 |
| Een Venezolaanse migrant die werkt als een 'raspachin' (verzamelaar van cocabladeren) toont zijn handen tijdens zijn werk op een coca-plantage in de Catatumbo-regio, het departement Norte de Santander, in Colombia. (Bron foto| AFP-JIJI) |
Het waren ooit handarbeiders, taxichauffeurs, vissers en handelaars. Maar, Venezolaanse migranten die de armoede en schaarste aan basisbehoeften ontvluchten, zijn gedwongen om nieuw werk te doen: cocabladeren plukken voor drugssmokkelaars in Colombia.
Honderden Venezolanen werken afmattend op plantages met cocabladeren, verleid door beter loon, ondanks zware omstandigheden, pijnlijke arbeid - en ongerustheid over het bijdragen aan illegale cocaïneproductie.
'Het probleem is de handen', zegt de 23-jarige Eduar, die zijn ware identiteit wil verbergen uit vrees voor repercussies thuis. 'Als je de struik vastpakt, bloeden ze,' zegt hij en laat zijn handen met blaren zien in doek omwikkeld voor bescherming. 'Hierna ben je bang en wil je het niet nog een keer doen.'
Net als de andere Venezolanen die hier werken, had Eduar nooit gedacht dat hij voor de narcos zou gaan werken. Hij is de vader van twee jonge kinderen, hij kwam hier twee jaar geleden en gaf zijn baan op als motor taxichauffeur nadat de hyperinflatie van Venezuela - die vorig jaar naar schatting 1,3 miljoen procent bedroeg - zijn spaargeld verslond.
Toen hij centraal Venezuela verliet, arriveerde hij in het grensgebied Catatumbo in Colombia, waar hij aanvankelijk als bouwvakker werkte. Dat was minder vermoeiend en pijnlijk dan de dagen van 10 uur die hij nu over coca-planten buigt, zijn shirt doordrenkt met zweet en een hoed met een brede rand, en regen of een brandende zon. Hij kan de hitte niet op zijn voeten verdragen, dus trekt hij zijn schoenen uit en wrijft over zijn versleten sokken met cocabladeren. Maar, toch verdient hij als coca-bladplukker $ 144 per maand - drie keer meer dan hij in de bouw deed.
Zoals alle Venezolaanse migranten, houdt hij net genoeg om van te leven en stuurt de rest naar zijn familie thuis. Vroeger waren het alleen Colombianen die naar Catatumbo kwamen, een regio die geteisterd werd door gewapende groepen en sinds 2017 en 16,5 procent van de illegale cocaplantages in het land heeft. Sinds 2016 moeten ze wedijveren om werk met Venezolanen. Een olie-regio rijk aan koolstof, het is een gevaarlijke plek om te werken. Rivieren van bloed vloeiden voort uit het veelzijdige gewapende conflict waarin linkse guerrillastrijders, drugshandelaren, paramilitairen en de strijdkrachten zich tegen elkaar verzetten. Eduar wist niet waaraan hij begon.
Een andere Venezolaan, Naikelly Delgado, 36, arriveerde in 2016 in het kleine stadje Pacelli met haar zus. Ze werkte vroeger in de petrochemische industrie en vond aanvankelijk werk als kok, maar belandde op de plantages om meer geld te verdienen. Na haar eerste werkdag kon ze haar kleren niet eens wassen. Haar handen waren 'bedekt met een schimmelinfectie, de huid was verkleurd', zegt ze en voegt eraan toe dat ze zich schuldig voelde, 'bijdroeg aan het kwaad' en vroeg God om vergeving.
Endy Fernandez, 36, verkocht zuivelproducten en werkte als bouwvakker in Venezuela voordat hij in 2017 de weg op ging, de grens overstak en 16 uur wandelde om Pacelli te bereiken. 'Ik wist niet hoe de (coca) plant eruit zag, welke kleur het was of hoe groot het was', zegt hij. Hij klom naar de top van een berg waar hij zijn uitrusting kreeg, een tas om aan zijn middel te klemmen en stroken stof om zijn handen te beschermen. Hun families missen thuis en fysiek lijdend op het werk, minachting voor de president van Venezuela Nicolas Maduro groeit onder de plantagearbeiders. Hoewel degenen die hun ervaringen deelden eerder hebben gezegd, dat ze Maduro's socialistische voorganger Hugo Chavez steunden, willen ze nu Maduro eruit. 'We hadden het land niet hoeven verlaten, familie achterlaten, als ze ons niet hadden gebroken', zegt Fernandez. 'We zijn wanhopig ... om iets te laten gebeuren of om een staatsgreep te plegen.'
Pacelli, een klein stadje met slechts 3.200 inwoners, heeft zijn aantal zien stijgen met 1.000 Venezolanen sinds 2016. Het merendeel werkt uiteindelijk in plantages in plaats van de lokale bevolking, zegt gemeenschapsleider Gerson Villamizar. 'Over het algemeen werken de Venezolanen en sturen ze geld naar huis. Dus het geld circuleert niet (hier) en dat heeft een negatieve impact, vooral voor winkeliers.' Degenen die komen, moeten zich houden aan strikte regels die prostitutie, drugsgebruik of het dragen van wapens verbieden. Ze hebben ook een aanbevelingsbrief van een Colombiaan nodig om te werken, zelfs op de plantages.
Ongeveer 100 Venezolanen zijn verbannen wegens misdaden zoals diefstal, poging tot moord en drugsgebruik. Villamizar zegt dat dit 'hun leven zou redden' anders zouden de drugshandelaren hen hebben gedood. Maar, ondanks alles zegt Fernandez: 'We zijn blij dat we dit hebben gevonden.Wat zouden we anders doen?'
(Suriname Mirror/AFP-JIJI/The Japan Times)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten