Weinig belangstelling Surinaamse media voor Olympische Surinaamse sporters

Olympische sporters krijgen weinig aandacht van Surinaamse journalisten

29-07-2012  COLUMN   Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – Voor wie het nog niet weet: vrijdagavond 27 juli 2012 zijn de Olympische Spelen 2012 gestart in het Britse Londen. Daaraan nemen vijf Surinaamse topsportersdeel:  Kirsten Nieuwendam (atletiek 200 meter), Jurgen Themen (atletiek 100 meter), Chinyere Pigot (50 meter vrije slag), Diguan Pigot (100 meter schoolslag) en Virgil Soeroredjo (badminton, heren enkel). Een ware prestatie om afgevaardigd te worden voor en door je eigen land.

Helaas is het jammer en betreurenswaardig, dat in het weekeinde van 28 en 29 juli 2012 zo weinig media in Suriname aandacht hebben besteed aan deze Surinaamse Olympische sporters in Londen.

Kleding was 'slecht'.....
Waarom hebben kranten als De Ware Tijd en de Times of Suriname in het weekeinde geen letter aandacht besteed aan de prestaties van Diguan Pigot en Virgil Soeroredjo op hun websites?

Het Dagblad Suriname meldde op haar website alleen in vier zinnen de prestatie van Diguan 'een slechte beurt' te vinden en de kleding van de sporters tijdens de openingsceremonie 'slecht' en 'eenvoudig'......:

‘Terwijl minder rijke landen als Soedan, Oeganda, Tuvalu en Bermuda prachtig in hun traditionele klederdracht getooid waren tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in London, bleef het Surinaamse contingent eenvoudig marcheren in zijn trainingspak. Zoveel diversiteit en verscheidenheid van cultuur van ons land ten spijt. Vrijwel alle landen waren in een uniek gewaad gestoken. Onze delegatie bleef beperkt tot een simpel trainingspak. De meeste sporters hadden een jas/colbert in de kleuren van hun nationale vlag aan. In deze heeft het Surinaamse Olympisch Comité (SOC) sterk gefaald.’

Ik vraag mij af hoe de miljoenen toeschouwers in de wereld hadden gereageerd als de Surinaamse delegatie was opgekomen deels gekleed in een ‘goedkoop’ ogende panji (omslagdoek) of in een mooie kótó (klederdracht van de Surinaamse vrouw).... Natuurlijk het oog wil ook wat, maar met de kleding die gedragen werd door de Surinaamse delegatie was niets mis en bij de Spelen gaat het toch om de sportprestaties en niet om de kleding die gedragen wordt tijdens de openingsceremonie, voor een paar seconden in beeld.

 Diguan aan het trainen in het Aquatics Centre in het Olympisch Park,
27 juli 2012, in London.
 (AP Photo/Daniel Ochoa De Olza)

Diguan Pigot (18) kwam zaterdagochtend, 28 juli 2012, als eerste Surinaamse sporter in actie tijdens de Spelen. Hij kwam uit op de 100 meter schoolslag en zwom in de eerste serie naar een derde plaats, 1:05.55. Hij zwom slechts zeshonderdste seconden langzamer dan zijn inschrijftijd van 1:05.49. Zijn tijd was niet voldoende om verder te kunnen in het zwemtoernooi.

Starnieuws berichtte 28 juli over de uitschakeling van zwemmer Diguan Pigot en de redactie liet de vader van Diguan vanuit Londen reageren op het verlies van zijn zoon.

De Daily Mail
Virgil Soeroredjo kreeg zelfs verhoudingsgewijs meer aandacht in de bekende grote Britse krant Daily Mail – met een foto van Soeroredjo tijdens zijn wedstrijd tegen de nummer zes van de wereld, de Japanner Sho Sasaki -, dan in de ‘eigen’ Surinaamse media...... Starnieuws besteedde een paar zinnen aan de wedstrijd en het verlies van Soeroredjo.

De Daily Mail was - in haar editie van zondag 29 juli 2012 - onder de indruk van de Surinaamse sporter. 'Making progress: Suriname's Virgil Soeroredjo is out, but did his country proud.', aldus de Britse krant.

In het mannen single toernooi kwam de Olympische droom van Virgil Soeroredjo tot een voorspelbaar snel einde, zo schrijft de krant. De wereld nummer 240 was een van de twee spelers die speciaal waren uitgenodigd om aan de Spelen deel te nemen om de sport in ontwikkelingslanden te promoten. Soeroredjo, 27, in de Daily Mail: 'Voor mijn land, maar natuurlijk speciaal voor mij, is het fantastisch om hier op zo'n groot toernooi te mogen spelen. De meeste mensen weten niet eens waar Suriname ligt. Mensen vragen mij altijd waar Suriname ligt. Ik moet dan lachen. Helaas, kon ik in de wedstrijd niet beter spelen. Misschien is het de volgende keer, in Rio, beter.'

'Ik heb nooit eerder tegen zo'n hoog geplaatste speler gespeeld. Ik heb veel geleerd, omdat ik weet hoe hard je moet werken om tegen dergelijke spelers te spelen.'

De nummer zes op de badminton wereldrankinglijst, de Japanner Sho Sasaki, bleek zondagochtend 29 juli 2012 te sterk voor de Surinaamse speler Virgil Soeroredjo. Soeroredjo verloor in twee sets van de Japanner, 21-12 en 21-7. De partij duurde slechts zevenentwintig minuten, waarin tien shuttles werden gebruikt. Op de wereldrankinglijst staat Virgil op nummer 240.

Virgil’s badmintonvereniging VanZijderveld in het Nederlandse Amstelveen meldt op haar website  dat bijna 10 jaar geleden, 2003, de spelers elkaar tweemaal troffen. Bij de Carebaco Games van dat jaar op Trinidad en Tobago verloor het toen jeugdige Surinaamse talent in de 2e ronde met 2-15/4-15 in de toen nog oude puntentelling van deze Japanner Sho Sasaki. Later in datzelfde jaar wist Virgil Soeroredjo samen met z’n dubbelpartner Mitchel Wongsodikromo echter bij de Southern Pan Am Classic Miami International revanche te nemen door van deze zelfde Japanner Sho Sasaki verrassend te winnen met 15-5/15-13.

Enige Surinaamse journalist doet zondagavond 29 juli zeer kort verslag via ABC
Maar, waar blijven de berichten van de enige Surinaamse journalist die met de Olympische Surinaamse delegatie mee mocht naar Londen, Desney Romeo van ABC (Ampie’s Broadcasting Corporation). Alleen op Starnieuws dook een berichtje van hem op, op 25 juli, over de voorspoedig verlopen reis naar Londen van de delegatie......

Is Romeo na aankomst in een diepe slaap gevallen of is hij verdwaald in Londen? Of is hij niet meegegaan om verslag te doen van de prestaties van de Surinaamse sporters? Neen. Zondagavond 29 juli was op ABC een korte reportage te zien van Romeo vanuit een speciale mediatent in Londen, met onder andere een paar seconden beelden van de wedstrijd van Soeroredjo en een interview met deze badmintonspeler. Ook sprak Romeo met Oscar Brandon die als delegatieleider in Londen is, maar ook als badmintonspeler deelnam aan de Spelen van 1996 in het Amerikaanse Atlanta. Over de prestatie van zwemmer Diguan Pigot werd niet gesproken.
De nieuwsafdeling van de Obsession Magazine-website besteedt uitgebreid aandacht aan de Surinaamse sporters in Londen. De webredactie speurt iedere dag het wereldwijde internet af naar Surinaams Olympisch sportnieuws, hoe klein ook, en maakt ook dankbaar gebruik van enkele relevante zogenoemde ‘social media’ websites.

Starnieuws besteedt in veel mindere aandacht aan de prestaties van de Surinaamse Olympiërs, maar voor de nieuwswebsite GFC Nieuws zijn de vijf sporters en hun prestaties – vooralsnog - helemaal niet interessant genoeg om ook maar een letter aandacht aan te besteden.

Kromowidjojo, wie....?

Ranomi met haar zilveren plak, 2e van links

Ook bleken de Surinaamse media geen enkel oog te hebben voor de Nederlandse zwemster Ranomi Kromowidjojo, met Surinaamse roots. Ranomi is wereldtop. Ook niet na het behalen zaterdagavond 28 juli van een zilveren medaille met haar drie medezwemsters op de 4x100 meter vrije slag. Inge Dekker, Marleen Veldhuis, Femke Heemskerk en Ranomi Kromowidjojo konden niet hun Olympische titel van vier jaar geleden in Peking verzilveren. De Nederlandse estafettezwemsters werden in de finale geklopt door Australië. Het is de eerste medaille voor Nederland in Londen. De Nederlandse zwemsters zwommen een tijd van 3:33.79. De Australische dames zwommen met 3:33.15 een nieuw Olympisch record.

Het nut van Tan’s workshops
De aandacht in beeld, op de Surinaamse televisie, is ook niet om over naar huis te schrijven. De STVS (Surinaamse Televisie Stichting) had met veel bravour bekendgemaakt de exlusieve uitzendrechten verworven te hebben voor de Olympische Spelen. De bekende Nederlandse sportcommentator en personality Humberto Tan werd begin juli zelfs voor een paar dagen naar Paramaribo gehaald om in het Mariott Hotel workshops te verzorgen aan met name sportjournalisten.  Daaraan werd onder andere deelgenomen door leden van het presentatieteam van de STVS.

De praktijk toont echter dat de STVS live beelden overneemt van International Media Content Ltd (IMC), dat in totaal 396 uren op de televisie en 130 uren op de radio mag uitzenden. Tussen de diverse beelden van uiteenlopende sportdisciplines worden kijkers in Suriname geconfronteerd met commentaren van een presentator en een gast van IMC. Geen enkele keer is een Surinaamse presentator te zien en geen enkele keer besteedt de STVS speciale aandacht aan de prestaties van een Surinaamse Olympische sporter.

De Spelen zijn op dit moment slechts twee dagen onder weg, wie weet en hopelijk verschijnt er toch plotseling een kwalitatief goede Surinaamse sportpresentator in beeld. Het uitzenden van vervelende en irritante reclames van de ongeveer twaalf sponsors van de Olympische uitzending en dus van de STVS blijken belangrijker dan het in beeld brengen van en het aandacht besteden aan de vijf Surinaamse sporters.

Op dit moment lijkt het erop dat de door Tan gegeven workshops weinig zoden aan de dijk hebben gezet. De Surinaamse media blijven op een vrij amateurische wijze door- en aanmodderen.

De STVS blijkt niet eens de moeite te hebben genomen om op de wesite van de zender het uitzendprogramma te wijzigen in verband met de Spelen.

Wat gaan we in Suriname nog lezen over Chinyere, Kisten en Jurgen?
Nog drie Surinaamse Olympische sporters treden de komende dagen aan: zwemster Chinyere Pigot op 3 augustus, atleet Jurgen Themen een dag later en atlete Kirsten Nieuwendam op 6 augustus.

Hopelijk worden de Surinaamse media op tijd wakker en krijgen deze sporters de aandacht die zij verdienen, of ze nu winnen of verliezen. Het kunnen deelnemen aan de Olympische Spelen, en daarmee ook Suriname onder de aandacht brengen, is een hele prestatie op zich.

Noot:
Ik mag aannemen en hopen dat bijvoorbeeld De Ware Tijd en de Times of Suriname morgen, maandag 30 juli, op z'n minst berichten over de prestaties van de Surinaamse Olympische sporters, in de papieren krant en op hun websites. Het is dan wel mostert na de maaltijd, soit. Maar, voor wat betreft de websites hadden de redacties er natuurlijk voor kunnen zorgen dat in het weekeinde al over de Surinaamse sporters bericht was......

Maandag 30 juli blijkt dat GFC Nieuws, dat tot deze dag met geen woord heeft bericht over de Surinaamse Olympische sporters, wel een zeer ongenuanceerde en denigrerende mening heeft over de kwaliteit van de sporters en van de campagne 'Suriname op weg naar Goud':

'Binnen de sportwereld wordt het project “Suriname op weg naar goud” gezien als een lachertje. In gesprek met GFC Nieuws zeggen sportkenners dat het overduidelijk is dat de huidige Surinaamse sporters die deelnemen aan de Olympische Spelen echt wel zijn gegaan om mee te doen maar niet om prestaties neer te zetten. De gloriedagen van Letitia Vriesde (zilver) en Anthony Nesty (goud en brons) zijn voorbij en gezien de prestaties van deze categorie sporters zal het wel zeker wel twintig jaren duren voordat er weer een sporter opstaat die medailles zal kunnen behalen tijdens een van de komende Olympische Spelen.

QN Sports ging in zijn programma van zondagavond nog verder. Het stelde dat geen enkele van deze deelnemers die nu in London zijn, een finaleplaats zullen behalen. Het resultaat is al geleverd. Twee deelnemers zijn al uitgeschakeld. Een bij het zwemmen en een bij badminton. QN Sports bekritiseerde ook het feit dat niet de snelste sprinter is afgevaardigd, maar de atleet die als tweede is gekwalificeerd.

Verschillende personen zijn van mening dat meedoen belangrijk is maar dat het ook een eer is voor een atleet om een medaille te behalen voor zijn land. Hiervan uitgaand besloot de regeringsleider, de huidige president Desi Bouterse, toen in 1984 om ons land niet te laten deelnemen aan de Olympische Spelen van dat jaar in Los Angeles, USA. Hij stelde dat als Suriname niet kon opvallen op het erepodium zij ook niet hoefde op te vallen als het land met de slechtste prestaties. Als rasechte sportman verleende hij dit jaar als staatshoofd zijn medewerking wel. Maar “Suriname op weg naar goud” is wel een lachertje naar de regering en de gemeenschap toe.'

Het Dagblad Suriname liet zich dinsdag 7 augustus 2012 weer eens van haar meest negatieve kant zien. Deze krant weet geen enkel positief woord op te kunnen brengen over de persoonlijke prestaties van de vijf Olympische sporters. De krant baseert zich alleen op de behaalde eindtijden en oordeelt vervolgens heel kort door de bocht. Dit is de tekst van het artikel zoals het op 7 augustus in de krant verscheen:

'Net als de andere Olympiërs heeft Kirsten Nieuwendam ook teleurgesteld met haar optreden tijdens de Olympische Spelen in London. In een jaar waarop ze binnen een maand 4 keer het Surinaams record op de 200 m verbrak, liep ze ruim 0,2 seconden onder haar personal best van 23,47 seconden. In een heat met de Jamaicaanse Veronica Campbell-Brown eindigde Nieuwendam als 8e uit 9 deelnemers. Ze haalde een tijd van 24,07.

Met Nieuwendam is de Spelen voor Suriname afgelopen. De zwemmers Diguan en Chinyere Pigot, atleet Jurgen Themen en badmintonspeler Virgil Soeroredjo waren allemaal eerder al in de eerste ronde uitgeschakeld. De Pigots, Themen en Nieuwendam deden mee om hun persoonlijke tijden te verbeteren. Allemaal hebben gefaald hierin.'

Hoe belangrijk is Suriname nog voor de Wereldomroep?

Door bakra beschilderde autowrakken in Moengo is belangrijkste Surinaamse nieuws

Zit gemiddelde Surinamer in de wereld op dit soort berichten te wachten?

27-07-2012   COLUMN  Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – In Nederland is de bekende jaarlijks in de zomer terugkerende komkommertijd weer aangebroken in de media. Maar, dat dat ook geldt voor de Surinaamse redactie van de Wereldomroep komt toch wat vreemd over. Maar, anders dan dat kan de publicatie op donderdag 26 juli 2012 van een artikel over een kunstenaar die te Moengo autowrakken van een kleurtje voorziet, niet geïnterpreteerd worden: komkommernieuws.

Komkommertijd....

Vreemd, want Suriname kent geen zomerse komkommertijd en er is dan ook genoeg interessant nieuws, ook voor de Wereldomroep. Wat te denken van de ABOP van Assembleelid Ronnie Brunswijk die als een soort vroege Kerstman met drie helikopters vol cadeaus het binnenland invloog om zieltjes te winnen onder de bewoners van diverse dorpen met aantrekkelijke loterijen, maar vooral met aantrekkelijke prijzen: koelkasten, vrieskisten, buitenboordmotoren, een korjaal, een bouwkavel, vliegtickets naar Trinidad & Tobago en zelfs een auto.

De Surinaamse redactie van de Wereldomroep is voor haar nieuwsvoorziening uit Suriname onder andere afhankelijk van artikelen van haar correspondent in Paramaribo, Harmen Boerboom. Tja, en deze Boerboom maakte kennelijk een uitstapje naar Moengo en stuitte daar op een jonge Nederlandse kunstenaar die autowrakken aan het beschilderen was. ‘Jeetje, wat leuk voor een aardig artikeltje voor de Wereldomroep’, moet hij ter plekke gedacht hebben. Dat is het, aardig, amusant, leuk en Nederlandse komkommertijd-waardig.

Maar, wat doet Boerboom met het echte Surinaamse nieuws voor de Wereldomroep (waarvoor hij sinds 7 juli 2009 de Surinaamse correspondent is) en de NOS, voor welke omroep hij sinds juli 2011 de correspondent in Suriname is?

Nieuwswaardige onderwerpen blijven links liggen

De Surinaamse afdeling van de Wereldomroep op haar website bekijkend lijkt het erop alsof de correspondent veel nieuwswaardige onderwerpen links laat liggen. Mogelijk durft hij niet echt hard Surinaams nieuws te belichten voor de NOS en de Wereldomroep.

Hij heeft zich een aantal malen via media uitgelaten over de uitoefening van het journalistieke vak in Suriname en de eraan verbonden vermeende risico’s. Zo liet hij in november 2011 in het Surinaamse opinieblad Parbode weten dat de ‘journalistieke status’ in Suriname anders is. Maar, wat voor status? Moet je hier als journalist een zekere status hebben?? Het is gewoon een beroep, net zoals een vuilnisman, accountant, bakker, freelance schrijver of goudzoeker. Status? Nee hoor, ai baja.  

In hetzelfde interview stelde Boerboom dat in Suriname een journalist gezien wordt ‘als iemand die uit is op sensatie. Dat maakt het soms wel eens moeilijk om toegang tot informatie te krijgen. Zeker als je een kritisch verhaal wilt maken. Doordat je hier veel minder anoniem bent dan in Nederland, komen negatieve reacties ook eerder bij je terug.’ En daarom, zo geeft de Nederlandse correspondent onomwonden toe, nuanceert hij soms zijn artikelen meer dan hij in Nederland zou doen.
Boerboom: ‘Door het weinige respect voor de journalist moet je voorzichtiger zijn met hoe je iets brengt. Het schrijven van kritisch nieuws wordt al snel gezien als een aanval op een persoon of bedrijf. Dat nieuws wordt vaak nogal persoonlijk opgevat en dan riskeer je hier een pak slaag. Ondanks het feit dat ik geen moeilijke onderwerpen uit de weg ga, probeer ik soms wel een extra nuance aan te brengen. Ik schrijf het dan net iets minder hard op dan dat ik in Nederland zou doen.’

Ik denk dat hij het beroep van journalist iets te hoog inschat op de maatschappelijke ladder en dat hij dat beroep verkeerd uitoefent. Als journalist moet je namelijk onafhankelijk en objectief berichten met als doel de bevolking goed informeren en daarbij moet je geen zelfcensuur toepassen uit een soort – onnodige en overtrokken – angst, angst voor wat? Hoe vaak zijn hier ‘journalisten’ werkelijk bedreigd of geïntimideerd? Volgens mij zijn in Nederland vaker en meer journalisten bedreigd of geïntimideerd dan hier, in Suriname. Maar, dat is een gevoel.

Overigens kan ik het niet nalaten om hier om hier de vraag op te werpen wat voor het journalistieke vak gezien verwerpelijker is: je vak niet goed uitoefenen door zelfcensuur toe te passen en hard nieuws ietwat genuanceerd te brengen en daardoor de werkelijkheid geweld aan te doen of als hobbyist stukjesschrijver gedurende perioden in een tijdsbestek van vijfentwintig jaren een inlichtingendienst behulpzaam te zijn bij het in kaart brengen van extreemlinkse- en dierenrechtenorganisaties die hun doelen trachten te bereiken onder andere door intimidatie, bedreiging en geweld....?

Dat laatste werd namelijk op 7 juni 2011 door Boerboom fel bekritiseerd via de Surinaamse nieuwswebsite Starnieuws. De hobbyist stukjesschrijver zou als ‘journalist’ de journalistieke ethiek hebben geschonden...... Tja, ik heb er al teveel over gezegd en geschreven......soit, maar het zijn nu eenmaal journalisten als Boerboom die zich, daags na en op de dag zelf dat de hobbyist stukjesschrijver zijn verleden in Nederland onthulde in een grote Nederlandse krant, al hun ongenuanceerde en leugenachtige commentaren klaar hadden en zich hebben laten leiden door de inhoud van dat ene artikel. Hoe objectief en onderbouwd waren die te snelle commentaren van vooral Nederlandse journalisten in Paramaribo die nauwelijks goed inhoudelijk waren geïnformeerd.

Hij durfde het wel aan om in 1992, samen met journalist Joost Oranje, een ruim honderdzestig pagina’s tellend boek te publiceren met als titel ‘De 8-decembermoorden: slagschaduw over Suriname’......

Zelfcensuur en genuanceerd berichten

In mei 2010 schreef Boerboom voor de Wereldomroep een column met als kop ‘Journalisten leven met zelfcensuur’. De eerste zinnen uit die column: ‘Terwijl ik opsta uit de plastic tuinstoel voel ik dat iemand achter mij zijn sterke arm tegen mijn keel drukt en mij terugduwt in de stoel. “Meneer Boerboom, blijft u rustig zitten, maar laat me u eerst nog even vermoorden.” Ik kijk om. Het is Desi Bouterse, eind 1993. Een jaar eerder heb ik met mijn collega Joost Oranje een boek geschreven over de decembermoorden. De rol van Bouterse daarbij is in het boek gedetailleerd beschreven. Hij komt er niet goed vanaf.  Ik woon dan nog in Nederland en de eerste reis naar Suriname na het schrijven van het boek voelt anders dan daarvoor. Ik ben niet bang, maar wel alert en een beetje gespannen. En het bezoek aan 'De Berm', de uitspanning bij het NDP-partijcentrum,  voelt als het tarten van een leeuw in een hol. (...)’  

‘(...) Surinaamse journalisten worden bedreigd wanneer ze te onomwonden stelling nemen. En hoewel de aanleiding vaak duidelijk is, en dus ook niet moeilijk te raden valt uit welke hoek de bedreiging komt, is zelden aan te tonen dat er van hogerhand opdracht is gegeven. (...)’

Het onschuldige artikel over het beschilderen door een ‘bakra’ van autowrakken in het oosten van Suriname lijkt er op te duiden dat Boerboom het schrijven van dit soort onschuldige stukjes prettiger vindt om te doen dan te berichten over hard nieuws. Alhoewel gezegd moet worden dat hij veel heeft bericht over Bouterse, de 8 decembermoorden en het proces voor de Krijgsraad, de aangenomen Amnestiewet, maar ook over rukwinden en de gevolgen ervan en andere ‘rampen’.

Interessant actueel Surinaams nieuws, niet interessant genoeg voor Nederlandse correspondenten

Toch blijf ik het betreuren dat in Nederland, onder andere bij de Wereldomroep, het persbureau ANP en de NOS, zo weinig wordt bericht over interessante actuele issues in Suriname. Wat de denken van de grote veranderingen in het Surinaamse onderwijs, de bestuurlijke vernieuwing in het binnenland, de ‘djugu djugu’ over het zogenoemde terugroepen van twee politici uit de Nationale Assemblee, recente ontwikkelingen in de goud- en bauxietsector en de offshoresector of het toestaan door de overheid van de vestiging overlast veroorzakende bedrijven in woonbuurten, zoals recent een verbrandingsoven voor medisch afval?

Kunstzinnig, door een jonge Nederlandse kunstenaar, beschilderen van autowrakken in Moengo is leuk komkommernieuws, maar zit de gemiddelde Surinamer in de wereld nu op dit soort ‘nieuws’ bij de Wereldomroep te wachten uit zijn thuisland?

Stroperigheid rond implementatie grondconversie

Grondconversie komt moeizaam van de grond

22-07-2012  Door: Paul Kraaijer  (SurGoed Magazine, juli 2012)


Via speciale wetgeving hebben Surinamers sinds mei 2010 de mogelijkheid gekregen om percelen van maximaal 2.500 vierkante meter die ze in grondhuur of erfpacht hebben tot hun eigendom te maken door grondconversie. Dat klinkt mooi, om na vele jaren eigenaar kunnen worden van het perceel waar je al jarenlang woont. Toch blijken nog maar weinigen er gebruik van te maken Wat is de oorzaak hiervan?

(Bron foto: eigen foto Kraaijer)

We vroegen het aan notaris mr. Jennifer Vishnudatt. Notarissen hebben een belangrijke rol in het conversie-project. Grondconversieverzoeken kunnen door een notaris worden opgemaakt en ingediend. "Het ministerie van Ruimtelijke Ordening, Grond- en Bosbeheer (ROGB) heeft de notarissen geïnformeerd over de grondconversie zodat zij burgers goed kunnen helpen om de grondconversie soepel te laten verlopen”, vertelt Vishnudatt.

"Wij notarissen werken volgens de richtlijnen die wij begin van  dit jaar hebben ontvangen van het Implementatie Team ter uitvoering van conversie en het ministerie van ROGB, maar het blijkt dat weinig mensen er gebruik van maken."

Voor het pilotproject zijn zes woonwijken uitgekozen: Flora-A en Flora-B, Eerste Rijweggebied, omgeving Paloeloeweg in Saramacca, omgeving Dalhberg en de Van Pettenpolder in Nickerie.

Dat nog weinig mensen gebruik maken van het conversierecht heeft er volgens haar vooral mee te maken dat zodra bekend is welk bedrag zij moeten betalen voor de conversie, men niet snel bereid is om de koop te sluiten. "Veel mensen gebruiken het geld voor aankoop van de grond liever voor andere zaken", aldus Vishnudatt. De prijs die de bewoners moeten betalen, de zogenaamde conversieprijs, is het verschil tussen de grondhuurwaarde en de marktwaarde. Om die waarde te bepalen moet eerst in alle districten de markt- en grondhuurwaarde van percelen worden vastgesteld. De overheid gaat dit jaarlijks doen.

Vishnudatt: "De grondprijzen verschillen sterk per gebied. Betaal je in Para voor een vierkante meter tussen de 18 en 30 Surinaamse dollar, in de omgeving van de 1^e Rijweg-Zorg en Hoop zijn er percelen met een prijs die varieert tussen de 70 en 150 Surinaamse dollar per vierkante meter."

Volgens Vishnudatt kunnen mensen met eenvoudige zaken, zonder boedelzaken of hypotheek, rechtstreeks naar ROGB om een eigendomsakte te verkrijgen. Wat ingewikkelder gevallen kunnen bij een notaris terecht. De minister wil vooralsnog niet dat de notaris een eigendomsakte laat passeren. Vishnudatt: "Het is de bedoeling dat de ROGB-minister een volmacht verstrekt aan de notaris om de overdrachtsakten namens hem te kunnen tekenen ofwel passeren. De vorige minister van ROGB was nog niet zo ver om een dergelijke volmacht uit te brengen. Er werd gekeken naar andere mogelijkheiden dan een volmacht, maar nu er een nieuwe minister is, wachten wij af wat hij hierover zal beslissen. Voorlopig begeleiden wij de cliënten met het opmaken en indienen van de verzoekschriften van conversie."

Moeizame start
De zogeheten ‘Conversie Wet voor Domein Grond’ (aangenomen in 2003) is in mei 2010 in werking getreden, na een voorbereiding van zeven jaar door de minister van Ruimtelijke Ordening, Grond- en Bosbeheer (ROGB) in de vorige regering, Michael Jong Tjien Fa. Vanaf het begin is er kritiek geweest dat te weinig bekendheid aan de wet werd geggeven. In augustus 2011 moest de minister van ROGB, Simon Martosatiman, erkennen dat conversie van grondhuur- en erfpachttitels naar eigendom bij de start nog niet landelijk zou kunnen plaatsvinden. Achter de schermen werd namelijk nog druk gewerkt aan het conversieproject, maar ook aan de Wet Verkoop Domeingrond die door een speciale commissie werd voorbereid. Het ministerie was er nog niet klaar voor.

Eind oktober 2011 maakte de regering Bouterse-Ameerali bekend dat ze verwachtte 100 miljoen Surinaamse dollars te zullen gaan verdienen bij het omzetten van grondhuur en erfpacht naar eigendom. Het ministerie van ROGB wilde nog in 2011 met het plan beginnen.

In maart van dit jaar bleek echter dat het ministerie nog bezig was met de laatste technische werkzaamheden voor de start van de grondconversie. ROGB was nog bezig met het voeren van overleg met banken die de financiering voor aanvragers gaan verzorgen. Ook zou het ministerie gesprekken houden met notarissen inzake wet- en regelgeving. Daarnaast werd binnen het ministerie druk gewerkt aan het opzetten van een speciale afdeling voor conversie en aan het versterken van enkele ministeriële afdelingen.

Het hoofd voorlichting van het ROGB verklaarde tegenover journalisten dat de conversie uiterlijk begin april zou beginnen. Via een speciale mediacampagne zou bekend worden gemaakt wanneer de conversieverzoeken bij ROGB kunnen worden ingediend.

Het was begin juni niet duidelijk hoe het loopt met de conversie-aanvragen bij het ministerie van ROGB. Zowel het ministerie als de heer R.J.S. Kensenhuis van het Implementatie Team ter uitvoering van conversie van dit ministerie waren niet bereikbaar voor een reactie.

CV's, workshops, diploma's en veel gebakken lucht

Je wordt doodgegooid met workshops en 'master classes'

21-07-2012   COLUMN   Door: Paul Kraaijer


Suriname lijkt bedolven te worden onder workshops, 'master classes', informatie bijeenkomsten en diploma's. Hier kom je met het ontvangen van je schooldiploma zelfs op de landelijke televisie, in het Surinaamse journaal of in het Surinaamse EenVandaag. Het grote uitgestrekte Suriname is eigenlijk net zo klein als een Nederlandse provinciestad, maar zelfs daar worden diploma-uitreikingen niet door de regionale omroep in beeld gebracht.

Maar, hoe zinvol en waardevol zijn al die workshops en 'master classes' die hier bijna dagelijks worden gegeven.... Je wordt er haast mee 'doodgegooid'.

En wat is de waarde van al die ontvangen mooi vorm gegeven 'diploma's' en 'certificaten' die worden uitgereikt tijdens vermeende officiele bijeenkomsten, waar 'journalisten' als bijen op een pot honing op af stormen....en waar afgestudeerden in hun meest nette kleding rondhuppelen als blije veulens in de weide met op de hoofden de bekende zwarte, rode, gele of groene 'academische baret' - die je in Nederland in een feestartikelen winkel zou kunnen kopen - om alles nog interessanter te doen lijken. Handjes worden geschud, hier en daar een voorzichtige bosie en er moet vooral veel gelachen worden in de lens van een foto- of videocamera.

Natuurlijk, studeer je af aan de Anton de Kom Universiteit dat hoort dat zo, maar hier hoort dat ook als je op andere hogere scholen, zoals een lerarenopleiding, afgestudeerd bent en je diploma ontvangt. Het oogt allemaal wat overdreven, maar de blijdschap van de afgestudeerden is echt en oprecht. Alhoewel, wanneer je op televisie ziet hoe bijzonder hysterisch sommige studenten en scholieren voor de camera van bijvoorbeeld Apintie's 'In de Branding' reageren als ze te horen hebben gekregen dat ze geslaagd zijn, dan kan ook de grootste kritikaster er niet omheen dat het behaalde diploma van enorm groot belang moet zijn voor de geslaagde.

Suriname is verzot op diploma's, certificaten, zogenoemde 'titels' en ellenlange cv's, waarvan je duizelig wordt door alle 'dure' benamingen, titels, workshops en dan ook nog veelal in het Engels....tja, ai baja, tres chique toch, dr., drs., prof., mr. ..... En ja, 'bachelor, klinkt ook niet slecht, toch.

Overigens liet het Assembleelid Ronny Asabina - van de partij met de welhaast Middeleeuws klinkende naam 'partij voor Broederschap en Eenheid in de Politiek', BEP - op 28 mei 2011 in De Ware Tijd optekenen dat 'Surinaamse wetenschappers' 'titel- en cv-geil' zijn...... Hij heeft een punt.

Het oogt en lijkt dus allemaal heel interessant en velen zullen maar wat blij zijn dat zij een zoveelste certificaat of diploma of zelfs een simpele workshop aan hun cv kunnen toevoegen, maar hoe waardevol is zo'n cv......... Is het niet heel veel gebakken lucht en ietwat overdreven?

Verbrandingsoven medisch afval in bewoond gebied

Hoe milieubewust is directeur Bergraaf van ReComSur – Er zit een luchtje aan de oven

Papier en praktijk twee gescheiden werkelijkheden


17-07-2012   Door: Paul Kraaijer

Het afvalverwerkingsbedrijf ReComSur N.V. (Recycling Company Suriname) blijkt al enkele maanden op een perceel aan de Commissaris Weythingweg te Wanica medisch afval ‘proef’ te verbranden in een verbrandingsoven (op de ReComSur-website wordt die tak van het bedrijf omschreven als: Medical Waste Business Unit, Commissaris Weytingweg 127 Oost, Leiding 11 A, Paramaribo – Suriname). Omwonenden, die verbrandingsoven staat dus gewoon in bewoond gebied, ondervinden hinder van de afvalverbranding en maken zich zorgen, omdat het gaat om medisch afval.

‘Waakhond’ opent de aanval op ReComSur en directeur Bergraaf
Het actualiteitenprogramma ‘Waakhond’ van Sky Radio & TV besteede op vrijdag 13 juli 2012 uitgebreid aandacht aan deze zaak. De vertoonde beelden van onder andere de dikke zwarte rook afkomstig uit een schoorsteen van de verbrandingsoven, spraken boekdelen. Bewoners die op korte afstand van het ReComSur-terrein wonen deden hun onthutsende verhaal. De directeur van het bedrijf, Humphrey Bergraaf, werd door een medewerkster van ‘Waakhond’ telefonisch benaderd met een serie kritische vragen over de aanwezigheid van die verbrandingsoven voor medisch afval in een bewoonde buurt.

Hoelang wordt er al medisch afval verbrandt aan de Commissaris Weythingweg, heeft ReComSur hiervoor de benodigde vergunningen, wat voor medisch afval wordt verbrand, zijn de omwonenden ook vòòraf geïnformeerd over de komst van die oven in hun buurt, bent u bereid om in de studio in discussie te treden met enkele omwonenden en worden er ook petflessen verbrand? Dat waren een paar van de vragen aan de heer Bergraaf die op de meeste vragen geen afdoende antwoord wist te geven. Voor wat betreft een eventuele vergunning liet Bergraaf weten dat slechts een Hinderwetvergunning is vereist en dat hiertoe een aanvraag loopt. Maar, al sedert maart van dit jaar wordt in de oven afval verbrand, dus zonder een vergunning. Op de website van ReComSur wordt gesteld dat het bedrijf beschikt over alle vereiste vergunningen voor alle handelingen die te maken hebben met afvalverwerking – ‘ReComSur N.V., has all of the necessary licences relating to waste handling activities in place.’

Buurtbewoners wonen sinds maart onder zwarte giftige rook
Luisterend naar de ontwijkende antwoorden van Bergraaf bekruipt je het gevoel dat er iemand spreekt die het niet zo nauw neemt met het milieu, die niet goed bekend is met wet- en regelgeving, die liever omwonenden uit de weg gaat, die de waarheid niet helemaal spreekt, die omwonenden niet serieus neemt, die zich in het nauw gedreven voelt en misschien ook iemand die op zijn terrein laat in de avond en ’s nachts van alles en nog wat verbrandt en zeker niet alleen medisch afval. Volgens omwonenden worden er namelijk ook petflessen en zelfs computers in de oven gedonderd. Op het terrein liggen vele grote plastic zakken vol petflessen, terwijl het bedrijf voor dat afval een speciale locatie heeft aan de Wayamboweg te Saramacca. De naaste buren van ReComSur aan de Commissaris Weythingweg ondervinden hinder van de rook en de bedrijfsactiviteiten op het terrein van het bedrijf. Bij het verbranden van medisch afval komen ook nog eens diverse giftige stoffen vrij, waaronder zware metalen en dioxine.

‘Waakhond’ was uitgenodigd om bij ReComSur aanwezig te zijn om de ondertekening van een samenwerkingsbijeenkomst tussen het bedrijf en het ministerie van Volksgezondheid bij te wonen. ReComSur ontving van het ministerie in bruikleen een door Amerika geschonken verbrandingsoven voor het verbranden van medisch afval. Toen een ploeg van ‘Waakhond’ bij ReComSur arriveerde, bleek dat de ondertekening op het laatste moment was verplaatst naar het ministerie. Kennelijk voelden zowel ReComSur als het ministerie nattigheid en hadden zij liever toch geen vertegenwoordigers van de pers op het bedrijfsterrein: er zouden slapende honden wakker gemaakt kunnen worden......

WASPAR en haar defecte verbrandingsoven voor medisch afval

In het kader van mijn onderzoek naar de opslag en verwerking van laag radioactief afval in Suriname tussen juni 2003 en de Nederlandse zomer van 2005, ontving ik op 26 augustus 2004 een brief van een heer George R. Bijnoe, ‘senior officer public relations and communications’ van Suralco. Ik had hem benaderd na verkregen informatie van de Pan American Health Organization, PAHO, dat bij Suralco een verbrandingsoven zou staan. Hij liet mij onder andere het volgende weten:

‘(...) In het verleden hebben wij op verzoek van lokale ziekeninrichtingen uitsluitend gebruikte injectienaalden in onze medische verbrandingsoven te Paranam vernietigd. Teneinde echter te voorzien in de behoefte der ziekeninrichtingen Diakonessenhuis en het St. Vincentius Ziekenhuis te Paramaribo werd in de maand april 2002 een medische verbrandingsoven geschonken aan de Stichting WASPAR voor gezamenlijk gebruik door de beide voormelde ziekenhuizen. Daarbij werd op het management van WASPAR uitdrukkelijk een beroep gedaan andere medische instellingen dan de twee voormelde ziekenhuizen, op hun verzoek, ook van dienst te zijn bij de vernietiging van hun medisch afval. (...)’

Op 30 juni 2005 benaderde ik WASPAR voor nadere informatie en op 15 augustus 2005 ontving ik deze veelzeggende, maar ook nietszeggende, reactie van Stichting Wasserij Particulieren Ziekenhuizen, WASPAR:

‘In verband met genoemd onderwerp deel ik u mede, dat wij u buiten het Ministerie van Volksgezondheid om geen informatie kunnen mededelen. De stg. Wasserij Particuliere Ziekenhuizen valt onder het Min. van Volksgezondheid, het hoogste orgaan m.b.t. de volksgezondheid, dus adviseren wij u uw brief te richten aan deze instantie. Zij zal op haar beurt ons hiervan verwittigen, en indien nodig zelf hierover met u corresponderen.’

Waarom kon WASPAR niet zelf reageren, het is immers gewoon een stichting.
Vervolgens heb ik niets meer vernomen......ook niet van het ministerie, dat diverse malen door mij tijdens mijn onderzoeksperiode is benaderd.

Volgens een in 2006 uitgebracht rapport van drs. Louise Francis Zuilen van de Universiteit van Gent, België, verbrandt WASPAR onder andere ampulen en injectienaalden, oude en niet meer te gebruiken medicijnen van apotheken, handschoenen en verbandmateriaal uit operatiekamers van ziekenhuizen en matrassen en beddengoed van AIDS-patiënten. Uit haar onderzoek werd ook duidelijk dat al het andere medisch afval gewoon op de vuilstort Ornamibo wordt gedumpt, waar het een risico oplevert voor ‘rapers’, mensen die bruikbare spullen voor verkoop zoeken tussen al het afval. De as uit de WASPAR verbrandingsoven wordt ook te Ornamibo gedumpt, aldus het rapport.

ReComSur heeft sinds begin 2011 verbrandingsoven te Saramacca......
In februari 2011 werd bekend dat ReComSur met een door het ministerie van Volksgezondheid ter beschikking gestelde vrachtwagen medisch afval zou gaan inzamelen. In een opgesteld contract werd opgenomen dat het medisch afval wordt vernietigd in ‘een nieuwe verbrandingsoven van haar bedrijfsplant in Saramacca’, aan de Wayamboweg 54. Bij de ondertekening liet de directeur van ReComSur, Humphrey Bergraaf, weten dat het verbranden van medisch afval volgens internationale normen en regels gaat geschieden. Gebruikelijk was dat medisch afval ‘gewoon’ werd verbrand op de Hindoestaanse cremeerplaats te Weg naar Zee. Verbrandingsovens mogen niet in bewoond gebied worden geplaatst. ReComSur maakte verder bekend dat een tweede oven zou worden aangeschaft ‘om metalen, zoals naalden, te smelten’; dat is mogelijk de oven die sinds maart van dit jaar aan de Commissaris Weythingweg staat.

Zo’n anderhalf jaar later, 13 juli 2012, wordt bekend dat ReComSur van het ministerie van Volksgezondheid een verbrandingsoven in bruikleen krijgt om medisch afval te verwerken en te verbranden. Daartoe werd op 11 juli 2012 een overeenkomst ondertekend in het ministerie. Behalve de nieuwe ReComSur-oven zijn er nog twee verbandingsovens voor medisch afval in Suriname: WASPAR beschikt over een oven, maar die zou ‘kapot’ zijn en het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP) heeft ook een verbrandingsoven, maar die zou ‘verplaatst’ moeten worden.

Onduidelijk is wat WASPAR nu doet met medisch afval en hoelang haar oven al ‘kapot’ is en waarom de oven van het AZP ‘verplaatst’ moet worden en naar waar...... Zowel het AZP als mevrouw Marthelise Eersel,  directeur van het ministerie van Volksgezondheid, waren ‘niet bereikbaar’ voor een reactie.

Het is niet de eerste keer dat WASPAR te kampen heeft met een defecte verbrandingsoven. Eind september 2006 werd bekend dat diverse medische instellingen al maandenlang zaten opgescheept met vuile en gebruikte medische spullen die ze niet kwijt konden. Reden: een defecte verbrandingsoven bij WASPAR. Toenmalig minister Celsius Waterberg van Volksgezondheid was niet op de hoogte dat de oven al enkele maanden kapot was.

Onhandig optreden ministerie van Volksgezondheid

Mevrouw Marthelise Eersel, liet in het ABC actualiteitenprogramma ‘Magazine 4’, vrijdagmiddag 13 juli, weten dat onderzocht gaat worden waar de oven geplaatst gaat worden. Maar die oven – volgens omwonenden – staat al sinds maart van dit jaar op het terrein van ReComSur aan de Commissaris Weythingweg/Leiding 11A en is ook sinds die maand een paar malen per dag in werking. Ook zei mevrouw Eersel dat omwonenden nog geïnformeerd gaan worden door het ministerie over de verbrandingsoven. Dat lijkt de omgekeerde wereld. Normaal gesproken ga je als overheidsinstantie of als ReComSur eerst burgers fatsoenlijk informeren over plannen en voornemens om vervolgens al dan niet tot uitvoering ervan over te gaan. Een ander opmerkelijk gegeven is dat gewone burgers geen huishoudelijk afval op de eigen percelen of in bermen of in trenzen meer mogen verbranden. Dit plaatst het verbranden van medisch afval in een verbrandingsoven op een perceel in een bewoonde omgeving te Wanica in een bedenkelijk daglicht en het lijkt op het meten met twee maten en inconsequent overheidsoptreden.

Kwestie stinkt
Deze hele kwestie stinkt aan alle kanten. Zowel voor wat betreft het handelen van ReComSur als vermeend milieubewuste onderneming, maar ook voor wat betreft het amateurische en onzekere handelen van het ministerie. ReComSur plaatst een verbrandingsoven in bewoond gebied en de overheid heeft dat toegestaan. De kwestie stinkt ook, omdat het er sterk naar riekt dat ReComSur in de oven ook grote hoeveelheden ander afval, vooral petflessen, aan het verbranden is. De dikke zwarte rookpluimen die uit de korte schoorsteenpijp walmen lijken te duiden op verbranding van plastic materialen.

De directeur van ReComSur is ook nog eens secretaris van de stichting Suriname Waste Management, SuWaMa, die zich samen met de Surinaamse gemeenschap, het bedrijfsleven en de overheid inzet voor een schoner Suriname. Volgens de website van de stichting is dit haar ‘missie’: ‘Het is onze missie om het bewustzijn van de Surinaamse samenleving en bedrijven stelselmatig te verhogen zodat zij op verantwoorde wijze omgaan met milieu, energie en afval. Op naar een schoner Suriname!’

Verder is Bergraaf sinds februari 2011 directeur (‘CEO’) en oprichter (‘founder’) van Suriname Offshore Marine Services, een servicebureau op het gebied van off-shore drilling activiteiten voor oliemaatschappijen (ReComSur houdt zich ook bezig met verwerking van afval uit de on- en offshore industrie en het schoonmaken van opslagtanks)......en sinds juli 2010 directeur van Match Business Consultancy N.V., advisering op het gebied van duurzaam ondernemen. ...... en zo kun je je eigen bedrijven voor elkaar laten werken.......

Aanzien aangetast
De begin dit jaar in alle stilte op het terrein van ReComSur aan de Commissaris Weythingweg geplaatste verbrandingsoven voor medisch afval, heeft het aanzien van het bedrijf als een milieubewust bedrijf aangetast.

Directeur Bergraaf schermt graag met het milieubewustzijn binnen het bedrijf. Dat werd in november 2011 duidelijk toen het zogenoemde ISO 9001:2008 (kwaliteitsmanagement) en 14001 (milieumanagement) werd behaald. Een trotse Bergraaf liet toen weten: ‘Met het behalen van deze ISO certificaten wordt aangegeven dat wij continu onze werkwijze zullen verbeteren en ook steeds de kwaliteit zullen verhogen hierdoor zal ReComSur N.V. ook beter en meer rekening houden met de diverse milieuaspecten en milieueffecten en daar waar nodig de impacts van deze milieueffecten direct tot minimum beperken.’

(De ISO 9001 is de internationale norm voor kwaliteitsmanagementsystemen. De organisatie ISO (Genève) staat in voor het opstellen en beheren van duizenden verschillende normen. De meeste hiervan zijn productgericht, maar enkele normen slaan op generieke managementsystemen. Verreweg de bekendste is de ISO 9001. Volgens de ISO 9001 standaard moet het kwaliteitsbeleid van het bedrijf op papier staan en moet dit beleid bekend zijn bij alle medewerkers. De organisatie moet zorgen voor het verhogen van de klantentevredenheid door te voldoen aan de eisen en wensen van de klanten en aan de wettelijke eisen die van toepassing zijn op het product of de dienst van de organisatie. Daarnaast moet de organisatie de bedrijfsprocessen beheersen en die ook kunnen aantonen. Nadat een externe audit is uitgevoerd, kan het bedrijf een certificaat ontvangen waaruit blijkt dat voldaan wordt aan de eisen van de standaard. Dat is een teken voor het bedrijf en haar klanten dat zij op een vooraf gestelde en gestructureerde manier aan kwaliteitsmanagement (zorg, beheersing en borging) doet. Dit is echter geen garantie voor een kwalitatief goed product.)

Milieubewustzijn bij ReComSur ver te zoeken......
In de praktijk blijken echter milieuaspecten en milieueffecten geen enkele invloed te hebben op de commerciële wijze waarop ReComSur wordt geleid. Het constante schermen met ISO-certificering en –normen door Humphrey Bergraaf lijkt misplaatst en van geen enkele importantie.

Papier en praktijk zijn twee gescheiden werkelijkheden, zeker voor wat betreft het vermeende milieubewuste ReComSur. Bergraaf was niet bereikbaar voor commentaar.

Noot:
Voor wie wil weten wat binnen de Pan American Health Organization (PAHO) / World Health Organization (WHO) de definitie is van 'medisch afval', klik hier.

(Bron foto verbrandinsgoven WASPAR)

Voor het artikel had ik op 13 juli de heer Bergraaf met een paar vragen via email benaderd. Pas op 19 juli ontvang ik een - begrijpelijke - geïrriteerde reactie. Hieronder een paar van zijn opmerkingen.

'Dat er rook uit de schoorsteen komt is een zeer normaal verschijnsel bij een verbrandingsoven.'

'Gelet moet worden op de concentratie van de uitstoot en niet omdat er rook uit de schoorsteen komt is dat per definitie verkeerd/slecht/giftig.'

'De radius van deze oven is gesteld op 50 meter. Op deze afstand zijn er geen bewoners. Aan de achterkant van het terrein is er een kanaal en bos, aan voorzijde bewoners op 200-300 meter afstand, rechterzijde 75 m een bewoonster en linkerzijde 150 m een leegstaand pand, althans nooit een bewoner aangetroffen.'
'Door een brand bij Waspar is de verwerkingscapaciteit daar komen weg te vallen. ReComSur die de oven reeds 7 maanden had gestald in een lood werd gevraagd te helpen dit probleem op te lossen, noodzaak en noodsituatie.'

'Uw conclusies t.a.v. het niet bekend zijn met wet en regelgeving verwijs ik naar het rijk der fabelen.'

'Hoe kunnen wij geheel gratis plastic flessen en computers ophalen en die gaan verbranden? Wij zijn geen dief van onze eigen portemonnee. Gratis zakken verstrekken en gratis ophalen en dan verbranden???'

'Aan een zijde van terrein te Leiding is er een scheidingsstation waar alle plastic flessen/toners/blikjes/ gesorteerd worden voor verdere verwerking aan de Wayamboweg.
Nooit is gesteld dat de oven aan de Wayamboweg zou komen te staan. In eerste aanleg was er sprake van het district Saramacca.'

'Dat ik mijn bedrijven voor elkaar laat werken, wat niet zo is maar stel dat dan nog is dat geen misdaad.'

'Zonder een bezoek te brengen aan ons bedrijf schrijft u een artikel dat totaal niet op waarheid berust.'

'Ik zal u per direct uit ons bestand laten verwijderen want een gedegen journalist doet eerst onderzoek alvorens aantijgingen te doen die u niet kan waarmaken.'

Mijn reactie:

'Ik vind het jammer dat u zo reageert, vooral daar ik u op 13 juli via email een aantal vragen heb gesteld waarop geen enkele reactie is ontvangen. Dus, voordat ik mijn artikel heb geschreven, heeft u de kans gehad te reageren. Dat u nu pas reageert, nadat het programma Waakhond hierover heeft bericht, betreur ik. Natuurlijk begrijp ik uw reactie, want het is nooit leuk als er eens een wat meer kritisch artikel verschijnt en dan nog slechts op op een hand te tellen webblogs. Had u gereageerd als het artikel een wat meer positieve inhoud zou hebben gehad?

Voor de duidelijkheid, ik ben geen journalist, maar een schrijver/blogger en ik heb u de gelegenheid geboden om op mijn email van 13 juli jongstleden te reageren en ik heb zeker geen 'aantijgingen' gedaan. Als u de tekst eens goed zou lezen ziet u dat ik met regelmaat het woord 'lijkt' gebruik hetgeen niet een stelligheid of feit impliceert. De informatie in mijn artikel is afkomstig uit allerlei openbare bronnen en media-artikelen. Ik heb zelf werkelijk niets verzonnen alleen hier en daar zelf conclusies getrokken en dat mag ik als onafhankelijk schrijver/blogger doen. Het zijn mijn conclusies, goed of niet goed.

Als u beweert dat het artikel niet op waarheid berust, waarom heeft u dan niet gereageerd op eerdere publicaties in de media over bijvoorbeeld uw 'plant' te Saramacca? (http://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/4636)

Natuurlijk doet u goed werk voor het milieu, maar deze kwestie rond uw verbrandingsoven was/is op zijn zachtst gezegd niet erg handig en dan is het voorstelbaar en voorspelbaar dat er op een moment kritiek komt. Feit is dat een milieubedrijf een verbrandingsoven voor medisch afval sinds maart van dit jaar - ook al was het een noodsituatie - in werking heeft gehad in bewoond gebied zonder vergunning en ja, op uw website, staat werkelijk dat u beschikt over alle vereiste vergunningen.

Ik heb niet als feit gesteld dat petflessen en computers worden verbrand, dat beweren omwonenden. Dat u uw bedrijven mogelijk voor elkaar laat werken is inderdaad geen misdaad en dat heb ik ook nergens geschreven, het zegt alleen iets over hoe u werkt, niets meer en niets minder. U verwerkt o.a. offshore afval en heeft een servicebureau dat voor die sector werkt.......handig, toch. Natuurlijk, geen probleem, maar wel feitelijke informatie die ik in het artikel heb verwoord.

Dat u mij uit uw bestand verwijderd vind ik prima, immers wat heb ik van u de laatste jaren mogen ontvangen?

Overigens hoop ik dat mensen eerst eens artikelen goed lezen alvorens met allerlei beschuldigingen te komen, dan zal snel duidelijk worden dat 99% van de beschuldigingen ongegrond zijn.

Net als u hoop ik dat er snel wetgeving komt, maar ja, hoelang wacht Suriname al op een Milieuwet? U zou juist blij moeten zijn met de kritische houding van velen ten aanzien van uw verbrandingsoven en dat mensen zich zorgen maken om het milieu en hun gezondheid. Mensen die zonder dat zij vooraf zijn geinformeerd, geconfronteerd zijn met een verbrandingsoven in hun omgeving.

Ik hoop dat wet- en regelgeving snel op orde zijn en dat u gewoon uw werkzaamheden binnen die wet- en regelgeving kunt uitvoeren, want u bent wel een pionier als het gaat om de verwerking van petflessen, maar dat was in deze case niet aan de orde.'

Seedorf nauwelijks dag in Rio de Janeiro: boete voor rijden zonder rijbewijs

Seedorf staande gehouden bij alcoholcontrole

07-07-2012  Door: Paul Kraaijer

De nieuwe sterspeler van de Braziliaanse club Botafogo is nauwelijks een dag in Rio de Janeiro, thuisbasis van zijn nieuwe club, of hij werd al staande gehouden door de politie.

Hij reed vanochtend over de Avenida Vieira Souto, aan de rand van Ipanema in het zuiden van de stad.

Volgens diverse Braziliaanse media werd hij zaterdagmorgen rond kwart over een staande gehouden in het kader van de droogleggingsactie ‘Blitz da Lei Seca’ van de politie. Volgens een woordvoerder van de deelstaatregering moest Seedorf ook een ademtest doen. Hij bleek echter geen alcoholhoudende drank te hebben gedronken.

Het rijden zonder rijbewijs leverde hem wel een boete op van iets meer dan vijftig Amerikaanse dollar.

Seedorf is vanmiddag officieel voorgesteld aan de fans van Botafogo in het Engenhão stadion voor de wedstrijd tegen Bahia, geldig voor de 8e ronde van het kampioenschap.

(Bron foto)

Suriname niet aanwezig bij 64e jaarvergadering IWC te Panama

Stemrecht Suriname sinds 2011 opgeschort wegens contributieachterstand

Plan voor walvisreservaat in Zuid Atlantische Oceaan verworpen

02-07-2012 Door: Paul Kraaijer


De 64e jaarvergadering van de Internationale Walvis Commissie, IWC, is vandaag begonnen in Panama Stad. Maar, zonder deelname van de Surinaamse afgevaardigde. Suriname blijkt al sinds 29 mei 2011 binnen de IWC geen stemrecht meer te hebben. Het stemrecht is voor onbepaalde tijd opgeschort. De reden is een achterstand in de contributiebetaling. Mr. Muriel Wirjodirjo, die Suriname bij de IWC vertegenwoordigt, is deze dagen dan ook niet aanwezig tijdens de 64e jaarvergadering van 2 tot 6 juli 2012.

Het opschorten van het stemrecht voor Suriname werd 2 juli bevestigd door mr. Dr. Simon Brockington van het secretariaat van de Internationale Walvis Commissie in het Britse Cambridge: ‘Just to confirm that the voting rights of Suriname are still suspended’,aldus Brockington. Ook kon hij bevestigen dat de Surinaamse afgevaardigde bij de IWC afwezig is in Panama.

Mr. Muriel Wirjodirjo, waarnemend hoofd Kust-, Binnenwateren- en Diepzeevisserij (KBD) van het ministerie van Landbouw,Veeteelt en Visserij (LVV), is sinds 1 juni vorig jaar de Surinaamse afgevaardigde bij de IWC. Behalve het stemrecht voor Suriname, werd dat recht ook opgeschort vanwege contributieachterstand voor Belize, Congo, Guinea, Mali, Mauritanië, Slowakije, St, Lucia en St. Vincent en de Grenadines. Het opschorten van het stemrecht is vermeld in het eindverslag van de voorzitter van de 63e IWC-vergadering die vorig jaar plaatsvond op het Britse Kanaaleiland Jersey in de tweede week van juli.

Tijdens de 64e jaarvergadering van de IWC, die nog tot 6 juli duurt in Panama Stad, was één van de meest belangrijke agendapunten het voorstel van Brazilië, Argentinië, Uruguay en Zuid-Afrika om een ‘South Atlantic’ walvisreservaat te creëeren. Het reservaat zou een gebied beslaan vanaf 40 graden zuid van de evenaar in de Atlantische Oceaan en wateren van de Afrikaanse kust tot Zuid-Amerika en grenzen aan al bestaande IWC-reservaten in de Indische Oceaan en zuidelijker gelegen oceanen. In het gebied leven 52 walvissoorten die met het instellen van het reservaat bescherming zouden gaan genieten.

Al enkele jaren wordt hierover gediscussieerd. Het plan zag het eerste levenslicht tijdens de 50e IWC jaarvergadering in 1998 in Oman en het kwam vandaag, 2 juli 2012, weer in stemming. Bij de stemming was een drievierde meerderheid vereist. Tijdens discussies werd al duidelijk dat er geen overeenstemming kon worden bereikt.
Uiteindelijk stemden achtendertig landen voor en éénentwintig tegen. Onder de voorstemmers vooral Latijns-Amerikaanse landen als Argentinië, Brazilië, Chili, Colombia, Costa Rica, Ecuador, Peru, Dominicaanse Republiek, Mexico, Panama en Uruguay. Onder de tegenstemmers vooral pro-walvisvangstlanden zoals IJsland, Japan en Noorwegen, maar ook landen als Cambodja, China, Ghana, Grenada, Laos en Mongolië.

De Latijns-Amerikaanse indieners van het plan konden in ieder geval vandaag in Panama Stad niet rekenen op de stem van Suriname. Suriname zal eerst aan zijn betalingsverplichtingen moeten voldoen. Tot dat moment heeft het Surinaamse lidmaatschap van de Internationale Walvis Commissie geen enkele zin. De stem van Suriname zou zeer waarschijnlijk een 'neen' zijn geweest, dus tegen het walvisreservaat. Suriname volgt immers in de IWC altijd Japan.......

Via de nieuwswebsite Starnieuws werd vandaag, maandag 2 juli 2012, wel bekend dat Monique Pool namens haar Green Heritage Fund Suriname aanwezig is in Panama Stad bij de IWC jaarvergadering. Zij zou sinds november 2011 deeluitmaken van een netwerk van zo’n vijftig Latijns Amerikaanse ngo’s - non gouvernementele organisaties - die het maatschappelijk middenveld vertegenwoordigen’. Niet duidelijk is welk netwerk het is en welk maatschappelijk middenveld zij zouden vertegenwoordigen.

Pool houdt zich vooral bezig met de dolfijnen in de monding van de Surinamerivier en met de opvang van luiaards. Verder was ze in juni 2010 initiatiefneemster van een petitie tegen walvisvangst. Tot heden hebben via het internet slechts 966 personen de petitie ondertekend. De website van het fonds/de stichting/de organisatie biedt verder weinig informatie. Uit het artikel op Starnieuws wordt niet duidelijk waarom Pool bij de IWC in Panama aanwezig is.

Noot:
Voor meer informatie over het Green Heritage Fund Suriname en Monique Pool, klik hier.