 |
| (Bron foto: Marjolein Bekkers) |
Natúúrlijk is Tilburg de allermooiste plek om te wonen, maar de wereld is groter dan Kruikenstad. En dus pakken sommige Tilburgers hun boeltje om op een andere plek te gaan wonen. Marjolein Bekkers (42) is daar één van: zij verhuisde in 2016 van Tilburg naar Peru, zo schrijft Thijs Dingemans zondag 1 juli 2018 op de nieuwswebsite indebuurt.nl editie Tilburg.
Daar kwam de Tilburgse voor het eerst in 2014 tijdens haar reis door Zuid-Amerika.
'Ik had een half jaar sabbatical en wilde in Peru vrijwilligerswerk doen. Dat heb ik gedaan in een hondenopvang. Daar kwam ik in aanraking met een dierenarts en iemand die straathonden redt. Ik hielp hem mee. Daarna ben ik weer even gaan reizen en een maand voor mijn terugkeer naar Nederland, ben ik opnieuw gaan helpen op het terrein.'
Daarna ging Marjolein terug naar Nederland voor haar baan bij Philips, maar ze bleef altijd contact houden met de dierenarts in Peru. De Tilburgse voelde dat ze terug moest naar Peru en deed dat negen maanden na haar terugkeer ook. 'Er was een reorganisatie bij Philips waardoor ik eruit moest. Dat kwam goed uit”, zegt Marjolein. “Ik heb mijn appartement in Tilburg verkocht en ben teruggegaan naar Peru. Daar ben ik me in gaan zetten voor straathonden in nood en het dog shelter Esperanza Canina gaan opbouwen.'
Ruim twee jaar later staat alles in het dorpje Huanchaco. Marjolein runt de opvang samen met vrijwilligers, met wie ze ook in een huis woont.
'Elke ochtend ga ik met de vrijwilligers naar de shelter. Dan maken we schoon, poetsen we, geven we de hondjes eten en wandelen we met ze. ’s Middags geldt hetzelfde. Daarnaast doe ik ook administratie, fundraising, vrijwilligerswerving en het huis op orde houden. Dat houdt me lekker bezig, haha.'
Spijt heeft Marjolein zeker niet. Wel mist ze haar vrienden en familie natuurlijk. 'En dat je op de fiets stapt en gezellig met iemand een wijntje drinkt. Dat soort dingen.'
In Peru woont de Tilburgse in een klein vissersplaatsje waar veel toeristen komen. 'Het is anders; je kunt overal naartoe lopen. Ik mis de variatie aan eten en de lekkere speciaalbiertjes en kaasjes. In Nederland kun je alles krijgen, hier eet je veel rijst, bonen en linzen. Je lichaam moet daar trouwens wel een paar maanden aan wennen. De uitspraak ‘Peruviaan Belly’ is er niet voor niets, haha.'
Marjolein heeft Esperanza Canina ook in Nederland geregistreerd onder de naam Stichting Esperanza Canina. Een stichting die onlangs van de belastingdienst ook de ANBI status heeft verkregen. Lezers die geïnteresseerd zijn in het werk dat Marjolein in Peru doet, kunnen terecht op de website.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten