Mijnbouw in Peru bedreigt een van 's werelds grootste natuurreservaten

Ondernemers willen ertsconcentraten vervoeren door beschermde Reserva Nacional de Paracas


Het Reserva Nacional de Paracas (RNP), een van' s werelds grootste ecologische schatten, wordt bedreigd door een groep havenbeheer ondernemers die ertsconcentraten willen vervoeren door dit beschermde natuurgebied. Het lot van het Paracas-reservaat - zijn redding of dreigende vernietiging - staat op het spel. 

In 1975 richtte de Peruaanse regering het Reserva Nacional de Paracas op in een poging om de natuurlijke staat van dit unieke ecosysteem te behouden. Paracas staat bekend om zijn rijkdom aan wilde fauna, waaronder walvissen, zeeleeuwen, dolfijnen en een verscheidenheid aan exotische vogels zoals flamingo's, condors en pinguïns, maar ook om een ​​handvol dieren die met uitsterven worden bedreigd, waaronder de groene zeeschildpad en de zeeotter.

Maar, het Paracas-reservaat is niet alleen een natuurlijk paradijs in termen van biologische diversiteit. Het beschermt ook het archeologische erfgoed van een van de bekendste precolumbiaanse culturen van Amerika, de Paracas, waarvan het oude textiel te zien is in veel van 's werelds beroemdste musea. Deze reeks functies heeft van Paracas de op één na populairste toeristische bestemming in Peru gemaakt, achter Machu Picchu in Cuzco. De Paracas wordt ook erkend door de internationale gemeenschap: in 1992 heeft de Verenigde Naties Paracas aangewezen voor bescherming onder het internationale verdrag inzake wetlands.

Hoe onbegrijpelijk het ook lijkt, het reservaat is nu in gevaar vanwege de intentie van een consortium om koper- en zinkconcentraten via de haven van San Martín te vervoeren en te exporteren. Deze haven, gelegen aan de baai van Paracas in de 'bufferzone' van het reservaat, is door de nationale overheid in concessie aan het consortium toegekend. Een bufferzone is de ruimte die grenst aan of direct grenst aan het beschermde gebied. Volgens de Peruaanse wet zijn deze zones onderworpen aan een speciale behandeling en beperkingen om de gebieden die ze omringen een extra beschermingslaag te bieden.

Wat volgens critici echter een overtreding van deze wetten is, heeft de Peruaanse regering in 2014 een aanbesteding uitgevoerd voor de haven van San Martín met als doel deze te moderniseren in plaats van de impact tot een absoluut minimum te beperken. In dit aanbestedingsproces werd de opdracht gegund aan een consortium bestaande uit het Spaanse bedrijf Servinoga, gespecialiseerd in maritieme handel, en de Braziliaanse bedrijven Pattac en Tucumann, die zich richten op logistieke operaties en haventerminals. Dit consortium beheert momenteel de haven via het bedrijf Terminal Portuario Paracas (TPP). De haven werd aanvankelijk verhinderd te werken nadat regelgevende instanties meerdere bezwaren hadden geuit tegen TPP's Environmental Impact Assessment (EIA), die niet kon bewijzen dat er geen onomkeerbare schade zou worden toegebracht aan het Paracas-reservaat.

Nadat Pedro Pablo Kuczynski in 2016 de presidentsverkiezingen van Peru had gewonnen, werd de EIA goedgekeurd, ondanks het feit dat de bezwaren die toen werden opgeworpen, niet waren verholpen. Twee jaar later, in 2018, besloot TPP om een ​​wijziging van zijn EIA aan te vragen, zodat het mineralen kon verwerken en exporteren, die rechtstreeks door het Paracas-reservaat zouden moeten worden vervoerd, omdat er geen andere manier was om de haven te bereiken. In 2019 heeft de Peruaanse milieu-autoriteit (Servicio Nacional de Certificación Ambiental para las Inversiones Sostenibles, Senace) het verzoek afgewezen, maar TPP ging in beroep. Deze autoriteit zal de komende dagen haar uitspraak moeten doen over het al dan niet goedkeuren of afwijzen van de nieuwe EIA, die de aanleg van een ertsconcentraatopslaggebied omvat.

TPP beweert, dat ze technologie zullen gebruiken die elke vorm van vervuiling zou vermijden (bijv. gesloten containers, hermetische vrachtwagens en opslag onder negatieve druk). Maar, alleen al de toename van het verkeer van zware voertuigen door het natuurgebied- waardoor jaarlijks tot 13.000 vrachtwagens vol ertsconcentraat zouden rijden - is al een onmiskenbare bron van lawaai en visuele vervuiling.

Nog groter is het risico op besmetting als een van deze vrachtwagens bij een ongeval betrokken raakt of kantelt. Dergelijke gevallen zijn inderdaad al gemeld in de zone, waar winden waaien met snelheden tot 100 kilometer per uur (62 mijl per uur). En koper- en zinkertsconcentraten zijn, wanneer ze in het water worden geloosd, uiterst giftig voor het leven in zee - waardoor de mogelijke gevolgen van een lekkage zeer ernstig worden.

Het is jammer dat sommige mensen, zelfs vandaag, in het jaar 2020, nog steeds weigeren te begrijpen dat industriële en mijnbouwactiviteiten niet in alle geografische gebieden kunnen plaatsvinden. Het zijn juist plaatsen zoals natuurreservaten die een van de beperkingen van dergelijke activiteiten moeten vormen. Als we de natuur willen gaan beschermen, of het nu in Peru, Finland of Soedan is, is het tijd voor de wereldburgers om samen te komen en onze natuurreservaten, die geen grenzen of paspoorten kennen, effectiever te verdedigen.

'Als er iets is dat ons verenigt, ongeacht onze nationaliteit of onze economische status, dan zou het ons respect moeten zijn voor die natuurlijke heiligdommen die ons eraan herinneren dat er nog steeds hoop en ruimte is voor evenwicht tussen mens en natuur.  

Als je mee wilt doen, teken dan de petitie om het Paracas National Reserve te beschermen.'

* Auteur Manuel Bartra is een advocaat en activist, gevestigd in Lima, Peru. Hij is ook columnist voor het online onafhankelijke journalistieke platform La Mula.

(Suriname Mirror/Fortune)