Venezolanen lopen met zware hoeveelheden schroot op rug of hoofd via paden Colombia binnen

Met schrootverkoop proberen Venezolanen genoeg geld te verdienen om eenvoudig te overleven

(Bron foto:Raul ARBOLEDA / AFP)

Maria (52): 'Ik doe het, omdat het moet, ik vind dit werk niet leuk, het is heel moeilijk voor mij om deze bundels schroot te dragen'


In de dichte begroeiing langs de Colombiaanse grens banen groepen Venezolanen hun weg ongezien, puffend onder de zware ladingen schroot op hun rug, bedekt met vuil en proberen genoeg geld te verdienen om eenvoudig te overleven. 

Maria, een 52-jarige alleenstaande moeder van twee, moest onlangs stoppen met het besturen van de auto die ze ooit had gebruikt om haar brood te verdienen, omdat er geen reserveonderdelen meer te koop waren en ze geen geld had om ze te kopen. Nu sjouwt ze over een modderig pad door lange grassen, duwt een handkar vol met schroot dat ze heeft bijeen geschraapt van wie weet waar, om aan de andere kant van de grens te verkopen.

Het is een van de zo'n 30 grens oversteeklocaties die de Colombiaanse politie heeft vastgesteld langs de grens met Venezuela, dicht bij de Colombiaanse grensstad Cucuta en de Simon Bolivar International Bridge die de twee landen met elkaar verbindt - maar momenteel is die gesloten voor voetgangersverkeer.

De economie van Venezuela is geïmplodeerd onder het leiderschap van president Nicolas Maduro en de meeste mensen kunnen de eindjes niet aan elkaar knopen.

Met wat ze verdient met de verkoop van het schroot, zal Maria - die weigerde haar achternaam te geven - bloem, aardappelen, wortels en knoflook kopen om haar familie een paar dagen te ondersteunen, voordat ze weer over het modderige pad moet gaan door het onkruid. 'Ik ga Colombia hier binnen met de kar, door deze modder, maar als ik terugkom, kom ik over de brug. Ik duw de kar langs dit pad, zodat ze niet confisqueren wat ik draag', zegt ze.

Voor degenen die in de grensregio wonen, zijn geen visa of andere speciale papieren nodig. Terwijl ze praat, passeren mensen - jong en oud - met bundels schroot. Sommigen dragen vodden, anderen zijn shirtloos. De gelukkigen hebben handkarren, anderen zijn dubbel gebogen onder het gewicht van de lading die ze op hun schouders dragen.

De grens is lange tijd een centrum van smokkel geweest, maar het was vroeger gericht op de veel waardevoller grondstof van benzine, die massaal door de staat werd gesubsidieerd en verkocht over de grens.

Nu is de smokkelwaar in wezen rommel - oude stuken metaal en banden, of wat mensen dan ook door hete struikgewas  kunnen dragen. 'Ik doe het, omdat het moet. Ik vind dit werk niet leuk, het is heel moeilijk voor mij om deze bundels te dragen', zegt Maria.

Meer dan 40.000 mensen passeren de Simon Bolivar-brug elke dag, volgens grensarbeiders in Colombia. Het is echter onmogelijk om in te schatten hoeveel mensen elke dag illegaal oversteken langs de 2.200 kilometer lange grens. De crisis in Venezuela heeft het illegale grensoverschrijdende verkeer alleen maar versterkt.

'We hebben het afgelopen jaar een grote hoeveelheid vlees in beslag genomen', zegt kolonel Francisco Gelvez, plaatsvervangend commandant van de politie in Cucuta. Hij stelt, dat het gebrek aan sanitaire controles in Venezuela betekent, dat vee daar werd geslacht en het vlees in Colombia wordt verkocht tegen 'knock-down'-prijzen. Hij voegt eraan toe, dat hij zich zorgen maakt over de gezondheidsrisico's van dergelijk smokkelvlees.

Alleen Cucuta heeft al ongeveer 2.000 politieagenten die de grens in de gaten houden, niet alleen voor de gebruikelijke smokkelaars, maar ook voor guerrilla's van Colombia's laatst overgebleven linkse opstandige guerrillagroep, de ELN (Ejército de Liberación Nacional), die geld afperst van de handelaars.

Dayana Pirela verdwijnt bijna achter de zeven plastic kratten die ze draagt. De kleine voormalige universiteitsstudente, nu 29 jaar oud, moest stoppen met het verkopen van kleding toen de economische crisis haar land in de greep kreeg. 'We waren gelukkig en we wisten het niet ... nu is mijn leven aan het recyclen, met blikjes en steelpannen, schroot, wat we ook op straat tegenkomen', zei ze. Ze werkt om zichzelf en haar twee kinderen te onderhouden, beiden jonger dan 10.

Op de paden tussen het gebladerte, spreken mensen met zachte stem over hoe ze Maduro's regering de schuld geven voor de crisis die hen in zulke moeilijke omstandigheden heeft gedwongen. 'De paden zijn onze manier van leven op dit moment, een manier om onszelf te voeden,' zegt Pirela.

(Suriname Mirror/AFP)