68 Jaar oude raffinaderij is nu prachtig wrak in economie verwoest door wanbeheer en hyperinflatie
De lucht draagt de giftige stank van
gemorste chemicaliën
Er was een tijd dat een baan bij de Amuay-raffinaderij -
het kroonjuweel van het oliebedrijf van de staat Venezuela - een ticket
was voor het goede leven. Petroleos de Venezuela S.A. (PdVSA). Op zijn hoogtepunt,was het de op vier na grootste oliemaatschappij ter wereld. De salarissen
bij de fabriek waren hoog, de voordelen waren groot en de werknemers
koesterden het aanzien van het dragen van het uniform.
'Iedereen wilde
hier zijn, omdat het een uitstekende levenskwaliteit voor hun gezin
betekende', zegt Emir Aguilar, die jarenlang in de private sector werkte
voordat hij uiteindelijk in 2003 een baan bij de raffinaderij startte.
Nu is de 68 jaar oude raffinaderij aan het verpieteren, een prachtig wrakstuk in een economie verwoest door wanbeheer en hyperinflatie die 80%
van de 32 miljoen mensen in Venezuela in armoede hebben achtergelaten,
miljoenen mensen lijden honger. Een tiental rotorkranen en ander
zwaar materieel staan in verval. Lege olievaten nestelen de
doorgangen van de raffinaderij. De lucht draagt de giftige stank van
gemorste chemicaliën.
De ooit verzorgde recreatiegebieden van de naastgelegen
werknemersappartementen zijn nu verstikt door onkruid.
Een baan hier
heeft niet langer veel waarde. Van de 4.000 werknemers op de loonlijst in
2010 is meer dan de helft gestopt en vakbondsfunctionarissen zeggen, dat
een meerderheid van hen het land is ontvlucht, samen met meer dan 2
miljoen Venezolanen die op zoek zijn naar een beter leven in Colombia,
Peru, de VS of elders.
Aguilar is een procesoperator, die helpt het
raffinageproces te volgen terwijl ruwe olie door drie distilleerders
gaat. Elke ochtend wandelt hij zo'n drie kilometer om bij de fabriek te komen -
een pendel die hij ooit met een bedrijfshuttle maakte, voordat die
voorziening werd gestaakt. Zijn diensten zijn acht uur, maar hij werkt
vaak dubbel als andere werknemers niet komen opdagen. Zijn salaris was
ooit meer dan genoeg om voor zijn vrouw en drie kinderen te zorgen. Maar,
vandaag betekent massale inflatie dat zijn loon en uitkeringen minder
dan $ 4 per maand bedragen, genoeg om een kilo rundvlees en een
tiental eieren te kopen.
Om werknemers te behouden, is het bedrijf één keer per maand begonnen
met het uitdelen van voedsel. Elke arbeider die veel is komen werken in de maand krijgt een zak met maïsmeel, bonen, bakolie, suiker en
twee blikjes tonijn.
'We zijn al onze gecontracteerde voordelen,
medische aandacht, de gratis cafetaria, transport naar het werk en zelfs
drinkwater op het werk kwijt geraakt', zegt Aguilar.
'We krijgen alleen die
zakken met eten.'
Nu 43, zegt hij dat hij niet zeker weet hoe lang hij
nog op de raffinaderij zal blijven - of zelfs in Venezuela. '
Ik ben bang
dat de enige optie die ik overhoud zal zijn hetzelfde pad te volgen dat
duizenden van mijn collega's hebben gevolgd.'
Zijn vader had
in de fabriek voor hem gewerkt en de baan was een jeugddroom geweest.
Olie is lang de belangrijkste motor van de Venezolaanse economie
geweest. De productie piekte in 2008 met 3.5 miljoen vaten per dag.
Tussen 2016 en 2017 daalde het met 43% tot 1.2 miljoen vaten per dag, en
het International Energy Agency, een in Parijs gevestigde denktank die
de wereldwijde olieproductie volgt, voorspelde onlangs verdere dalingen
in de komende maanden.
Petroleos de Venezuela importeert nu
verschillende brandstoffen om het land te helpen aan enkele van zijn
basisbehoeften te voldoen. De ineenstorting ervan vloeide voort uit een
inzinking van de wereldolieprijzen, een tekort aan arbeiders, wanbeheer,
politiek en Amerikaanse sancties die het moeilijk hebben gemaakt om
raffinaderijen en andere infrastructuur te onderhouden. Als gevolg
hiervan bevindt de Venezolaanse economie zich nu in haar vierde
recessiejaar. Aguilar traceert de achteruitgang van de olie-industrie
tot 2003, toen toenmalig president Hugo Chavez 20.000 arbeiders
ontsloeg van de staatsoliegigant die in staking waren.
Het was een dramatisch verlies van technische expertise en ervaring.
Veel van de arbeiders die sindsdien werden ingehuurd waren ongeschikt en
kregen hun baan vanwege de connecties met de regerende partij van de
United Socialist, aldus vakbondsfunctionarissen. Een andere klap kwam in
200, toen Chavez tientallen particuliere oliemaatschappijen onteigende,
waaronder veel in de VS gevestigde bedrijven die in Venezuela opereren.
Het resultaat was een sterke afname van buitenlandse investeringen.
Lang geleden waren het Amerikaanse ingenieurs die in de jaren negentig het
land hebben geholpen met het oplossen van de problemen van het
verpompen en verwerken van de teerachtige 'zware olie' in de Orinoco
Belt-reservaten in het oosten van Venezuela.
De fabriek in Amuay was
ooit de derde grootste raffinaderij ter wereld. De productie is nu
minder dan 30% van zijn piek van 645.000 vaten per dag. Het is nooit volledig herbouwd sinds een explosie in 2012 en brand er 47
mensen werden gedood en 160 gewond raakten.
|
(Bron foto: AP/Oges) |
Veroorzaakt door een onopgemerkt gaslek, elimineerde de ramp 11
brandstofopslagtanks en acht grote gascontainers. Veel van de
slachtoffers hadden in een naastgelegen flatgebouw of de politiebarak
geslapen. Het duurde vier dagen om het vuur te doven. '
Ik heb die hele
ochtend gehuild voor alles wat we verloren in een tragedie die vermeden
had moeten worden', zei Aguilar, die thuis was toen de explosie
plaatsvond.
Aguilar zegt, dat hij zich zorgen maakt over de veiligheid op het
werk, omdat gasdetectoren die zijn ingesteld om werknemers te
waarschuwen voor gevaarlijke emissies, maandenlang niet hebben gewerkt.
Hij zegt, dat hij zich geen zorgen maakte over de mogelijke gevolgen van
het praten met een verslaggever over problemen in de fabriek, omdat
Petroleos de Venezuela het zich niet kan veroorloven om meer werknemers
te verliezen.
'Het is erg moeilijk voor hen om een slaaf te bevrijden. Ik ben een van de weinige ervaren operators die nog in de
raffinaderij zitten.'
(Suriname Mirror/The Los Angeles Times)