Duizenden ezels afgeslacht voor hun vlees door hongerige Venezolanen in de staat Falcón

(Bron foto: Johnny Gómez)

Ineenstorting economie verandert drastisch de eetgewoonten in het olieproducerende land

'Wat gisteren een zeer risicovolle weg was vanwege het aantal burros, is niet meer gevaarlijk'


Een paar jaar geleden waren er zoveel ezels, ofwel burros, in de Venezolaanse staat Falcón, dat ze een probleem vormden - overal kuddes, verkeersongevallen en geblokkeerde startbanen van luchthavens. Maar, in de afgelopen drie jaar zijn de kuddes dramatisch geslonken, omdat duizenden burros zijn afgeslacht voor hun vlees door Venezolanen die lijden aan een bijna-hongersnood. 

'Er zijn hier geen burros meer', zegt Odalys Martinez, een inwoner van het schiereiland Paraguana in het noorden van Falcón.

De ineenstorting van de Venezolaanse economie verandert drastisch de eetgewoonten in het olieproducerende land, waar grote delen van de bevolking gedwongen worden door vuilnis te struinen en huisdieren te slachten om hun honger te stillen.

De verdwijning van de burro's in Falcón heeft alarm geslagen bij de autoriteiten in de staat, waar het welvarend was nadat de ezel tot een beschermde soort was verklaard en alleen door ingezetenen werd gebruikt om vracht te vervoeren of landbouwgrond te ploegen.

'Van 2015 tot vandaag, 2018, zijn de burro's verdwenen', aldus Eliézer Sirit, oppositie parlementslid.

Zijn plaatsvervanger, Luis Stefaneli, zegt dat de burro geen deel uitmaakte van het traditionele Venezolaanse dieet, zoals in China, Spanje en delen van Latijns-Amerika. De clandestiene slachting van de dieren is ook een gezondheids- en milieuprobleem geworden, voegde Stefaneli daaraan toe. Er zijn geen sanitaire controles en de burro is verdwenen uit zijn natuurlijke omgeving.

De burro-populatie  was slechts een paar jaar geleden zo groot in Paraguana, dat het serieuze veiligheidsproblemen veroorzaakte. De luchthaven in de hoofdstad van Falcon, Coro, heeft een voertuig toegewezen om de dieren vanaf de landingsbaan te ruimen voor alle landingen en opstijgingen, om een tragedie te voorkomen. En langs de landengte die Coro met Paraguana verbond, 17 mijlen lang en bijna vier mijlen breed, verrasten kuddes burros, die op de weg sliepen of rustten, vaak bestuurders.

De 54-mijls snelweg tussen Coro en Punto Fijo heeft nog steeds verkeersborden met afbeeldingen van burros die waarschuwen voor 'Gevaar, Dieren op de weg.'

In 2001 stelde een parlementslid voor om langs de weg muren te bouwen om de dieren weg te houden. 'Wat gisteren een zeer risicovolle weg was vanwege het aantal burros, is niet meer gevaarlijk', aldus Sirit. 'Er zijn geen burros. We hebben ze allemaal opgegeten. Totale uitsterving.'

Jaren geleden aten inwoners van Paraguana geiten, vis en rundvlees. En wanneer die schaars waren aten ze konijnen, granen en zelfs leguanen. Burro-vlees was niet geliefd, omdat het hard is en ruikt, zelfs van ver weg, volgens bewoners die het hebben gegeten. Maar, het is voor veel mensen een noodzaak geworden. Een tekort aan geitenvlees in Falcón werd vooral aangewakkerd door diefstallen in een landelijk gebied getroffen door droogte, gebrek aan investeringen en elektriciteitsvoorzieningen, zegt Sirit.

Hij voegt eraan toe, dat het idee van het eten van burrovlees is ingevoerd door Cubaans medisch personeel dat in Venezuela is aangekomen onder de bilaterale samenwerkingsovereenkomst, bekend als Barrio Adentro. 'Toen de Cubanen naar Venezuela kwamen, als onderdeel van de medische en sportdelegatie, vroegen ze de mensen van Falcón om burrovlees', zegt hij. 'Onze mensen aten het niet. De burro was maar een roedeldier.'

(Suriname  Mirror/The Miami Herald)