 |
| Auteur: Danelly Estupiñán, sociaal leidster |
Voor veel mensen is de quarantaine de eerste keer in hun leven dat hun bewegingsvrijheid is beperkt. Maar, sinds vier jaar kan ik niet meer alleen naar de winkel in mijn buurt lopen, want als ik dat doe, ben ik bang dat ze me zullen vermoorden. Ik kan niet naar het platteland gaan of uitgaan om plezier te maken, want dat zou betekenen dat ik mijn leven riskeer. Voor de in Colombia bedreigde sociale leiders is dit al jaren onze realiteit.
Vanwege onze toewijding om het leven van alle mensen te verdedigen, kunnen we niet van onszelf genieten. We zijn opgesloten binnen, verhuizen van huis naar huis om ons te verstoppen en gaan alleen uit voor de eerste levensbehoeften. In de huidige context is 24 uur per dag thuis zijn echter een doodvonnis, omdat de schutters ons weten te vinden. We zijn nu een nog gemakkelijker doelwit voor degenen die ons het zwijgen willen opleggen.
Ondanks de pandemie is het systematische geweld waarmee we worden geconfronteerd niet verminderd. In Colombia zijn tot dusver in 2020 meer dan 100 sociale leiders en mensenrechtenverdedigers vermoord, waarvan ten minste 28 sinds het decreet van 25 maart waarbij een verplichte quarantaine werd opgelegd om de verspreiding van Covid-19 te voorkomen.
De afgelopen jaren ben ik het doelwit geweest van doodsbedreigingen, constante bewaking en invallen. Ik ben op straat gefotografeerd en vorig jaar moest ik het land een tijdje verlaten toen een complot om me te vermoorden aan het licht kwam. Ik geloof dat het geweld dat ik ervaar, verband houdt met mijn werk ter verdediging van het grondgebied en de collectieve rechten van de Afro-afstammelingen van Buenaventura en de klachten die ik op lokaal, nationaal en internationaal niveau heb gemaakt over de negatieve impact van de uitbreiding van de haven in de stad.
'Onze vijanden doden ons nog steeds en het is niet moeilijk voor hen tijdens de pandemie, omdat we allemaal thuis zijn, in overeenstemming met de verplichte quarantaine'
Een paar maanden voor de pandemie moest ik de plaats waar ik woonde verlaten, omdat we beseften dat ik werd bekeken en mijn veiligheid stond op het spel. Als gevolg hiervan moest ik tijdens quarantaine in een stad blijven die niet van mij is. Op een plek zijn waar ik niemand ken, zorgt voor onzekerheid en veel angst. Ik voel me niet op mijn gemak. Ik ben nog steeds erg bezorgd over mijn situatie en die van andere sociale leiders die ook erg kwetsbaar zijn op hun grondgebied.
Onze vijanden doden ons nog steeds en het is niet moeilijk voor hen tijdens de pandemie, omdat we allemaal thuis zijn en voldoen aan de verplichte quarantaine, wat betekent dat niemand kan bewegen. Maar, het lijkt erop dat de mensen die ons het zwijgen willen opleggen zich probleemloos verplaatsen. We zien een patroon waarbij illegale gewapende groepen naar de huizen van sociale leiders komen en ze voor hun familie vermoorden. In sommige gevallen doden ze ook hun familieleden. Bovendien beginnen gemeenschappen gewapende groepen te zien die folders uitdelen om mensen te bedreigen en zeggen dat ze degenen doden die niet voldoen aan de quarantaine of die naar verluidt Covid-19 hebben. Ze beschuldigen sociale leiders van het niet naleven van de quarantaine om de aandacht af te leiden van het echte politieke motief voor de moorden. Het is alsof ze nu een reden voor de volksgezondheid hebben om ons te vermoorden.
In maart meldde leider Yina Paola Sánchez Rodríguez bijvoorbeeld, dat gewapende groepen haar tot militair doelwit hadden verklaard, omdat ze leden van haar gemeenschap in de gemeente Montelíbano, Córdoba, zou hebben besmet. De leider, die volhield dat ze in perfecte gezondheid verkeerde, moest vanwege de bedreigingen het gebied ontvluchten.
Helaas is sociaal leider tegenwoordig een van de gevaarlijkste banen in Colombia geworden. Deze situatie brengt niet alleen ons leven in gevaar, maar ook het democratische en participatieve systeem in het land, omdat we een belangrijke rol spelen bij de uitoefening van bestuur en het bevorderen en verdedigen van het recht op deelname, evenals bij het bevorderen van grondwettelijke rechten en het verdedigen van mensenrechten. Maar, in plaats van het belang van ons werk te erkennen en een mogelijkheid voor samenwerking te zien, heeft de regering ons de rug toegekeerd en houdt ze ons in de gaten alsof we een bedreiging vormen voor het systeem, en behandelt ze ons als criminelen.
We hebben geen connectie met gewapende groepen, maar ze proberen ons met hen te verbinden, waardoor gerechtelijke 'valse positieven' ontstaan. Het enige wapen dat we gebruiken is onze stem en onze wens om bij te dragen aan de verwezenlijking van de collectieve ambities van onze gemeenschappen. We verdedigen alleen onze rechten en we zijn diep bezorgd dat ons werk in Colombia wordt behandeld alsof het een misdaad is.
'We kunnen niet blijven verdrinken in een oceaan van straffeloosheid. Elke dag brengt nieuwe bedreigingen en aanvallen met zich mee en de risico's waarmee we worden geconfronteerd, worden groter.'
De regering moet dringende en beslissende maatregelen nemen om onze veiligheid te garanderen en een campagne voeren om het werk van sociale leiders niet te stigmatiseren.
Mensen moeten beseffen dat ze elke keer dat ze eten kopen in een supermarkt, direct profiteren van onze strijd. Het zijn leden van etnische minderheidsgemeenschappen die worden gedood om de collectieve rechten op land en grondgebied te beschermen, maar alle mensen van Colombia genieten dankzij ons bloed van de vruchten van onze gebieden. We kunnen niet blijven verdrinken in een oceaan van straffeloosheid. Elke dag brengt nieuwe bedreigingen en aanvallen met zich mee en de risico's waarmee we worden geconfronteerd, worden groter.
De door de staat geïmplementeerde beschermingsmaatregelen verminderen de gevaren niet en de autoriteiten lossen zaken niet op en geven geen vervolg aan onze klachten. Het lijkt erop dat de mensen die deze misdaden plegen die onze rechten op leven en vrijheid van meningsuiting, participatie en organisatie schenden, onaantastbaar zijn, zowel in Buenaventura als in andere strategische gebieden in het land.
De Colombiaanse autoriteiten hebben ook de plicht om onze toegang tot de rechter te garanderen. Ze moeten vaststellen wie er achter het geweld zit waarmee we worden geconfronteerd en hun verband met de politieke rol die sociale leiders spelen. Wie is er gestoord of wie kan schade ondervinden van het werk dat we doen om onze gebieden en mensenrechten te verdedigen? Wie heeft er baat bij onze dood?
* Danelly Estupiñán, sociaal leidster
(Suriname Mirror/Amnesty International/Semana/Facebook/YouTube)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten