 |
| (Bron foto's: Betty Zapata) |
Op het ene moment liep Patricia Espitia door een straat in Bogotá, Colombia, en hield de hand van haar 5-jarige dochter vast, een beeld van alles wat goed is in de wereld. Het volgende moment hield de 27-jarige moeder haar verbrande gezicht vast, haar dochter huilde en de vreemdeling die haar besprenkeld had met zuur, scheurde weg in een vluchtauto, om nooit meer gezien te worden.
Meer dan een decennium en 30 reconstructieve operaties later, blijven de redenen voor de aanval die haar gezicht, oren, nek, borst en armen verschroeide, een raadsel. Maar toen Betty Zapata, een Venezolaanse fotografe gevestigd in Londen, contact opnam met mevrouw Espitia voor haar project over het documenteren van slachtoffers van zuuraanvallen in Colombia, trof ze een krachtige burger.
Mevrouw Espitia leidt een non-profit belangenbehartigingsgroep voor overlevenden van zuuraanvallen, houdt toespraken om de gruwelijke misdaad bloot te leggen die haar land teistert.
Ella es Patricia Espitia Rodríguez sobreviviente de un ataque con agentes químicos. Sus sueños la hicieron valiente, sus palabras libre y su historia de vida fuerte y decidida. Su poder es su capacidad de ver oportunidades en las situaciones difíciles. #MujerEsPoder pic.twitter.com/Ov6nBVxBt8— SDMUJER Bogotá (@secredistmujer) March 15, 2018
'Nadat ik haar had ontmoet', zei mevrouw Zapata, 'werd ze een nieuwe inspiratie voor de reden waarom ik wil dat anderen de kracht van deze vrouwen zien vechten voor hun plaats in de samenleving, en niet beschaamd zijn in de schaduw vanwege hun uiterlijk.'
Zuuraanvallen gebeuren over de hele wereld, maar komen het meest voor in Pakistan, India, Nepal, Bangladesh en Oeganda, volgens de Acid Survivors Trust International (ASTI), gevestigd in Londen. In Groot-Brittannië, Londen, gebruiken bendes zuuraanvallen op hun vijanden en wordt zuur ook gebruikt als een wapen bij overvallen.
Colombia, vermoedelijk met een van de hoogste percentages per hoofd van de bevolking, blijft het enige land in Zuid-Amerika waar dergelijke aanvallen routinematig plaatsvinden. Meer dan 100 aanvallen worden elk jaar gerapporteerd, bijna twee per week. Maar, veel meer worden niet gerapporteerd, zeggen advocaten, omdat de slachtoffers represailles vrezen.
Mevrouw Zapata groeide op in Venezuela, dicht bij Colombia, geografisch en cultureel. Ze wilde weten waarom zuuraanvallen Colombia hebben geteisterd en niet bijvoorbeeld Venezuela. Maar, twee jaar nadat ze de overlevenden begon te documenteren, blijven de redenen voor de Colombia-epidemie vaag.
Sommige slachtoffers geven de schuld aan Colombia's burgeroorlog, die meer dan vijf decennia duurde, en leidde tot een machocultuur van fysiek geweld. Anderen wijten het sociale besmettingseffect: daders worden beïnvloed door eerdere daders en zij beïnvloeden op hun beurt de volgende daders.
De meeste vrouwen op de foto's van Zapata, die in de leeftijd van 30 tot 50 jaar oud zijn, werden aangevallen in hun 20'er en 30 er jaren.
Net als mevrouw Espitia, werd Luz Nidia Mendoza, nu 35, op straat aangevallen door een onbekende aanvaller in Medellín in 2011. Ze is nu blind.
Maar, de meeste slachtoffers weten wie hun gezicht heeft gestolen. Ze
hadden met ze gedate, met hen geleefd, waren met hen getrouwd. Toen hadden
ze hen verlaten, een overtreding waarvoor de exen hen voor het leven
straften. Een scheutje zuur en hun gezichten en toekomst waren voor
altijd veranderd.
Viviana Hernandez, 32, werd in 2007 aangevallen door een drugsverslaafde die haar voormalige echtgenoot betaalde om haar in zuur te drenken, omdat ze hem wilde verlaten.
Consuelo Cordoba, 56, sliep toen haar voormalige partner haar in 2002 aanviel, omdat hij jaloers was, omdat ze wilde verhuizen naar Europa. Het zuur verdampte het grootste deel van haar gezicht, inclusief haar neus.
De vrouwen, door mevrouw Zapata gefotografeerd in kleur, ondergaan fysieke pijn, een leven lang medische zorg, gebrek aan onafhankelijkheid - velen kunnen geen werk vinden - en rekeningen. Het ergste is het gebrek aan vrijheid om zich in de wereld te verplaatsen zonder kritisch onderzoek, medelijden of minachting.
'Ik had wat ervaringen terwijl ik op straat was met deze vrouwen', zei mevrouw Zapata. 'Er zijn veel mensen die alleen maar naar hen staren zonder te proberen het te verbergen.' Zichzelf laten fotograferen, zonder controle over hun imago of wie het zou kunnen zien, zou kunnen worden gezien als een daad van moed. 'Het zijn allemaal geweldige vrouwen, die al veel hebben gevochten na de aanslagen', zei mevrouw Zapata.
(Suriname Mirror/The New York Times/Instagram)
Viviana Hernandez, 32, werd in 2007 aangevallen door een drugsverslaafde die haar voormalige echtgenoot betaalde om haar in zuur te drenken, omdat ze hem wilde verlaten.
Consuelo Cordoba, 56, sliep toen haar voormalige partner haar in 2002 aanviel, omdat hij jaloers was, omdat ze wilde verhuizen naar Europa. Het zuur verdampte het grootste deel van haar gezicht, inclusief haar neus.
De vrouwen, door mevrouw Zapata gefotografeerd in kleur, ondergaan fysieke pijn, een leven lang medische zorg, gebrek aan onafhankelijkheid - velen kunnen geen werk vinden - en rekeningen. Het ergste is het gebrek aan vrijheid om zich in de wereld te verplaatsen zonder kritisch onderzoek, medelijden of minachting.
'Ik had wat ervaringen terwijl ik op straat was met deze vrouwen', zei mevrouw Zapata. 'Er zijn veel mensen die alleen maar naar hen staren zonder te proberen het te verbergen.' Zichzelf laten fotograferen, zonder controle over hun imago of wie het zou kunnen zien, zou kunnen worden gezien als een daad van moed. 'Het zijn allemaal geweldige vrouwen, die al veel hebben gevochten na de aanslagen', zei mevrouw Zapata.
(Suriname Mirror/The New York Times/Instagram)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten