Internationaal Pers Instituut kritisch over kwaliteit Surinaams journaille SVJ is een papieren tijger
Suriname kent geen goede journalisten
28-12-2013 Door: Paul Kraaijer
Paramaribo - Als je als individu en zijlijngeïnteresseerde kritiek uit op de inhoudelijke kwaliteit van het Surinaamse journaille en op de werkwijze van de Surinaamse Vereniging van Journalisten (SVJ), dan lijkt de wereld te klein. Immers, kritiek daar houdt men in het Surinaamse journalistieke metier niet zo van. Maar, als een Internationaal Pers Instituut hetzelfde zwart op wit publiceert in een uitgebracht rapport over persvrijheid in het Caribisch gebied dan wordt die kritiek plotseling serieus genomen en geaccepteerd.
Immers, de Ware Tijd heeft gisteren uit het rapport gefilterd dat het IPI van oordeel is dat Surinaamse journalisten moeten werken aan verbetering van hun inhoudelijke niveau. Het lijkt een open deur en die deur staat al veel te lang open.
Het instituut adviseert mediadirecteuren om te investeren in training, toerusting en behoorlijke salarissen om de kwaliteit van nieuwsgaring te helpen verbeteren en ook met journalisten te zorgen voor meer diepgang en kracht.
SVJ papieren tijger
'Voorzie in institutionele steun en trainingen voor onderzoeksjournalistiek. Versterk de Surinaamse Vereniging van Jounalisten (SVJ) om journalisten beter te beschermen en te waken over ethische standaarden. Richt een zelfregulerend orgaan op om klachten vanuit de gemeenschap over de media te behandelen. Zie af van 'enveloppenjournalistiek', aldus het IPI.
Hetgeen dit instituut verkondigt, verkondig ik al jaren. De SVJ is een papieren tijger, heeft geen duidelijk beleid en is voor ‘buitenstaanders’ nauwelijks tot niet bereikbaar. Een website heeft deze vereniging niet, laat staan een publiekelijk emailadres waar mensen met eventuele klachten over het journaille of adviezen voor het journaille terecht kunnen. De SVJ lijkt een gesloten, sektarisch elitair clubje dat feitelijk bestuurd wordt door de nieuwswebsite Starnieuws (de voorzitter, Wilfred Leeuwin, en vicevoorzitter, Edward Troon, zijn beiden werkzaam bij Starnieuws).
De hoofdredacteur van de Ware Tijd, Meredith Helstone, onderschrijft in haar eigen krant de kritiek op de journalistiek in Suriname, maar ziet de journalist als hoofdverantwoordelijke voor kwaliteit en scholing van zichzelf.
Dat is natuurlijk wel heel makkelijk gezegd. Ligt hier ook niet een taak voor een hoofdredacteur en directie? Zien zij niet dat hun krant dagelijks bol staat van journalistieke-, maar ook van taalfouten? Waar is een goede eindredacteur? Dat er sprake is van een slechte organisatiegraad in de mediawereld erkent deze dame, gelukkig, wel. De SVJ zou volgens haar lering kunnen trekken uit het vakbondswezen, iets waarvoor ik ook diverse malen heb gepleit in artikelen en dergelijke. Ook werkgevers zouden volgens haar baat hebben bij een sterke SVJ en zouden derhalve hun steun moeten geven aan zowel de vereniging als het opzetten van een zelfregulerend orgaan.
Findley en het eeuwige terugblikken op jaren '80
Volgens de hoofdredacteur bij de West, George Findley, is Suriname nooit volledig hersteld van de negatieve gevolgen van de jaren tachtig. 'Er zijn heel wat kenners van het vak toen vertrokken en er is nooit gedegen aanvulling geweest. De meeste mensen komen tegenwoordig van de middelbare school en worden voor de leeuwen gegooid om het beroep te leren.'
Findley heeft kennelijk zelf het journalistieke metier nooit goed begrepen. De jaren tachtig liggen alweer vele jaren achter ons. Het is te makkelijk om daarnaar te verwijzen. Je moet daar niet in blijven vastroesten. Inmiddels had er een compleet nieuwe, jonge, generatie journalisten en redacteuren in Suriname kunnen zijn. Maar, om de een of andere reden is hier nooit een goede School voor de Journalistiek van de grond gekomen. Het paar opleidingen dat er is, is meer te omschrijven als langdurige cursussen, dan als werkelijk kwalitatief goede journalistieke scholingen.
Beschamend
Dat, zo beweert Findley, ‘de meeste mensen’ van de middelbare school komen en ‘voor de leeuwen gegooid’ worden ligt uiteraard aan de directies en hoofdredacteuren van de kranten zelf. Zij zijn degenen die jonge onervaren mensen voor de leeuwen werpen en, gelet op de journalistieke kwaliteit van de Surinaamse kranten, ze vervolgens laten zwemmen. Natuurlijk, hoe kunnen jonge mensen het vak leren als bij een krant zelf geen kwalitatief goede journalisten werkzaam zijn?? Sla een willekeurige krant open of open een willekeurige website van een Surinaamse krant en de journalistieke- en taalfouten stromen als een waterval over jou, als lezer, heen. Het is werkelijk beschamend. Zelfs de paar journalisten met enige naam en faam blijken nauwelijks in staat te zijn om een goed journalistiek inhoudelijk artikel te schrijven. Diverse malen heb ik over het kwalitatief slechte Surinaamse journaille geschreven.
De echt goede journalisten en redacteuren zijn bij geen enkele Surinaamse krant te vinden. Zij kiezen voor zelfstandigheid, vooral, omdat de kranten weigeren om ze in dienst te nemen. Kwaliteit wordt door de hoofdredacteuren en directeur kennelijk niet gewaardeerd, waardoor ze krampachtig blijven steken in belabberde journalistieke producten die eigenlijk het woord ‘journalistiek’ niet waard zijn.
Het IPI-rapport:
28-12-2013 Door: Paul Kraaijer
Paramaribo - Als je als individu en zijlijngeïnteresseerde kritiek uit op de inhoudelijke kwaliteit van het Surinaamse journaille en op de werkwijze van de Surinaamse Vereniging van Journalisten (SVJ), dan lijkt de wereld te klein. Immers, kritiek daar houdt men in het Surinaamse journalistieke metier niet zo van. Maar, als een Internationaal Pers Instituut hetzelfde zwart op wit publiceert in een uitgebracht rapport over persvrijheid in het Caribisch gebied dan wordt die kritiek plotseling serieus genomen en geaccepteerd.
Immers, de Ware Tijd heeft gisteren uit het rapport gefilterd dat het IPI van oordeel is dat Surinaamse journalisten moeten werken aan verbetering van hun inhoudelijke niveau. Het lijkt een open deur en die deur staat al veel te lang open.
Het instituut adviseert mediadirecteuren om te investeren in training, toerusting en behoorlijke salarissen om de kwaliteit van nieuwsgaring te helpen verbeteren en ook met journalisten te zorgen voor meer diepgang en kracht.
SVJ papieren tijger
'Voorzie in institutionele steun en trainingen voor onderzoeksjournalistiek. Versterk de Surinaamse Vereniging van Jounalisten (SVJ) om journalisten beter te beschermen en te waken over ethische standaarden. Richt een zelfregulerend orgaan op om klachten vanuit de gemeenschap over de media te behandelen. Zie af van 'enveloppenjournalistiek', aldus het IPI.
Hetgeen dit instituut verkondigt, verkondig ik al jaren. De SVJ is een papieren tijger, heeft geen duidelijk beleid en is voor ‘buitenstaanders’ nauwelijks tot niet bereikbaar. Een website heeft deze vereniging niet, laat staan een publiekelijk emailadres waar mensen met eventuele klachten over het journaille of adviezen voor het journaille terecht kunnen. De SVJ lijkt een gesloten, sektarisch elitair clubje dat feitelijk bestuurd wordt door de nieuwswebsite Starnieuws (de voorzitter, Wilfred Leeuwin, en vicevoorzitter, Edward Troon, zijn beiden werkzaam bij Starnieuws).
 |
| (Bron foto: YouTube) |
Dat is natuurlijk wel heel makkelijk gezegd. Ligt hier ook niet een taak voor een hoofdredacteur en directie? Zien zij niet dat hun krant dagelijks bol staat van journalistieke-, maar ook van taalfouten? Waar is een goede eindredacteur? Dat er sprake is van een slechte organisatiegraad in de mediawereld erkent deze dame, gelukkig, wel. De SVJ zou volgens haar lering kunnen trekken uit het vakbondswezen, iets waarvoor ik ook diverse malen heb gepleit in artikelen en dergelijke. Ook werkgevers zouden volgens haar baat hebben bij een sterke SVJ en zouden derhalve hun steun moeten geven aan zowel de vereniging als het opzetten van een zelfregulerend orgaan.
Findley en het eeuwige terugblikken op jaren '80
Volgens de hoofdredacteur bij de West, George Findley, is Suriname nooit volledig hersteld van de negatieve gevolgen van de jaren tachtig. 'Er zijn heel wat kenners van het vak toen vertrokken en er is nooit gedegen aanvulling geweest. De meeste mensen komen tegenwoordig van de middelbare school en worden voor de leeuwen gegooid om het beroep te leren.'
Findley heeft kennelijk zelf het journalistieke metier nooit goed begrepen. De jaren tachtig liggen alweer vele jaren achter ons. Het is te makkelijk om daarnaar te verwijzen. Je moet daar niet in blijven vastroesten. Inmiddels had er een compleet nieuwe, jonge, generatie journalisten en redacteuren in Suriname kunnen zijn. Maar, om de een of andere reden is hier nooit een goede School voor de Journalistiek van de grond gekomen. Het paar opleidingen dat er is, is meer te omschrijven als langdurige cursussen, dan als werkelijk kwalitatief goede journalistieke scholingen.
Beschamend
Dat, zo beweert Findley, ‘de meeste mensen’ van de middelbare school komen en ‘voor de leeuwen gegooid’ worden ligt uiteraard aan de directies en hoofdredacteuren van de kranten zelf. Zij zijn degenen die jonge onervaren mensen voor de leeuwen werpen en, gelet op de journalistieke kwaliteit van de Surinaamse kranten, ze vervolgens laten zwemmen. Natuurlijk, hoe kunnen jonge mensen het vak leren als bij een krant zelf geen kwalitatief goede journalisten werkzaam zijn?? Sla een willekeurige krant open of open een willekeurige website van een Surinaamse krant en de journalistieke- en taalfouten stromen als een waterval over jou, als lezer, heen. Het is werkelijk beschamend. Zelfs de paar journalisten met enige naam en faam blijken nauwelijks in staat te zijn om een goed journalistiek inhoudelijk artikel te schrijven. Diverse malen heb ik over het kwalitatief slechte Surinaamse journaille geschreven.
De echt goede journalisten en redacteuren zijn bij geen enkele Surinaamse krant te vinden. Zij kiezen voor zelfstandigheid, vooral, omdat de kranten weigeren om ze in dienst te nemen. Kwaliteit wordt door de hoofdredacteuren en directeur kennelijk niet gewaardeerd, waardoor ze krampachtig blijven steken in belabberde journalistieke producten die eigenlijk het woord ‘journalistiek’ niet waard zijn.
Het IPI-rapport:
