dinsdag 11 juni 2013

De SASur-soap: Strijd tussen muziekgebruikers en SASur wordt via media gevoerd

Roti-bakker Sammy Doerga beschuldigt SASur van bedreigingen

Media spelen rol in gênante hetze op het ‘auteursrechtenoorlogsveld’

Prim Ramlal: ‘VRTS luistert wel, maar wil niet tot een vergelijk komen’

11-06-2013 Door: Paul Kraaijer


Paramaribo - De strijd tussen zogenoemde muziekgebruikers en de stichting Auteursrechten Suriname (SASur) lijkt meer en meer een woordenstrijd te worden die via de media wordt uitgevochten. Men krijgt ruimte om daar elkaar te bestrijden in plaats van aan de tafel van overleg. De media hebben dan ook een opvallende rol gekregen in de Surinaamse ‘auteursrechtenoorlog’. Zodra een betrokkene ook maar iets kwijt wil, hoe inhoudelijk onzinnig en nieuwsonwaardig ook, kan hij of zij terecht bij de media (papieren en online-kranten en een enkele nieuwswebsite) die maar wat graag een rol willen spelen in een aangestuurde gênante hetze.

Roti-bakker krijgt mediaruimte om SASur en voorzitter Ramlal aan te vallen
Deze week krijgt Sammy Doerga, voorzitter van de Vereniging van Surinaamse Organisatoren (VSO), weer veel ruimte in de media om zijn gal en frustraties en beschuldigingen te uiten. Zo kreeg hij ruimte gisteren op de nieuwswebsite Starnieuws en vandaag was hij te gast bij het actualiteitenprogramma op tv Actueel van de staatszender STVS/SRS.
In dat programma bleek presentator Winston Echteld met één mond mee te papegaaien met Doerga, stelde geen enkele kritische vraag over het handelen van muziekgebruikers en sloot het gesprek af met de opmerking dat SASur leugens verspreidt en misleidend is. Daarmee zijn Echteld en de STVS/SRS hun boekje te buiten te gaan. Maar ja, ook de STVS/SRS is muziekgebruiker en een van de tegenstanders van SASur.
Maar, hoe objectief kun je vervolgens zijn als presentator Echteld wanneer je de voorzitter van SASur moet interviewen? Overigens, die man had nooit presentator moeten worden en had gewoon moeten blijven zingen. Bij omroepen werken helaas teveel onkundige stuntelende niet-journalisten, die ook nog eens elders werkzaam zijn, bijvoorbeeld als ambtenaar bij een ministerie of als medewerker bij het Staatsziekenfonds of bij de Surinaamsche Waterleiding Maatschappij.

Wie bedreigt wie? Muziekgebruikers bedreigen Ramlal
Op de website Starnieuws ging Doerga ook tekeer tegen SASur en haar voorzitter en beweerde zelfs dat de auteursrechtenorganisatie bedreigingen zou uiten. Maar, sinds wanneer is de roti-bakker een auteursrechtendeskundige? En sinds wanneer bedreigt SASur muziekgebruikers? Wat een onzin uit de mond van deze praatjesmaker Doerga. Weet hij wel wat bedreigingen zijn? Het is zeker geen bedreiging als je als officiële stichting een rechtszaak aanspant tegen wie of wat dan ook. Het zijn juist de muziekgebruikers die bedreigen en intimideren in teksten op radio en tv en door beelden, zoals het in een filmpje constant tonen van het kantoor van SASur met daaronder vermeld het adres. Dat is aanzetten tot.......en is reden genoeg om de makers van de film voor, zoals dat hier wordt gezegd, de ‘groene tafel’ te slepen.

Hij riep via het ook niet altijd objectieve Starnieuws alle muziekgebruikers en muziekmakers op om niet te zwichten voor de druk van SASur. Doerga wees er ten overvloede maar weer eens op dat de beschikking van SASur om als bemiddelaar op te treden op 17 mei is ingetrokken door de minister van Justitie en Politie, Edward Belfort. Die druk wordt echter door de muziekgebruikers- en makers zelf gecreëerd, door niet een volwassen dialoog aan te gaan met de auteursrechtenorganisatie.

Doerga’s vertrouwen in afloop Kort Geding ondermijnd door advocaat VRTS
Doerga zei ook er alle vertrouwen in te hebben dat de juristen van minister Edward Belfort en de Staat Suriname een sterk verweer zullen hebben in het Kort Geding dat SASur aanhangig heeft gemaakt en dat donderdag 13 juni dient.
Maar, advocaat Anushka Debipersad verwacht daarentegen, dat het besluit van Belfort geen stand zal houden bij de rechter. ‘Het zit er dik in dat de Kort Gedingrechter in het voordeel van SASur zal beslissen, omdat de gronden op basis waarvan de beschikking is ingetrokken zwak zijn’, zei ze in de Ware Tijd van 6 juni. Opmerkelijk is het, dat Debipersad optreedt als advocaat van de Vereniging van Radio- en Televisiebedrijven in Suriname (VRTS), maar in de krant op persoonlijke titel, als jurist, sprak. ‘Ongeveer dezelfde motivering die bij de vorige intrekking in 2012 gebruikt is, bij het intrekken van de beschikking van SASur, is nu weer toegepast alleen met wat extra franjes’, aldus de advocaat. Zij noemt dit een slordig geformuleerd besluit. ‘Je vraagt je af waarom er zulke slordige besluiten worden genomen. Het lijkt me bijna een behoefte aan herhaling.’ 

De VSO riep, in de persoon van Doerga,via Starnieuws alle artiesten die recht hebben op een uitkering, op om het geld op te eisen van SASur. Doerga zei verder dat SASur gewoon doorgaat om via bedreigingen muziekgebruikers onder druk te zetten om royalty’s te betalen. Van bedreigingen is echter in geen enkel opzicht sprake. Dreigen met rechtszaken zijn geen bedreigingen.
Doerga is bewust bezig met een laag bij de grond hetze tegen SASur. Hij roept en schreeuwt maar wat en doet zich voor als een heuse auteursrechtendeskundige. Maar, je kunt oprecht de vraag stellen ‘heeft hij ooit wel eens de complete Wet Auteursrecht 1913 gelezen’? Hij is een van de jammerkonten die oh zo graag die wet gewijzigd/aangepast wil zien aan deze tijd. Natuurlijk. Maar, een wijziging/aanpassing ontneemt geen enkele muziekgebruiker de plicht om auteursrechten te voldoen. Naast nationale wetgeving is er internationale wet- en regelgeving op het terrein van auteursrechten die ook van toepassing zijn op Suriname.

De VSO stelde ook, dat eerder geïnde gelden van de afgelopen zes jaren nooit door SASur zijn uitgekeerd, ondanks drie aankondigingen dat dit zou gebeuren. ‘Elke keer werd een andere drogreden gebruikt om de geïnde gelden niet uit te keren aan de rechthebbenden’, aldus Sammy Doerga. Volgens hem zou de laatste keer als reden zijn opgevoerd dat de operationele kosten voor SASur hoger waren dan de inkomsten. Uit de jaarrekening over 2011 van de organisatie zou blijken, dat de operationele kosten met terugwerkende kracht zijn opgeschroefd met een miljoenenclaim aan salaris, ‘bestaande uit een echtpaar met nota bene een on- en minvermogenkaart’, aldus de roti-bakker.

Natuurlijk zijn er kritische kanttekeningen en vragen te plaatsen bij het optreden van SASur, dat niet altijd als even handig te kwalificeren is. Ook ik zat met een paar onduidelijkheden en vragen en die zijn inmiddels netjes en uitgebreid beantwoord door de voorzitter van de auteursrechtenorganisatie, Prim Ramlal.

Ramlal beantwoord netjes vragen
Mijn eerste vraag aan hem was: waarom kan SASur geen openheid geven over hoeveel aan wie inmiddels is betaald? 
Ramlal: ‘SASur had gepland om vorig jaar oktober uit te keren, maar heeft deze uitgesteld naar oktober 2013. Niet alle facturen waren voor die tijd betaald, wat ertoe zou leiden dat het kostenpercentage heel hoog zou uitvallen. Heel wat van de playlisten ontbraken, omdat gebruikers die niet hadden aangeleverd. Deze moesten door SASur op een ander manier vergaard worden anders weet je ook niet aan wie er allemaal uitgekeerd moet worden. Aangezien uitstel met een jaar ervoor zou zorgen, dat het overall kostenpercentage minder zou worden en er meer ruimte was om de playlisten te vergaren, is voor deze uitkeringstrategie gekozen. Indien SASur de rechtszaak nu tegen de Staat wint komt er geen verandering in de planning, zo niet dan zal weer nagegaan moeten worden hoe verder te handelen, omdat nog steeds heel wat facturen niet zijn betaald. SASur heeft inmiddels ook een financieel overzicht aangeboden aan de Ware Tijd voor publicatie.’

Waarom kon door SASur niet in een vroeg stadium worden uitgelegd dat 'het repertoire' gewoon via de SASur-website te vinden is, door even naar andere internationale auteursrechtenorganisaties door te linken (zoals op de SASur-website duidelijk wordt aangegeven)?
Ramlal reageert op deze vraag met de opmerking dat SASur wettelijk niet verplicht is om het repertoire elektronisch op zo’n manier zichtbaar te maken.
‘Wij hebben gebruikers per schrijven vaker uitgenodigd voor inzage in het repertoire. Ze konden ook per email het te gebruiken repertoire opsturen waarop wij vervolgens reageren. Dit is ook de manier hoe het elders in de wereld gebeurd, met uitzondering van grote organisaties die het zich kunnen permitteren om hun bestand online zichtbaar te maken en die te onderhouden. Het repertoire groeit dagelijks en de kosten om zo’n online database te ontwerpen en te onderhouden kost heel veel geld. Met de inningen van SASur is dat niet mogelijk. Nadat het Hof van Justitie van Suriname met een vonnis kwam waarin aan SASur wordt gevraagd om haar werken op een andere wijze openbaar te maken, waren wij noodgedwongen dat op deze manier te doen. Let wel, wettelijk zou dit niet de wijze moeten zijn en dat is ook nergens ter wereld zo. Om een werk te gebruiken ligt het wettelijk in de weg van de gebruiker om na te gaan van wie het werk is en waar hij de toestemming kan verkrijgen voordat zij dat werk gaan gebruiken. Ze kan niet eerst stelen en dan op zoek gaan naar de auteur of anders beweren. Feit blijft, dat ze eerst toestemming moeten hebben. Maar aangezien de rechter anders besloot, is SASur overgegaan om websites te linken. Trouwens, hierover is ook weer bezwaar gemaakt, omdat de gebruikers het miljoenen repertoire op papier willen hebben. Soms weet je ook niet hoe en wat je moet doen met deze gasten om hen tevreden te stellen.’

De Wet Auteursrecht 1913:


Waarom neemt SASur niet het voortouw om een bijeenkomst te organiseren met vertegenwoordigers van SASur, muziekgebruikers en desnoods met een onafhankelijk auteursrechtendeskundige erbij? De afgelopen maanden heeft het ontbroken aan een volwassen manier om onderling met elkaar te spreken over de kwestie. Het lijkt wel of veel van de onduidelijkheden en irritaties over en weer alleen via de media worden uitgevochten, waarbij SASur-opponenten er niet voor blijken terug te deinzen om Prim Ramlal en zelfs zijn partner publiekelijk zwart te maken. Feitelijk maken zij zich schuldig aan laster en dat is een strafbaar feit.
Ramlal: ‘Bijeenkomsten met SASur, overheid, Buma/Stemra en WIPO (World Intellectual Property Organization) gezamenlijk alsook CISAC (International Confederation of Authors and Composers Societies) met gebruikers zijn gehouden. Er is een awareness program afgewerkt gefinancieerd door de UNDP. Er zijn heel veel sessies met auteurs en gebruikers geweest in 2006. De mensen kwamen echter niet optimaal. Sommigen kwamen om de vergadering te verstoren. Hierna nam de Commissie van Toezicht vanwege de overheid de voorlichting op zich. Zij hield de voorlichting- en onderhandelingssessies en het resultaat was hetzelfde. Deze keurde in augustus 2010 de tarieven voor evenementenorganisaties goed waarna zij partijdigheid werd verweten jegens SASur. Ook hebben wij een dialoog gehad met de VRTS. Ze komen luisteren, maar willen niet tot een vergelijk komen. Als we naar de rechter stappen wordt er moord en brand geschreeuwd zonder enig bewijs. Recentelijk is SASur overgegaan om aangiften te doen bij de politie wegens opzettelijke inbreuken. Dit heeft het nog erger gemaakt.’

Tonnen onbeschermd risicovol ziekenhuisafval door ReComSur opgeslagen

NCCR reageert geschokt en PAHO meteen ingeschakeld

Problemen rond opslag ziekenhuisafval niet nieuw: al jaren zit Suriname met dit afval in de maag

Laat directeur AZP openheid van zaken geven over zijn afvalbeleid

11-06-2013 Door: Paul Kraaijer


Paramaribo – De Surinaamse nieuwswebsite Starnieuws bericht vandaag dat al ruim zes maanden een geschatte hoeveelheid van 30.000 kilo ziekenhuisafval onbeheerd op een terrein in een zijstraat van de Commissaris Weytinghweg, tussen Leiding 10A en 10, opgeslagen is, neen, gedumpt. Buurtbewoners vragen zich natuurlijk af waarom dat risicovolle afval niet wordt verwijderd en vrezen dat er een ernstig besmettingsgevaar bestaat. Daarnaast dient in ogenschouw te worden genomen dat het niet uitgesloten kan worden dat tussen al dat medisch afval ook laagradioactief afval zit.

Natuurlijk reageert ‘iedereen’ weer geschokt en de directeur van bedrijf ReComSur (Recycling Company Suriname), Humphrey Bergraaf, dat in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid belast is met het ophalen en verbranden van het afval, heeft tegenover Starnieuws bevestigd, dat het risicovolle afval daar is opgeslagen. De man wringt zich echter in bochten om het opslaan van het afval te verdedigen en om uit te leggen waarom het daar is gedumpt, want dat is het, gedumpt.


Verder haast hij zich te zeggen dat het ministerie van Volksgezondheid op de hoogte is en dat samen met het Nationaal Coördinatiecentrum voor Rampenbeheersing (NCCR) gezocht wordt naar een oplossing.

Dubieuze rol van ReComSur
De rol van ReComSur is echter op z’n zachtst gezegd dubieus te noemen. Hoe serieus ben je immers als afval'verwerker' casu quo milieuorganisatie als je zelf niet het initiatief neemt door op tijd aan de bel te trekken over deze gevaarlijke situatie voor de gezondheid van omwonenden? Dit is gewoon een schandelijke zaak. Waarom heeft ReComSur gezwegen en hoeveel ontvangt de organisatie voor het opslaan van dat medisch afval van ziekenhuizen en mogelijk andere gezondheidsinstellingen? Over het handelen van ReComSur schreef ik in juli 2012 dit artikel en daar was Bergraaf niet echt blij mee, gelet op een reactie die ik van hem mocht ontvangen. Die reactie is te lezen onder het artikel.

Hoofdpijndossier
Ziekenhuisafval lijkt een hoofdpijndossier te zijn voor de regering. Al in 2003 was er veel onduidelijkheid over wat ziekenhuizen, met name het Academisch Ziekenhuis Paramaribo, AZP, met hun (radioactief) afval doen. Bergraaf zegt vandaag ook op Starnieuws, dat ReComSur enige tijd geleden gestopt is met het verbranden van ziekenhuisafval, omdat buurtbewoners rond het terrein van de verbrandingsoven, aan de Commissaris Weytinghweg, hadden geklaagd. Het terrein wordt gehuurd door ReComSur dat daar afval en ook petflessen opslaat. Volgen Bergraaf is ReComSur door de eigenaar aangezegd het terrein te ontruimen. ‘Wij gaan ook ontruimen, maar dat kan nu niet gebeuren, omdat we het afval ergens kwijt moeten en daarover moet het ministerie van Volksgezondheid nog een beslissing nemen. De eigenaar moet dus nog even rustig wachten. De petflessen die wij daar hadden opgeslagen zijn al verwijderd.’

‘Het gaat om pampers en ander niet gevaarlijk afval’
De man durft te beweren dat er geen besmettingsgevaar aanwezig is. Volgens hem is het besmettelijke afval in het gebouw op het terrein opgeslagen. Wat zich in de open lucht bevindt, zou medisch afval zijn dat niet besmettelijk is. ‘Het gaat om pampers en ander niet gevaarlijk afval, dat gereed staat voor transport om verbrand te worden. Dat vuil is in zakken opgeslagen dat weer onder een dekzeil staat.’ Maar, hoe betrouwbaar is deze reactie van Bergraaf? Is hij een deskundige op het terrein van ziekenhuisafval? Ik durf te stellen van niet: de man krijgt simpelweg zakken vol afval aangeleverd. Je kunt je zelfs afvragen of de leveranciers van het afval wel tot achter de komma nauwkeurig hebben vermeld hoeveel afval in een zak zit en waar dat afval precies uit bestaat.

Vanaf 2003 deed ik een paar jaar onderzoek naar hoe met name het Academisch Ziekenhuis Paramaribo, AZP, omgaat met laagradioactief afval. De toenmalig directeur, Eddy Joemmankan, heeft nooit iets van zich laten horen. De man heeft niet gereageerd op mijn vele emails met vragen. Radioactiefafval dient op een speciale manier te worden opgeslagen volgens internationale wet- en regelgeving. Het zou goed zijn als de nieuwe directeur van het AZP openheid van zaken geeft over wat het ziekenhuis doet met al haar afval en dus ook laagradioactief afval.

Met de regens van nu is het volgens personen in de omgeving een broedplaats voor muskieten, terwijl ook ratten, katten en honden huishouden in het vuil en er een troep van maken. ReComSur is medio 2012 aangetrokken door het ministerie van Volksgezondheid om ziekenhuisvuil op te halen en het te verbranden.

Bezorgdheid bij NCCR
Jerry Slijngard van het Nationaal Coördinatie Centrum voor Rampenbeheersing (NCCR) is bezorgd over het ziekenhuisafval en de petflessen die zijn opgeslagen aan de Commissaris Weytinghweg. Pas twee weken geleden is het NCCR door het ministerie van Volksgezondheid ingeschakeld, omdat niemand meer raad schijnt te weten met de situatie. Intussen is ook de Pan American Health Organization (PAHO) erbij gehaald om van advies te dienen. De deskundige van de gezondheidsorganisatie, Ton Vlugman, is al gearriveerd in het land.

Inmiddels is duidelijk geworden dat ReComSur niet eens toestemming heeft van districtscommissaris Rawien Jiawan van Wanica voor de opslag van het afval. Volgens opgave van ReComSur zou het gaan om 17 ton medisch afval. Slijngard schat echter dat het om een grotere hoeveelheid gaat. Op foto’s op Starnieuws is duidelijk te zien dat grote hoeveelheden zakken met afval open en bloot zijn gedumpt, kapot zijn getrokken door dieren en dat er her en der afval op de grond ligt.

Anno juni 2013 nog steeds geen oplossing
Dat Suriname nog steeds geen idee heeft wat ze aan moet met ziekenhuisafval is vandaag duidelijk geworden. Beleid, toezicht en verantwoording ontbreken.Het is een trieste constatering en het is stuitend te moeten constateren, dat een organisatie als ReComSur kennelijk geen enkele actie heeft ondernomen om een adequate oplossing te zoeken voor de opslag en verwerking van het aan haar geleverde ziekenhuisafval. Je kunt je dan wel als directeur verschuilen achter het ministerie van Volksgezondheid, maar als vermeende milieuorganisatie heb je ook een eigen verantwoordelijk. Bergraaf had in een vroeg stadium aan de bel kunnen trekken, bij bijvoorbeeld het Kabinet van de President, maar Bergraaf zweeg en bleef maar ziekenhuisafval in ontvangst nemen en dumpen op een terrein van ReComSur.