maandag 13 april 2020

Journaliste vertelt over verslag doen van de Covifd-19-crisis in Ecuador

'De regering maakt cijfers bekend, maar iedereen weet dat ze veel te laag zijn'

(Bron foto: Twitter)

Dayanna Monroy bericht voor het televisiestation Teleamazonas in de havenstad Guayaquil, het epicentrum van de Covid-19-uitbraak in Ecuador. Zij en haar collega's hebben onlangs bericht over lichamen die zich in lijkenhuizen opstapelen en dagenlang op straat en in de huizen van mensen worden achtergelaten, het resultaat van overvolle ziekenhuizen, uitvaartcentra en begraafplaatsen. 

Monroy noemt zichzelf trots een 'straatverslaggeefster'. In tegenstelling tot journalisten die het virus vanuit de veiligheid van hun huis behandelen, bezoeken zij en haar cameraploeg bijna dagelijks de hotspots in het gebied.

Monroy, een 10-jarige veteraan in tv-nieuws, deed verslag van haar eerste natuurramp in 2016, toen een aardbeving met een kracht van 7,8 de kust van Ecuador trof en ongeveer 700 mensen doodde. Maar, ze zei dat niets haar heeft voorbereid op de verwoesting door Covid-19, die in Ecuador meer mensen per hoofd van de bevolking heeft besmet en gedood dan in enig ander Zuid-Amerikaans land. Onder de slachtoffers is een van Monroy's familieleden.

Het Committee to Protect Journalists sprak vorige week met Monroy in een telefonisch interview. Haar antwoorden zijn bewerkt voor lengte en duidelijkheid.


Was je bereid verslag te doen van de pandemie? 

'Ik had nooit over gezondheidsproblemen gerapporteerd, behalve over verhalen over corruptie bij openbare aanbestedingen voor ziekenhuizen. Vóór het coronavirus was het grootste verhaal dat ik had behandeld de aardbeving. Het eerste wat ik zag was een berg aarde waar een hotel met 18 verdiepingen zojuist was verdwenen. Een man schreeuwde: 'Juan! Luis! Maria! ' Hij was op zoek naar zijn drie kinderen, die in het hotel hadden verbleven. Dat gaf me kippenvel. Je leert hoe je deze crises op het werk kunt aanpakken. Je moet je intuïtie gebruiken.'

'Toen het coronavirus zich begon te verspreiden, stuurde Teleamazonas veel mensen voor hun veiligheid naar huis, zoals oudere werknemers en mensen met reeds bestaande aandoeningen. Het station is nu grotendeels gesloten, op enkele redacteuren na. Vroeger hadden we 11 of 12 rapporterende teams, maar nu hebben we er maar vier.'


Hoe is het om vanuit Guayaquil te berichten? 

'Er is veel heen en weer van uitwisselingsstudenten en arbeiders die reizen tussen Guayaquil en Europa. Daarom waren de eerste gevallen hier. Het was ook moeilijk om de lockdown af te dwingen. Arme mensen leven van mond tot mond en werken in informele banen, dus het is erg moeilijk om te zeggen dat ze thuis moeten blijven. Het is ook een erg hete stad en veel mensen hebben geen airconditioning.'


'Toen mensen stierven, was er een groot probleem met de uitvaartcentra. Ze hebben niets voorbereid op deze crisis. Velen sloten of weigerden lichamen te aanvaarden die besmet waren met het coronavirus omdat ze bang waren. Er waren knelpunten op begraafplaatsen. Dus de mortuaria van het ziekenhuis liepen vol en toen mensen thuis stierven, konden hun familieleden ze nergens brengen. Sommigen lieten ze buiten op de stoep staan, maar dat kan conflicten veroorzaken, omdat de buren boos worden als ze lijken zien waarvan ze denken dat ze besmet zijn. Mijn oom stierf aan Covid-19 en mijn neef moest zijn lichaam drie dagen in de woonkamer van hun huis houden voordat ze hem konden begraven. Hij kocht formaldehyde, omdat de geur zo erg was.'

Hoe bescherm je jezelf? 

'Ik gebruik een gezichtsmasker en handschoenen. Ik bedek de microfoon met plastic. Het is een directionele microfoon, dus ik kan afstand houden van de mensen die ik interview terwijl de camera-operators de zoomlens gebruiken. Ik rapporteer van net buiten ziekenhuizen en begraafplaatsen, maar ga niet naar binnen. 


Als ik niet op straat ben, werk ik vanuit huis. Mijn ouders wonen alleen, dus ik maak me geen zorgen om ze te infecteren. Veel van mijn collega's verblijven in hotelkamers om zich te isoleren van hun familie en overnachten op kantoor. Tegenwoordig proberen we niet alles te dekken - alleen de essentiële zaken.'

Welke toegang heb je tot officiële informatie over de pandemie? 

'De regering maakt cijfers bekend, maar iedereen weet dat ze veel te laag zijn. We hebben vertrouwelijke bronnen. We praten met politieagenten en artsen die ons een beter beeld geven. Zelfs de president kwam naar buiten om te zeggen dat de officiële gegevens niet het echte verhaal vertellen over het aantal mensen dat sterft. Het probleem is duidelijk. Ze kunnen de informatie niet verbergen als je de lichamen op straat kunt zien liggen.'

Wat is jouw advies voor journalisten over de pandemie? 

'De taak van journalisten is om op straat te zijn. We zijn duidelijk geen superhelden en we moeten onszelf beschermen en alle voorzorgsmaatregelen nemen. Maar, we moeten deze verhalen vertellen. Als journalisten niet in de straten van Guayaquil waren, zou niemand weten wat er allemaal gebeurt. Ik interviewde verpleegsters die geen beschermende uitrusting hadden en een dag nadat het verhaal was uitgezonden, kregen ze wat ze nodig hadden. Misschien als ik niet over hun situatie had gerapporteerd, zouden die verpleegsters besmet zijn geraakt.'


(Suriname Mirror/Committee to Protect Journalists/YouTube/Twitter)
op
Labels:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)