In het Surinaamse ‘anarchistische’ mediaveld zou een vakbond niet misstaan

Journalistiek is wereldwijd ‘journalistiek’, maar niet in Suriname

28-01-2013  Door: Paul Kraaijer

Paramaribo - Waarom wil de Surinaamse Vereniging van Journalisten, SVJ, in vredesnaam het vak journalistiek definiëren? In de hele wereld zijn vele duizenden journalisten werkzaam, maar kennelijk weten alleen de Surinaamse journalisten niet wat ze feitelijk doen, wat hun werkzaamheden inhouden en betekenen. Het feit dat de SVJ nog moet ontdekken hoe de eigen achterban inhoudelijk beschreven moet worden, zegt voldoende over de algehele journalistieke sector in het land.

Waarom wil de SVJ het journalistieke wiel opnieuw uitvinden? Kijk gewoon even in de 'dikke Van Dale', op Wikipedia of neem contact op met de collega's van de NVJ in Amsterdam en je weet eindelijk na jaren wat journalistiek is.

Ik vind dit schrijnend, triest en tekenend voor de Surinaamse journalistiek. Maar, de SVJ meende begin juni 2011 wel exact te weten wat 'journalistieke ethiek' is, terwijl dat toch net iets lastiger in te vullen is dan 'journalistiek'. Hiermee maakt de SVJ zich niet echt als journalistenvereniging geloofwaardig en een als serieus te nemen organisatie, ook niet gelet op de matige interesse voor de afgelopen week gehouden Journalistenweek.

Resolutie.....

Eén van de uitkomsten van die week is, dat de SVJ tesamen met de Associatie van Caribische Mediawerkers (ACM) een gezamenlijke resolutie gaan opstellen waarin zij hun visie geven op onder andere, dus, de definiëring van het beroep van  journalist en differentiaties in de be-roepsgroep, de transformatie van journalisten tot overheidsvoorlichters, verslaglegging van corruptie, verantwoorde journalistiek, muilkorfwetten, censuur en plagiaat. Het begint erop te lijken, dat voor het handjevol Surinaamse journalisten allerlei nieuwe definities voor diverse beroepsmatige werkzaamheden uitgevonden gaan worden. 

In het Surinaamse ‘anarchistische’ mediaveld schrijven journalisten er maar op los

Zoals ik in eerdere artikelen al heb aangegeven, zou de SVJ er verstandiger aan doen om ook en vooral, met name aandacht te besteden aan de werkelijk erbarmelijke inhoudelijke kwaliteit van door ‘journalisten’ geschreven artikelen. Er zijn journalistieke ‘standaarden’ voor de wijze waarop een journalistiek artikel geschreven en opgebouwd zou moeten worden.

Maar, in het ‘anarchistische’ Surinaamse mediaveld schrijven vele medewerk(st)ers er maar wat op los, vergeten een goede opbouw van een artikel en ook wordt voorbij gegaan aan een correctie spelling, dit alles ook nog eens zonder de waarschijnlijke aanwezigheid van een goede, alerte en taalvaardige eindredacteur. Of veel journalisten hebben geen enkele journalistieke opleiding genoten of de kwaliteit van die opleidingen is net zo erbarmelijk als de kwaliteit van vandaag de dag te lezen artikelen in Surinaamse kranten en op nieuwswebsites.

De Surinaamse journalist lijkt zijn lezers te negeren

Daarnaast lijkt vaak vergeten te worden dat bepaalde begrippen, namen van organisaties, enzovoorts niet door alle lezers begrepen zullen worden en dus wat verduidelijking behoeven. Journalisten lijken vaak te vergeten dat zij vooral dankzij de lezers brood op de plank hebben, met beleg. Redacties zouden dan ook, althans zo beleef ik het, die lezers wat meer tegemoet moeten komen en zorgen voor kwalitatief goede artikelen die geen vragen open laten. Als krant of nieuwswebsite wil je de bevolking van informatie voorzien, juiste informatie, volledige en objectieve en van alles en iedereen onafhankelijke informatie. Maar, dat blijkt een kunst te zijn voor de Surinaamse journalist die volgens mij ook nog eens vooral het liefst tijdens kantorenuren werkt. Hij heeft geen tijd om wat extra informatie aan zijn artikel toe te voegen. Maar, als journalist moet je schrijven leuk vinden, het moet een soort hobby zijn, zeven dagen in de week, vierentwintig uur per dag. Nieuws gaat door en stopt niet, ook niet voor een Surinaamse journalist. 

Afgelopen week plaatste ik hier nog een afbeelding van een advertentie van en in het Dagblad Suriname waarin freelance-verslaggevers worden gevraagd die ‘affiniteit met schrijven’ moeten hebben...... Hoe erg is het gesteld met de journalistiek hier?

Vakbond

Wordt het niet tijd voor een journalistenvakbond in Suriname in plaats van een journalistenvereniging die te nauw verbonden is met de nieuwswebsite Starnieuws en dus met eigenaar Network Star Suriname en die nauwelijks te benaderen is - de SVJ heeft niet eens een website, een publiek bekend contactadres, etc..

Noot:
Columnist van de Ware Tijd en hoofdredacteur van het Surinaamse maandblad Parbode, Iwan Brave, schreef voor de krant van woensdag 30 januari 2013 een ijzersterke column over het gejammer van met krokodillentranen doordrenkte journalisten inzake plagiaat, tijdens de zogenaamde SVJ Journalistenweek. Brave deelt dus volledig mijn visie over die week, over plagiaat en over de houding van een aantal journalisten die hun eigen ego kennelijk belangrijker vinden dan de inhoud van de door hun geschreven artikelen. 
Overigens is een van die jammerende en hypocriete journalisten Brave's collega bij de Ware Tijd, journalist Ivan Cairo, de journalist met het zwarte ooglapje, de Surinaamse waakhond voor de internationale organisatie Verslaggevers Zonder Grenzen. Een journalist die jammert over plagiaat, maar nooit daartegen in welke vorm dan ook actie heeft ondernomen. Hypocriet volgens Brave, omdat diezelfde jammerende journalisten waarschijnlijk thuis luisteren naar illegale cd's en kijken naar illegale dvd's....