'Mijn academie is het werkveld en wat ik leer van ervaren journalisten'16-05-2016 De Surinaamse Krant/de Ware Tijd
'Er mag best een kritische noot zijn, bij 35 jaar AHKCO', zegt een vierdejaarsstudent van de Academie voor Hoger Kunst en Cultuur Onderwijs, richting Journalistiek, vandaag, maandag 16 mei 2016, in de Ware Tijd. De academie hield in het weekend een open dag om haar verjaardag te vieren, maar de meest gehoorde kritiek is dat de opleiding, wat deze richting betreft, niet die kwaliteit aflevert die ervan verwacht mag worden. Er is kritiek op de lange periode van afstuderen en het niet op tijd inleveren van cijfers door docenten, zo schrijft Wilfred Leeuwin, die ook voorzitter is van de amper hoor- en zichtbare Surinaamse Vereniging van Journalisten, SVJ.
Richtingscoördinatrice Jane Bergraaf zegt dat de opleiding over het algemeen een behoorlijke ontwikkeling heeft doorgemaakt. Alle kritiek is volgens haar aanleiding tot verbetering.
De AHKCO bestaat deze maand 35 jaar en staat bekend om de opleidingsrichtingen, Journalistiek, Beeldende kunst en Sociaal Culturele vorming. De focus in het artikel van vandaag in de Ware Tijd ligt op de studierichting journalistiek. Om represaille te voorkomen heeft de redactie van de Ware Tijd besloten de namen van de studenten niet te vermelden. Waar een eventuele 'represaille' dan uit zou bestaan vermeldt Leeuwin niet. Bergraaf vindt studenten geen meetindicatoren en zeker niet een handjevol dat wordt geïnterviewd.
Toch is de algemene opvatting dat het diploma van deze studierichting voor het diploma bachelor of arts, mooi is meegenomen zonder dat de opleiding daar een praktische bijdrage aan heeft geleverd. 'Journalist word je niet, wel voorlichter of Public Relations-medewerker. In de breedte heeft de academie wel een toegevoegde waarde. Ik ben bijgeschaafd. Alleen denk ik dat deze opleiding je niet moet bijschaven, maar klaarstomen voor het beroep. Ik ben nu elf jaar werkzaam als journalist. Als ik na de middelbare school naar de academie was gegaan om het vak te leren zou ik niet op het niveau zijn waar ik nu ben. Naast de academie moet je in de praktijk zeker nog leergeld betalen', aldus een anonieme student.
'Ik kan niet zeggen dat de academie mij het journalistieke vak heeft bijgebracht. Mijn academie is het werkveld en wat ik leer van ervaren journalisten', zegt een andere student.
Bergraaf zegt, dat gekeken moet worden naar het programma van de opleiding en de positieve ontwikkelingen van de afgelopen jaren. 'Bij studenten is hun opleiding nooit goed, maar wanneer ze die hebben afgerond zijn ze er wel dankbaar voor.' Ze merkt op dat de opleiding journalistiek vrij uitgebreid is en dat de Surinaamse markt waarschijnlijk veel vraagt naar voorlichters. 'En toch is de opleiding in tegenstelling tot vroeger, met nu een radio- en televisie lokaal, er behoorlijk op vooruit gegaan.'
Rachel van der Kooye die vierde jaarstudenten de technische kneepjes van het beroep moet bijbrengen, zegt dat het kernprobleem gezocht moet worden in de interesse van de student en waar de opleiding op inspeelt. 'De studenten schrijven zich in voor de opleiding journalistiek, maar willen opgeleid worden tot voorlichter en public relations-medewerker, simpelweg, omdat media eigenaren niet betalen voor opgeleide journalisten. Ik heb nu achttien vierdejaarsstudenten en slechts één van hen is een actieve journalist. Voor de rest zijn het allemaal voorlichters. Daarnaast kiezen journalisten na het behalen van hun diploma al snel voor een carrière bij een bedrijf of de overheid. Nadat ik als actieve journaliste was afgestudeerd heb ik geen cent bij gekregen van het mediabedrijf waar ik werkte.'
Suriname kent helaas nog steeds geen goede opleiding journalistiek. De AHKCO pretendeert al jaren journalisten op te leiden, maar dat is onmogelijk als je als 'academie' zelf geen deskundigheid in huis hebt om zo'n opleiding naar behoren te kunnen verzorgen. Goede leerkrachten zijn er niet. En degenen die daartoe in staat en bereid zouden zijn, worden niet benaderd vanwege hun ervaring en kennis. Echte kennis en deskundigheid worden genegeerd. Personen als Rachel van der Kooye en Jane Bergraaf kunnen niet eens 'journalist' genoemd worden. Zij zijn zelf nauwelijks in staat om het metier goed te beoefenen. Het zijn gewoon dames die pretenderen heel wat te zijn, dames met een arrogante attitude, een air, maar feitelijk niets in huis hebben. Zij horen niet thuis in de Surinaamse journalistieke sector.
Kijkend naar hetgeen dagelijks door vermeende journalisten in Surinaamse kranten en op nieuwswebsites zoal aan artikelen wordt gepubliceerd, ga je je afvragen wat het nut van de afdeling Journalistiek binnen de AHKCO is (geweest). Immers, al die artikelen hebben weinig van doen met journalistiek. De journalistiek, schrijvende pers, heeft bepaalde regels, etiketten, voor het schrijven van artikelen. Die zijn in Suriname echter nergens te vinden. Daarenboven is het journaille in Suriname amper in staat om fatsoenlijk, foutloos, Nederlands te schrijven, is het journaille lui, gemakzuchtig en beseft niet, dat zij schrijft voor lezers en niet voor zichzelf. Verder is zij niet in staat om naar behoren rechtbankverslagen en politieberichten te schrijven. Daar zijn specialisten voor nodig, en ook die zijn nergens te bekennen, waardoor dat soort artikelen van een erbarmelijk inhoudelijke kwaliteit is.
Overigens is de website van de AHKCO verre van actueel en dat zegt voldoende over de kwaliteit waarmee binnen die zogenoemde academie wordt gewerkt. De homepage vermeldt bijvoorbeeld deze zeer gedateerde informatie:
(Red. De Surinaamse Krant/de Ware Tijd)
