 |
| (Bron foto's: stichting 1 voor 12) |
Sneller handelen binnen gezondheidszorg had drama mogelijk kunnen voorkomen
16-02-2016 Den Blauwvinger/De Surinaamse Krant
Het drama rond het 8-jarige meisje Gilliana heeft weer eens pijnlijk aangetoond, dat het toch nog pover is gesteld met de kwaliteit van de gezondheidszorg in Suriname en met de snelheid waarmee binnen die sector wordt gewerkt. Een speciaal fonds waaruit bijvoorbeeld een medische behandeling of een operatie in het buitenland gefinancierd kan worden van een ernstig zieke patiënt, is een prima en toe te juichen initiatief alsook de inzet, inspanningen en de medemenselijkheid van en bij de Stichting 1 voor 2 en haar voorzitter Louis Vismale. Maar, dat zou niet nodig mogen zijn toch!?
'Als je arm bent gaat je meisje gewoon dood', zegt moeder Kartotaroeno. Haar zieke dochtertje overleed vrijdag 11 februari om half 11 ‘s morgens aan haar ziekte. Gilliana leed aan aplastische anemie, een zeer zeldzame beenmergziekte. De artsen waren nalatig geweest. 'Sinds oktober wist men van haar ziekte. De dokter zei,dat de ingreep hier niet gedaan kon worden, het is veel te duur en alleen maar rijke mensen zouden dit kunnen doen. We zouden het niet kunnen betalen.' Het beenmergpreparaat van Gilliana is woensdag 10 februari pas naar het buitenland gestuurd. Er werd ook geld ingezameld door burgers, door de Stichting 1 voor 12 en anderen, zodat de familie kon betalen voor de behandeling. Maar, het was te laat, met dank aan de Surinaamse trage gezondheidszorg.
De beheerder van de speciaal voor het meisje in het leven geroepen Facebookpagina ‘Help lieve Gililiana’, Ricky Sewpersad, was na het overlijden van Gilliana vooral boos over de nalatigheid van de artsen. 'De goede niet te na gesproken. Waarom heeft het allemaal zo lang geduurd?. Er is trouwens heel veel mis gegaan met betrekking tot haar behandeling. Dat heeft de moeder aan het begin ook aangegeven. Wij vinden dat dit komt door menselijke falen.'
De eerste berichten over het ernstig zieke meisje verschenen 3 februari, toen de Stichting 1 voor 12 alarm sloeg. Om het meisje te redden moest zo snel mogelijk een donor en geld worden gevonden. Bij een beenmergonderzoek was door artsen vastgesteld, dat het beenmerg van Gilliana geen witte bloedcellen, rode bloedcellen en bloedplaatjes aanmaakte, waardoor ze elke maand bloed met bloedplaatjes moest krijgen. De witte bloedcellen had ze nodig om infecties tegen te gaan. Maar, die had Gilliana niet, waardoor haar leven in gevaar was. Veel kon de arts niet doen tegen deze ziekte, omdat er in Suriname geen mogelijkheden zijn voor bestrijding van deze ziekte. De medicatie die ze nodig had moest uit het buitenland komen. Er had wel een beenmergtransplantatie in het buitenland kunnen plaatsvinden, maar dat zou volgens de arts en de Geneeskundige Commissie van het ministerie van Volksgezondheid heel veel geld hebben gekost, zo'n 150.000 Amerikaanse dollar minimaal. Volgens de commissie kon de staat met maximaal 35.000 dollar inkomen en de overige kosten zouden voor rekening van het patiëntje zijn geweest. Onbetaalbaar dus.
Drie dagen later kwam het opmerkelijke bericht, dat geld niet het probleem was, maar een complexe procedure. Ambtelijke molens dus, paperassen. Dat beweerde althans op 6 februari de voorzitter van de commissie Volksgezondheid in het Surinaamse parlement, De Nationale Assemblee, Jennifer Vreedzaam van regeringspartij NDP. 'Het geld is beschikbaar bij het Staatsziekenfonds (SZF). Als ze 80 procent kans heeft op genezing, dan ga je dat geld toch niet stoppen? We zijn gebonden aan een systeem met regels en dat kost tijd.'
De eerste berichten over het ernstig zieke meisje verschenen 3 februari, toen de Stichting 1 voor 12 alarm sloeg. Om het meisje te redden moest zo snel mogelijk een donor en geld worden gevonden. Bij een beenmergonderzoek was door artsen vastgesteld, dat het beenmerg van Gilliana geen witte bloedcellen, rode bloedcellen en bloedplaatjes aanmaakte, waardoor ze elke maand bloed met bloedplaatjes moest krijgen. De witte bloedcellen had ze nodig om infecties tegen te gaan. Maar, die had Gilliana niet, waardoor haar leven in gevaar was. Veel kon de arts niet doen tegen deze ziekte, omdat er in Suriname geen mogelijkheden zijn voor bestrijding van deze ziekte. De medicatie die ze nodig had moest uit het buitenland komen. Er had wel een beenmergtransplantatie in het buitenland kunnen plaatsvinden, maar dat zou volgens de arts en de Geneeskundige Commissie van het ministerie van Volksgezondheid heel veel geld hebben gekost, zo'n 150.000 Amerikaanse dollar minimaal. Volgens de commissie kon de staat met maximaal 35.000 dollar inkomen en de overige kosten zouden voor rekening van het patiëntje zijn geweest. Onbetaalbaar dus.
Drie dagen later kwam het opmerkelijke bericht, dat geld niet het probleem was, maar een complexe procedure. Ambtelijke molens dus, paperassen. Dat beweerde althans op 6 februari de voorzitter van de commissie Volksgezondheid in het Surinaamse parlement, De Nationale Assemblee, Jennifer Vreedzaam van regeringspartij NDP. 'Het geld is beschikbaar bij het Staatsziekenfonds (SZF). Als ze 80 procent kans heeft op genezing, dan ga je dat geld toch niet stoppen? We zijn gebonden aan een systeem met regels en dat kost tijd.'
'Ik snap dat de ouders op zoek zijn naar hulp, maar we moeten ons wel realiseren, dat zo'n procedure tijd kost. De berichtgeving kan wat genuanceerd worden, voordat er allerlei fondsen worden aangegrepen', zei een dokter Hasrat, coördinator van de zogenoemde ARMULOV-regeling (Afbouw Regeling Medische Uitzending en Lokale Ontwikkeling van Voorzieningen) binnen het SZF, die gaat over de uitzending van patiënten naar het buitenland. 'Je kunt haar niet zomaar op het vliegtuig zetten. We moeten kijken welke arts haar het beste kan behandelen en er moet ook een geschikte donor worden gevonden. Je kunt niet op de bonnefooi donoren zoeken, dat kost tijd.'
Volgens hem was de kans op genezing erg groot wanneer een geschikte donor gevonden zou worden. 'We zijn bezig met Nederland, Colombia en Cuba. We vergelijken prijs en kwaliteit en werken het administratief zo ver mogelijk uit om haar het beste te kunnen helpen', zo zei Hasrat op 6 februari.
Tja, prijs en kwaliteit vergelijken, administratief uitwerken...... ambtelijke taal, op afstand, terwijl de klok door tikte voor de doodzieke Gilliana. Stuitende reacties van Vreedzaam en Hasrat.
Laat de regering Bouterse-II eens de gezondheidszorg de hoogste beleidsprioriteit geven, zodat bepaalde ernstig (dood-)zieke patiënten en patiëntjes niet meer onnodig het leven hoeven te laten. Laat betrokkenen in de medische sector eens goed in de spiegel kijken en zich de vraag stellen, had ik het overlijden van dat lieve meisje kunnen voorkomen? Het antwoord moge duidelijk zijn. Suriname zou zich moeten schamen......doodschamen.
Hoogachtend,
Tja, prijs en kwaliteit vergelijken, administratief uitwerken...... ambtelijke taal, op afstand, terwijl de klok door tikte voor de doodzieke Gilliana. Stuitende reacties van Vreedzaam en Hasrat.
Laat de regering Bouterse-II eens de gezondheidszorg de hoogste beleidsprioriteit geven, zodat bepaalde ernstig (dood-)zieke patiënten en patiëntjes niet meer onnodig het leven hoeven te laten. Laat betrokkenen in de medische sector eens goed in de spiegel kijken en zich de vraag stellen, had ik het overlijden van dat lieve meisje kunnen voorkomen? Het antwoord moge duidelijk zijn. Suriname zou zich moeten schamen......doodschamen.Hoogachtend,
Den Blauwvinger
16-02-2016
Amsterdam-Paramaribo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten