 |
| (Bron foto's: © Paul Kraaijer) |
Dorp zou parel voor toerisme kunnen zijn
28-09-2014 Door: © Paul Kraaijer
Paramaribo - Op de populaire video website YouTube verscheen vandaag, zondag 28 september 2014, deze video uit het Nederlandse AVRO/TROS televisieprogramma 'Atlas'. Het is werkelijk een doodzonde dat dit kerkje, maar ook andere gebouwen (woningen) in dit Matawai-dorp aan de Saramaccarivier, zo zijn/worden verwaarloosd.
Kwakoegron zou een werkelijk mooie bestemming voor toeristen kunnen zijn, maar de bewoners werken niet aan de ontwikkeling van het dorp, dat een doodse indruk maakt. Zo'n 100 inwoners, twee 'snesi's (kleine supermarkten met Chinese eigenaren), een lagere school van de Evangelische Broedergemeente Suriname (EBS) met vier woningen voor leerkrachten, een post van de Medische Zending en een vervallen guesthouse.
Bewoners houden zich vooral bezig met het vervoer over de rivier van brandstof naar de goudvelden.
Stromend drinkwater is er niet: bewoners zijn afhankelijk van regenwater, dat wordt opgevangen in grote zogenoemde Duro-tanks. Elektriciteit? Alleen 's avonds vanaf ongeveer zes uur tot twaalf uur, opgewekt door een oude grote roestige generator (lichtmotor) vlak naast de woning van de bestuursopzichtster van het dorp. Bewoners zijn echter afhankelijk van de mannen die moeten zorgen voor de brandstof om de generator te kunnen laten draaien. Soms wordt die brandstof gewoon gebruikt voor de eigen 4 wheel drive....en zitten de bewoners in het donker. Een paar weken zonder stroom is niet vreemd in het dorp.
Een mooie natuur, een schitterende toeristische bestemming, maar zo verwaarloosd.
De jeugd heeft geen vertier. Slechts een bal of een oude speelgoedauto aan een touwtje. Zuurzak uit de boom gooien. Een enkele knaap helpt aan de waterkant met het laden van korjalen met vaten brandstof. Iets anders is er ook niet in het dorp de voor jeugd te doen.
Vrouwen doen de vaat en de was in de Saramaccarivier, vervuild door onder andere het door goudzoekers gebruikte kwik. Het water is donker, troebel, vies, ongezond. Ook wordt er vis gevangen. Iedereen in het dorp kent de risico's van kwik, immers een aantal jaren geleden is er Amerikaans onderzoek verricht naar het kwikgehalte in het haar van bewoners.
Agenten van de lokale politiepost staan ook met regelmaat te hengelen, uit verveling, zo zei ooit een van de dienders. Een in de rivier langs drijvende lege colafles, onder de hengel door van een agent, drijft gewoon verder. Voor vuil en afval heeft men geen aandacht. Afval wordt dan ook her en der in de schitterende natuur gedumpt of verbrand. Schokkend. Ongedierte trekt er op af.
Kwakoegron is vrij eenvoudig over de weg, bauxietweg, te bereiken en ligt ongeveer 90 kilometer ten zuiden van Paramaribo, ongeveer twee uren rijden als de weg in goede staat is en het niet regent.
Het dorp kan zich op de toeristische kaart plaatsen, maar dan zullen de bewoners eens de handen uit de mouwen moeten steken en niet voor zich uit zitten te staren en denken 'het komt wel goed', want het komt niet goed.... Niet wachten op de overheid, het ministerie van Regionale Ontwikkeling of op districtscommissaris Ivonne Pinas van Brokopondo, want dan kunnen de bewoners wachten tot ze een ons wegen. Pinas heeft tot vandaag de dag zelden haar gezicht in het dorp laten zien.
Kwakoegron zou een werkelijk mooie bestemming voor toeristen kunnen zijn, maar de bewoners werken niet aan de ontwikkeling van het dorp, dat een doodse indruk maakt. Zo'n 100 inwoners, twee 'snesi's (kleine supermarkten met Chinese eigenaren), een lagere school van de Evangelische Broedergemeente Suriname (EBS) met vier woningen voor leerkrachten, een post van de Medische Zending en een vervallen guesthouse.
Bewoners houden zich vooral bezig met het vervoer over de rivier van brandstof naar de goudvelden.Stromend drinkwater is er niet: bewoners zijn afhankelijk van regenwater, dat wordt opgevangen in grote zogenoemde Duro-tanks. Elektriciteit? Alleen 's avonds vanaf ongeveer zes uur tot twaalf uur, opgewekt door een oude grote roestige generator (lichtmotor) vlak naast de woning van de bestuursopzichtster van het dorp. Bewoners zijn echter afhankelijk van de mannen die moeten zorgen voor de brandstof om de generator te kunnen laten draaien. Soms wordt die brandstof gewoon gebruikt voor de eigen 4 wheel drive....en zitten de bewoners in het donker. Een paar weken zonder stroom is niet vreemd in het dorp.
Een mooie natuur, een schitterende toeristische bestemming, maar zo verwaarloosd.
De jeugd heeft geen vertier. Slechts een bal of een oude speelgoedauto aan een touwtje. Zuurzak uit de boom gooien. Een enkele knaap helpt aan de waterkant met het laden van korjalen met vaten brandstof. Iets anders is er ook niet in het dorp de voor jeugd te doen.
Vrouwen doen de vaat en de was in de Saramaccarivier, vervuild door onder andere het door goudzoekers gebruikte kwik. Het water is donker, troebel, vies, ongezond. Ook wordt er vis gevangen. Iedereen in het dorp kent de risico's van kwik, immers een aantal jaren geleden is er Amerikaans onderzoek verricht naar het kwikgehalte in het haar van bewoners.Agenten van de lokale politiepost staan ook met regelmaat te hengelen, uit verveling, zo zei ooit een van de dienders. Een in de rivier langs drijvende lege colafles, onder de hengel door van een agent, drijft gewoon verder. Voor vuil en afval heeft men geen aandacht. Afval wordt dan ook her en der in de schitterende natuur gedumpt of verbrand. Schokkend. Ongedierte trekt er op af.
Kwakoegron is vrij eenvoudig over de weg, bauxietweg, te bereiken en ligt ongeveer 90 kilometer ten zuiden van Paramaribo, ongeveer twee uren rijden als de weg in goede staat is en het niet regent. Het dorp kan zich op de toeristische kaart plaatsen, maar dan zullen de bewoners eens de handen uit de mouwen moeten steken en niet voor zich uit zitten te staren en denken 'het komt wel goed', want het komt niet goed.... Niet wachten op de overheid, het ministerie van Regionale Ontwikkeling of op districtscommissaris Ivonne Pinas van Brokopondo, want dan kunnen de bewoners wachten tot ze een ons wegen. Pinas heeft tot vandaag de dag zelden haar gezicht in het dorp laten zien.
