dinsdag 2 juni 2020

Mobiliseren van Covid-19-hulp voor transgender sekswerkers in Guyana en Suriname

Voor velen van hen is sekswerk de enige optie om te overleven


Avondklok ontneemt transgender sekswerkers een inkomen


Twinkle Paule, een transgender-activist, migreerde twee jaar geleden van Guyana naar de VS. Toen de Covif-19-crisis verergerde, dacht ze aan haar 'zussen' thuis en in het naburige Suriname. Voor velen van hen is sekswerk de enige optie om te overleven. Ze wist dat de avondklok hen van een inkomen zou hongeren. En ze was bang dat sommigen in de problemen zouden komen door de wet als ze zich gedwongen voelden om 's nachts te werken. 

Nadat ze contact had gemaakt met mensen op de grond, werden haar zorgen bevestigd. Ze doneerde persoonlijk, maar wist dat het lang niet genoeg was.


'Als iemand die uit dezelfde straten kkmy, wist ik dat we moesten mobiliseren om voor onze gemeenschap te zorgen. Ik weet dat ik thuis ben gaan liggen en een huisbaas schuldig was... dat ik eruit ben gegooid, omdat ik de huur niet kon betalen', zegt Paule.

Ze werkte samen met de New Yorkse activisten Cora Colt en Ceyenne Doroshow, oprichter van de Gays and Lesbians in a Transgender Society (GLITS Inc), om een ​​GoFundMe-campagne te starten. Na de lancering op 12 mei hebben ze al genoeg geld ingezameld voor zes maanden huursubsidie ​​voor zes transgender sekswerkers. Het geld is overgemaakt aan Guyana Trans United (GTU), de organisatie waarvoor ze als peer educator werkte toen ze in 2015 sekswerk achter zich liet.

(https://gramho.com/media/2280088832007176103)
Dat ze haar invloedspositie nu kan gebruiken om noodhulp te mobiliseren, is op zichzelf een overweldigend succes. Toen ze migreerde, had ze het gevoel gehad dat ze op het punt stond zelfmoord te plegen. Het emotionele gewicht van uitsluiting en onrecht nam af. Een succesvolle asielaanvraag later, ze is nu een fulltime communicatiestudent aan het Borough of Manhattan Community College. Vorig jaar voltooide ze haar middelbare schoolopleiding - iets wat ze in Guyana niet had kunnen doen.


Tijdens haar studie werkte ze als outreach-officier voor GMHC (Gay Men’s Health Crisis). Ze ging naadloos over in de advocacy-modus en sprak vorig jaar tot de gemeenteraad over de intrekking van de New York State Strafwet § 240.37, een wet die rondhangt en wordt gebruikt om transgendervrouwen te targeten. Ze herkende onmiddellijk dat dit uit dezelfde traditie kwam als de landloperijwetten waar ze eerst het slachtoffer van was geworden en later in Guyana tegen vocht.

(https://www.caribbeanequalityproject.org/twinkle-paul)
Paule is zich er terdege van bewust hoeveel haar levensvooruitzichten door migratie zijn veranderd. 'Het laat alleen het verschil zien, dat het maakt als iemand kansen krijgt en de juiste tools om andere beslissingen in het leven te nemen. Het liet me zien wat ik miste: voldoende middelen en het vermogen om een ​​omgeving binnen te gaan zonder me zorgen te hoeven maken over discriminatie en geweld. Ik zeg niet dat alles hier perfect is, maar ik word niet dagelijks met hetzelfde niveau van onrecht geconfronteerd. Ik kreeg toegang tot hormoontherapie. En voor mij was het belangrijkste, 'dacht ze na,' dat ik weer naar school kon.'

Haar moeder stierf toen ze een kind was. Haar vader ging verder met een nieuw gezin. Ze werd achtergelaten bij de zorg van zijn familieleden. Er was niet altijd genoeg geld voor haar opleiding. In het weekend maakte ze een kerk schoon om wat geld te verdienen. Maar, armoede was niet de enige uitdaging. Van kinds af aan herinnerde ze zich dat ze zich anders voelde. Ze had geen label voor wat ze voelde, maar wist instinctief dat het niet zou worden geaccepteerd. Op school deed ze haar best om onder de radar te blijven. Op een dag sloeg haar hart een slag over toen een klasgenoot zei dat ze klonk als een 'antiman' - een Guyanese denigrerende term voor een homoseksueel.

In de loop der jaren hoorde ze herhaaldelijk volwassenen in het huishouden afspreken, dat ze zou worden uitgezet als ze homo bleek te zijn. Op 16-jarige leeftijd gebeurde het. Een familielid zag haar 'dansen als een meisje' op een feestje. Nu was ze dakloos. Paule zocht haar toevlucht bij andere transgendervrouwen en gebruikte, net als zij, sekswerk om te overleven. De snelgroeiende regionale beweging om in de behoeften van kwetsbare en gemarginaliseerde gemeenschappen te voorzien, had een impact op haar leven.

Van de nieuw gevormde Guyana Sex Work Coalition leerde ze over veiliger seks en kreeg ze toegang tot veiliger seksartikelen. Toen sommige van haar collega's naar conferenties gingen, kwamen ze er voor het eerst achter, dat er een woord was voor hun ervaring. Ze waren geen 'antimen'. Ze waren transgender. Maar. het leven op straat was wreed. Als iemand werd beroofd of verkracht, konden ze de misdaad niet melden. 'De politie vertelt je duidelijk: Waarom kom je hier als je weet dat prostitutie en buggels in strijd zijn met de wet?', herinnerde ze zich. Ze zei dat soms malafide politieagenten dreigden hen in rekening te brengen en geld van hen af ​​te persen. Op een keer sloot de politie haar en andere transgendervrouwen samen met mannen op het politiebureau op en gooide condooms de cel in - een groen licht voor de andere gedetineerden. Ze was toen een tiener.

Ze vergezelde een vriend naar het politiebureau om op een dag huiselijk geweld te melden. In plaats daarvan zei een politieagent tegen haar: 'U bent betrokken bij buggery. Ik sluit je op. '

In 2014 is een groep van hen gearresteerd voor sekswerk in Suriname. Naast andere onwaardigheden dwong een gevangenisbewaker hen om zich buiten hun cel te kleden en te hurken, in aanwezigheid van andere gevangenen. Zeven jaar geleden werd een van haar vrienden vermoord, haar lichaam werd achter een kerk gegooid. Er was geen onderzoek. Trauma na trauma. Het eist zijn tol. Zelfs als er niets gebeurt, blijft er angst bestaan. Wordt ik uit de taxi gezet? Zullen mensen me op straat beledigen? Word ik mishandeld vanwege wat ik draag?

'De meisjes nemen het alsof het hun schuld is', dacht Paule. 'Zelfs in mijn persoonlijke ervaring voelde ik dat mensen het recht hadden om dingen voor mij te doen omdat ik me niet gedroeg in overeenstemming met maatschappelijke normen.' Zelfs toen ze de belangenbehartiging betrad, voelde ze zich niet compleet. Ze probeerde een keer zelfmoord en begon wat te drinken of te roken voordat ze naar haar werk kwam. Twee jaar geleden was ze aan het ontrafelen.

Nu verzamelt ze krachten in dienst van haar gemeenschap. Paule dankt het werk van organisaties zoals de Society against Sexual Orientation Discrimination en GTU voor het bevorderen van de dialoog over inclusie in Guyana. 'Wat nog steeds ontbreekt, is veiligheid en rechtvaardigheid voor de gemeenschap', drong ze aan. 'We hebben een reactie van de staat nodig om te zeggen: Er moet voor deze mensen worden gezorgd '.

'De transgemeenschap heeft geen banen, we worden gepest van school, we lijden onder politiegeweld. Deze dingen zijn fout. We hebben krachtiger optreden van onze gekozen functionarissen nodig.'

(SNOOP Suriname/UNAids/Twitter)
op
Labels:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)