 |
| (Bron foto: Eigen foto Suriname Mirror) |
Controle op dragen reddingsvesten laat drie maanden later nog steeds te wensen over
Suriname was in shock. President Desi Bouterse was ontstelt. Rond twee uur in de ochtend van vrijdag 28 december 2018 sloeg op de onstuimige Coppenamerivier een boot, een houten korjaal, met 31 opvarenden, om. Elf opvarenden verdronken, een vrouw wordt nog steeds vermist. Slechts twee opvarenden droegen een reddingsvest. Een ramp, een nationale dag van rouw, vlaggen even formeel half stok, berichtgeving van media vooral gericht op het leed bij- en de schrijnende verhalen van nabestaanden en niet op de reddingsvest-'problematiek' en toch een zekere geveinsde 'ontsteltenis' van de zijde van president Desi Bouterse en zijn team van ministers. Immers, de dood van de twaalf opvarenden had voorkomen kunnen worden wanneer overheid en boothouder hun verantwoordelijkheid hadden genomen en hadden toegezien op handhaving van wet- en regelgeving.
Sinds 2011 zijn boothouders namelijk bij wet verplicht passagiers een reddingsvest aan te bieden. Maar, toezicht ontbreekt, laat staan dat boothouders worden beboet voor het vervoeren van passagiers die geen reddingsvest (willen) dragen. De regering laat amper toezicht houden op handhaving en naleving van haar eigen wet- en regelgeving, met – dramatische – consequenties van dien. Daarenboven moeten vraagtekens geplaatst worden bij het handelen van de boothouder van de rampboot.
De man heeft passagiers zonder reddingsvest vervoerd en daarenboven besloot de man ook nog eens 's nachts te gaan varen (vertrek om elf uur donderdagavond 27 december, waarna drie uur later door zware golfslag de boot kapseisde), omdat de rivier dan niet zo 'woelig' zou zijn. Een fatale inschattingsfout.
Maar, de ramp heeft niet geleid tot concrete actie van de autoriteiten. Het bleef bij woorden. Wie eens gaat kijken bij bijvoorbeeld de Waterkant in Paramaribo ('de Platte Brug'), waar veerbootjes/korjalen dagelijks vele mensen vervoeren naar en van de overzijde van de verraderlijke Surinamerivier, kan met eigen ogen zien, dat bijna niemand een reddingsvest draagt en dat controle nagenoeg ontbreekt. Nu en dan wordt gecontroleerd door de Maritieme Autoriteit Suriname, MAS .Hetzelfde kan worden waargenomen op trajecten in het binnenland, waar totaal geen sprake is van enig toezicht, laat staan controle. Let wel: in Suriname reizen veel mensen over het water, vooral in het binnenland, waar nauwelijks wegen zijn en bewoners van dorpen gebruik moeten maken van korjalen om van A naar B te reizen, ook veel schoolkinderen om naar school te kunnen gaan.
In Suriname houdt de Maritieme Autoriteit Suriname – ontstaan op 14 mei 1998 uit die Dienst voor de Scheepvaart, die op 25 maart 1982 voortkwam uit de op 1 juli 1947 opgerichte dienst Haven & Loodswezen – toezicht op de naleving van wettelijke voorschriften van de scheepvaart. Zij garandeert een veilige en efficiënte doorvaart van zeeschepen van en naar Suriname op basis van internationaal aanvaarde normen, regels en door Suriname geratificeerde verdragen. Het bedrijf streeft ernaar om de beste maritieme autoriteit van de regio te worden.
Tot haar kerntaken behoren onder meer het loodsen van zeeschepen van en naar de havens, uitvoeren van hydrografische metingen, in kaart brengen en markeren van de rivieren, opsporen van gezonken objecten en obstakels, registreren en keuren van vaartuigen die de Surinaamse wateren bevaren, onderzoeken van incidenten op de binnenwateren en toezicht houden op en het begeleiden van het verkeer op de Surinaamse binnen- en kustwateren.
In de verschillende wetten en regelingen met betrekking tot het waterverkeer in Suriname, zijn geen specifieke regels opgenomen voor privéboten.
In Suriname houdt de Maritieme Autoriteit Suriname – ontstaan op 14 mei 1998 uit die Dienst voor de Scheepvaart, die op 25 maart 1982 voortkwam uit de op 1 juli 1947 opgerichte dienst Haven & Loodswezen – toezicht op de naleving van wettelijke voorschriften van de scheepvaart. Zij garandeert een veilige en efficiënte doorvaart van zeeschepen van en naar Suriname op basis van internationaal aanvaarde normen, regels en door Suriname geratificeerde verdragen. Het bedrijf streeft ernaar om de beste maritieme autoriteit van de regio te worden.
Tot haar kerntaken behoren onder meer het loodsen van zeeschepen van en naar de havens, uitvoeren van hydrografische metingen, in kaart brengen en markeren van de rivieren, opsporen van gezonken objecten en obstakels, registreren en keuren van vaartuigen die de Surinaamse wateren bevaren, onderzoeken van incidenten op de binnenwateren en toezicht houden op en het begeleiden van het verkeer op de Surinaamse binnen- en kustwateren.
In de verschillende wetten en regelingen met betrekking tot het waterverkeer in Suriname, zijn geen specifieke regels opgenomen voor privéboten.
Voor de, officiële veerboten – dat zijn vooral houten korjalen – gelden daarentegen wèl wettelijke regels, omdat zij vergunningplichtig zijn en moeten voldoen aan de vergunningsvoorwaarden. Hierin is onder andere opgenomen hoeveel passagiers aan boord mogen en dat die verplicht zijn reddingsvesten aan te trekken. De veerboten vallen onder de supervisie van de Maritieme Autoriteit van Suriname. De rampboot was geen reguliere veerboot en was ook niet gekeurd door de MAS. Veerboten mogen na zes uur 's avonds niet meer varen. Voor privéboten zijn geen specifieke regels.
De MAS liet in september 2011 weten, dat het dragen van een reddingsvest een verantwoordelijkheid is van de bootsman. 'De bootsman is verplicht de mensen een vest aan te bieden en als er geweigerd wordt, moet de schipper de passagier niet vervoeren.' Tot september 2011 zijn door de MAS alleen maar waarschuwingen gegeven aan bootsmannen wanneer veiligheidsregels niet werden nageleefd. Maar, op den duur zullen de waarschuwingen overgaan in boetes, waarschuwde de MAS. De MAS heeft in 2015 een voorlichtingscampagne gehouden over het dragen van een reddingsvest.
Ondanks de woorden van de MAS zijn de afgelopen jaren opvarenden van korjalen bij ongelukken verdronken, omdat zij geen reddingsvest droegen.
De MAS liet in september 2011 weten, dat het dragen van een reddingsvest een verantwoordelijkheid is van de bootsman. 'De bootsman is verplicht de mensen een vest aan te bieden en als er geweigerd wordt, moet de schipper de passagier niet vervoeren.' Tot september 2011 zijn door de MAS alleen maar waarschuwingen gegeven aan bootsmannen wanneer veiligheidsregels niet werden nageleefd. Maar, op den duur zullen de waarschuwingen overgaan in boetes, waarschuwde de MAS. De MAS heeft in 2015 een voorlichtingscampagne gehouden over het dragen van een reddingsvest.
Ondanks de woorden van de MAS zijn de afgelopen jaren opvarenden van korjalen bij ongelukken verdronken, omdat zij geen reddingsvest droegen.
Vooral in het achterland gebeuren op het water nogal wat ongelukken. Daar lijken boothouders het reddingsvest te negeren. Zo verdronk een 11-jarige jongen op 21 november 2013 in de Saramaccarivier toen de boot waarin hij zat omsloeg. Het slachtoffer droeg geen reddingsvest. Twee zusjes van slechts anderhalf jaar en drie jaar verdronken op 5 december 2013 nadat de korjaal waarin ze zaten op de Boven-Marowijnerivier tegen een rots in de rivier voer en omsloeg. De peuters hadden geen reddingsvest om gekregen.
Drie mannen verdronken zondag 12 januari 2014 in de Marowijnerivier. De boot waarin zij zaten sloeg om. De mannen droegen geen reddingsvest.
Uit de praktijk blijkt vandaag de dag, dat desondanks nog steeds nauwelijks wordt gecontroleerd op het dragen van een reddingsvest. Het wachten is op een volgende ramp op een van de wateren van Suriname.
(Suriname Mirror, 28 maart 2019)
Uit de praktijk blijkt vandaag de dag, dat desondanks nog steeds nauwelijks wordt gecontroleerd op het dragen van een reddingsvest. Het wachten is op een volgende ramp op een van de wateren van Suriname.
(Suriname Mirror, 28 maart 2019)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten