Er verdwijnen meer bossen dan ooit voor goudwinning in Peru'De schaal van de ontbossing heeft ons geschokt’
Kleinschalige goudwinning heeft al veel meer regenwoud in het Peruaanse Amazonegebied verwoest dan tot nu werd aangenomen. Volgens een analyse van wetenschappers van de Wake Forest University’s Centro de Innovación Científica Amazónica (Cincia) zou een gebied ter grootte van San Francisco al ontbost zijn, dat is zo’n 30 procent meer dan werd aangenomen op basis van vorige rapportering.
‘De schaal van de ontbossing heeft ons geschokt’, zegt Luis Fernandez, directeur van Cincia. ‘In 2013 zagen we dat het Peruaanse regenwoud 30.000 hectare had verloren ten gevolge van de goudwinning. Vijf jaar later zien we bijna 100.000 hectare aan ontbost gebied.’
De wetenschappers van Cincia werken vanuit de regio Madre de Dios in Peru. Ze gebruiken een nieuwe methode om data te verwerken die tot een kwart accurater is dan de opsporingsmethoden om ontbossing in kaart te brengen die ze vroeger gebruikten.
Artisanale goudmijnbouw was altijd moeilijk te achterhalen, omdat de sites er vanop satellietbeelden kunnen uitzien als natuurlijke draslanden. De schade die de praktijk aanricht is echter enorm. Kleinschalig goudzoekers sporen het regenwoud af op zoek naar goudschilfers. ‘We praten hier dus niet over gigantische goudaders’, zegt Fernandez. ‘Er is wel genoeg goud in dit landschap om geld te verdienen in een economie die sputtert. Maar, je moet er wel eerst een gigantisch gebied voor verwoesten.’
Om aan dat goud te geraken ontbossen de mijnbouwers het land en schrapen het vervolgens af. Ook wordt er sediment uit de rivieren naar boven gehaald en wordt er gebruik gemaakt van giftig kwik om het waardevolle metaal uit de modder te halen. Het resultaat staat volgens de onderzoekers gelijk aan een milieuramp. ‘Alles wat bovengronds groeit, wordt verwoest en uit de ondergrond worden alle waardevolle stoffen weggespoeld. Wat je overhoudt is een maanlandschap’, zegt Miles Silman van Cincia. ‘Het zou hier van bovenuit moeten uitzien als een grote broccoli, maar in werkelijkheid is het een woestijn.’
In 2000 is de artisanale goudmijnbouw gestart in het Amazonewoud van Peru. Dat viel samen met de aanleg van een nieuwe, moderne snelweg die het land met Brazilië verbindt. Deze Interoceanic Highway maakte de eens afgelegen delen van het Peruaanse regenwoud - sommige delen ook beschermd - toegankelijk voor iedereen.
Artisanale goudmijnbouw vereist geen dure machinerie of speciale vaardigheden, maar creëert wel een door kwik vervuild, kaal landschap. Terwijl het vroeger tijdens het regenseizoen twee weken duurde om met een terreinwagen van Cuzco naar Puerto Maldonado te reizen, de hoofdstad van Madre de Dios, heb je daar vandaag zes uur voor nodig aan boord van een bus met airconditioning.
Voor veel arme arbeiders uit het Peruaanse hoogland bleek het een opportuniteit om meer geld te verdienen. Wanneer ze naar huis terugkeren laten ze echter een door kwik vervuild, kaal landschap achter, stellen de Cincia-wetenschappers. Ze dringen aan op samenwerking met de overheid om dit probleem aan te pakken. Ook onderzoeken ze de mogelijkheid om het gebied opnieuw te bebossen met inheemse boomsoorten.
(Suriname Mirror/IPS/MO.be/Science Daily/YouTube)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten