Waar zijn Greenpeace en het WWF?...
In 2016 opende president Nicolás Maduro een groot deel van Venezuela
voor nationale en buitenlandse mijnbouwbedrijven. Dat schrijft , Associate Professor, University of Ottawa, dinsdag 26 juni 2018 op de website The Conversation.
Hij volgde in de voetsporen van zijn voorganger Hugo Chávez, die voor het eerst plannen aankondigde voor de Orinoco Mijnbbouwgordel, of de Arco Minero del Orinoco. Chávez was de 'vader' van het idee, maar Maduro implementeerde het om de daling van de olie-inkomsten bij het nationale oliebedrijf PdVSA (Petróleos de Venezuela S.A.) te compenseren als gevolg van vermeende corruptie en wanbeheer.
Het uitgestrekte gebied, zo'n 112.000 vierkante kilometer, beslaat 12 procent van het Venezolaanse grondgebied. Het doorkruist rijke tropische bossen, waaronder de Sierra de Imataca in het oosten en de centraal gelegen El Caura, evenals de stroomgebieden van de Orinoco en de Caroní. Dit zijn allemaal fragiele ecosystemen, die de bronnen van water en planten bevatten die de mechanismen bieden die het milieu en de opwekking van waterkracht reguleren.
Ze kunnen ernstig worden getroffen door een dergelijk uitgebreid mijnbouwproject met onder meer wettelijk beschermde natuurgebieden en inheemse gemeenschappen.
In de twee jaar sinds de eerste mijn zijn intrede deed, ging 200 hectare bos verloren tussen december 2016 en april 2017.
Ontbossing en vervuiling door het gebruik van kwik
hebben zich verspreid naar het nationale park van Canaima, ook al is
het een beschermd gebied, volgens de Venezolaanse wetgeving. Zowel
internationale bedrijven als het Venezolaanse leger - dat wettelijk
verantwoordelijk is voor de bescherming van het gebied - zijn de
schuldige van deze verwoesting van het milieu, aldus deskundigen in het
gebied.
Dus, waarom spreken geen van de mondiale milieuorganisaties zich erover uit? Als Canadees-Venezolaanse journalist en wetenschapper probeer ik dit paradoxale raadsel te beantwoorden.
De Orinoco Mijnbouwgordel heeft grote reserves aan coltan (een mineraal dat begeerd is door de elektronica-industrie), bauxiet, diamanten en goud. Roberto Mirabal, die het ministerie van Mijnbouw leidt, schat hun waarde op ongeveer 2 miljard Amerikaanse dollar.
Onder een regeling van strategische partnerschappen, gaf de Venezolaanse overheid mijnbouwconcessies aan een aantal bedrijven gevestigd in China, Rusland, Canada, Zuid-Afrika, de Republiek Congo en Australië in 2016.
Maar, buitenlandse bedrijven werden eruit geduwd en vervangen door ongereguleerde mijnbouwbedrijven, gesteund door het leger in 2017.
In 2016, om legitimiteit te geven aan de exploitatie van minerale hulpbronnen door de Nationale Bolivariaanse strijdkrachten (FANB, Fuerza Armada Nacional Bolivariana), heeft Maduro CAMIMPEG (Compañía Anónima Militar de Industrias Mineras, Petrolíferas y de Gas, C.A.) gecreëerd, het door Venezuela geleide olie- en mijnbedrijf. De FANB is naar verluidt betrokken geweest bij diamant- en goudsmokkel, het oplichten van ambachtelijke mijnwerkers en het werken met guerrillagroepen, waaronder Colombia's Nationaal Bevrijdingsleger (ELN, Ejército de Liberación Nacional) en bendes, ruim voor de oprichting van CAMIMPEG.
De inheemse volkeren die leven binnen de Orinoco Mijnbouwgordel zijn de belangrijkste slachtoffers geweest van de militaire interventies in de mijnbouwregio's.
In een uitgebreid verslag heeft journalist Edgar López de verschrikkingen in verband met de verkenning van de mijnbouwgordel gedocumenteerd en noemde het een destructieve cocktail van 'misdaad, corruptie en cyanide'.
In Venezuela spreken mensen zich uit tegen de mijnbouwactiviteiten. De voormalige ministers en officieren van Chávez hebben geprobeerd de mijnbouw daar te stoppen, maar hun acties werden afgewezen door de hoogste rechtbank van Venezuela. En verschillende Venezolaanse niet-gouvernementele organisaties hebben ook gewaarschuwd voor de schadelijke effecten van de mijnbouwgordel, zonder resultaat.
Er is echter weinig gezegd over de mijnbouwactiviteiten van Venezuela op internationaal niveau. Topmilieugroeperingen, waaronder Greenpeace en het Wereld Natuur Fonds (WWF), waren stil.
Tot juni 2018 werd Venezuela niet genoemd op de internationale website van Greenpeace, 'Orinoco mining' op de WWF-website (behalve een artikel over duurzaam vissen in Colombia) of de Arco Minero. Andere organisaties zoals MiningWatch Canada hebben geen publieke verklaring uitgegeven over de deelname van Gold Reserve - een goudmijnenbedrijf met het hoofdkantoor in de staat Washington - in de Arco, na een recente schuchtere tweet, nadat ze werden gedwongen iets te zeggen over de samenwerking tussen het Canadese mijnbouwbedrijf en het Venezolaanse regime.
I am not trolling. I am trying to help Venezuelans who are victims of a criminal regime that does care about human rights, the environment or the protection of indigenous peoples. You have a duty as an NGO, and your are not fulfilling it.— Emilio Elmoro (@emilioelmoro) June 15, 2018
No support here for Gold Reserve, an excellent example of Canada’s duplicity: US-based company, flying Canadian flag of convenience, using international #ISDS investment arbitration to try to squeeze a billion $$ out of a country that can’t afford it.— MiningWatch Canada (@MiningWatch) June 15, 2018
Deze wereldwijde groene activisten zijn meestal lawaaierig - wat zou hun verrassende stilte kunnen zijn?
Hier zijn enkele mogelijkheden:
Ten eerste is Venezuela, ondanks de sterk vervuilende industrieën zoals olie en mijnbouw, niet op de radar van de grote milieu-non-gouvernementele organisaties geweest, omdat het ooit werd beschouwd als een midden inkomen land. Een perceptuele vertekening kan de leidende activiteiten van dergelijke organisaties sturen, die in sommige gevallen zeer vocaal zijn geweest (bijvoorbeeld Chevron in Ecuador).
Ten tweede heeft de 'linkse revolutie' van Chavez, die de armen begunstigde, Venezuela een welwillend beeld gegeven (nu wijdverbreid geweigerd), waardoor het wordt vrijgesteld van wantrouwen voor ecocide.
In een recent essay suggereert de Venezolaanse professor Gisela Kozak Rovero, dat deze linkse idealen ook de academische wereld beïnvloeden: 'De toeëigening van het linkse discours ... heeft de Bolivariaanse revolutie toegestaan om allianties aan te gaan met academici op verschillende breedtegraden en de bevordering van militantie vermomd als onderzoek .... '
Hetzelfde zou gezegd kunnen worden van enkele groene progressieven die ideologische blindheid hebben gekozen in plaats van de waarheid te zien over de ecologische misdaad die in Venezuela wordt gepleegd.
(Suriname Mirror/The Conversation/Twitter/YouTube)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten