15-09-2006 Door: Paul Kraaijer
In de zomer van 2003 begon Kraaijer zijn onderzoek naar hoe in Suriname wordt omgegaan me(de opslag van) laag radioactief afval. Hij zocht slechts antwoord op de volgende drie vragen:
Hoe wordt omgegaan met dit gevaarlijke afval?
Hoe wordt het afval opgeslagen?
Hoeveel laag radioactief afval is in het land aanwezig?
Dit lijken drie simpel te beantwoorden vragen.
Ruim drie jaar later heeft echter feitelijk niemand de antwoorden kunnen geven. De enige concrete reactie ontving Kraaijer van de toenmalige vice-voorzitter van de Nationale Assemblee, mevrouw mr. Ruth Wijdenbosch. In een e-mail meldde zij in november 2003:
"(...) Het antwoord komt erop neer:
dat in de industrie en de landbouw geen gebruik wordt gemaakt van radioactieve straling. Tevens is de import en export van radioactief afval verboden volgens het Besluit Negatieve Lijst (wet in Suriname). In het verleden is in de geneeskunde wel gebruik gemaakt van radioactieve naalden voor de bestraling van kanker. Deze naalden zijn door de desbetreffende ziekenhuizen (volgens mijn info slechts een ziekenhuis) "veilig" opgeborgen. (...)"
Deze informatie had mevrouw Wijdenbosch overigens ontvangen van het Nationaal Instituut voor Milieu en Ontwikkeling in Suriname (NIMOS).
Maar, er moet volgens Kraaijer meer zijn aan laag radioactief afval. Wat te denken van verouderde rontgenapparatuur en ziekenhuiskleding? Wat gebeurt daarmee en met naalden die gebruikt zijn bij de behandeling van kankerpatienten?
Het NIMOS laat Kraaijer in februari 2004 het volgende weten:
* er is in Suriname geen specifieke wetgeving over gevaarlijk afval met betrekking tot het
opslaan, verwerken danwel transporteren van dit afval;
* er zijn in Suriname geen afvalverwerkingsfaciliteiten;
* er zijn in Suriname illegale vuilstortplaatsen;
* gevaarlijk afval (bedrijfsafvalstoffen, medisch afval, etcetera) wordt in het milieu gedumpt;
* het NIMOS gaat een inventarisatie maken van gevaarlijk afval en hoe het verwerkt dient te
worden.
Een onthutsende reactie!
Het feit dat tot de dag van vandaag niemand heeft kunnen of willen mededelen wat de situatie in Suriname is met betrekking tot laag radioactief afval, is veelzeggend. Het versterkt ook het vermoeden bij Kraaijer dat dit afval mogelijk op een niet juiste wijze wordt verwerkt en/of opgeslagen. Het vermoeden wordt sterker als blijkt dat ondanks vele e-mails en brieven van Kraaijer, de directeur van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo nooit heeft gereageerd. Waarom niet?
Heeft hij iets te verbergen?
Wordt zijn laag radioactief afval daadwerkelijk in het milieu gedumpt?
Het ontbreekt, volgens Kraaijer, mogelijk aan voldoende kennis om het gevaarlijke radioactieve afval op een veilige wijze op te slaan. Hij benadrukt, dat dat afval de komende jaren meer zal worden. Vooral door de komst van een kankerbehandelingscentrum (Radiotherapeutisch Centrum Suriname) bij het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. De eerste steen wordt in februari 2007 gelegd en de oplevering wordt in juni 2008 verwacht (kosten $ 8.4 miljoen).
De kennis inzake opslag van bijvoorbeeld radioactieve naalden is wel aanwezig bij het Internationaal Atoom Agentschap in het Oostenrijkse Wenen (http://www.iaea.org).
Maar, Suriname is geen lidstaat van de IAEA.
Opmerkelijk, aldus Kraaijer, vooral nu ook met regelmaat geluiden te horen zijn in Suriname over het mogelijk invoeren van kernenergie c.q. de bouw van een kleine kerncentrale.
Het IAEA heeft de eerste jaren van 2000 Chili geholpen met het zorgen voor een veilige opslag van radioactieve bronnen.
Wellicht zou het raadzaam zijn dat ook Suriname zich gaat aanmelden voor een IAEA lidmaatschap.....
wordt vervolgd.
