Onrust bij de Ware Tijd: krant verschijnt paar dagen niet in mei vanwege staking personeel

(Bron foto: de Ware Tijd/Facebook)

Journalisten, administratief- en technisch personeel lid van zelfde vakbond

Journaille klaagt vooral over voedingstoelage..... – Arbeidsonrust kop ingedrukt door Bemiddelingsraad

06-06-2015 Door: Paul Kraaijer

Paramaribo – In de laatste week van mei is de Surinaamse krant de Ware Tijd twee dagen niet verschenen door een staking van het bij de de dWT Werknemersbond (dWTWB) aangesloten personeel. Uniek in de geschiedenis van de krant, maar de staking hing feitelijk al de hele maand, zo niet enkele jaren, in de lucht. Na twee dagen staking slaagde de leiding van de krant erin om vrijdag 29 mei met een soort noodeditie te komen op tabloidformaat en gedrukt bij de drukker van het Dagblad Suriname. Hiermee doorbrak de directie, ofwel Ben Halfhide (jurist) de staking, tot woede van de bond. De interneteditie werd zaterdagavond 30 mei pas weer een beetje leven ingeblazen met een paar eerste berichten.

De arbeidsonrust lijkt mede door bemoeienis van de 'Bemiddelingsraad voor geheel Suriname' de kop te zijn ingedrukt. De krant verschijnt weer gewoon, de website wordt weer dagelijks beetje bij beetje geactualiseerd en het ziet er nu naar uit, dat de leiding van de krant vooralsnog aan het langste eind heeft getrokken. Het is al enige dagen stil aan het front van de Ware Tijd. De krant verschijnt nog steeds en de website wordt mondjesmaat voorzien van actueel nieuws.

Journalisten ontberen een eigen deskundige vakbond

De eerste stakingsdag was 26 mei (op 22 mei had het personeel 's morgens al een twee uur durende prikactie gehouden). Medewerk(st)ers verzamelden zich met bondsvoorzitter Robby Naarendorp voor het gebouw van de krant. Personeel is ontevreden over aanpassingen die opgenomen zijn in de CAO. Het zou gaan om loonaanpassingen, voedingstoelagen en de implementatie van een functieanalyse waarvoor jaren geleden al een overeenkomst blijkt te zijn getekend. De directie van de Ware Tijd, zelf nauwelijks in bezit van enige journalistieke achtergrond, weigert het personeel echter tegemoet te komen.
Opmerkelijk is het, dat naast het administratief en technisch personeel ook journalisten het werk neerlegden. Zij blijken sinds de bond is aangesloten bij de vakcentrale C-47 ook lid van de bond te zijn. Een vreemde constructie. Journalisten zouden feitelijk een eigen CAO moeten hebben en een eigenvakbond.

Een toelage voor voeding...

De directie bood een verhoging van slechts 1 Surinaamse dollar (Srd) aan voor voeding en Srd 60 voor de loongroep onder de Srd 3.000. Voor degenen die meer dan Srd 3.000 verdienen bood de directie een verhoging van Srd 90 aan. Het personeel wenste echter 'een sociaal rechtvaardig deel van de inkomsten over 2014'.

Een toelage voor voeding? Onbegrijpelijk. Kunnen journalisten als ze voor een artikel op pad zijn niet zelf voor wat eten zorgen? Gewoon even wat eten thuis klaarmaken en meenemen, zoals zo vele andere arbeiders in allerlei sectoren in het land doen. Straks gaat het journaille nog een schoeiselvergoeding vragen, omdat ze zoveel paar schoenen verslijten tijdens de uitoefening van hun werk.....
Ze zouden eerder een aanvaardbare loonsverhoging moeten eisen, waardoor ze ook in staat gesteld kunnen worden om eindelijk eens wat meer aandacht aan hun artikelen te besteden en om aan onderzoeks- en kritische journalistiek te gaan doen, iets wat in Suriname nog altijd onbekend terreinen is. Maar, zolang ze niet zijn aangesloten bij een echte journalistenvakbond zal er nimmer goed voor hun rechten kunnen worden opgekomen. Rommelig, dat is het.

Amateuristische protestbordjes

De tweede dag van de staking van het personeel van de krant, woensdag 27 mei, en de tweede dag dat de krant niet verscheen, moest kennelijk iedereen in het centrum van Paramaribo weten, dat zij in actie was. Met amateuristische protestbordjes – gewoon delen van kartonnen dozen en daarop teksten slordig gekalkt – en leuzen scanderend liepen ze door de stad. Triest en meelijwekkend om te zien. De 'bakra's' (Nederlanders) werkzaam op de redactie waren overigens in geen velden of wegen te bekennen.

Die dag kwamen de eerste geruchten, dat de directie achter de schermen zou werken aan het breken van de staking, door freelancers van buiten aan te trekken. Ook zou elders een drukker worden benaderd. Je vraagt je wel in alle gemoed af waar die freelancers gevonden moesten worden en wat hun journalistieke kwaliteiten zouden zijn...

De bond zat ondertussen niet stil en was aan tafel gaan zitten met Iwan Brave, lid van de Raad van Commissarissen binnen het bedrijf en journalist/columnist bij de krant (de inhoudelijk kwalitatief beste journalist/columnist overigens in het land). Hij liet de bond weten, dat hij de argumenten van de vakvereniging zou doorgeven aan uitgever Steve Jong Tjien Fa die in Canada woont. Ook niet echt handig natuurlijk. Alhoewel, met de hedendaagse communicatiemiddelen (internet, Skype en dergelijke) moet een goed overleg met hem mogelijk zijn. Overigens een man die al jarenlang zijn stempel drukt op de krant en diverse interne conflicten en strubbelingen heeft meegemaakt, zoals in maart 2002. 

De directie en hoofdredactie brachten donderdag 28 mei een verklaring uit waarin zij beweerden zich bewust te zijn van de maatschappelijke functie van de krant. Tijd noch moeite is gespaard om samen met diverse afdelingen het dagblad weer te doen uitkomen, aldus luidde de verklaring. De leiding van de krant brak hiermee de staking van het personeel. Een doodzonde in de vakbond- en stakingswereld. 'U heeft, na een fantastische verkiezingskrant op dinsdag, waarvoor het gehele de Ware Tijd-team zich heeft ingezet, op woensdag en donderdag de krant moeten missen door een staking van het personeel. Onze welgemeende verontschuldigingen daarvoor. Ondertussen wordt gestaag gewerkt naar normalisatie van de situatie', stelden de directie en de hoofdredactie in hun uitgebrachte verklaring.

'Dolksteek in de rug'

'Gepakt, bedrogen, misleid. Dit is een dolksteek in de rug. Het vertrouwen is diep geschonden', sprak Robby Naarendorp. De directie was volgens hem achter zijn rug om bezig geweest om te proberen de krant op de een of andere manier toch uit te brengen. De noodeditie op tabloidformaat van 29 mei bleek te zijn gedrukt bij Fafam Publishing, waar ook het Dagblad Suriname wordt gedrukt.

Zaterdag 30 mei werd besloten de staking op te schorten. De vakbond en de directie van de krant waren vrijdagavond bij de 'Bemiddelingsraad voor geheel Suriname' geweest. Voorwaarde om de bemiddeling voort te zetten was, dat de bond haar actie zou opschorten.

Al langere tijd financiële problemen zorgen voor ongezond werkklimaat

Wat er uiteindelijk uit de bus gaat rollen is nog niet duidelijk. De krant verkeert in financiële problemen, dat werd al duidelijk in februari van dit jaar. De directie, hoofdredacteur en uitgever publiceerden de 9e februari een verklaring in de krant over een aantal bezuinigingsmaatregelen. Besloten was om te gaan snoeien in columns, blogs en servicerubrieken. Volgens de opstellers van de verklaring ontkomt de krant niet aan internationale economische uitdagingen die lokaal merkbaar zijn.

'Dat betekent dat ook wij de tering naar de nering moeten zetten, willen we gezond blijven voor de langere toekomst. Daarom zullen we meer efficiëntie en rendement uit onszelf moeten halen met een smaller budget.' 

Enkele columns (vooral die van de Nederlandse columnisten, zoals Henk Hendriks en ene Alan Tijseling) – er waren er ook veel te veel – en rubrieken waren al stopgezet, het Engelstalige nieuws was niet meer in de krant terug te vinden, maar een zogenoemde pfd-versie kan via e-mail worden aangevraagd.

Snoeien in de redactie en gaan voor minder met meer kwaliteit...

Misschien zouden de directie, hoofdredactie en uitgever ook eens moeten gaan snoeien in het redactiebestand. Beter een handjevol kwalitatief goede journalisten dan een overschot aan redactieleden die zich niet eens journalist zouden mogen noemen. En die willen in het kader van de actuele CAO-onderhandelingen met de leiding van de krant onder andere een verhoging afdwingen van de vergoeding voor voeding, dus voor een kopje koffie, een flesje Fernandes soft, een portie moksi meti , een broodje kerrie-ei, of een roti met ei en kip en kouseband en aardappel....

Laten zij, het journaille bij de krant, eens gaan strijden voor een beter salaris, een eigen vakbond, een professionele opleiding journalistiek op HBO-niveau en een kwalitatief goede en bereikbare (dus met een eigen website) journalistenvereniging in plaats van voor een vergoeding voor een natje en een droogje...., dat komt ook nog eens wat decadent over.