageren op het incident. ‘Alles met betrekking tot de veiligheid is de verantwoordelijkheid van de luchthaven van aankomst’, aldus SLM-directeur Ewald Henshuys desgevraagd.

SLM wil verklaring Nederlandse regering

Later op de maandagavond verklaarde president-commissaris van de SLM, Gerard Brunings, op Starnieuws, dat de Nederlandse regering met een duidelijke verklaring moet komen waarom het vliegtuig en de passagiers van SLM urenlang vastgehouden werden.

Brunings zei verder tegenover de nieuwswebsite dat hij niet tegen veiligheidscontroles is, maar dat wat maandagmiddag is gebeurd alles slaat. ‘Je kan het vliegtuig en de passagiers niet zo lang vasthouden zonder een behoorlijke verklaring te geven. Het is niet de luchtvaart security die een controle doet, maar de Koninklijke Marechaussee. Daarom willen wij een verklaring hiervoor van de Nederlandse regering’, aldus Brunings.

'Suriname voelt zich meteen weer aangevallen door Nederland'
Dit is weer een typische Surinaamse reactie. Nederland had zo zijn redenen om de passagiers en de bagage van dit ene toestel beter te controleren dan normaal gesproken het geval is. En natuurlijk wordt door de marechaussee niet meteen een reactie gegeven in verband met veiligheidsredenen. Maar, nee hoor, vanuit Suriname wil men meteen weer opheldering van Nederland. Wees blij dat er goed gecontroleerd wordt op Schiphol, want nog te vaak worden passagiers uit Suriname op Schiphol betrapt met drugs in hun bagage of op het lichaam die door de controle op de Johan Adolf Pengelluchthaven zijn 'geslipt'....

Maandagavond 25 februari verscheen een begrijpelijke reactie op de website GFC Nieuws van een Surinaamse Nederlander. Hij schrijft onder andere:

'Ik las (...) dat mijn landgenoten zich  weer een keer hebben misdragen. Het is iets waar ik mij diep voor schaam! Als de marechaussee op de luchthaven Schiphol het nodig vindt om alles bij de passagiers van de SLM te doorzoeken, dan moet men daar gewoon alle begrip voor opbrengen. Wij Surinamers hebben het gewoon verpest, de goede nagelaten.
Als ‘Blakkamang’ die in Nederland woont begin ik er  moeite mee te hebben als Surinamer door het leven te gaan. Het is om je kapot te schamen wanneer ik steeds weer via de media moet horen dat een Surinamer met coke is opgepakt op Schiphol of dat er op een boot  die uit mijn land kwam een grote partij drugs is gevonden. Ik schaam mij om Surinamer te zijn. (...)'

Het begin van meer irritaties en afbrekingen van 100%-controles?

Het voorval van maandag kan aanleiding zijn voor passagiers op toekomstige SLM-vluchten vanuit Suriname naar Schiphol, om na iedere landing met enige vertraging zich geïrriteerd te gaan gedragen. Wie weet volgen na maandag dan nog meer onderbrekingen door de marechaussee van de beruchte 100%-controle.....

Noot:
Starnieuws bericht woensdag 27 februari dat het Surinaamse ministerie van Buitenlandse Zaken de Nederlandse regering om opheldering heeft gevraagd. 

Daarentegen reageert 27 februari de directeur van de SLM, Ewald Henshuys, in de Ware Tijd juist heel nuchter: Hij vindt wel dat Nederland wat tekst en uitleg zou moeten geven, maar zegt er meteen achteraan: 'De veiligheidsorganisatie van een luchthaven, zoals overal ter wereld, is bevoegd om op dergelijke wijze in te grijpen als dat noodzakelijk blijkt.'

Suriname zou juist blij moeten zijn dat er streng werd gecontroleerd, mogelijk vanwege een anonieme tip dat iemand een wapen aan boord zou hebben...... Stel nu eens dat er wel een wapen op een passagier zou zijn ontdekt.......hoe had Suriname dan gereageerd? En die 100% controle is sowieso noodzaak, want nog steeds worden op Schiphol en dagelijks op de nationale luchthaven van Suriname cocaïnesmokkelaars betrapt.

Nu waren passagiers alleen geïrriteerd vanwege het lange wachten, maar ja, dat gebeurt wel vaker...en waren er geen Nederlanders aan boord? Waarom hoor je die niet?????? Kortom, laat Suriname een stapje terug doen en niet meteen om 'hoog' niveau om opheldering begin te schreeuwen, want daar ze hier goed in, schreeuwen, ongenuanceerd luid, hysterisch welhaast en zonder enige vorm van redelijkheid. Dat is Suriname, ook.

Mangrove geen ‘wonderboom’ die de Surinaamse kuststrook kan beschermen

Surinaamse regering geeft klimaatverandering geen prioriteit in beleid

Kuststrook biedt nauwelijks bescherming tegen stijgende zeespiegel

25-02-2013  Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Het gemeentebestuur van Cartagena de Indias, een bestemming voor vele toeristen, aan de Caribische kust van Colombia, is haar stranden aan het verbreden ter bescherming tegen de steeds sterker wordende gevolgen van klimaatverandering, zeespiegelstijging.

Het is slechts een klein voorbeeld wat noordelijke landen van het Zuid Amerikaanse continent doen om zich tegen de gevolgen van het veranderende klimaat te beschermen. Sinds 2006 heeft Venezuela projecten in werking in het kader van klimaatverandering. Zo is er ‘Energie Revolutie’-programma om efficiënter om te gaan met stroomverbruik en het ‘Mission Tree’-programma (Misión Árbol), dat miljoenen bomen heeft gepland in een poging erosie tegen te gaan en om koolstof op te slaan. Daarnaast bestaat 70 procent van de energievoorziening in het land uit duurzame energie, zoals hydro-elektriciteit.

In Guyana wordt door het ‘Mangrove Action Committee’ het ‘Mangrove Restoration Project’ uitgevoerd om erosie van het kustgebied door zeespiegelstijging tegen te gaan. De regering van het land heeft fors in het project geïnvesteerd.

Maar, wat doet Suriname? Suriname wordt in statistieken van het Ontwikkelings Programma van de Verenigde Naties (UNDO, United Nations Development Programme) vermeld in de top tien van meest kwetsbare landen met een lage kustvlakte die deze eeuw bedreigd worden door zeespiegelstijging ten gevolge van klimaatverandering.

De zeespiegelstijging voor de Surinaamse kust veroorzaakt al zoutwaterindringing, verzilting, erosie en een verminderende biodiversiteit.

Herstel mangrovebos

Een enkel project wordt uitgevoerd, zoals het herstel van mangrovebossen in de kuststrook van Coronie. Bij dat project is onder andere betrokken de bekende hydroloog Sieuwnath Naipal, werkzaam aan de Anton de Kom Universiteit. Volgens hem is de invloed van zeespiegelstijging nu reeds zichtbaar. ‘Met de jaren zal dit steeds duidelijker worden. Zeespiegelstijging is niet een proces van jaren alleen, maar van eeuwen. Het zal ons niet met rust laten.’

Het toenmalige ministerie van Planning en Ontwikkelingssamenwerking (PLOS)  en de Anton de Kom Universiteit van Suriname waren er een paar jaar geleden van overtuigd om mangroven te planten ter bescherming van de kust tegen het stijgende zeewater. Het ministerie van PLOS financierde de eerste fase van een speciaal mangrove rehabilitatie project dat startte in januari 2010 en dat drie jaren zou duren, waarvan de universiteit de drager is. Bij het project is ook betrokken het ‘Hydraulics’ Laboratorium  van de Katholieke Universiteit Leuven (België). Gekozen werd voor de locaties Weg naar Zee (Wanica) en Moy (Coronie). Een tweede fase wordt voor een bedrag van 260.000 Amerikaanse dollar gefinancierd door de de Suriname Conservation Foundation (SCF). Het SCF zou gekloonde mangrove planten aanschaffen bovenop 228.000 planten die door het PLOS werden gefinancierd. Er werden echter, aldus het Jaarverslag 2010 van hetSCF, slechts 7.000 planten geleverd. Over de wijze van financiering wil Naipal geen uitspraken doen:  ‘Financiering is een complexe situatie. Er zijn verschillende afspraken gemaakt, omdat er ook verschillende partijen hierbij betrokken zijn en waren.'

Hij legt uit wat de verhoogde zeespiegelstijging voor gevolgen heeft voor de Surinaamse kuststrook:

‘Een van de gevolgen van de verhoogde zeespiegelstijging is kustafslag als gevolg van hoge golven. Golven worden afgebroken door de aanwezigheid van modderbanken en de mangrovevegetatie, maar op de eerste plaats door de aanwezigheid van de modderbanken. Op locaties waar geen modderbanken voorkomen hebben wij met erosie te maken. Een hogere mate van erosie komt daar voor waar de waterdiepte groot is, omdat de golven niet of nauwelijks afgebroken worden. De verwachting is dat dit wel het geval zal kunnen zijn bij een toenemende waterhoogte van de zee.’

Opmerkelijk is, dat Sieuw Naipal mangrove niet ziet als een soort ‘wonderboom’ die de kustlijn onder alle omstandigheden kan beschermen.

‘De aanwezigheid van mangrovebossen zorgt er inderdaad voor, dat energie van de golven die de kustlijn naderen, afgebroken wordt. Een golf die de kustlijn aandoet verliest zijn energie als het op de branding neerslaat en dus de kustlijn doet eroderen. Dat gebeurt niet waneer een strook mangrovebossen voor de kust staat. Mangrove moet niet gezien worden als een ‘wonderboom’, die de kustlijn onder alle omstandigheden beschermt. Ook de mangrovebossen moeten beschermd worden. Enkele mangrovebomen aan de kustlijn zullen geen soelaas bieden. Bescherm de mangrovebossen dan zullen de mangrovebossen ons beschermen.’

‘Wat wij proberen te doen is de natuur een handje helpen, de bossen proberen te beschermen. Dit kan gedaan worden, onder andere, door mangrove te planten en zo de weerbaarheid van de  mangrovebossen te vergroten, zodat er geen nettoverlies optreedt als de volgende golf van erosie zich voordoet. Een bepaalde orde van grootte mangrovestrook voor de kust is het beste middel tegen erosie. We praten dan van een groene dijk.’

 (Bron: Sieuwnath Naipal)

Maar, de dreiging van een stijgende zeespiegel door klimaatverandering blijkt vooralsnog niet op het beleidsprioriteitenlijstje te staan van de regering Bouterse-Ameerali. Het mangrove project is een van de weinige projecten, zo niet het enige, om de zeespiegelstijging aan te pakken in het Surinaamse kustgebied dat uit de koker van de overheid is gekomen.

Al in mei 2007 waarschuwde het Nationaal Instituut voor Milieu en Ontwikkeling in Suriname (NIMOS), bij monde van Nancy del Prado, projectcoördinator Klimaatverandering, voor een miljardenramp door klimaatverandering.  Uitgerekend was, dat in 2030 van de Surinaamse bevolking 82 procent geëvacueerd zou moeten worden, omdat het kustgebied van Suriname tegen die tijd zal onderlopen. Ruim 3.800 vierkante kilometer land verdwijnt dan mogelijk in zee en de economische schade daardoor werd in mei 2007 geschat op meer dan 30 miljard Amerikaanse dollar. Dit bij een zeespiegelstijging van een meter, aldus een rapport over klimaatverandering dat aan de regering zou worden overhandigd.

‘De regering moet leren plannen en het kustgebied beschermen. Door gebrek aan ruimtelijke ordening staat de kustvlakte nu onder druk. Daar bevinden zich namelijk de grootste bevolkingsconcentratie en economische activiteiten’, aldus Del Prado half mei 2007. ”

‘Voor ontwikkelingslanden als Suriname zijn de effecten van klimaatverandering dramatisch, omdat onze economie erg kwetsbaar is’, zo stelde Del Prado. ‘Drastische maatregelen op zeer korte termijn zijn daarom gewenst.’ Zij liet destijds al weten dat er dijken, dammen en golfbrekers aangelegd moesten worden en mangrovebossen beschermd. 

De noodkreet vanuit het NIMOS bleek aan dovemansoren gericht te zijn geweest, maar werd begin december 2010 bevestigd door een studie van CARICOM en de UNDP,  ‘Modelling the Transformational Impacts and Costs of Sea Level Rise in the Caribbean’, waarin een aantal scenario’s is opgenomen waaruit blijkt, dat laaggelegen landen als Suriname, Belize en Guyana enorm veel landverlies ‘in de komende tachtig jaar bij een zeespiegelstijging van een meter’ zullen lijden. Suriname zou bij een meter zeespiegelstijging zeker honderd meter land verliezen door erosie. Volgens de studie zullen onder andere landbouwgebieden en toeristische trekpleisters als stranden en hotels verdwijnen en dat gaat leiden tot een miljardenverlies voor de landen.

In het rapport staan ook aanbevelingen voor de regeringen in de regio. Het Surinaamse kustgebied is door klimaatverandering met name kwetsbaar voor  overstromingen als gevolg van stormen, onderwater lopen van land door de zeespiegelstijging, verzilting van zoetwaterbronnen door verschuiving van de zoutwatergrens en erosie die gepaard gaat met het verlies van mangrovebossen. 

Het duurde echter tot oktober 2012 voordat er iets van actie vanuit regeringszijde werd ondernomen. Een intentieverklaring met Oostenrijk werd getekend ter financiering van herstel van de mangrovebossen aan de kust. Met Oostenrijk zou ook samengewerkt gaan worden om de gevolgen van klimaatverandering te bestuderen. Hiertoe werd een werkplan opgesteld door het Caribbean Community Climate Change Center dat voor commentaar naar het ministerie van Arbeid, Technologische ontwikkeling en Milieu werd gezonden om van commentaar te voorzien. Hoe het vandaag de dag staat met die samenwerking met Oostenrijk is niet duidelijk.

Eind 2012 bleek echter tijdens de behandeling van de begroting voor 2013 dat nauwelijks wordt geïnvesteerd in het milieu en in bescherming van het Surinaamse kustgebied. Het Assembleelid Harish Monorath van Nieuw Suriname was het enige parlementslid dat medio december in het parlement hiervoor aandacht vroeg. Hij stelde onder andere dat er niets terecht zal komen van het strategisch plan voor klimaatverandering, wanneer daarvoor dit jaar slechts een bedrag van 50.000 Surinaamse dollar wordt uitgetrokken.

Ruim een maand later, 22 januari 2013, werd bekend dat het Nationaal Coördinatie Centrum voor Rampenbeheersing (NCCR) gebieden die risico lopen bij klimaatverandering, in kaart gaat brengen. Beter laat dan nooit, moet het NCCR gedacht hebben. Jerry Slijngard, hoofd van het NCCR, zei dat zijn organisatie voorbereid moet zijn op veranderende natuuromstandigheden. Een understatement. Het land moet voorbereid zijn op die veranderende natuuromstandigheden. ‘Het is bekend, dat het hele kustgebied van Suriname bij zeespiegelstijging in gevaar komt. Het moet niet worden uitgesloten dat de omvang en gevolgen van onder andere rivieroverstromingen zullen toenemen’, zo liet Slijngard weten. Het NCCR gaat, met financiële steun van de overheid en de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank, risicogebieden in kaart brengen en op zogenoemde ‘cruciale plekken’ worden waterstandsmeters geplaatst.  

Naipal laat echter in een reactie weten dat die risicogebieden al ‘relatief goed in kaart’ zijn gebracht. ‘Zie hiervoor de ‘First National Communication’. Het is een verslag dat Suriname moet doen naar de UNFCCC toe (United Nations Framework Convention on Climate Change) en is te downloaden van de website. De hele kust van Suriname is in dit boekwerk als kwetsbaar genoemd’, aldus de hydroloog.

Klimaatverandering waardoor?

De temperatuur op aarde is voor een belangrijk deel afhankelijk van de aanwezigheid van broeikasgassen, zoals waterdamp, kooldioxide en methaan, in de atmosfeer. Deze stoffen houden de warmtestraling van de aarde gedeeltelijk vast, de zogenoemde broeikaswerking. Zonder het broeikaseffect zou de temparatuur op aarde gemiddeld negatief 18 graden Celsius zijn.

De gasvormige laag, waarmee de aarde wordt omringd, wordt de atmosfeer of de dampkring genoemd. De atmosfeer is 700 kilometer dik en bestaat uit verschillende lagen. Voor de aarde zijn van belang de Troposfeer en de Stratosfeer. De atmosfeer bestaat uit verschillende gassen: het grootste gedeelte bestaat uit stikstof (78,2 %) en zuurstof (20,9%). Voor de overige 0,9% bestaat de atmosfeer uit onder andere argon, kooldioxide, neon, helium, methaan, waterstof en ozon. De belangrijkste broeikasgassen zijn waterdamp, koolstofdioxide , methaan, stikstofmonoxide of lachgas en ozon.

De zon verwarmt de aarde en een deel van de zonnestralen warmt de aardbodem en de zeëen en oceanen op. Een ander deel wordt teruggekaatst in de dampkring of atmosfeer. Hier bevinden zich de broeikasgassen die als het ware een warme deken om de aarde leggen. Ze zorgen ervoor dat de warmte uit de teruggekaatste zonnestralen wordt vastgehouden. De opwarmende werking van deze deken wordt het natuurlijke broeikaseffect genoemd.

Menselijke activiteiten, zoals de uitstoot van broeikasgassen en ontbossing, zijn in belangrijke mate de oorzaak van de warmer wordende wereld. Van de broeikasgassen draagt CO2 voor meer dan 60 % bij aan de menselijke beïenvloeding van het klimaat. CO2 komt vrij bij de verbranding van fossiele brandstoffen zoals olie, kolen en gas en bij ontbossing.

Dit versterkte broeikaseffect kan een wereldwijde klimaatverandering tot gevolg hebben. Wetenschappers voorspellen een temperatuurstijging op aarde aan het eind van de 21ste eeuw met 1,4 tot 5,8 graden Celsius. In de 20ste eeuw is de wereldgemiddelde temperatuur met 0,6 graden toegenomen; een opwarming die zich waarschijnlijk de laatste duizend jaar niet heeft voorgedaan.  De Verenigde Naties verwachten dat klimaatverandering gedurende de 21ste eeuw zou kunnen zorgen voor grote overstromingen (door de zeespiegelstijging als gevolg van de stijging van de temperatuur waardoor kuststreken en laaggelegen landen zullen overstromen), extreme weersomstandigheden, droogte en ongeschiktheid van de landbouwgrond (door de temperatuurstijging vindt er meer verdamping plaats met als gevolg meer neerslag; dit zorgt voor meer afstroming, de regen neemt dan meer voedingsstoffen uit de bodem, waardoor de bodem minder vruchtbaar wordt). Bestaande ecosystemen als koraafriffen, mangrovemoerassen en lagunes zullen verdwijnen. En ja, ook voor Suriname heeft klimaatverandering gevolgen.

Verboden kwikimport gaat ook in 2013 gewoon door

Surinaamse grenzen zo lek als een mandje

Alleen effectieve controle op goudvelden kan kwikgebruik tegengaan: kwik in beslag nemen en goudzoekers meteen beboeten

25-02-2013  Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Ondanks in 2012 gedane uitlatingen door Gerold Dompig, voorzitter van het Managementteam van de Commissie Ordening Goudsector, dat vanaf januari 2013 kwik Suriname is uitgebannen, blijkt de stof nog steeds gewoon het land in gesmokkeld te worden en gebruiken goudzoekers het nog steeds om goud te winnen. 

Kwik bij toeval tijdens verkeerscontrole onderschept

Zo werd op 15 januari 18 kilo kwik onderschept tijdens een verkeerscontrole te Burnside in het district Coronie. De bestuurder die het verboden kwik vervoerde, had geen geldig rijbewijs en viel tijdens een routinecontrole door de mand. Dit was aanleiding voor inspecteur Drohpatie Ramkhelewan van de afdeling Voorlichting van het Korps Politie Suriname om een aantal dagen later via het Dagblad Suriname duidelijk te maken dat de politie wel degelijk maatregelen treft tegen personen die kwik verhandelen of dat in hun bezit hebben. 
‘Die controle is er wel en als er kwik wordt onderschept, worden deze personen wel vervolgd. Het is niet zo, dat we niet optreden tegen kwikvervuilers.’ Dat er niet speciaal in de goudvelden controle gedaan wordt gericht tegen goudzoekers, komt doordat er geen richtlijnen komen van de bevoegde instanties. ‘De regelgeving en richtlijnen moeten komen, dan kunnen we ook naar de goudvelden gaan’, aldus Ramkhelewan.

60 Kilo kwik mee het vliegtuigje in.....

Twee weken later, dinsdag 29 januari, werd en Braziliaanse vrouw aangehouden op het vliegveld Zorg en Hoop in Paramaribo voor het smokkelen van zestig kilo kwik. De vrouw wilde met het kwik naar het binnenland vertrekken waar het gebruikt zou worden in de goudwinning. De Braziliaanse moest een boete betalen van 10.000 Amerikaanse dollar. Haar advocaat Georgette Leter stelde, dat het hier ging om een overtreding van de Wet Economische Delicten. De zaak kon dan ook worden afgehandeld buiten de rechtszaal.

Smokkel van kwik niet moeilijk

Haar aanhouding maakt weer pijnlijk duidelijk, dat de Surinaamse grenzen zo lek zijn als een mandje. Het blijkt begin 2013 kennelijk niet moeilijk te zijn om nog steeds kwik het land in te smokkelen. Een enkele keer wordt een gesmokkelde hoeveelheid kwik onderschept. Soms, zoals in het geval van Burnside, bij toeval, tijdens een gewone verkeerscontrole.

Indien een structurele vorm van controle op het gebruik van kwik in het binnenland achterwege blijft, zal Suriname de vermeende strijd hiertegen verliezen en blijft de biodiversiteit ernstige schade ondervinden van het gebruik van kwik door kleinschalige goudzoekers. De lokale inheemse- en marronbevolking zal blijven worden blootgesteld aan kwik, omdat zij gebruikmaken van het door kwik vervuilde water in kreken en rivieren om zich te baden, om de was en de vaat te doen en soms zelfs om als drinkwater te gebruiken. Zelfs een internationaal VN Kwikverdrag (deMinamata Convention), om het gebruik van kwik wereldwijd aan te pakken, zal niet kunnen verhinderen dat de stof via smokkelpraktijken - door de open grenzen van Suriname met buurlanden Guyana, Frans Guyana en Brazilië -  toch terechtkomt op de Surinaamse goudvelden in het binnenland.

Gebruik van kwik ontmoedigen

Een structurele controle op de goudvelden zelf en het daar ter plekke in beslag nemen van kwik en beboeten van de gebruikende goudzoekers, zouden een ontmoedigende werking kunnen hebben op de goudzoekers. Dàt zou tot gevolg kunnen hebben dan langzamerhand kwik verdwijnt uit de goudvelden, door het voeren van een ontmoedigingsbeleid. Laat de goudzoekers het voelen in hun portemonnaie en uiteindelijk zien ze wellicht in dat het voordeliger is om een keer te investeren in milieuvriendelijke winningsmethoden, zoals ‘shaking tables’.
Maar, dan moet de regering wel  vaart zetten achter het opzetten van een fonds waar goudzoekers een beroep op kunnen doen om de aanschaf van milieuvriendelijke winningsapparatuur financieel mogelijk te maken.

Regering verantwoordelijk
Tot de dag van vandaag heeft de overheid echter nimmer welke daadkracht dan ook getoond om het gebruik en de import van kwik krachtig aan te pakken. Hiermee maakt de regering zich direct verantwoordelijk voor de vernietiging van de unieke Surinaamse biodiversiteit in het dichte regenwoud en voor de gezondheidsproblemen onder de bewoners, de inheemsen, in het binnenland.

Geen hoor en wederhoor voor de Ware Tijd

Amerikaans bedrijf beschuldigd van 'schimmige' goudactiviteiten rond Kwamalasamutu

Journaliste benadert bedrijf niet in kader hoor en wederhoor

22-02-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Het in het Texaanse Ingram (VS) gevestigde Guardian Exploration werd deze week door de Nederlandse journaliste Astrid van Oosterum van de Surinaamse krant de Ware Tijd in twee artikelen beschuldigd van allerlei ‘schimmige’ goudzoekersactiviteiten rond de Trio-gemeenschap Kwamalasamutu in het diepe zuidwesten van Suriname.

Onduidelijkheid

Van Oosterum baseerde haar twee artikelen op door Martin Plotkin van het Amazone Conservation Team, ACT, (Arlington, Virginia – VS) in Washington gedane uitlatingen. Hij zou onlangs in Kwamalasamutu zijn geweest, waar hij geen onbekende is, en werd daar geconfronteerd met enkele landgenoten. Voor Plotkin zou niet geheel duidelijk zijn geweest wat die Amerikanen te Kwamalasamutu deden en ook de Trio’s zouden dat niet weten. Maar, ze zouden zich vermoedelijk bezighouden met goudwinningsactiviteiten. Dat was toch wel de duidelijke strekking van de door Plotkin gedane uitspraken. Naar aanleiding van de bevindingen van Plotkin zou de Amerikaanse ambassade in Paramaribo zelf een onderzoek gaan instellen. Minister Jim Hok van het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen verklaarde tegenover de krant niet te weten dat Guardian Exploration rond Kwamalasamutu een goudconcessie zou hebben aangevraagd en zou dat gaan uitzoeken.

Beide artikelen wekken de sterke suggestie dat de Amerikanen illegaal aan het werk zouden zijn in het leefgebied van de Trio’s.

Geen hoor en wederhoor

Maar, het is opmerkelijk dat Van Oosterum kennelijk op geen enkele wijze contact heeft proberen te zoeken met Guardian Exploration of haar directeur Daniel Schoen, die in Suriname verblijft. Haar artikelen vermelden niet dat getracht is een reactie te verkrijgen van het Amerikaanse bedrijf. Gelet op de inhoud van haar artikelen zou het gepast zijn geweest om het bedrijf voor een reactie te benaderen. Hoor en wederhoor zou immers in haar journalistieke handboek gebeiteld moeten staan. Maar neen, fatsoenlijk hoor en wederhoor werd niet toegepast.

Een emailtje kan veel verduidelijken

Haar artikelen afgelopen woensdag lezende besloot ìk wèl meteen het bedrijf in Texas te benaderen voor een reactie. Voor de hand liggend.

Ik zond een email naar Guardian Exploration en vroeg om een reactie op de inhoud van de artikelen in de Ware Tijd en ik zond een zogenoemde ‘link’ mee naar een van de twee, het uitgebreide, artikelen.

Plausibel

De volgende dag, donderdagavond 21 februari 2012, ontving ik al een reactie van het bedrijf:

‘Please find attached a pressrelease from Guardian Exploration, LLC, regarding operations in Suriname.’

met een persbericht.

 

De inhoud van mijn email had dus vruchten afgeworpen. In een in een zogenoemd pdf-file bijgevoegde ‘persverklaring’ geven zowel Daniel Schoen als Asongo Alalaparoe, Granman der Trio-indianen in Suriname, uitgebreid tekst en uitleg over de aanwezigheid van het bedrijf van Schoen in het gebied van de Trio’s. De uitleg lijkt plausibel en betrouwbaar. Het is wettelijk toegestaan om een verkregen concessie te verhuren. In ieder geval zou hierover het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen zijn geïnformeerd, zo schrijven Schoen en Alalaparoe.

Jammer

Het is jammer dat een niet-correcte berichtgeving in een Surinaamse krant een buitenlands bedrijf dwingt om middels een eigen persverklaring te reageren op die berichtgeving, omdat een journaliste van die krant heeft verzuimd om hoor en wederhoor toe te passen...........

Weer: het is ColOmbia en niet ColUmbia....

Colombiaanse actiegroep wil goede spelling eigen landsnaam

Vooruitziende bevestigde blik.....

22-02-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - De Colombiaanse krant El Tiempo besteedt vandaag aandacht een een actiegroep die graag ziet dat de landsnaam Colombia wereldwijd goed wordt geschreven en gesproken. Colombia is Colombia en niet Columbia, aldus de groep.

 

Al op 1 juni vorig jaar schreef ik hierover een artikel. Aanleiding hiervoor was het feit, dat ook veel Surinamers Columbia zeggen en schrijven in plaats van Colombia, ook voorlichtingsmedewerk(st)ers bij ministeries en ook journalisten. Sinds 1 juni 2012 is er echter weinig verandering opgetreden. Mijn vooruitziende blik is dus vandaag in het land zelf, Colombia, op niet mis te verstane wijze bevestigd....

Overigens vinden Surinamers het ook niet leuk als hun land niet als Suriname wordt geschreven, maar als Surinam.......

'Leuk' voor nabestaanden en bekenden.....

Starnieuws en de Ware Tijd plaatsen foto verdronken visser

Wat is de toegevoegde nieuwswaarde van dergelijke foto's voor een artikel?

Sensatiezucht over de ruggen van...

18-02-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Een Surinaamse krant als de Times of Suriname staat erom bekend, dat zij wegens commerciële- en sensatieargumenten met regelmaat op de voorpagina een foto plaatst van een dodelijk of gewond verkeersslachtoffer en of een overleden of gewond slachtoffer van een misdrijf en dan het liefst ook nog heerlijk rood gekleurd.

Maar, ook wat meer ‘in aanzien’ staande media maken zich schuldig aan het plaatsen van foto’s waarbij je je in alle gemoed afvraagt wat de toegevoegde nieuwswaarde van die foto’s is voor een artikel.

Neem nu vandaag. Zowel de Ware Tijd als de nieuwswebsite Starnieuws plaatsten foto’s waarop duidelijk zichtbaar een in het water drijvend lichaam is te zien. Overigens vermelden beide media niet wie de foto's heeft gemaakt....:

Het gaat om een verdronken Guyanese visser. Maar, wat beogen media als Starnieuws en de Ware Tijd met het publiceren van deze foto’s? Iedereen weet toch wel hoe een in een rivier of kreek of meer drijvend lichaam eruit ziet. Een dergelijke foto voegt dan ook werkelijk niets aan het bijbehorende artikel toe. Vragen de verantwoordelijken voor het plaatsen van die foto’s zich wel eens af, hoe die foto’s kunnen inslaan bij directe nabestaanden en andere bekenden van het dodelijke slachtoffer die al het nodige te verwerken hebben......

Media die zich schuldig maken aan het plaatsen van dit soort foto’s, doen dit slechts vanuit een oogpunt van sensatie, niets meer en niets minder. Met serieuze journalistiek heeft het niets te maken. Dit hoort meer thuis in de categorie van sensatiebladen.

Het plaatsen vandaag van de foto’s van een verdronken visser, is net zo misplaatst en feitelijk overbodig als het plaatsen van foto’s van dodelijke of gewonde verkeersslachtoffers en slachtoffers van misdrijven.......

Surinaamse journalisten nemen letterlijk politieberichten over zonder na te denken, inclusief fouten

Journalisten denken niet na bij overnemen politieberichten

Lui gedrag journaille leidt tot onduidelijke en onvolledige berichtgeving

18-02-2013 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Bijna dagelijks leveren Surinaamse media stof, om de erbarmelijke journalistieke kwaliteit van berichten in kranten en op nieuwswebsites onder de aandacht te brengen in de naïeve hoop dat wellicht ooit die kwaliteit zal verbeteren.

Diverse instanties voorzien media van hun eigen persberichten. Als je als journalist of redacteur van welke willekeurige Surinaamse krant of nieuwswebsite dan ook, een dergelijk bericht op je bureau krijgt om er iets mee te doen, dan doe je er zeker goed aan om de tekst goed te lezen alvorens deze al dan niet letterlijk over te nemen en te plaatsen. Maar nee hoor, de gemiddelde Surinaamse journalist blijkt nogal lui te zijn en dat is nog vriendelijk uitgedrukt.

Veel journalisten en redacteuren blijken dergelijke kant-en-klare berichten zonder die eerst goed te lezen te plaatsen. Letterlijk worden die berichten overgenomen, inclusief fouten, onjuistheden en onvolledige informatie. Dat is geen journalistiek, maar luiheid, ongeïnteresseerdheid en een gebrek aan respect voor de lezers van de krant of website.

Een goed voorbeeld zijn de berichten van de afdeling Voorlichting van het Korps Politie Suriname. Negen van de tien keer worden die politieberichten door media letterlijk overgenomen. Journalisten nemen niet de moeite om de berichten tegen het licht te houden en in het geval van onduidelijkheden even met de politie te bellen om een verduidelijking te vragen.

Starnieuws plaatste vandaag onderstaand bericht van de afdeling Voorlichting van het Korps Politie Suriname:

Maar, na lezing van het bericht blijf je als lezer met vragen achter.

‘Het BID-team heeft donderdag tijdens een vlucht op de internationale Johan Adof Pengel luchthaven de 32-jarige Nederlander D.W. aangehouden. (...)’

Het BID-team is overigens het team Bestrijding Internationale Drugssmokkel van het Korps Politie Suriname. Starnieuws gaat ervan uit dat iedereen in Suriname wel weet wat dat team is. Maar, hebben leden van dit team iemand aangehouden in een vliegtuig dat landde op- of opsteeg van de internationale luchthaven? Hij is immers, volgens het bericht, aangehouden ‘tijdens een vlucht op de Johan Adolf Pengel luchthaven’. Of is de Nederlandse smokkelaar mogelijk opgepakt terwijl hij trachtte te ontkomen aan arrestatie door op de vlucht te slaan? Een telefoontje naar de politie had duidelijkheid kunnen verschaffen.

Kortom, de redacteur die dit bericht heeft geplaatst, heeft simpelweg niet nagedacht, maar domweg het politiebericht letterlijk overgenomen. Voor dit ‘soort’ redacteuren of journalisten zou geen plaats moeten zijn in het krappe ons-kent-ons amateuristische journalistieke veld.
Let wel, het gaat in dit geval om Starnieuws, de nieuwswebsite van het misplaatst opgehemelde media-icoon Nita Ramcharan en waar ook nog eens de voorzitter en de vicevoorzitter van de Surinaamse Vereniging van Journalisten (SVJ) werkzaam zijn........ Deze ‘journalisten’ zijn schoolvoorbeelden van hoe het niet moet in de echte journalistieke wereld, maar ze gaan wel tekeer tegen plagiaat onder collega’s, terwijl de hele Surinaamse mediawereld verziekt is door het dagelijkse plagiaat en schendingen van de Wet Auteursrecht 1913 (artikelen, foto’s, cd’s, dvd’s; er wordt behoorlijk wat gekopieerd in illegaal kopieerland Suriname).

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen en dus herhalen: laat de SVJ zich eens serieus gaan bezighouden met de kwaliteit van journalisten in het land en het ontbreken van een goede journalistenopleiding op HBO-niveau, dan verdwijnen hopelijk ook ooit eens luie en gemakzuchtige journalisten.

Noot:
Alsof toeval niet bestaat: de Ware Tijd bericht dinsdag 19 februari over een blunder genaakt door het Korps Politie Suriname in een opsporingsbericht, waarbij bij de foto's van een aantal verdachten de namen zijn geplaatst van de slachtoffers en niet van de verdachten..... Hopelijk worden nu ook journalisten en redacteuren wakker geschud en zullen ze in de toekomst de gewone politieberichten goed lezen alvorens ze letterlijk over te nemen en te publiceren.......

Zijn in Suriname Aziatische tijgerproducten verkrijgbaar....

Deskundigen: Jaguar zou vervanger van de bedreigde tijger kunnen worden

Dierlijke producten in alternatieve geneeskunde Suriname niet ongewoon

18-02-2013   Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Nepalese autoriteitenhebben in de tweede week van januari negen tijgerhuiden en honderden tijgerbotten met een totaal gewicht van 167 kilo in beslag genomen. De producten zouden naar alle waarschijnlijkheid naar China gesmokkeld worden.

Wereldwijde vraag naar tijgerproducten

Er is nog steeds een grote vraag wereldwijd naar allerlei producten vervaardigd uit lichaamsdelen van de tijger voor het vervaardigen van geneesmiddelen, maar ook vanwege bepaalde ‘krachten’ die er van uit zouden gaan en vanwege bepaalde stimulerende werkingen. Nagels, tanden en wimpers van een tijger zouden zorgen voor succes en beschermende krachten en tijgerhuiden en tijgerbottenwijn worden gezien als statussymbolen. Chinese gemeenschappen over de hele wereld voegen traditionale Chinese medicinale behandelingsmethoden toe aan aan westerse methoden en daarmee blijft er een wereldwijde vraag naar tijgerproducten en zelfs meer dan kan worden voorzien.

Gelet op het grote aantal Chinezen dat zich in Suriname heeft gevestigd en vooral actief is in de middenstand zouden wellicht ook tijgerproducten illegaal in Suriname aanwezig kunnen zijn. Veel Chinezen zijn eigenaar van een winkel of supermarkt. Ook is een aantal Chinese artsen actief in de alternatieve geneeskunde. Maar, zekerheid hieromtrent is nauwelijks te verkrijgen. De Douane Suriname reageert niet op vragen alsook niet een bekende grote apotheek in Paramaribo.

TRAFFIC niet op hoogte aanwezigheid tijgerproducten in Suriname, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn....

In een reactie laat dr. Richard Thomas, communicatiemedewerker van TRAFFIC International - dat wereldwijd de (illegale) handel in wild volgt -, in het Britse Cambridge, weten ‘geen berichten te hebben gehoord over de aanwezigheid van tijgerproducten in dit deel van de wereld, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze er niet zijn’. ‘En als er producten verkrijgbaar zouden zijn in Suriname, dan ligt het meer voor de hand dat die afkomstig zijn van de zeer grote populatie in gevangenschap levende tijgers in Amerika. Wij zijn daar bezorgd over. Er zijn meer gevangen tijgers in Amerika dan er in het wild leven in Azië en sommige staten in Amerika hebben geen enkele wet- of regelgeving waarin is vastgelegd wie tijgers mogen houden en wat er met dode dieren moet gebeuren. Er is in ieder geval één zaak bekend van tijgerbotten die naar Canada zijn gesmokkeld en daar verkocht.’

Is de jaguar potentiële vervanger van de tijger?

Jim Sanderson van de Small Wild Cat Conservation Foundation, die eveneens betrokken is bij de IUCN (International Union for Conservation of Nature) Cat Specialist Group, maakt zich ernstig zorgen over de jaguar in Suriname.
 

Sanderson wordt gezien als een van ’s werelds beste veldonderzoekers/deskundigen van kleine katachtigen. Hij liet mij in april 2010 voor een artikel over de jaguar in Suriname weten een markt te zien voor de handel in jaguars, nu de handel in tijgers door internationale druk afneemt. ‘Er komen meer en meer Chinezen in Suriname. Kijk maar naar het toenemende aantal Chinese winkels en supermarkten. Je kunt er dan ook vanuit gaan dat er een groeiende markt is voor de jaguar. Jagen en stropen zijn een way of life in Suriname. Er staat geen straf op het doden van wild, omdat er geen echt goede wetshandhaving is. Niemand steekt een vinger uit wanneer een jaguar wordt gedood. Bovendien spreken milieu-ngo’s zich ook niet uit. Verbaal zijn ze echt slecht.’

De visie van Sanderson wordt gedeeld door Vincent Nijman, deskundige op het gebied van de handel in wild bij de Oxford Brooks University in Engeland, ‘Department of Anthropology and Geography’. ‘Waar we op kunnen wachten is dat er een handel gaat plaatsvinden van Surinaams wildlife zoals jaguars, maar ook kleiner spul, naar Azië voor de medicinale handel. Als de tijgers op zijn, dan verschuift het naar leeuwen en luipaarden, dit zien we nu al, en als die niet meer te verkrijgen zijn dan verwacht ik dat the next available best will do. De aanwezigheid van een Chinese diaspora in Suriname en elders in Zuid Amerika help hier wellicht bij....’, aldus Nijman vanuit Engeland in een reactie.

Ook hij heeft geen idee of er handel in tijgers of tijgerproducten plaatsvindt in Suriname of elders in Zuid Amerika. ‘Als ik een cynisch uitgangspunt neem, dan lijkt het me dat daar waar een grote Chinese of Vietnamese gemeenschap aanwezig is, binnen of buiten Azië, dat daar vroeg of laat handel in beschermde dieren voor de Aziatische 'traditionele' medicijnenhandel plaats zal vinden. Maar, ik heb geen indicatie dat dat nu het geval is. Ik ben het met Richard  Thomas van TRAFFIC eens, dat het onwaarschijnlijk is dat er op dit moment een regelmatige handel plaatsvindt van Azië, naar Suriname daar de prijzen die betaald worden voor tijgerproducten in Azië nu zo hoog liggen, dat het economisch geen zin heeft om dit te exporteren naar bijvoorbeeld Suriname.’

Nijman: ‘Het enige dat ik me wel kan voorstellen is, dat er bijvoorbeeld een handel is in tijgerbotten medicijnen in verpakte vorm - pleisters, pillen en dergelijke - door individuen die dit in Zuidoost Azië. Ik heb echter bewijs of data.’

Op de online-editie van de wekelijke Surinaamse advertentiekrant Via2000 stond 21 januari 2013 nog een advertentie waarin iemand een tijgertand vraagt, maar waarschijnlijk zal hiermee de tand van een jaguar worden bedoeld, die in Suriname ‘tigri’, tijger, wordt genoemd.

- Overigens wordt in Suriname wel bijvoorbeeld het vet van een (ge)dode anaconda gebruikt als medicijn tegen gewrichtspijnen. ‘Aboma fatu puur’ kan zelfs, in een klein potje, in Nederland online worden besteld bij een in Amsterdam gevestigde webshop.

Het gewei van de dia tutu (hert) wordt geraspt en kan door zwangere of net bevallen vrouwen met wat melk worden gedronken. Een pasgeboren baby kan het ook drinken als middel tegen stuipen.

De staart van de kapasi, een gordeldier, wordt tot poeder gestampt en gebruikt als middel tegen doofheid.

Dit zijn slechts een paar voorbeelden. Het gebruik van dierlijke producten voor alternatieve geneeswijzen is dus niet ongewoon in het land. - 

Een kommetje tijgerpenissoep....

Dagelijks minstens één tijger gedood om verwerkt te worden in ‘medicijnen’

Volgens het in Londen gevestigde Milieu Onderzoeks Bureau (Environmental Investigation Agency, EIA) wordt tenminste dagelijks een tijger gedood om verwerkt te worden in traditionele Chinese geneesmiddelen. Wereldwijd is er een toenemende vraag naar lichaamsdelen van de bedreigde tijger. China, Taiwan (hier kan tijger penissoep worden genuttigd om vruchtbaarheid te bevorderen – tijger penissoep wordt al eeuwen genuttigd in Aziatische culturen. Een droge tijgerpenis wordt een week in water geweekt en vervolgens gestoofd met kruiden en medicijnen en soms met tijgerbotten. – en een paar tijgerogen zou daar epilepsie en malarie kunnen bestrijden) Japan, Zuid Korea (waar een schouderbladbot gebruikt wordt om zweren, reuma en tyfus te bestrijden), Amerika en Groot-Brittannië zijn in de illegale tijgerhandel betrokken. Eén van de grootste afzetmarkten voor tijgerproducten is Japan, waar wetgeving de handel in bedreigde diersoorten verbiedt, maar dat verbod erkent niet bepaalde producten waarin niet direct zichtbaar tijgerproducten in zijn verwerkt, zoals wijn, pillen en poeders. Hong Kong is de belangrijkste importeur van Chinese tijgerproducten.

Er zijn weinig recente cijfers over de illegale handel in tijgerproducten. Cijfers die wel voorhanden zijn dateren uit de jaren negentig in de vorige eeuw. De ‘Zoological Society’ in Londen vermoedt dat in 1990 minstens 1.900 kilo tijgerbotten van Japan zijn geëxporteerd naar Taiwan, hetgeen gelijk staat aan 400 tot 500 tijgers. Volgens officiële cijfers uit Zuid Korea zou dat land tussen 1970 en 1990 3.994 kilo tijgerbotten uit Indonesië hebben geïmporteerd.

Een uitgehongerde tijger in een fokkerij wacht op de dood.

Tijgerfokboerderijen in aantal Aziatische landen

De handel in tijgerproducten is al sinds 1993 verboden in China, maar het aantal tijgers in het land, dat op slechts vijftig geschat wordt, blijft achteruit gaan. De handel in tijgerproducten blijft bloeien door tijgerfokkerijen, onder meer in China, Laos, Thailand en Vietnam. In China alleen al leven naar schatting vijfduizend tijgers in zo’n 20 fokkerijen in gevangenschap, bijna het dubbele van de wilde populatie. De fokkerijen zorgen voor een blijvende aanvoer van tijgerproducten en dreigen zo de vraag aan te zwengelen.  China ondertekende in 1981 het CITES-verdrag (Convention on International Trade in Endangered Species). CITES heeft de tijger de status gegeven van een van de meest bedreigde diersoorten ter wereld en verbiedt alle gebruik van en handel in tijgers. Maar, met het opzetten van diverse tijgerfokboerderijen tracht China internationale wet- en regelgeving te omzeilen. In de fokkerijen sterven tijgers een gruwelijke hongerdood.

Beeld van tijgers in speciale fokboerderij.

Volgens een bericht van de AssociatedPress van 27 juli 2012 zijn er in Vietnam elf geregistreerde tijgerfokkerijen. De fokkerijen kregen in 2007 van de premier van het land een legale status. Het Vietnamese ministerie van Landbouw en Landelijke Ontwikkeling beweerde dat 49 van de 112 in de fokkerijen levende tijgers in gevangenschap zouden zijn geboren.  

In juli 2012 deden de regeringen van Groot-Brittannië en India een beroep op China en andere landen om de fokboerderijen te verbieden, omdat deze fokkerijen allerlei pogingen om de tijger in het wild te behouden en te beschermen zouden ondermijnen. Maar, tijdens een CITES-bijeenkomst in het Zwitserse Genève deed China aan beide landen de oproep om met bewijs te komen, dat tijgerfokboerderijen de jacht op wilde tijgers zouden stimuleren.

Tijger over 20 jaar uitgestorven

Volgens recente schattingen zouden er nog maar 3.000 tijgers in het wild leven, terwijl dat aantal in 1900 nog rond de 100.000 was. Natuurbeschermers waarschuwen dat de tijger in een tijdsbestek van 20 jaar uitgestorven zal zijn.

Tiger Bone Wine VNR from EIA on Vimeo.

Noot:
Dit bericht toevallig vandaag, maandag 18 februari 2013, de Hindustan Times:

Rich haul of tiger body parts in Nepal shows increased threat to Indian tigers:  

‘Poachers killing tigers for money are back with vengeance with seizure of at-least seven tiger skins and over 160 kilogram of tiger bones in the Tibet-Nepal border hinting at revival of the popular smuggling route into China.(…)’

En op woensdag 27 februari verscheen dit artikel over de handel in tijgerproducten in de Britse krant Express. Ook de website asiancorrespondent.com besteedde er op 27 februari aandacht aan.

Noot:
Het vorenstaande en dan vooral de opmerkingen van Sanderson en Nijman blijken eindelijk in december 2013 door te dringen tot de Surinaamse dienst 's Lands Bosbeheer. Kennelijk heeft men daar nooit het artikel hier gelezen:

De Ware Tijd bericht vrijdag 13 december 2013 het volgende:

De jacht op jaguars baart de dienst‘s Lands Bosbeheer (LBB) veel zorgen. Jagers lijken afzet voor jaguarvlees te hebben. De tijgersoort behoort tot de beschermde dieren en is verboden hierop te jagen. Het vlees is zeer gewild bij vooral Chinezen die er niet voor schromen het te kopen. 

"Ik heb vernomen dat het vlees en de botten tot een poeder worden vergruisd en het dient als medicijn. Dat wordt naar China gestuurd en wordt er veel geld mee verdiend", weet hoofdjachtopziener Hierdainarain Gobind van LBB. De dienst  kan  niet concluderen of  een trend zich voordoet, maar weet dat het vlees veel gevraagd is. Dit heeft Gobind kunnen achterhalen door verklaringen van jagers die LBB heeft aangehouden voor het doden van jaguars. Dit was ook het relaas van de jager van Coronie vier weken terug.

LBB doet een beroep op gemeenschappen om mensen, die zich schuldig maken aan het doden en verkopen van de katachtige, in beeld te brengen. Deze oproep vindt echter weinig weerklank. Door het afzet wordt er geld verdiend en een ieder wil verdienen. LBB blijft voorlichting geven en hoopt dat de jacht op het beschermde dier wordt ingedamd.