Zeeschildpadden groeien steeds langzamer, waarschijnlijk door de opwarming zeewater

Onderzoek- ers gebruikten data tussen 1975 en 2015 verzameld bij ruim 12.000 schildpadden tussen Florida en Brazilië
 

Uit grootschalig onderzoek bij ruim 12.000 zeeschildpadden tussen 1975 en 2015 blijkt dat deze zeedieren steeds trager groeien. Zeeschildpadden in de westelijke Atlantische Oceaan groeien tegenwoordig een kwart minder snel dan twintig jaar geleden. Dat schrijft een internationaal team van 75 biologen deze maand in het tijdschrift Global Change Biology, aldus maandag 6 november 2017 onder andere NRC. 

De dieren groeien nu langzamer, vermoeden de onderzoekers, door de opwarming van het zeewater. Zeeschildpadden zijn langlevende dieren waarvan het schild ruim een meter lang kan worden. Hun groeisnelheid varieert met hun leeftijd. Ze groeien het snelst tot ze zo’n 40 centimeter lang zijn, met zo’n 12 centimeter per jaar. Dan vlakt de groei af, tot ze vanaf zo’n 90 centimeter nauwelijks nog groeien. Als je daarom de gemiddelde groeisnelheid van schildpadden door de jaren heen wilt vergelijken, dan moet je héél veel schildpadden van verschillende leeftijden vangen en opmeten. Dat hebben de onderzoekers gedaan.

Ze gebruikten data die tussen 1975 en 2015 zijn verzameld bij ruim 12.000 schildpadden tussen Florida en Brazilië. De meeste daarvan werden niet alleen opgemeten, maar ook gemerkt, met een plastic labeltje met een uniek nummer erop. Zo konden de onderzoekers de groei van individuen in de tijd volgen.

Bijna 4.000 schildpadden werden teruggevangen, waarvan ruim 1.300 meer dan één keer.De onderzoekers deden dit bij drie soorten: de soepschildpad, de karetschildpad en de onechte karetschildpad.

De groeisnelheid nam bij alle drie de soorten evenveel af. Dat is opvallend, schrijven de onderzoekers, want ze hebben een heel verschillend dieet: de soepschildpad is vegetariër, de twee andere soorten eten voornamelijk vlees. Binnen de soorten varieert het dieet ook nog eens met de plek.

Dat roept de vraag op wat er in de Atlantische Oceaan aan de hand is. Een simpele verklaring via het voedsel is er niet, want dan zouden de verschillende populaties er niet evenveel last van hebben. Het kan niet anders of het héle ecosysteem is aan het opschuiven, denken de onderzoekers. Ze spreken van een ecological regime shift, die misschien wel helemaal onderin de voedselketen begint, bij het plantaardige plankton.

Het warmere zeewater is waarschijnlijk de belangrijkste verklaring, aldus de publicatie in Global Change Biology. Allereerst wijzen de auteurs naar een uitzonderlijk hevige El Niño, in 1997/1998. El Niño is een ophoping van warm oppervlaktewater in de oostelijke Stille Oceaan, voor de kust van Peru, onder invloed van passaatwinden. Die treedt van nature eens in de zoveel tijd op en beïnvloedt het wereldwijde systeem van zeestromingen en klimaat. Ook het oppervlaktewater in de Atlantische Oceaan, het studiegebied voor deze publicatie, werd warmer door de extreme El Niño. En het was al aan het opwarmen onder invloed van het broeikaseffect.

Al met al is het nu bijna een hele graad warmer dan in 1975, en de opwarming gaat gestaag door. Wat die hogere temperatuur precies doet met het complexe oceaansysteem, met al zijn fysische en biologische factoren, is nog niet duidelijk. Maar in elk geval moeten we er rekening mee houden, aldus de onderzoekers, dat er in zee grote verschuivingen aan de gang zijn, en dat systemen ook ineens kunnen omklappen.