Op en top 'journalistieke ijdeltuiterij’Kennen Nederlandse media geen Surinaamse Suriname-deskundigen?
14-04-2013 Door: Paul Kraaijer
Paramaribo – De Nederlandse journalist Diederik Samwel heeft weer eens een column geschreven voor zijn voormalige werkgever Starnieuws ofwel Network Star Suriname ofwel Nita Ramcharan. Onder de kop ‘Ronnie B. en het nieuws uit Holland’ toont Samwel zaterdag 13 april 2013 dat hij een ijdeltuit is die graag als journalist zelf in de aandacht staat.
In wollige woorden leidt hij de Starnieuws-lezer in zijn column naar een teleurstellende climax via een vlucht van Suriname naar Nederland, het nodige alcoholgebruik, een honderd procent controle en een fietstocht door het park, naar het populaire Nederlandse dagelijkse radio actualiteitenprogramma ‘Met Het Oog Op Morgen’.
Suriname-‘deskundige’ en iedereen moet dat weten
Suriname-‘deskundige’ en iedereen moet dat weten
Hij blijkt kennelijk onlangs door dit radioprogramma benaderd te zijn om geïnterviewd te worden over de ambities van Brunswijk voor het Surinaamse presidentschap in 2015. Het moet niet gekker worden, dacht ik meteen. Kon de redactie nu echt niemand anders vinden, mèt kennis van zaken? Een Surinamer bijvoorbeeld.....
Met deze laatste column van Samwel laat hij zichzelf 'breedvoerig' 'ijdeltuiten'..... wie zit op een dergelijke column te wachten? Wil hij iedereen laten weten, dat hij plotseling in Nederland bij bepaalde media, zonder enige kennis van en over Suriname, in het contactenboekje staat als ‘Suriname-deskundige’? Wat maakt Samwel tot een deskundige? Ik ben ervan overtuigd, weet het zeker, dat er deskundige en vooral van wie of wat dan ook onafhankelijke mensen in Nederland wonen en werken van Surinaamse afkomst, die veel geschikter zouden zijn dan iemand als Diederik Samwel. Een paar jaren in Suriname wonen, wat artikelen schrijven en iets weten over voetbal, maken je nog geen deskundige.
Terug naar zijn column over Ronnie Brunswijk, die in de kop door Samwel wordt neergezet als een verdachte van een misdrijf door te schrijven ‘Ronnie B.’ en niet zijn volledige naam. IJdeltuit Samwel, die kennelijk een hoge dunkt van zichzelf heeft, schrijft onder andere:
‘(...)’s Middags fietste ik door het park om een van de kinderen op te pikken en daar heb ik plotseling Radio 1 aan de lijn. Of ik het al gehoord had? Oei, daar hadden ze mij lelijk te pakken. Een beetje journalist is op de hoogte van het laatste nieuws maar er schoot mij zo gauw geen enkel item te binnen. Snel liep ik de mogelijkheden langs. Het moest iets met Suriname zijn want bij een paar redacties heb ik mij in de loop der tijd een plaatsje op de lijst van ‘deskundigen en specialisten’ verworven. Vanuit Paramaribo en ook in Hilversum had ik een paar keer heel verstandige dingen gezegd over verkiezingen, amnestie en NDP-jongeren. Tja, daarmee loop je het risico dat ze je vaker bellen. (...)’
Het is een column, dus de lezer hoeft het geschrevene niet allemaal serieus te nemen.... Ik vraag me bijvoorbeeld in alle ernst af wat voor ‘heel verstandige dingen’ de bakra Samwel gezegd kan hebben over de verkiezingen, amnestie en NDP-Jongeren dat hem interessant genoeg zou kunnen maken als een Suriname-deskundige.
Verderop in het artikel ga je ook nog eens twijfelen aan zijn kwaliteiten als journalist. Natuurlijk is het echt nieuws als iemand als Brunswijk, die Samwel heel familiair, populair alsof zij de beste vrienden zijn, als ‘Brunsie’ omschrijft, zich wil kandidaat wil stellen als president van de republiek Suriname in 2015:
‘(...) Ik schoof aan als eerste studiogast en vertelde over Brunsie’s sleutelrol binnen de coalitie, zijn soms onnavolgbare capriolen maar ook over de manspasi waar hij hoe dan ook een rol in heeft gespeeld. Maar of het ook echt nieuws was dat hij een gooi naar het presidentschap wilde doen? Die conclusie liet ik over aan de luisteraar... (...)’
Samwel was een van de vaste Starnieuws-webredacteuren en sinds zijn vertrek schrijft hij nu en dan een column. Op Starnieuws is dit over deze columnist te lezen:
‘Freelance journalist Diederik (Didi) Samwel verblijft sinds 1998 regelmatig in Suriname. Hij publiceert onder meer in Vrij Nederland, de Volkskrant, VPRO-gids en het literaire voetbalblad Hard Gras. Eerder werkte hij samen met Nita Ramcharan als eindredacteur en columnist voor Times of Suriname. In 2002 verscheen zijn boek ‘Blootvoeters en beschuitgras’, waarin hij als journalist en als voetballer een ander beeld van Suriname schetst. In ‘Suriname in het hart’ uit 2008 beschreef Samwel zijn ervaringen en die van zijn vrouw en vier kinderen in het land waarin hij zich steeds meer thuis voelt.’
Zijn boek ‘Suriname in het hart’ kreeg overigens niet overal goede recensies. Zo was een recensie in het kwartaalmagazine ‘voor liefhebbers van Latijns Amerika’, La Chispa, op punten kritisch:
Snijdt interessante thema’s aan om ze vervolgens links te laten liggen
Met deze laatste column van Samwel laat hij zichzelf 'breedvoerig' 'ijdeltuiten'..... wie zit op een dergelijke column te wachten? Wil hij iedereen laten weten, dat hij plotseling in Nederland bij bepaalde media, zonder enige kennis van en over Suriname, in het contactenboekje staat als ‘Suriname-deskundige’? Wat maakt Samwel tot een deskundige? Ik ben ervan overtuigd, weet het zeker, dat er deskundige en vooral van wie of wat dan ook onafhankelijke mensen in Nederland wonen en werken van Surinaamse afkomst, die veel geschikter zouden zijn dan iemand als Diederik Samwel. Een paar jaren in Suriname wonen, wat artikelen schrijven en iets weten over voetbal, maken je nog geen deskundige.
Terug naar zijn column over Ronnie Brunswijk, die in de kop door Samwel wordt neergezet als een verdachte van een misdrijf door te schrijven ‘Ronnie B.’ en niet zijn volledige naam. IJdeltuit Samwel, die kennelijk een hoge dunkt van zichzelf heeft, schrijft onder andere:
‘(...)’s Middags fietste ik door het park om een van de kinderen op te pikken en daar heb ik plotseling Radio 1 aan de lijn. Of ik het al gehoord had? Oei, daar hadden ze mij lelijk te pakken. Een beetje journalist is op de hoogte van het laatste nieuws maar er schoot mij zo gauw geen enkel item te binnen. Snel liep ik de mogelijkheden langs. Het moest iets met Suriname zijn want bij een paar redacties heb ik mij in de loop der tijd een plaatsje op de lijst van ‘deskundigen en specialisten’ verworven. Vanuit Paramaribo en ook in Hilversum had ik een paar keer heel verstandige dingen gezegd over verkiezingen, amnestie en NDP-jongeren. Tja, daarmee loop je het risico dat ze je vaker bellen. (...)’
Het is een column, dus de lezer hoeft het geschrevene niet allemaal serieus te nemen.... Ik vraag me bijvoorbeeld in alle ernst af wat voor ‘heel verstandige dingen’ de bakra Samwel gezegd kan hebben over de verkiezingen, amnestie en NDP-Jongeren dat hem interessant genoeg zou kunnen maken als een Suriname-deskundige.
Verderop in het artikel ga je ook nog eens twijfelen aan zijn kwaliteiten als journalist. Natuurlijk is het echt nieuws als iemand als Brunswijk, die Samwel heel familiair, populair alsof zij de beste vrienden zijn, als ‘Brunsie’ omschrijft, zich wil kandidaat wil stellen als president van de republiek Suriname in 2015:
‘(...) Ik schoof aan als eerste studiogast en vertelde over Brunsie’s sleutelrol binnen de coalitie, zijn soms onnavolgbare capriolen maar ook over de manspasi waar hij hoe dan ook een rol in heeft gespeeld. Maar of het ook echt nieuws was dat hij een gooi naar het presidentschap wilde doen? Die conclusie liet ik over aan de luisteraar... (...)’
Samwel was een van de vaste Starnieuws-webredacteuren en sinds zijn vertrek schrijft hij nu en dan een column. Op Starnieuws is dit over deze columnist te lezen:
‘Freelance journalist Diederik (Didi) Samwel verblijft sinds 1998 regelmatig in Suriname. Hij publiceert onder meer in Vrij Nederland, de Volkskrant, VPRO-gids en het literaire voetbalblad Hard Gras. Eerder werkte hij samen met Nita Ramcharan als eindredacteur en columnist voor Times of Suriname. In 2002 verscheen zijn boek ‘Blootvoeters en beschuitgras’, waarin hij als journalist en als voetballer een ander beeld van Suriname schetst. In ‘Suriname in het hart’ uit 2008 beschreef Samwel zijn ervaringen en die van zijn vrouw en vier kinderen in het land waarin hij zich steeds meer thuis voelt.’
Zijn boek ‘Suriname in het hart’ kreeg overigens niet overal goede recensies. Zo was een recensie in het kwartaalmagazine ‘voor liefhebbers van Latijns Amerika’, La Chispa, op punten kritisch:Snijdt interessante thema’s aan om ze vervolgens links te laten liggen
‘(...) Het boek leest als een trein, al schakelt Samwel soms erg snel van het ene onderwerp (de politieke situatie) naar het andere (een van zijn kinderen die in de hangmat ligt). Dat is jammer, want soms snijdt hij interessante thema’s aan als de Surinaamse economie of de kwestie Bouterse, om ze vervolgens links te laten liggen. Als lezer ben je nieuwsgierig naar de kern van de zaak en ook naar Samwels – toch een buitenstaander met een kritische, frisse blik, hoop je dan - analyse.
Soms treedt het gezinsleven iets teveel op de voorgrond en dat - hoe aandoenlijk dat ook mag zijn – is niet altijd even interessant. (...)’
Recensent Mark Weenink eindigt zijn recensie positief: ‘(...) Al met al verhaalt Samwel op aanstekelijke wijze en met veel warmte over een land dat hij in de armen heeft gesloten. De liefde is wederzijds.’
Samwel over zijn Surinaamse collega’s
Soms treedt het gezinsleven iets teveel op de voorgrond en dat - hoe aandoenlijk dat ook mag zijn – is niet altijd even interessant. (...)’
Recensent Mark Weenink eindigt zijn recensie positief: ‘(...) Al met al verhaalt Samwel op aanstekelijke wijze en met veel warmte over een land dat hij in de armen heeft gesloten. De liefde is wederzijds.’
Samwel over zijn Surinaamse collega’s
In november 2012 liet Samwel zich vanuit Nederland kritisch uit over de kwaliteit zijn Surinaamse collega’s en het journalistieke werk in Suriname in het algemeen in het artikel ‘Surinaamse pers nog niet volwassen’ dat onder andere werd gepubliceerd op de website villamedia.nl van het Villamedia magazine, een tijdschrift over journalistiek en media.
Grotendeels ben ik het eens met zijn visie op de Surinaamse journalistiek. Overigens denk ik dat het wel meevalt met de beïnvloeding vanuit de overheid van de werkwijze van journalisten in Suriname. Journalisten kunnen en moeten hier in alle vrijheid kunnen berichten en volgens mij is dat het geval.
Samwel schrijft in zijn artikel onder andere:
Grotendeels ben ik het eens met zijn visie op de Surinaamse journalistiek. Overigens denk ik dat het wel meevalt met de beïnvloeding vanuit de overheid van de werkwijze van journalisten in Suriname. Journalisten kunnen en moeten hier in alle vrijheid kunnen berichten en volgens mij is dat het geval.
Samwel schrijft in zijn artikel onder andere:
‘(...) veel Surinaamse journalisten zich meer laten leiden door zelfcensuur en overdreven respect voor de autoriteiten dan door nieuwsgierigheid en waarheidsvinding. (...)’
‘(...) Dat laat onverlet dat Nederlandse verslaggevers in Suriname gewoon hun werk moeten blijven doen. Mét de vereiste nuance en als het even kan vanuit een breder perspectief. Want niet alles wat de regering-Bouterse onderneemt is bij voorbaat nieuws omdat de naam van de voormalige legerleider eraan verbonden is. Bouterse zou in elk geval geen Pavlov-reacties moeten oproepen in de Nederlandse pers. (...)’
Nuance
De Nederlandse ‘verslaggevers’ in Suriname zijn op één hand te tellen. Het zou onjuist zijn als zij hun werk, zoals Samwel stelt, ‘met de vereiste nuance’ doen. Voor een journalist zou er geen millimeter ruimte moeten zijn voor nuance, maar wel voor objectieve berichtgeving. Lezers moeten door journalisten volledig en juist worden geïnformeerd, zonder enige beperking ingegeven door een volgens mij misplaatste angst voor een eventueel ‘overheidsingrijpen’. Ga je als journalist je artikel nuanceren en de realiteit van alle dag geweld aan doen, dan ben je als journalist geen knip voor de neus waard.
Zijn opmerkingen over dat niet alles wat de regering Bouterse onderneemt nieuws is, omdat de naam Bouterse eraan verbonden is, onderschrijf ik volledig. Maar, tot de dag van vandaag lijken de Nederlandse correspondenten in Suriname zich nog te veel te fixeren op Bouterse, het 8 decemberproces en de gewijzigde Amnestiewet. Suriname heeft echter veel meer nieuws, dat ook in internationaal opzicht interessant genoeg is om aandacht aan te besteden. Helaas blijkt iedere scheet van Bouterse nog steeds de voorpagina’s in Nederland te halen.
De hoed van Samwel
In dezelfde maand, november 2012, plaatste Samwel deze foto op zijn Facebookpagina
met de volgende tekst:
’Voorjaarsaanbieding van uitgeverij Nijgh & Van Ditmar is uit. Een beetje schrijver draagt een hoed.’
De ijdeltuit kwam weer even om de hoek kijken.......een beetje, ongeschoren, schrijver heeft geen hoed nodig om in de aandacht te komen.....toch? Dus dat, ai boi.
Noot:
Als het goed is verschijnt komende week, 16 april, het roman debuut van Samwel, 'Jelaya'. De uitgever vermeldt hierover:
'Jelaya speelt zich af midden in de Surinaamse gemeenschap, op de straten en erven van Paramaribo. De lezer ziet de voormalige kolonie door de ogen van twee Surinamers, met de recente geschiedenis van het land op de achtergrond.
Stan Simons piekert er niet over om naar Nederland te gaan, hoe moeilijk de militairen het hem ook maken. Strijdvaardig hosselt Stan zich door het leven. Zijn voormalige klasgenoot Dew Nanpersad kan evenmin zonder zijn geboorteland, merkt hij tijdens een verblijf in Nederland. Eenmaal terug in Suriname is Dew vastberaden het land vooruit te brengen in schoonheid en ambitie. Beiden raken nauw betrokken bij de slepende rechtszaak rond de Decembermoorden.
Daarnaast koesteren de mannen allebei een onmogelijke liefde voor de knappe en intelligente Jelaya.
Samwel schetst een warm en authentiek beeld van verschillende periodes tussen 1973 en nu, en biedt een even helder als dramatisch inzicht in de dilemma’s van Suriname'
‘(...) Dat laat onverlet dat Nederlandse verslaggevers in Suriname gewoon hun werk moeten blijven doen. Mét de vereiste nuance en als het even kan vanuit een breder perspectief. Want niet alles wat de regering-Bouterse onderneemt is bij voorbaat nieuws omdat de naam van de voormalige legerleider eraan verbonden is. Bouterse zou in elk geval geen Pavlov-reacties moeten oproepen in de Nederlandse pers. (...)’
Nuance
De Nederlandse ‘verslaggevers’ in Suriname zijn op één hand te tellen. Het zou onjuist zijn als zij hun werk, zoals Samwel stelt, ‘met de vereiste nuance’ doen. Voor een journalist zou er geen millimeter ruimte moeten zijn voor nuance, maar wel voor objectieve berichtgeving. Lezers moeten door journalisten volledig en juist worden geïnformeerd, zonder enige beperking ingegeven door een volgens mij misplaatste angst voor een eventueel ‘overheidsingrijpen’. Ga je als journalist je artikel nuanceren en de realiteit van alle dag geweld aan doen, dan ben je als journalist geen knip voor de neus waard.
Zijn opmerkingen over dat niet alles wat de regering Bouterse onderneemt nieuws is, omdat de naam Bouterse eraan verbonden is, onderschrijf ik volledig. Maar, tot de dag van vandaag lijken de Nederlandse correspondenten in Suriname zich nog te veel te fixeren op Bouterse, het 8 decemberproces en de gewijzigde Amnestiewet. Suriname heeft echter veel meer nieuws, dat ook in internationaal opzicht interessant genoeg is om aandacht aan te besteden. Helaas blijkt iedere scheet van Bouterse nog steeds de voorpagina’s in Nederland te halen.
De hoed van Samwel
In dezelfde maand, november 2012, plaatste Samwel deze foto op zijn Facebookpagina
met de volgende tekst:’Voorjaarsaanbieding van uitgeverij Nijgh & Van Ditmar is uit. Een beetje schrijver draagt een hoed.’
De ijdeltuit kwam weer even om de hoek kijken.......een beetje, ongeschoren, schrijver heeft geen hoed nodig om in de aandacht te komen.....toch? Dus dat, ai boi.
Noot:
Als het goed is verschijnt komende week, 16 april, het roman debuut van Samwel, 'Jelaya'. De uitgever vermeldt hierover:
'Jelaya speelt zich af midden in de Surinaamse gemeenschap, op de straten en erven van Paramaribo. De lezer ziet de voormalige kolonie door de ogen van twee Surinamers, met de recente geschiedenis van het land op de achtergrond. Stan Simons piekert er niet over om naar Nederland te gaan, hoe moeilijk de militairen het hem ook maken. Strijdvaardig hosselt Stan zich door het leven. Zijn voormalige klasgenoot Dew Nanpersad kan evenmin zonder zijn geboorteland, merkt hij tijdens een verblijf in Nederland. Eenmaal terug in Suriname is Dew vastberaden het land vooruit te brengen in schoonheid en ambitie. Beiden raken nauw betrokken bij de slepende rechtszaak rond de Decembermoorden.
Daarnaast koesteren de mannen allebei een onmogelijke liefde voor de knappe en intelligente Jelaya.
Samwel schetst een warm en authentiek beeld van verschillende periodes tussen 1973 en nu, en biedt een even helder als dramatisch inzicht in de dilemma’s van Suriname'
